Zwervers, boeven, bergen, gokken en hitte in de USA

We zijn nu ruim een week in Amerika, en laten we eerlijk zijn, we moeten er een beetje aan wennen. Canada voelde als een warm bad, en hier kunnen we onze draai nog niet echt lekker vinden. Geen idee waaraan het ligt…

25 augustus moesten we op tijd op het vliegveld zijn, om de vlucht naar San Francisco te nemen. Een enorm vliegveld, voor maar een paar vluchten en net zo weinig mensen… Stel je een vrijwel leeg Schiphol voor, zo ziet het vliegveld van Calgary er ook uit. Op de groei gebouwd?
Wat wel makkelijk is, is dat je daar gelijk door de paspoortcontroles voor Amerika kan. Bij een machine moet je dan je paspoort laten scannen, wat vragen invullen en dan zou het goed moeten zijn. Niet dus. Peter en Sandra kregen een groot kruis door hun blaadje, dus moesten we ons melden. Na vingerafdrukken van alle vingers te hebben gegeven (ipv 1 hand) en een nieuwe foto, was alsnog alles in orde en mochten we Amerika in. Nog wel even stempel voor in de paspoorten geregeld. Mila en Jasper mochten hem zelf zetten van de douane-beambte. De vlucht stelde niet veel voor: klein vliegtuig met entertainment op je telefoon. Althans, als je de app van te voren had gedownload. Mila heeft aan haar schoolopdracht gewerkt, en Jasper heeft even filmpje gekeken.
Met het openbaar vervoer naar het hotel. Poeh he, dat is schrikken als je uit het metrostation komt. Daklozen, overal waar je kijkt. Het hotel zou een paar honderd meter van het metrostation afliggen. We hebben die meters nog nooit zo hard gelopen. Onderweg kwam een dame ons nog even waarschuwen dat we beter even over konden steken, omdat er aan deze zijde wat gedoe tussen drugsdealers was. Waar zijn we in beland?
Op de straathoek nog wel een zwaai en stickers van de politie gekregen. Hoe krijgt Jasper dat toch elke keer weer voor elkaar?
Eenmaal in het hotel merk je er niets meer van. We hoorden dat we de verkeerde route hadden genomen, we hadden iets anders moeten lopen. Fijn om dat achteraf te horen! Mila en Sandra hebben even tijd nodig gehad om dit te verwerken en ook Jasper had er de nodige vragen over.

Na een goede nacht slaap en een gedegen routebeschrijving met minder zwervers gaan we San Francisco verkennen. Natuurlijk eerst naar de Cable Tram, totdat we zien dat de wachtrij minimaal 1.5uur lang is. Laat maar zitten.. Via Market Street, een Disney winkel en een speeltuin naar de haven. Langs de haven, richting Coit Tower (uitzichttoren). Waar die 20jaar geleden nog gratis was, moet je er intussen dik voor betalen om erop te mogen. Ook hier een helaas pindakaas voor Mila en Jasper, maar dat doen we toch maar niet. Dan maar naar Fisherman’s Wharf voor de zeeleeuwen.
En warempel: hier mag je nog gratis naar toe 😉. We hebben een tijd staan kijken naar een paar mannetjes zeeleeuwen die aan het vechten zijn wie op het ponton mag en de bijbehorende vrouwtjes mag ‘hebben’.
Op zoek naar wat eten passeren we een ‘stoere’ auto (volgens Jasper). De jongens erin zien Jasper wijzen, zwaaien en trekken vervolgens heel snel en met het nodige kabaal op. ‘Cool’, aldus Jasper. Na een heerlijke maaltijd bij een pizzeria en nog lekkerder ijs (waarom is dat hier zo duur? 4 dollar per bolletje), lopen we terug via Lombard Street. Lombard Street is dat hele smalle, hele steile straatje, met 8 scherpe bochten. De hele dag rijden daar toeristen doorheen, en nog een keer, en nog een keer…

Vroeg opstaan vandaag, we gaan naar Alcatraz! Maanden geleden al moeten regelen, en vandaag is het zover. Na een snel ontbijt een taxi geregeld en in de haven op de eerste boot naar het gevangeniseiland. Net als ruim 300 andere mensen met hetzelfde idee van de eerste boot… In deze gevangenis heeft onder andere Al Capone vastgezeten. We kijken rond, leren welke functies het eiland heeft gehad (een militair fort, militaire gevangenis en een staatsgevangenis) en doen een audio-tour (hoera! ook in het Nederlands, we zagen ons al alles moeten vertalen voor Mila en Jasper) en leren dat er meerdere ontsnappingspogingen zijn geweest. Op 1 na allemaal mislukt. En van die ene is net bekend of de mannen, nadat ze in het ijskoude water met veel stroming zijn gesprongen, het gehaald hebben of niet. Deze mannen hebben om de bewakers te misleiden hoofden van zeep gemaakt en in hun bed gelegd, zodat pas de volgende ochtend ontdekt werd, dat ze er niet meer waren. Dat verhaal spreekt Jasper zo tot de verbeelding, dat hij het er een week later nog steeds over heeft.
Na Alcatraz willen we naar Presidio, een groot park bij de Golden Gate Bridge. Je kunt daar met een gratis bus komen, maar waar zijn nou de haltes?
Het park is een oud militairterrein, compleet met schitterende en kleinere huizen. Met een bus kun je door het park rijden. Eerst even buitenspelen op het grasveld, en een oude Ford Galaxy uit 1966 bewonderen. En ook hier krijgt Jasper het voor elkaar om erin te mogen zitten.
Door naar de Golden Gate Bridge. Door de zeemist is er helaas weinig meer van te zien. De toppen zijn in de mist, er is weinig uitzicht en ook fris. Met de bus terug naar downtown, eten en slapen. Morgen gaan we de auto ophalen.

Rustig opstaan, nog lekker badderen (we weten niet wanneer we weer een camping met douche hebben), heerlijk ontbijten, inpakken en bepakt en bezakt naar de bus die ons naar het autoverhuurbedrijf brengt. Als de bus zou rijden… Na 20minuten wachten en heel veel bussen te hebben laten passeren, vragen we informatie aan een buschauffeur. De gewenste bus is een ‘owl’, een nachtbus. Gelukkig kan hij ons een stukje meenemen. Jasper vindt het maar wat spannend dat we nu ook met de metro gaan, echt onder de grond (alsof we in Den Haag nooit de tram die onder de grond gaat nemen).
We komen bij een sjofel kantoor waar we de auto met daktent hebben gehuurd. Het inchecken duurt ruim 1.5 uur. ‘Ja, sorry, ik heb het nog niet zo vaak gedaan’. Ppffff, probeer maar eens 2 kinderen 1.5 uur rustig te houden. We krijgen allemaal extra clausules onder onze neus, wat we wel en vooral wat we niet mogen (niet Death Valley, niet Burning Man) en of we ook nog een extra verzekering willen afsluiten. En de koelbox aangesloten op de accu? Nou, we weten niet of we die nog wel hebben. Uhhh, echt wel dat we naar Death Valley willen! En wat is Burning Man? En extra verzekering? We waren toch al verzekerd?
Na 1.5 uur kunnen we eindelijk onze spullen in de auto zien te proppen (ze hadden niet verteld dat er bijna geen opbergruimte is) en kunnen we op weg. Maar niet voor lang. De achterraampjes hebben zichzelf op miraculeuze wijze geopend en zijn niet meer te sluiten. Dan maar weer terug. Gelukkig is het zo gefixt door de monteur door uit een andere auto een zekering te halen en in onze auto te zetten. Met een dubbel gevoel rijden we weg richting Monterey/Santa Cruz. Een hele mooie route langs de kust. Langzaam komen we weer een beetje bij. Boodschappen doen en op zoek naar een camping. De eerste kost $ 135 per nacht en omdat we zo teleurgesteld kijken, mogen we wel 10% korting. We zoeken nog wel even verder. De 2de camping is alleen voor tenten, en ja die hebben we wel, maar op het dak. De 3de camping is geweldig: aan de oceaan, en met vriendjes voor Jasper. Hij gaat kennismaken en mag gelijk smores maken (marshmellows roosteren en dan op chocolade op een biscuitje). Terwijl hij in het donker lekker aan het spelen is, zijn wij aan het worstelen met de daktent en het bed in de auto. Als hij eindelijk staat kunnen we naar bed: de mannen boven en de vrouwen in de auto. Snel deze dag maar vergeten.

Best wennen in de auto en op het dak slapen. Beweeg je in de tent, dan beweegt de auto mee en andersom. Mila en Jasper hebben nergens last van gehad, gelukkig. We staan rustig op, zorgen dat we 2 van de 3 tassen in de bagageruimte hebben en de 3de dient als voetenbankje bij Jasper. We zien dat het verhuurbedrijf zelf geen kampeerders zijn, want waarom geef je aardewerk servies mee als je gaat kamperen?
Daarna naar de oceaan om lekker bij het water te spelen. Of in het water, want Jasper is al snel weer van top tot teen nat. In de verte zwemt ook nog een walvis voorbij. Even douchen met koud water en op naar Yosemite. Onderweg nog bij een fruitstalletje fruit halen, wat al snel soldaat gemaakt wordt door de meute op de achterbank. In Mariposa maken we een stop, voor informatie over campings. Een oude schooljuf vertelt ons dat de campings in de valley al vol zijn, maar dat we het nog wel op een camping wat aan de rand van Yosemite kunnen proberen. Voordeel: de weg er naar toe is ontzettend mooi, je ziet meer dan in de valley en het is rustiger. Gelukkig zijn er nog wat plekjes vrij, voor vannacht is het geregeld. Op deze camping mag je je eten en drinken en toiletspullen niet in de auto bewaren, maar in foodlockers. Er zijn zowel overdag als ’s nachts beren actief, die auto’s met hun nagels open trekken als ze eten ruiken… Slaap lekker… De beren zouden hier slimmer zijn dan in Canada. Wij denken dat de mensen hier dommer zijn: ze nemen de adviezen over hoe om te gaan met wildlife en eten niet serieus, waardoor de beren intussen ‘weten’ dat mensen ‘eten’ betekent. Ook hier weer regelmatig poema’s, dus Jasper moet in de buurt blijven. Hij gaat daar gelukkig heel goed mee om en speelt met zijn auto’s bij de picknicktafel.

Toch slaapt het niet helemaal relaxt, als je weet dat er beren op de camping rondscharrelen. Hebben we echt al het eten in de locker gedaan? Enigszins vermoeid staan we op, om te gaan wandelen in Yosemite. Eerst naar Bridesveil (bruidssluier) waterval, de enige waterval die nog water zou hebben. De andere 2 staan droog. Nou, deze staat nog net niet droog. Er komt niet meer vanaf dan wat mist. Dan maar door naar Mirror Lake. In dit meer kun je de bergen weerspiegeld zien.
Op het parkeerterrein rennen eekhoorntjes van boom tot boom en blijven rustig aan een soort dennenappels knagen. Even later zien we een hert wat rustig staat te grazen en naar het water toe loopt om te drinken. Voor Mila en Jasper kan deze dag nu al niet meer stuk.
De wandeling is een eenvoudige wandeling, met hier en daar wat stukjes omhoog. Na een uurtje staan we bij een bord ‘mirror lake’. Maar geen water te zien. Ook deze staat droog, helaas. We wandelen ‘om het meer’, langs hoge rotswanden en spelen ‘dinges’. Jasper is daar best goed in. We raden lang niet alles wat hij omschrijft, met dank aan een grote fantasie en groot creatief denkvermogen 😊.

Via een toeristische route met vele uitzichtpunten rijden we al vroeg Yosemite uit. Vandaag wordt een lange reisdag. Onderweg nog een camping zien te regelen, omdat het 3 september Labor Day is, en heel Amerika dan vrij is. Of te wel een lang weekend vrij en dus volle campings. We vinden nog een camping met zwembad in Visalia, met zwembad! Heerlijk, gezien de hitte. We willen via Sequoia National Park naar Visalia rijden. Maar oef, we hebben ons behoorlijk vergist in de reistijd ☹. Pas tegen 17uur komen we bij Sherman Tree aan, de meest bekende sequoia vanwege zijn omvangrijke volume. Om de reis niet helemaal voor deze ene boom gemaakt te hebben, willen we toch ook nog wel de Big Tree Trail doen. Een leuke wandeling langs diverse sequoia’s van een uurtje, inclusief borden met uitleg. We lopen er wat sneller doorheen, aangezien het al gaat schemeren en we nog een lange weg te gaan hebben. In het donker, want de zon gaat hier rond 19u45 al onder. Bijna alsof je een lichtknopje bedient, zo snel gaat de schemering over in donker. In het donker rijden we over bergweggetjes. Maar goed dat we niet zien dat de afgrond vlak naast ons is en heel diep… Rond 22uur komen we na een tussenstop bij de Wendy’s (een soort Mc Donalds) aan op de camping. Tent en auto zijn intussen in 20minuten klaar, en veel te laat gaan we allemaal slapen.

Poeh he, wat is het hier warm! Om 9u30 liggen Jasper en Mila al in het zwembad, zit Sandra op een stoel erbij om overnachtingen te zoeken voor de komende dagen en pakt Peter de auto in. Intussen ook de wasmachine nog aangezet, om met een stapel schone kleren verder te kunnen reizen. Voor de zekerheid nog even gevraagd aan de vrouwelijke campinghost of we nog van de voorzieningen gebruik mogen maken, als het na uitchecktijd is. We blijven echt geen hele dag meer, alleen de was nog even doen. Natuurlijk, geen probleem! Nou, daar denkt haar man anders over. Die komt net na uitchecktijd al klagen dat de auto nog op de kampeerplek staat en dat dat niet mag en dat we ook het zwembad uit moeten. Hij moet de kampeerplek in orde maken. Huh? Moet hij de grassprietjes rechtop zetten? De kampeerplek is schoon, wat voor werk heeft hij er dan nog aan? Hij is zo onredelijk dat andere (Nederlandstalige) badgasten het voor ons opnemen. We krijgen nog een paar minuten en dan moeten we weg zijn of $ 25 voor het zwembad betalen. 15minuten later staat hij er weer om aan te geven dat we nu echt weg moeten. Gelukkig is de was bijna klaar en kunnen we weg. Hier willen we niet eens meer blijven. Als ‘wraak’ een slechte recensie geschreven over de camping.
Vandaag willen we richting Death Valley, om een dag later echt erin te rijden. We hebben wat campingtips van de Nederlandse familie voor onderweg gekregen. We komen terecht op een trailerpark bij Lake Isabella. Bijzondere mensen, laten we het daar maar op houden. We hebben ook veel bekijks met onze auto met tent op het dak. Mensen lopen een paar keer langs om het eens goed te zien. We moeten vast straatarme ontaarde ouders zijn in hun ogen. Met je kinderen in een Dodge Grand Caravan leven...

Na een goede nacht, rustig op staan. We willen op het warmste moment van de dag naar Death Valley rijden. En naar de camping IN Death Valley, bij Stovepipe Wells. We zijn al gewaarschuwd voor temperaturen boven de 104F (=40gr). En dat de airco uit moet, en alle raampjes open voor wat verkoeling (van hete droge woestijnlucht). Gelukkig kan de auto het goed aan, en doen we alleen voor de zekerheid de airco uit, als we een bergpas over moeten. De hoogst gemeten temperatuur onderweg is ‘slechts’ 113 F (=45gr).
Na het inchecken op de camping (helaas zonder iets van schaduw, en de staatscamping is dicht, vanwege de zomer), rijden we naar Mosaic Canyon. Een kloof met stukken marmer. Heel erg mooi, en in de schaduw nog enigszins te doen. De 4 liter water die we bij ons hebben is na een wandeling van iets meer dan een half uur ook wel op.
Om af te koelen duiken we nog even het zwembad in. Daarna eten we in het donker en onder een schitterende sterrenhemel (zoveel sterren hebben we nog nooit bij elkaar gezien!) nog een boterham en gaan we naar bed. Slapen is niet makkelijk in deze hitte, maar lukt uiteindelijk wel.

6 uur gaat de wekker! We willen de zonsopgang bij Stovepipe Wells zien. Eigenlijk bij de Zandduinen, maar daar zitten we zo dichtbij, dat het vanaf hier ook wel heel mooi moet zijn. En inderdaad, net over 6uur zie je heel mooi de zon boven de bergen uitkomen. Op een stoeltje bij de auto, met een boterhammetje in de hand, bekijken we de opkomende zon. Als de zon eenmaal staat, voel je hem alweer branden.
Net over 7 uur rijden we weg. We willen de bezienswaardigheden in Death Valley zien, als het nog relatief koel is (35-40gr). Eerst naar de Zandduinen. Mooi, maar vooral de dierensporen (slangen, hagedissen), trekken de aandacht. Via Devils Cornfield (we hebben geen idee waarom men dacht dat die boompjes op duivels maisveld lijken) naar Salt Creek voor de pupfish. Visjes die zouden spelen alsof het puppy’s zijn. De beek staat droog, dus geen vis te zien. Wel heel veel hagedissen en sporen van dieren, wat de wandeling alsnog leuk maakt. We rijden langs de oase, Furnace Creek, richting Badwater. Furnace Creek is een golfbaan met verblijven, wat ze ook nog eens aan het uitbreiden zijn. Waarom zou je midden in de woestijn gaan golven? Daar moeten betere plekken voor zijn! Badwater is het diepste punt, je staat hier 88m onder zeeniveau. De grond is een en al zout. Je kunt naar een grote zoutvlakte toelopen, maar gezien de warmte laten we dat maar even zitten. Wel wil Jasper nog even proeven of het echt zout is. Ja hoor, net als op patatjes en chipjes 😊.
Via de Devil’s Golfcourse (waarom zou de duivel op een omgeploegde akker van zout gaan golven?),  Artist Palette (schitterende bergen in meerdere kleuren, van alle mineralen die erin zitten), en het Zabriskie Point (uitkijkpunt) rijden we nog voor het middaguur richting de uitgang van Death Valley. Heel gaaf, maar best een zware belasting vanwege de hitte (110F = 44gr).
We rijden verder naar Las Vegas, via Red Rock Canyon. Een mooie route (met zelfs wat regen, en dat in de woestijn!) met roodgekleurde rotsen. Bij de ingang krijgen we een boekje met wat er te zien is. Dat spreekt Jasper wel aan, en de gaat gelijk op zoek naar de schildpadden, wilde paarden en ezels en de peervormige cactussen. De laatste hebben we gevonden toen we op weg waren naar petrogliefen (rotstekeningen), de rest had zich goed verstopt. Maar stiekem waren de fossielen die we zelf gevonden hadden nog mooier!
Als verrassing hebben we in Las Vegas een hotel met zwembad en glijbanen geboekt. (Bijna) net zo duur als een camping. Dat hebben Mila en Jasper wel even verdiend, na de bloedhitte van Death Valley. De verrassing zorgt voor 2 stuiterende kinderen op de achterbank, die maar wat graag het zwembad in willen. Jasper vindt het ook machtig interessant om in een echt casino te zijn. Al die lichtjes en knopjes en spelen met en om geld…

Als je in Las Vegas bent, met je toch ook langs ‘De Strip’ lopen. Met de bus rijden we naar het einde om vanaf daar terug te lopen en in casino’s te kijken. Elk casino heeft een eigen thema, althans aan de buitenkant. Aan de binnenkant is het maar een dun laagje, het draait immers om het gokken. Wat dan ook overal al vroeg op de ochtend wordt gedaan. We zien sfinxen, obelisken, de eiffeltoren, pyramides, kastelen, achtbanen, een reuzenrad en ontzettend grote hotels.
Overprikkeld en na een ontzettend dure lunch, gaan we met de bus terug om te gaan zwemmen. Voor het avondeten gaan we nog terug om de piratenboten bji Treasure Island (hier was vroeger ook een piratenoptreden inclusief zinkende boten, maar daar zijn ze een paar jaar geleden mee gestopt) en de watershow bij Bellagio te zien. Mooi, maar Aquanura in de Efteling is mooier. Met overprikkelde zintuigen terug naar het hotel en slapen. Morgen gaan we weer terug naar de natuur om bij te komen.

Wist je dat:
- Jasper het onzin vindt, dat je op het vliegveld nog zo lang moet wachten totdat je het vliegtuig in mag? Wat was hij ongeduldig en bang dat we het vliegtuig zouden missen. Gelukkig kwam alles goed!
- Mila en Jasper zulke goede vriendjes waren geworden met de bediening in het hotel, dat de dames de yoghurtjes voor hen al aan tafel kwamen brengen? Als er een leeg bakje stond, kwamen ze alweer nieuwe brengen.
- de kledinghype hier bestaat uit een strakke sportlegging? Of je het figuur er voor hebt of niet, je draagt zo’n legging. En we zijn in Amerika, dus veel dames hebben er niet het juiste figuur voor..
- niet alleen het ontsnappingsverhaal Jasper tot de verbeelding sprak, maar ook het volgende verhaal? Er was commentaar op het eten in de gevangenis. De gevangenen hadden afgesproken, dat als ze weer pasta zouden krijgen, ze alle eettafels zouden omgooien. Een week later was het eten wederom pasta. En daar lagen de tafels. Uiteindelijk heeft een bewaker 3 kleine ruitjes kapot getikt met zijn geweer en zijn geweer geladen. Toen had hij volle aandacht van de gevangenen. Maar wel even verteld, dat hij het beter kan zeggen als het eten niet smaakt, in plaats van met tafels te gooien.
- we op het ‘luchtterrein’ van de gevangenis dingen op de grond zien, die bedoeld zijn voor spelletjes? Niemand van de vrijwilligers weet wat we bedoelen en ze kunnen ons dus ook niet vertellen waarvoor het bedoeld is. Wedden dat ze intussen beter hebben gekeken?
- Jasper bij het zwemmen zijn oog ‘gebroken’ heeft? Aldus eigen zeggen. Hij viel plat op zijn buik in het zwembad…
- Jasper vindt dat hij een astronaut is, als hij in de daktent heeft geslapen en dan de trap afdaalt? We hebben nu weer de nodige vragen over astronauten, het heelal, etc
-Mila een lijstje beroepen in Las Vegas heeft gemaakt die ze vooral niet wil gaan doen? (zoals foldertjes uitdelen op straat, blote mevrouw (showgirl)).