Snorkelen met haaien, schorpioenen en vogelspinnen en theeplantages in Maleisie

Mila en Jasper zijn op tijd wakker, ondanks dat ze gisteren pas laat gingen slapen. Nou ja wakker, gezellig zijn ze nog niet zo. Eerst bijkomen met wat tekenfilmpjes op de tv terwijl Peter en Sandra de tassen weer inpakken. Bij het ontbijt hebben we nog een verrassing voor ze: morgen gaan we naar Legoland Maleisië! Alvast voor de verjaardag van Peter en Jasper.
Een taxi brengt ons naar het busstation van Singapore. Daar willen we een taxi naar ons hotel in Maleisië nemen, maar als we horen dat die 1.5x zoveel vraagt, als in de boeken en op websites aangegeven staat, kiezen we voor de bus. Voor nog geen $10 (E 7) hebben we 4 kaartjes naar Johor Bahru in Maleisië. Daar nemen we dan wel weer een taxi naar ons hotel.
De bus brengt ons in een half uur naar de Singaporese grens. Daar moeten we met al onze spullen de bus uit, een groot gebouw in waar de paspoortcontrole is, paspoorten laten zien en dan lopend de grens over. Beneden moeten we dan weer wachten op een bus van dezelfde maatschappij. We komen in een andere bus van dezelfde maatschappij terecht. Zijn wij even blij, dat we al onze spullen hebben meegenomen. We hadden kort overwogen wat spullen te laten liggen, dat zou wat gewicht schelen. De bus weer in, klein stukje rijden en dan bij de Maleisische grens weer de bus uit. Hier is de rij wat langer en de beambte een stuk minder aardig. Ze wil ook niet snappen dat Mila en Sandra allebei Adriana heten, en dat we dus niet weten wie ze nu bedoelt. De 2 Peters hebben hun stempels sneller dan Sandra en Mila. De tassen moeten ook nog door het rontgenapparaat. We doen er alleen onze grote rugzakken doorheen, de kleine tasjes houden we in onze hand. Niemand die er wat van zegt. Waterdichte controle op deze manier….
Dan de bus weer zoeken… Het is niet duidelijk waar welke bus stopt. Het ene mannetje stuurt ons naar de overkant, het 2de mannetje zegt dat we inderdaad daar moeten zijn, en dat we naar een bus moeten zwaaien als we mee willen. De eerste bus rijdt hard voorbij. De tweede buschauffeur is nog zo vriendelijk om te zwaaien en duidelijk te maken dat hij gelijk omkeert. Hij gaat niet naar het busstation in Johor Bahru. De 3de buschauffeur gaat ook gelijk terug naar Singapore. We besluiten tot 13uur te wachten en daarna een andere oplossing te zoeken. Net voor 13uur komt er weer een bus en die stopt wel, bij het 1ste mannetje… In 15min brengt hij ons naar het busstation van Johor Bahru.
Eerst maar eens Maleisische ringits zien te regelen. Gelukkig is het busstation bij een markt (of is het andersom) en is er een pinautomaat. We zijn in ieder geval een bezienswaardigheid bij de ATM, want er blijven behoorlijk wat mensen hangen. Geen fijn idee als je net een flink geld bedrag (in ieder geval voor deze mensen) uit de automaat hebt gehaald.
Dan een taxi naar ons hotel. We zitten in een nieuw hotel, in een nieuw deel van Johor Bahru. We worden aangesproken door een taxichauffeur die aangeeft dat hij ons wel wil brengen, al heeft hij geen idee waar ons hotel is. Hij vertelt wel dat hij een meter in zijn taxi heeft. Mooi, dan hoeven we niet te onderhandelen, want we hebben geen idee wat een redelijke prijs is.
Als we nog maar 5 meter gereden hebben, geeft hij aan dat wij het parkeergeld moeten betalen. Huh? Peter geeft 50 ringit, waar het 2 ringit is. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ze kunnen niet wisselen. Uiteindelijk haalt de taxichauffeur uit verschillende vakjes het parkeergeld. We weten niet of dit gebruikelijk is, raar is het in ieder geval wel. 
15min later zijn we bij het hotel, met dank aan de aanwijzingen van zijn collega en het niet houden aan de snelheid. Daar hetzelfde gedoe: hij heeft geen wisselgeld. Peter blijft net zolang met zijn hand zitten en wij bij de auto wachten, dat het duidelijk is, dat hij toch echt wisselgeld moet geven. Uiteindelijk krijgt Peter een handvol met muntjes waar Mila en Jasper weer blij mee zijn, want muntjes mogen ze meenemen als aandenken.
Het hotel is of lijkt in ieder geval nog hartstikke nieuw. Er wordt nog druk geklust. En het is ook helemaal niet druk. We hebben een premiumsuite, wat eigenlijk een volwaardig huis is. Een grote woon- en eetkamer, 2 slaapkamers en 2 badkamers. Zelfs een keuken, maar dan wel 1 zonder kookfaciliteiten en alle laatjes en kastjes zijn ook leeg. Maakt niet uit, we gaan wel in het restaurant lunchen.
Na de lunch is het regeltijd voor Peter en Sandra, de visa voor Vietnam moeten geregeld worden en de verblijven voor over een paar nachten. Mila en Jasper doen intussen schoolwerk. Daarna nog ontspannen in het zwembad.
Voor het avondeten zijn we afhankelijk van de roomservice, want het is ramadan, en het hele restaurant is afgehuurd door 1 familie. Pas na21uur is er plek voor ons, en dat is veel te laat. 

Het ontbijt is zo uitgebreid, dat je niet weet wat je moet kiezen. Soms is weinig keus ook wel eens fijn. We zien bij andere mensen ook borden vol richting de afvalbak gaan.
Met overvolle buiken regelen we een taxi (nog snel de Maleisische Uber, de Grab, op de telefoon installeren) en 10 minuten later staan we bij de ingang van Legoland. Met een handjevol andere mensen. De hele dag wordt het niet drukker dan dit, en kunnen Mila en Jasper zonder te wachten in elke attractie. We hebben Jasper van te voren ingefluisterd dat hij 6 is, dan mag hij in alle attracties. Dan is de keus vervolgens aan hem of hij wel of niet gaat. En elke keer als hij de vraag krijgt, antwoord hij netjes 6, en niemand zet er vraagtekens bij.
Wanneer we net uit een laserschietspel (adventure dome) komen, zien we de lucht al heel donker worden en niet veel later vallen de eerste druppels. Snel terug naar het laserschietspel, waar we het komende half uur inzitten, schuilend tegen de regen en het onweer.
Halverwege de middag hebben we alle attracties gedaan, zijn onze magen gevuld en lopen we via een lego-Madurodam naar de bouwhoek. Mila en Jasper bouwen een tijdje auto’s die je vervolgens op racebanen naar beneden kunt laten rijden in de hoop dat ze heel blijven. 
Op weg naar de uitgang nog 1x een ninjago-werpsterren-gooien-attractie en dan via de winkel naar huis. Jasper mag van onze laatste Singaporese dollars een legosetje kopen. 
In het hotel vragen we bij het restaurant welke mogelijkheden we vanavond voor het avondeten hebben. Een vriendelijke teamleider nodigt ons uit om aan te schuiven bij het ramadanbuffet voor deze avond. Na enige twijfel besluiten we van dit aanbod gebruik te maken. De beste man is zo vriendelijk om ons ook een en ander uit te leggen over de ramadan, het eten, en de gebruiken en rituelen in deze periode. Met volle buiken gaan we terug naar onze kamer, om te gaan slapen.

Vandaag beginnen we met zingen want Peter is jarig. Daarna 2 mooie tekeningen en 1 kaart en met alle 3 heeft hij een tegoed gekregen om de tuin in Voorthuizen op te knappen. Niet geheel vrij te besteden, want van Jasper moet er minimaal een aardbeienplant en frambozenstruik gekocht worden.
Nog voor het ontbijt halen we de benodigde spullen uit de grote tassen om deze in de kleinere rugzakken te stoppen. We gaan een paar dagen naar een eiland, en willen alleen het hoognodige meenemen. 
Na een zeer uitgebreid en langzaam ontbijt (Jasper is een langzame eter, zeker als hij ook nog eens alle verhalen van gisteren in Legoland wil vertellen) moeten we toch echt uitchecken en gaan we met de taxi naar het vliegveld van Johor Bahru. Daar moet als het goed is, een auto voor ons klaar staan.
Aangekomen bij de Hertz-balie ligt er een dame languit op haar bureaustoel en een man ernaast met hun telefoon te spelen. Ze kijken ons helemaal niet blij aan en komen met veel gezucht en gekreun omhoog. Het inchecken kost ons welgeteld 45minuten om er dan achter te komen dat er geen kinderzitje is. Dat zou niet in de reservering gestaan hebben… 2 opties: zij rijden voor ons naar het centrum van Johor Bahru, maar dat is pas na het middaggebed, of wij doen dat zelf. Aangezien we op tijd in Mersing moeten zijn om daar de boot te halen, kiezen we ervoor om het zitje zelf maar op te halen.
Na lang zoeken hebben we de Hertz-vestiging in Johor Bahru centrum gevonden, heeft Jasper zijn zitje goedgekeurd (de 1ste was een roze, en zijn reactie ‘hebben ze geen andere, ik vind deze niet mooi, ik ben toch geen meisje’) en kunnen we op weg naar Mersing.
We breken de reis van ruim 3uur op, door in een gehucht bij de plaatselijke supermarkt boodschappen te gaan doen. Nou ja, supermarkt… zoveel hebben ze nu ook weer niet. Wel cake, en dat moet mee van Jasper, zodat we Peters verjaardag kunnen vieren. Het werd wel wat drukker in de winkel toen wij er waren, er zijn wat buurtgenoten opgetrommeld om naar ons te komen kijken.
Op tijd zijn we in Mersing. Auto parkeren en dan wachten tot het bootloket open gaat. We hebben al tickets, maar die moeten we nog omwisselen voor instapkaarten. Genoeg tijd voor Jasper om een chocoladetaartje te eten. Rond de verwachte openingstijd van het bootloket gaat Peter vast kijken of er een rij staat. 15min later is hij terug, met de bijna echte bootkaartjes. We moeten nog naar 1 loket, de andere 3 heeft hij al gedaan. 
Het boarden is 1 grote bende: er staan al mensen in een rij en dan wordt er een ander hek open gedaan waar vervolgens alle mensen die nog niet in de rij stonden doorheen gaan. Wij moeten doorlopen en worden langs iedereen heen gestuurd. Het instappen is ook een uitdaging, want doordat het laagwater is, is het hoogteverschil tussen de kade en boot een meter. Die hoogte wordt opgelost met een trappetje van 1 trede, wat half boven het water zweeft. We halen droog de boot.
De boot brengt ons in 2 uur naar Tioman, naar de juiste haven (er zijn meerdere havens) en daar staat al een taxi voor ons klaar. De chauffeur is een vrolijke vent die er lol in heeft. Hij heeft honderduit over de dieren die hier leven en die we zouden kunnen zien: 3 meter lange varanen, 7 meter lange pythons, 5 soorten cobra’s waaronder de kingscobra, apen, spinnen, brrrr…..
Tegen half 9 zijn we in Juara, aan de oostzijde van het eiland. Hier verblijven we 2 nachten. Het is even omschakelen (zacht uitgedrukt, het was slikken), want ons kamer is maar eenvoudig, zeker vergeleken met onze riante etage (de enige gasten op de 21ste verdieping) de afgelopen dagen. 

Een minder goede nacht, jammer genoeg. De wandjes zijn zo dun als papier, het heeft flink gestormd vannacht en Jasper werd wakker omdat hij niet meer kon slapen en is maar bij Sandra gaan liggen. Alwaar hij binnen een minuut weer sliep, maar Sandra vervolgens niet meer.
Het ontbijt is heel eenvoudig, maar daardoor niet minder lekker. En het uitzicht maakt het compleet: aan de oceaan.
Na het ontbijt gaan we snorkelen. We zouden vanaf het strand zo naar het koraal en de visjes toelopen. Gelukkig vragen we het ook nog snel na bij de duikschool, die ook bij het ‘resort’ gevestigd is, en hij geeft aan dat we een paar minuten moeten lopen en daar is wel koraal. We proberen het toch bij het strand voor het resort, maar besluiten al snel om toch een stukje te gaan wandelen en het daar opnieuw te proberen. 
Bij de aangewezen plek is heel veel mooi koraal en nog meer soorten vissen. We vermaken ons een uurtje met snorkelen en visjes loeren.
Daarna lopen we door naar de schildpaddenopvang. Ze houden hier geen schildpadden, maar houden strandcontroles op te kijken of schildpadden het strand op komen om eieren te leggen en deze eieren graven zij dan weer op, om ze op een veilige plek te laten uitkomen en daarna weer uit te zetten. Het is alleen pauze voor de vrijwilligers, en we mogen over 2 uur weer terug komen. Dan willen ze ons wel te woord staan. We laten Sandra’s telefoonnummer achter, zodat ze ons kunnen bereiken als er vanavond een schildpad aan land komt. Dat hebben we in Costa Rica mogen meemaken en willen we nog wel een keer.
We eten op de terugweg bij een groot resort en zijn, ondanks onze gehorige kamer, blij dat we niet in dit megahotel zitten.
We spelen nog wat op het strand, totdat Mila haar eerste openwater duikles heeft. Ze heeft in Nederland al 2x mogen duiken met een vriend, en nu wil ze het eens in een keer in de oceaan proberen. Net als ze helemaal klaar is, wordt de lucht bijna zwart en gaat het heel hard regenen en onweren. Flessen maar weer af en wachten tot de bui voorbij is. Na een uur is het dan zover, en gaat ze alsnog het water in. Nog even oefenen met bril leegmaken en mondstuk zoeken en dan is ze weg om 40minuten later pas weer boven te komen. Met een grote grijns op haar gezicht. Ook de instructeur is enthousiast, het ging beter dan verwacht. Ze hebben ook behoorlijk wat vissen gezien, waaronder een lionfish (bbrrr, gevaarlijk), een aal, een batfish, zeeslakken, grote oesters en zeekomkommers.
Jasper heeft de tijd gevuld met race-spelletjes op de tablet.
We eten wat kleins op de kamer, na de lunch van vanmiddag hebben we niet echt trek.

Na het ontbijt pakken we onze spullen in, en regelen we een taxi om ons terug te brengen naar Tekek Village. We slapen nog 2 nachten in Genting, waar je ook mooi zou kunnen snorkelen en waar vandaan tours naar Coral Island gaan. Onderweg nog een tussenstop bij een waterval. Mooi, maar niet de 45min wandelen die het zou kosten waard. 
In Tekek moeten we op zoek naar een watertaxi, waarbij de chauffeur ons helpt. Zijn ‘vriendje’ is er vandaag niet, dus moet hij op zoek naar iemand anders. Voor RM 150 (ca E 30) worden we met een klein bootje met brakke motor in een half uur naar Genting gebracht. Blijkbaar heel normaal hier. Jasper kan er wel om lachen, want met elke flinke stuiter die we maken, wordt hij wat meer of minder nat gespoten. Aanleggen is nog even spannend, want de motor gaat niet meer in zijn achteruit. Nog maar een rondje dan, weer niet. Dan vaart hij ons maar het strand op. Ook goed, wij zijn over. In 20minuten lopen we naar ons verblijf voor de komende 2 nachten. Onze kamer wordt nog schoongemaakt, en daarna doet Sandra het nog dunnetjes over..
De warme uren hangen we in de koelte van de airco op onze kamer. Halverwege de middag gaan we op pad om een snorkeltour voor morgen te regelen. De tocht naar het dorpje is nog best spannend, we komen een paar varanen van minimaal 1.5m lang tegen. Jasper vindt het geweldig, Mila vindt het maar niets.
De snorkeltour regelen blijkt nog een flinke uitdaging, want of de tourbureautjes zijn of dicht, of ze doen alleen duiktochten of ze stoppen zoveel in 1 dag dat wij vrezen dat het voor Jasper en Mila te veel gaat zijn. Jasper vindt snorkelen echt wel leuk, maar na 2x een uurtje heeft hij de visjes wel gezien. En om dan 5x te gaan snorkelen, op verschillende plekken, daar zien we eigenlijk allemaal de lol niet van in. Alternatief is zelf een bootje regelen, en aangezien we met z’n 4-en zijn, is dat niet eens heel veel duurder dan 4x een dagtocht.
We besluiten zelf een boot te huren (met kapitein). Nu nog een iemand vinden die dat voor ons kan regelen. 
Onderweg naar een restaurant vinden we bij een resort iemand die dat wel voor ons kan regelen. In 10min tijd is de tour voor morgen geregeld, hebben we hopelijk een Engels pratende kapitein, en kunnen we in ieder geval zelf aangeven waar we wel en niet willen snorkelen en willen kijken. Tax free winkelen staat niet heel hoog op het lijstje, dus dat onderdeel van de standaard tour kunnen we vast schrappen.
Nog even wat boodschappen en een restaurant zoeken en na een heerlijke maaltijd lopen we in het donker terug naar onze kamer.

Om 9u15 melden we ons bij het resort. Eerst nog snorkelspullen en 2 zwemvesten regelen. Eerst bij het ene mannetje en dan bij hetzelfde mannetje alleen dan op een andere plek. Gelukkig heeft hij zelfs voor Jasper flippers en volgepakt lopen we richting het strand, waar net de boot komt aangevaren. Door het water heen de boot in, en op pad.
De eerste snorkelstop is Malang Island, een stapel rotsen net voor Pulau Tulai (Coral Island). We zijn zo vroeg, dat we bijna de enigen zijn. Mila ligt als eerste in het water, en na enige discussie wil ook Jasper wel snorkelen. Eigenlijk wil hij alleen daar snorkelen waar we haaien en schildpadden kunnen zien, en dat is niet op deze plek. Het water is zo helder, dat je ook vanaf de boot al het koraal en de vissen kunt zien. We snorkelen een klein uur rond de rotsen en zien ontzettend veel mooi gekleurd koraal en nog meer soorten vissen die zich rondom het koraal bewegen. Als Jasper moe en koud wordt (ondanks dat het water heel erg warm is, wordt hij toch op een gegeven door en door koud), gaan we terug naar de boot.
De kapitein vaart ons in een paar minuten naar een volgende snorkelplek, bij Tulai. Daar is het wat drukker, maar binnen een paar minuten hebben we de baai voor onszelf. Ook hier weer een schitterende onderwaterwereld, inclusief een pijlstaartrog. Jasper blijft op de boot, hij heeft er geen zin in. Hij voert samen met de kapitein de visjes en speelt een spelletje op de telefoon.
De 3de snorkelstop is op Long Beach op Tulai. Vanaf de boot ben je in een paar minuten zwemmen op een zacht en wit strand. Mila en Jasper doen hun flippers uit en met alleen hun zwembrillen en snorkels op gaan ze op zoek naar zeeschatten. Helaas mogen we ze niet meenemen. Sandra zwemt een stuk langs en over het koraal. Grappig om te zien, dat er genoeg mensen zijn die tot hun heupen in het water staan en er geen idee van hebben dat 2 meter verder hele grote vissen rondzwemmen. Aan het einde gaan we nog een keer met z’n alleen een stukje snorkelen, omdat er ruim een meter-grote doopvontschelpen liggen. Die moet iedereen gezien hebben.
Het is nu tijd om de magen te vullen, want al dat zwemmen zorgt ervoor dat je wel trek krijgt. De kapitein brengt ons naar Salang, het meest noordelijke gehucht op Tiomaneiland. Ook hier is het dorp niet meer dan een lang pad van ruim een meter breed, met links en rechts eettentjes en resorts. 
Na de lunch is het tijd voor de laatste keer snorkelen voor vandaag, dit keer bij Renggis. Renggis is net als Malang een klein eilandje in de zee met heel veel koraal en vissen. Met heel veel geluk kun je hier zwartpuntrifhaaien en schildpadden gezien. We zien in ieder geval een paar inktvissen rustig rondzwemmen en grote scholen vissen. Peter en Mila zwemmen voorop, Jasper en Sandra komen er rustig achteraan. We zwemmen hier voorzichtiger, omdat er een sterke stroming staat en er heel veel zee-egels zijn. Daar wil je niet door gestoken worden.
Na een paar minuten horen we Mila hard ‘haai, haai’ roepen. Snel zwemmen Jasper en Sandra naar Peter en Mila toe en zien nog net een mangrote haai rustig voorbij zwemmen. Jasper is dolenthousiast, Mila weet nog niet wat ze ervan moet vinden. Niet veel later zien we nog een wat kleinere haai voorbij komen. Wow! 2 Haaien, Jaspers dag kan niet meer stuk, en die van ons eigenlijk ook niet. Dit is wel een heel erg gaaf cadeautje op een toch al mooie snorkeldag. We zwemmen rond het eiland, en doen ons best om tegen de stroming in, weer bij de boot te komen. Een oplettende Peter zorgt er gelukkig nog voor, dat Jasper en Sandra niet worden overvaren door een niet-oplettende kapitein. 
Moe en meer dan voldaan en helaas ook lichtelijk verbrand ploffen we uiteindelijk weer in de boot neer. Wat hebben we vandaag een mooie dingen gezien en dan ook nog 2 haaien (de mannen hebben er trouwens 3 gezien, zij hebben ook nog een baby-haai voorbij zien snellen), wow…
Douchen, naar hetzelfde restaurant als gisteren en dan heerlijk slapen. Nou ja, heerlijk, net voor middernacht begint het heel hard te regenen, en aangezien het dak van golfplaten is, zitten wij rechtop in bed vanwege het harde geluid. En ook het matras is niet geweldig, je weet precies waar de veren zitten, auch…

Een ontbijt met pannenkoekjes en wit brood (het is een wonder dat de mensen hier geen darmproblemen hebben, met hun dieet zonder vezels…) starten we onze dag. Laatste spullen inpakken en net als we willen gaan lopen, zegt de kok dat hij ons wel kan brengen naar de ferry.
Het gebruikelijke vervoersmiddel is een brommer met een zelfgemaakte zijspan: 1 of 2 wielen met een bak erop en dat vastgemaakt aan de brommer. Vaak helt de brommer wat over richting het zijspan en soms is in het zijspan een stoel vastgemaakt, zodat je behoorlijk kunt zitten. De tassen en Mila en Jasper nemen plaats in het zijspan en Peter en Sandra krijgen veel te kleine fietsen. Jasper wil eerst niet in de zijspan, want dan kan hij bij de brug niet naar varanen zoeken. Als we aan de chauffeur hebben gevraagd of hij daar even wil stoppen, en dat geen probleem is, stapt Jasper in. Helaas geen varaan, maar een klein stukje verder wel een baby-aapje.
Bij de haven is het weer een bende. Er komen bijna tegelijkertijd 2 boten aan, en geen idee welke we moeten hebben. Net als een heleboel andere mensen. Uiteindelijk blijkt dat we ze allebei wel kunnen nemen, maar vertrekt de 2de aangekomen boot weer leeg. Inschrijven op de intekenlijst en de boot in. Gelukkig zijn we de eerste haven en hebben we keuze in zitplekken, want na het aandoen van de 2de haven wordt het al drukker en na de 3de haven is de boot afgeladen.
Na ruim 2.5uur varen zijn we weer in Mersing. Spullen in de auto, warmte uit de auto, nog snel wat boodschappen doen in Mersing en dan door naar Gambang. Langs grote palmolieplantages en werkzaamheden waarbij een mannetje gezeten op een wegafscheiding met 2 vlaggen in zijn hand het verkeer over 1 baan aan het leiden is. Gambang is in ontwikkeling, de wijk waar wij slapen is niet eens bekend in googlemaps, en zou zelfs een waterpark hebben. En een groot resort. Het is zoeken naar onze homestay, want dit deel van het dorp is nog niet bekend in googlemaps. We hebben een eigen huis voor 1 nachtje, met 2 prima bedden, wat heerlijk is na die matrassen van de afgelopen nacht. 

We ontbijten gezellig met z’n 4-en, waarna Mila nog even wat schoolwerk maakt en Jasper met zijn lego-auto speelt. Rond 11uur stappen we in de auto, en rijden we richting Taman Negara, letterlijk Nationaal Park of Onze Tuin. Het zou het oudste regenwoud ter wereld zijn, al werd dat in Australië ook al gezegd. Ook vandaag weer eindeloze palmolieplantages en waar de heuvels wat steiler zijn, nog de oorspronkelijke bomen. Op 1 plek staat zelfs een lange file van vrachtauto’s geladen met palmtoppen te wachten totdat ze mogen lossen bij de fabriek.
Rond 14uur komen we aan bij ons verblijf voor de komende 3 nachten. Het is even zoeken, want googlemaps geeft aan dat we er al moesten zijn, terwijl we voor een ‘krot’-achtig pand stonden en als we het aan een dorpsgenoot vragen zegt hij dat we 1.5km verderop moeten zijn. Voor de zekerheid vragen we het 100m verder nog een keer, en dan blijkt dat we er al zijn. We hebben een eigen ruime kamer, aan het water, bij vriendelijke en gastvrije mensen. Dat voelt heerlijk! De beheerder heeft zelf 3 kinderen, waarvan 1 de leeftijd van Jasper heeft, dus die zien we de rest van de middag niet meer.
We overleggen de mogelijkheden en als we hebben gekozen, gaan we relaxen op onze kamer. Uit de hitte, want het is 33C in de schaduw. De zwarte bijen vinden ons erg lekker, met al dat zout op ons gezicht en onze armen.
Omdat het Ramadan is, kan de beheerder niet voor ons koken. Er is niet voldoende voorradig. Als alternatief biedt hij aan om met ons naar de markt te gaan. Dan kunnen we zelf maaltijden kopen en warm maken. Hij gaat mee, zodat hij ons kan uitleggen wat het precies is.
Aan het einde van de middag wordt het donker en begint het te onweren. De beheerder komt ons halen, zodat we nu naar de markt kunnen, voordat de bui losbarst. Als we net op de markt zijn, begint het te regenen en een paar minuten later komt het met bakken uit de lucht vallen. Eerst maar schuilen dan, voordat we verder gaan. We zijn wel een bezienswaardigheid, ook hier, ondanks dat hier meer toeristen komen. Dat Peter, Mila en Jasper samen tot 10 kunnen tellen in het Maleisisch (Indonesisch) wordt ook erg gewaardeerd. Net als dat Mila en Sandra lange broeken en bedekte schouders hebben. Met volle tassen vers bereid avondeten en vooral een tas vol fruit (dat mist vooral Jasper heel erg!) komen we weer thuis. Jasper gaat gelijk weer met zijn nieuw-gemaakte vriendjes spelen en Peter, Mila en Sandra wachten tot 19u17. Op dat tijdstip is vandaag het vasten afgelopen en de beheerder heeft gevraagd of we met hen mee willen eten. Dat willen Mila en Jasper wel. We moeten dan alleen wachten tot het juiste tijdstip.
Het eten is heel bijzonder en gezellig. Op de grond met op een groot kleed al het eten uitgestald. Om 20uur krijgen we de vraag of we nog de nachtsafari willen doen. Uhhh, daar hadden we niet helemaal meer op gerekend vanwege de regen, maar graag. Snel de juiste kleding aan, insmeren met deet, zaklampjes mee (gelukkig had Peter alles al klaargelegd voor de regenbuien), bergschoenen aan en dan staat de chauffeur al voor. In nog geen 10 minuten staan we bij het water en worden we met een bootje naar de overkant gevaren, waar het park ligt. Een overtocht van krap 2 minuten. Daar begint de gids in onverstaanbaar Engels eea te vertellen over de waterstand van de rivier, en de dieren die er zouden kunnen zijn. Voorop lopen 3 Spaanse meiden, die zo uitgebreid foto’s nemen en er zo lang voor blijven staan, dat de andere mensen van de groep niet zo heel veel zien. Als de gids uiteindelijk vraagt of iedereen het gezien heeft, en Sandra aangeeft dat de kinderen niets zien, mogen ze vooraan lopen. Daarmee zien ze gelijk een stuk meer! Een wandeling van 2.5km laat ons schorpioenen zien, 1 slang, 3 wandelende takken, wat vogels, krekels, spinnen, een duizendpoot, een grote tor en 3 wilde varkens/zwijntjes. 

Zijn we gisteravond in de jungle gaan wandelen om insecten en andere beesten te zien, loopt er bij onze kamer een schorpioen rond. En groter dan die van gisteravond. Gelukkig heeft Ismael hem al gevangen en in een bak gedaan, en kunnen wij hem rustig bekijken. 
Onze plannen voor de ochtend weet Jasper vakkundig in de war te gooien door na het ontbijt naar zijn vriendjes te rennen. Die zien we de rest van de ochtend en een deel van de middag niet meer terug.
Een uur voordat we weg moeten halen we Mila en Jasper bij hun vriendjes op. Ondanks dat het ramadan is, hebben ze al te eten gekregen van Ismael. 
Kleren aan die nat mogen worden, wandelschoenen en de auto in en naar de jetty (een motorbootje dat je de rivier over vaart). Daar horen we dat we een half uur te vroeg zijn. Dat geeft Peter de tijd om snel terug te rijden en onze toch al vieze kleren op te halen, zodat we die aan kunnen doen bij de rapid shooting. Maar eerst naar de Orang Asli. Dat is een inheems volk, waarvan de meesten diep in de jungle wonen. Een paar minuten varen en we staan in het ‘dorpje’. Een gids legt uit hoe deze mensen leven, waarvan ze leven, en dan is het tijd voor de blaaspijpdemonstratie. Eerst hoe de pijpen en de pijltjes gemaakt worden, dan een dappere poging door de gids en dan mogen wij. Jasper staat als eerste op, hier heeft hij zich op verheugd. Helaas niet raak, maar het pijltje zit in ieder geval in het net rondom het doel. Daarna nog wat mensen en is Mila aan de beurt. Mila is te voorzichtig, en haar pijltje haalt het doel en het net niet. Jasper en Mila wisselen elkaar een paar keer af, en dan is het tijd om van een afstand naar het dorp te kijken. We voelen ons niet welkom, en vragen ons af, waarom deze mensen dit eigenlijk doen. Jasper ziet kleine kinderen en wil wel spelen, maar ook dat willen ze niet. Dan nog een poging tot vuur maken (Peter krijgt het voor elkaar om in ieder geval rook te maken, als het strotouw breekt) en dan gaan we de boot weer in. Het is nu tijd voor de rapid shooting: tegen de stroom in over de rivier waren en extra hard bij de stroomversnellingen zodat je  drijfnat wordt. Mila en Jasper gillen het uit van plezier. Na de eerste versnelling zijn we al doorweekt, we hebben de beste plaatsen gekregen van de bootsman.
Eenmaal terug raken we aan de praat met 2 Nederlanders. Ze zijn erg geïnteresseerd in onze reis en hoe we dat geregeld hebben met school en het blijft voor ons leuk om erover te praten. Zij zijn al naar Vietnam geweest, en kunnen ons daar weer tips over geven, ook erg fijn. Als we alweer bijna droog zijn, nemen we afscheid. De Ramadanmarkt is allang gesloten dus besluiten we bij een floating restaurant wat te eten. Eenmaal thuis snel douchen en bedje in.

We willen vandaag een jungle-trekking doen, naar Bukit Teresik, een heuvel/berg in het park. Omdat het vrijdag is, moet Ismael wat meer moeite doen om een gids te vinden, maar om 10uur staat Sephaouil klaar om met ons mee te gaan. Met de auto naar de haven en met de boot over. Mila heeft er geen zin in, en laat dat ook duidelijk merken. 
Eenmaal aan de overkant, in het park, begint Seph gelijk al te vertellen, dat het water nu laag staat, maar dat de rivier makkelijk 10-12 meter hoger komt te staan in de monsoon. En dat het resort dan overstroomd wordt. Ze zijn dan weken aan het schoonmaken zodat de huisjes daarna weer verhuurd kunnen worden.
Seph laat ons ruiken aan planten, insecten zien en ook een jagende vogelspin. Dit is het misschien nog wel het meest indrukwekkend van alles. Had hij het niet verteld, dan waren we er zo voorbij gelopen, aangezien de spin nog in zijn holletje zit. Hij laat ook zien hoe hij van bladeren rijstpannetjes maakt. Dat scheelt pannen meenemen als hij een lange trekking doen.
De trekking is zwaar. Het is drukkend warm, 36 gr en de 2.5km kost ons ook 2.5 uur. Het uitzicht vanaf de top is schitterend. Wat is het park enorm groot.
Op de terugweg buigen we af, op weg naar een stuk rivier waar Mila en Jasper kunnen zwemmen. Het is maar goed dat Seph erbij is, want zelf hadden we het pad niet gevonden en waren we waarschijnlijk omgekeerd. Zeker toen er op het pad een boomstam lag en we glijdend en achterwaarts stappend omlaag moesten. Wel oppassen voor de bomen met de grote doornen aan zijn takken… Dachten we dat de weg omhoog zwaar was, omlaag is minimaal net zo zwaar. 3 Spechten op zoek naar eten zorgen voor een leuke onderbreking. We horen ook gibbons, maar die zijn minimaal 5 km verderop. 
Beneden bij de rivier omkleden en snel het water in om af te koelen. Even slikken, omdat de rivier bruin is, ipv helder zwembadwater, met visjes die aan je komen knabbelen. Mila blijkt een bloedzuiger (of een bloedzuigworm, zoals Jasper ze noemt) onderweg meegenomen te hebben, want ze heeft een klein wondje aan haar enkel en dat blijft maar bloeden. Gelukkig geen paniek, ook daarin is ze het afgelopen jaar gegroeid.
Na een half uurtje weer aankleden en terug naar de boot. Spullen goed vasthouden want we komen ook nog wat makaken tegen.
Doorweekt van het zweet komen we terug op onze kamer. Douchen doen we straks wel, eerst met Ismael en zijn gezin naar de markt om de avondmaaltijd te regelen. Als we het ophebben, komt Ismael vragen of we bij hen willen eten vanavond. Sorry, daar was wat verwarring over, maar we komen graag bij jullie aan tafel zitten. Het is een erg gezellige laatste avond, wat ons nog meer doet beseffen wat we gaan missen. Mila leert nog even Malay van de buurmeisjes en Jasper speelt voor het laatst met zijn vriendjes.

Hadden we nu geweten wat we aan het einde van de dag weten, dan waren we vandaag in bed blijven liggen.
Zodra Jasper wakker wordt, is hij binnen een minuut aangekleed en staat klaar om te gaan spelen. Helaas liggen zijn vriendjes nog te slapen. Dan maar eerst ontbijten. Halverwege het ontbijt komen zijn vriendjes hem al ophalen. Hij gunt zichzelf geeneens tijd meer om de rest op te eten.
Terwijl Mila en Jasper spelen, gaan Peter en Sandra maar weer eens tassen inpakken. Het blijft wonderlijk hoe snel we ergens een ‘bende’ van kunnen maken. Gelukkig zijn we er in geoefend om het ook weer snel in tassen te krijgen. 
Na nog wat foto’s en vooral veel knuffels tussen de kinderen vertrekken we eindelijk. Allemaal verdrietig, want we hebben het hier heel erg naar onze zin gehad en Ismael en zijn gezin hebben ons weer even een thuis gegeven. 
Het eerste stuk van de reis gaat voorspoedig. Terug slingeren naar Jerantut en dan richting Kuala Lipis. Daar tanken, een poging tot pinnen (mislukt inderdaad, 1 pinautomaat gaf geen geld en de andere werd net bijgevuld (dat werd gewoon in de winkel gedaan, waar allemaal klanten bijstonden. Dat zou in Nederland niet kunnen), een wisseling van chauffeur en we zijn weer weg.
Na korte tijd rijden gaat het accu-lampje branden. Mmhhh, misschien heeft hij het een beetje moeilijk met die hitte, airco vol aan en nog wat telefoons die aan de lader liggen, na een lang stuk heuveltje op achter een soms bijna stilstaande vrachtwagen. Eerst de airco maar uit. Helpt niet. Stekkers eruit, maar nog steeds blijft het lampje aan. Dan maar langs de kant. Peter kijkt intussen in het boekje en van wat we lezen worden we niet echt blij. Zo snel mogelijk naar een garage om het te laten maken. Eerst maar Hertz bellen. Die gaan eerst zelf uitzoeken wat ze moeten doen. Wij zijn intussen doorweekt van het zweten, de temperatuur in de auto is intussen opgelopen tot ruim 50C. 
We besluiten nog een klein stukje te rijden naar een tankstation een paar honderd meter verder.
Mila en Jasper gaan uit de auto en op 2 stoelen aan een tafel onder een afdakje van een verder gesloten en enigszins vervallen restaurant zitten en filmpje kijken. Peter en Sandra gaan vragen of er ergens een garage is. Met wat vertaalhulp van 1 van de klanten begrijpt de oudere dame van het tankstation dat onze auto stuk is en ze gaat op haar scooter naar de garage om hulp te halen. Korte tijd later komt ze terug en laat ze andere mensen startkabels halen. Wij begrijpen niet echt goed wat er gebeurt, totdat de auto terugkomt met startkabels. Jammer genoeg gaan die ons niet helpen, we krijgen hem nog wel gestart, maar de accu laadt niet meer op. Intussen blijven we bellen met Hertz. We krijgen een vervangende auto uit Kuantang, 4 uur rijden vanaf waar we zijn. Wij geven aan dat Kuala Lumpur dichterbij is, en of dat niet slimmer en vooral sneller is. Dat is ze met ons eens en ze gaat met het kantoor in Kuala Lumpur bellen. Ze belt zo terug. We horen alleen niets meer van haar en na een half uur besluiten we zelf maar weer te bellen. Kantoor is gesloten. Sjips! Dan maar weer van vooraf aan beginnen bij het storingsmeldingsnummer. Nieuwe pipo aan de lijn, weer probleem doorgegeven. Gelukkig vraagt Peter door naar de 1ste persoon en die weet te vertellen dat wij zouden hebben aangegeven dat we geen nieuwe auto zouden willen. Huh? Hoe komen we dan verder? Ok, dan gaan we alsnog vervangend vervoer regelen. Graag! We zijn intussen bijna 2 uur verder, de auto uit Kuantang had al een flink stuk op weg kunnen zijn. De man van de garage om de hoek komt ook nog even langs om te kijken of hij iets voor ons kan betekenen, maar helaas, het is niet zo simpel.
Op de een of andere manier kan Hertz ons steeds niet bereiken (bijzonder dat een verhuurmaatschappij gaan buitenlandse nummers kan bellen) dus Peter belt nog maar eens. Er is een auto onderweg en die zou er rond 19uur moeten zijn. Dat klinkt goed, dat is nog 2 uur wachten. Peter besluit intussen geld te gaan halen, want we hebben niet zoveel meer. Er zou vlakbij een tankstation met een pinautomaat zijn. Na 20min heeft hij deze eindelijk gevonden, maar ook hier geen geld. De meneer achter Peter in de rij merkt Peters frustratie en biedt aan hem terug te brengen naar het andere tankstation. 
Sandra heeft intussen contact met de chauffeur die de vervangende auto komt brengen. Inderdaad, rond 19uur zou hij er moeten zijn. Totdat hij vraagt wat onze precieze locatie is. Aiiii, dat is niet 2 uur rijden maar 4 uur. SJIPSSJIPSSJIPS. Het huilen staat intussen nader dan het lachen. Gelukkig hebben we de dagelijkse zware regen- en onweersbui al gehad. De nieuwsgierige mensen zijn we intussen wel zat, ook al bedoelen ze het vaak goed en willen weten of ze kunnen helpen. Mila en Jasper vermaken zich intussen met schoolwerk (nou ja vermaken), filmpjes en spelletjes.
De zoon van de garagehouder komt nog even 2 zakken koffie brengen om het leed te verzachten. Zo aardig (behalve dan dat we geen koffie drinken).
Eindelijk, rond 21uur stopt er een auto naast onze auto. Alleen een auto, waar we een sleepauto verwacht hadden. Of niet verwacht, maar wat ons wel logisch had geleken. Gelukkig hadden we ons er al op voorbereid dat het een mindere auto zou zijn. Als hij maar weer rijdt, dat idee. We hevelen de bagage over, lopen een rondje om de nieuwe auto en checken de huidige schade, en geven de sleutels aan de chauffeur.
Als we vragen hoe de chauffeur nu zelf terug gaat, en of hij een lift wil, geeft hij aan met de auto te gaan rijden. Peter geeft nog aan dat dat niet verstandig is, dat hij dan al heel snel stil komt te staan, maar volgens hem valt het allemaal wel mee. Ok, jouw verantwoording. 
Korte tijd later zien we een auto vlak achter ons rijden en we vermoeden dat dat onze kapotte auto is. We gaan de heuvels in en waar de nieuwe auto het nog redelijk vol kan houden, zien we de andere auto steeds verder achterop raken en de lampen steeds zwakker gaan branden. En nog geen minuut later staat hij stil, op de weg. Die pannenkoek was niet eens zo slim om de berm in te rijden. Wij stoppen ook maar, want we kunnen hem hier niet laten staan, aan een donkere weg, vrijwel geen verkeer en geen bereik in dit gebied. De chauffeur is intussen redelijk in paniek, en weet niet meer wat te doen. Peter duwt de auto de berm in, en we bieden aan hem mee te nemen. Hij pakt zijn spullen, gaat de autosleutel zoeken want die is hij intussen al kwijt geraakt en eenmaal gevonden wil hij deze in de auto achterlaten (kun je doen, maar dan heb je straks en geen sleutel en geen auto meer, die neemt dan iemand anders wel voor je mee). De accu is intussen al zover leeg, dat de auto niet meer bediend kan worden, dus hij kan ook niet meer op slot. Peter bedenkt dat er altijd nog een reservesleutel in de afstandsbediening zit en daarmee krijgen de mannen de auto alsnog op slot. Eenmaal onderweg vertelt hij ook het echte verhaal: hij had de auto opgehaald in een klein plaatsje en werd opgebeld dat hij de auto naar ons toe moest brengen.
Korte tijd later rijdt Peter nog door een diepe kuil vol water en voelen we de voor- en achterkant tegen de grond klappen. Gelukkig, de auto rijdt nog. De auto die in de berm staat, was minder gelukkig, daar ligt de achterbumper ervan af. We stoppen, kijken of we kunnen helpen (nee), en geven aan dat ze de bumper beter achter in kunnen leggen en door kunnen rijden. Uiteindelijk zien we dat ook gebeuren en gaan wij ook weer verder.
Tegen 12uur zijn we eindelijk in ons hotel en laten we de chauffeur achter. Hij was in ieder geval nog zo intelligent om de opmerking te maken dat hij ons moest helpen en wij hem nu hebben geholpen. Inderdaad, pannenkoek!
Door alle gebeurtenissen (en de 3 slokken koffie die we genomen hebben) liggen Peter en Sandra wakker tot zeker 3 uur. 

Kort nachtje voor Sandra en Peter, want Jasper staat rond 8uur naast het bed. Hij heeft lekker in de auto geslapen, is even wakker geweest toen we in het hotel aankwamen en daarna weer snel in slaap gevallen. 8 uur is uitslapen voor hem.
Een rustig en zeer uitgebreid ontbijt tussen alle Chinezen en Indiërs (we merken dat we steeds meer moeite krijgen met het gedrag van de Chinezen), waardoor wij voor iedereen weer een bezienswaardigheid zijn. 
Terug op de kamer gaat Jasper met lego spelen, Mila lezen en Peter en Sandra hakken eindelijk een knoop door over de plannen voor de komende dagen. Daarna zijn we klaar om naar een theeplantage te gaan. We hebben gekozen voor een minder bekende, in de hoop daar minder toeristen (lees Chinezen) tegen te komen. Het is 45 minuten rijden vanaf Brinchang, over een zeer bochtige weg met schitterend uitzicht over de heuvels, plantages en kassen.
De laatste kilometers is over een 1.5 auto brede bergweg, best spannend als je een tegenligger tegenkomt. Zeker als hij (het is toch vaak een man achter het stuur) denkt dat de auto veel breder is, dan hij daadwerkelijk is. Heelhuids komen we boven.
We lopen eerst een smalle trap naar een uitzichtpunt toe. Mooi uitzicht over de hele omgeving. We zien ook een flinke regenbui aankomen, dus we blijven niet te lang boven. Daarna door naar de theefabriek. Jammer genoeg is er weinig begeleiding en zie je alleen de machines en een korte uitleg van het proces. Het roept eigenlijk alleen maar meer vragen op. Die kunnen we stellen aan een dame die laat zien wat de eindproducten van de fabriek zijn. Ze is het alleen niet gewend om vragen te krijgen, want ze wil al weglopen als ze haar verhaaltje van 1 minuut heeft gedaan.
Sandra heeft Jasper beloofd om een kopje thee te gaan drinken en daar vooral wat lekkers bij te eten, dus dat gaan we dan ook doen. Alleen moet er wel taartje geruild worden met papa, want zijn eigen taartje is op de marsepein na niet zo lekker.
Op de terugweg stoppen we nog bij een fruitstalletje voor een bakje aardbeien. Voordat we morgen eventueel zelf gaan plukken, willen we wel weten of de aardbeien hier wel lekker zijn. We hebben op internet gelezen dat ze nergens naar smaken… Jasper vindt ze heerlijk, wij vinden ze inderdaad niet geweldig.
Eenmaal terug eerst naar het speeltuintje wat dit megahotel ook heeft. Het stelt niet veel voor, is slecht onderhouden en met 15min hebben Mila en Jasper het wel gezien.
Terug op de kamer maar weer eens verder met de reis. Het wordt bijna saai, maar wat we willen is blijkbaar niet zo eenvoudig. Mila gaat weer verder lezen en Jasper kijkt wat tv.
Vanavond eten we in het restaurant, er is een ramadan-buffet. Mila en Peter laten het zich goed smaken, Jasper is vooral in de toetjes (crepes met aardbeien) geïnteresseerd. Het buffet heeft vrijwel niets vegetarisch, dus Sandra neemt een heerlijke curry van het menu.
Na het eten, verhaaltje voorlezen en lekker slapen. 

Peter heeft bij het duwen van de auto wat spieren in zijn borstkas verrekt (hij gleed uit in de natte steile berm) en heeft daardoor amper geslapen. En Sandra dus ook. We hebben niet veel puf om vandaag iets te ondernemen en Mila en Jasper vinden dat helemaal niet erg. Jasper leest een boek en kijkt een Maleisische Disneyzender, Mila kijkt op internet of er al nieuwe pagina’s bijgekomen zijn (oftewel instagrammen en youtube-en), Peter slaapt en Sandra regelt een hotel in Hanoi en probeert voor de komende (en laatste) weken een zinvol reisschema in elkaar te zetten. We willen in (Noord-)Vietnam naar wat minder toegankelijke, minder toeristische maar zeker niet minder mooie gebieden, maar het vervoer daar naar toe is een uitdaging. Net als het regenseizoen wat rond juni begint. Gelukkig springt Peter bij, hij voelt zich na een uurtje slapen wat beter.
Halverwege de middag nog even naar de aardbeienboerderij. Cameron Highlands zijn niet alleen bekend van de theevelden, maar ook van de aardbeien. Bij sommige boerderijen kun je ze zelf plukken, en dat wil Jasper wel. 1 Kilo aardbeien plukken is RM 60 (E 12)… En je moet een kilo plukken want we zijn met 4 personen… Het kost enige overtuigingskracht, maar dan ziet ook Jasper de onzin er van in, want in onze eigen tuin kan hij gratis aardbeien plukken. En die zijn ook nog eens lekkerder dan deze. Dan maar een bakje aardbeien met aardbeienijs en vooral veel slagroom. 
De rest van de middag wordt er gezwommen en dan is het alweer tijd voor het avondeten en slapen.

Weet je hoe verspreidt je spullen kunnen liggen als je ergens 3 dagen verblijft? Eerst alles bij elkaar zoeken, dan ontbijten en uitchecken. We gaan vandaag naar Kuala Loempia (ook wel bekend als Kuala Lumpur). We maken eerst een tussenstop bij de Robinson waterval. De auto parkeren we bij een tuincentrum en na wat zoeken hebben we het pad naar de waterval gevonden. Door de regen van de afgelopen nacht is het pad glad, dus voorzichtig lopen. De waterval is op zich best mooi, maar het wordt ‘verpest’ doordat er veel afval rondzwerft. Er ligt een halve boom door de waterval heen en daar hangt een grote afvoerslang aan en beneden ligt er het nodige plastic. Jammer.
Bij het tuincentrum verkopen ze aardbeienplantjes en je kunt ook zelf plukken. ‘Mogen we, alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft?’ Allebei een mandje en een schaartje en aan de slag. 3 bakjes vol knippen ze, waarvan het eerste bakje al binnen 5 minuten leeg is. 
Intussen rijdt Sandra richting Kuala Lumpur. De gemiddelde snelheid is door alle bochten en werkzaamheden in de bochten, niet harder dan 30km/u, dus we schieten niet echt op.
We maken nog een langere stop bij de Iskander waterval, die gewoon aan de weg ligt. Ook wel gevaarlijk, want je wordt er enorm door afgeleid. Hij is wel ontzettend mooi en hoog! Als je de moeite neemt een stukje omhoog te lopen. Een wat langere pauze, zodat Sandra kan uitrusten en de rest de benen kan strekken.
Na de waterval wordt de weg al beter, en niet veel later gaan we de snelweg op. Gelijk even stoppen om te tanken en de net gekochte tolkaart op te waarderen, want we rijden nu op een tolweg. We stonden bij de oprit trouwens bij de verkeerde rij, namelijk bij de rij waar je al een kaartje hebt, ipv waar de dame zit zodat je er 1 kunt aanschaffen. Een lange rij en slechts 1x wat getoeter. Ze zullen vast gedacht hebben: ‘domme toeristen’.
Op de snelweg mag je 110km/uur maar door de zomerse dagelijkse regenbui neemt ook die snelheid af tot circa 50km/uur. Na een half uurtje is het weer beter en is het meeste water ook van de weg af verdwenen.
Eindelijk, na een lange dag intensief rijden, komen we bij Kuala Lumpur. Daar moeten we nog door de avondspits heen naar ons hotel en dan eindelijk de auto uit. Ons verblijf is weer een hotelappartement. Heerlijk ruim, met woonkamer, keuken, 2 slaapkamers en ook 2 badkamers. Vandaag een snelle snack en naar bed voor Mila en Jasper. Peter en Sandra treffen voorbereidingen voor de laatste reisweken. Het plan is er, de uitvoerbaarheid is gecheckt en nu regelen wat we willen en kunnen regelen…

Ook vandaag weer een rustige ochtend. Het lijkt wel vakantie . Na het ontbijt nog wat spelen en lezen in de kamer en dan de auto in om naar de Batu Caves te gaan. Na een paar keer verkeerd rijden (google maps en de wegen in Maleisië gaan niet samen) staan we voor de ingang. Een megagroot parkeerterrein is gelukkig maar voor een klein deel gevuld. De eerste apen hebben we al weer gezien. Voor een hele hoge rotswand staat een 140 feet (circa 47m) hoog gouden beeld. En als je heel veel trappen opklautert, kom je in een grote grot terecht. Ook in de grot tempels en andere relikwieën. We doen rustig aan, want er zijn net wat bussen gearriveerd, en die hebben maar een korte tijd hier. Daarna is het heerlijk rustig en kunnen we goed rondkijken. Het afdalen is een uitdaging op zich, omdat de trap best steil is. En er schieten wat apen over en weer, en die letten niet op. Geleende sarong weer inleveren (de sarong was toch wel 5cm langer dan Sandra’s rok), geld terugkrijgen en een lekker ijsje eten.
Daarna de terugweg naar Kuala Lumpur. Na 3x verkeerd gereden te zijn, zitten we eindelijk op de juiste weg naar de stad. Ook in de stad nog een keer de verkeerde afslag en dan staan we bij Hertz voor de deur. Laatste spullen eruit en sleutels inleveren. Terwijl Peter en Sandra zitten te wachten krijgen Mila en Jasper flesjes water en een doosje met verantwoorde snoepjes en voor Jasper ook nog een knijpauto. Of ze dan wel een foto mogen maken. Dat vinden ze goed, dus geen gekke- bekken-foto dit keer. Als de dame de rekening voor de auto presenteert, geeft Peter aan dat hij hier niet mee accoord gaat en legt netjes uit waarom niet (iets met een kapotte auto, 7 uur wachten, Hertz-chauffeur uit de brand helpen, etc). Hoe verder het verhaal, des te groter worden de ogen… Even bellen, en dan hoeven we het kinderzitje niet te betalen. Prima! 
Via een groot winkelcentrum naast de Petronas Towers en een mooi park met waterspeeltuin en gewoon speeltuin lopen we terug naar ons hotel. Die bewaren we voor morgen. Door deze wandeling van Hertz naar ons hotel hebben we al bijna alles gezien en gedaan wat we wilden zien en doen. We wilden eigenlijk een taxi, maar in de spits staat het verkeer zo vast, dat we lopend sneller zijn.
In het hotel zwemspullen aan en naar het zwembad.

Treintickets Thailand, check. Vliegticket naar Thailand, check. Tour in Vietnam, check. Het kostte moeite en nog meer tijd, maar het is geregeld. Dan is er tijd en vooral rust om naar buiten te gaan. Mila wil nog souvenirshoppen en de receptionist stuurt ons met een Grab (taxi) naar een wijk met heel veel shoppingmalls. Lopen was bijna sneller geweest, want het verkeer staat weer vast. Na een tijdje heeft Mila gevonden wat ze zoekt (oorbellen in de vorm van bliksemschichten, want we hebben hier elke dag onweer gehad), en kunnen we naar het park. Daar hebben we gisteren een waterspeeltuin gezien. Helaas begint het onderweg daar naar toe heel hard te regenen. Dan maar een eatstreet in, om een lunch te regelen. Na de lunch regent het nog korte tijd en dan is het droog. Toch maar poging wagen in de waterspeeltuin, het ligt toch op de route naar ons hotel.
Eenmaal bij het waterpark komt een vrouw met een securityhesje aan naar Sandra toe. Ze brabbelt onverstaanbaar Maleisisch en haar collega mist zoveel tanden dat haar Engels ook niet verstaanbaar is. Er wordt een jonge vent aan zijn arm erbij gesleept om te vertalen: wat ik hier kom doen? Nou, naar het waterpark. Of ik wel weet dat het een openbaar zwembad is. Ja, nou en? Oh… En wat is nu het probleem? Nee, dat is er niet. 
Na een uurtje wordt het tijd om weer richting hotel te gaan. Morgen staat de wekker weer erg vroeg om een vliegtuig te halen. Dan zit ons Maleisische avontuur er ook weer op.

Wist je dat:
-    Je bij Malaysia airlines je vlucht kunt upgraden door te onderhandelen?
-    De snelheid in Maleisië een adviessnelheid is? Dus als er 50 staat, mag je best 80 of 100..
-    We na Maleisië naar Hanoi vliegen, dan via Ho Chi Minh-stad naar Cambodja en dan door naar Thailand?
-    En dat plan tijdens het plannen alweer gewijzigd is? Cambodja laten we graag voor een andere keer. We doen liever Vietnam en Thailand goed, dan 3 landen half en heel snel.
-    Mila bij een skypesessie met de klas heeft verteld, dat ze nog niet zo nodig naar huis hoeft? Soms mist ze wel onze eigen douche (als ze een koude douche heeft) of haar eigen bed (als ze een beroerd bed heeft), maar verder vermaakt ze zich wel.
-    Jasper dat gevoel deelt? Hij hoeft ook niet zo nodig naar huis. Hij mist alleen zijn vriendjes van school.
-    In heel veel gebouwen, maar ook in onze huurauto een sticker zit, dat durians verboden zijn? Durians zijn grote vruchten, die heel erg lekker zouden moeten zijn, maar die enorm stinken. Vanwege die stank hebben we er nog geen geprobeerd.
-    Een resort in Maleisië niets voorstelt? Geef er een dure naam aan, vraag een flink bedrag per nacht en mensen komen wel. Dat idee..
-    Wist je dat op .5m2 best een wc, wasbak en douche kunt plaatsen? Wc-bril dicht, wc-papier veilig stellen buiten de ruimte, en douchen maar…
-    De bedden voor Peter niet lang genoeg zijn met zijn 1m85? Zijn voeten steken regelmatig uit bed.
-    We echt positief verrast zijn door de aardigheid en behulpzaamheid van alle mensen in Maleisië? Niet alleen toen de auto stuk was, maar ook op de markt, in winkels, in restaurants, ze willen je echt helpen.
-    Een toegangskaartje voor Taman Negara RM 1 (E 0.20) per persoon kost, en om foto’s te maken moet je per apparaat waarmee je foto’s gaat maken RM 5 (E 1.00) betalen? Snap jij het nog?
-    In alle kamers staat aangegeven waar Mekka is?
-    Peter en Sandra heel lang hebben wakker gelegen nadat ze koffie hadden gedronken? Tja, als je nooit koffie drinkt en dan een paar hele sterke zoete koffie…
-    Aziaten (vooral Chinezen) heel vaak ongevraagd foto’s maken van Jasper? Hij dat helemaal niet leuk vindt? Terecht! Het is op z’n minst een vraag waard. We hebben hem nu geleerd om dan gekke bekken te gaan trekken of heel boos te kijken. Nu heeft hij de grootste lol als de mensen weer eens teleurgesteld weglopen.
-    Kuala Lumpur bij ons Kuala Loempia heet?
-    En het spelletje Annemarie Koekoek Annemaria Kroepoek? En labiel, labiebellig?
-    Onze vervangende auto maar een zielig toetertje heeft? Daarom spelen Mila en Jasper toeter achter in de auto. Ramen open en dan heel hard TOETTOET roepen voor een blinde bocht.
-    Veel mensen in Maleisië nooit wisselgeld hebben? Of beter, ze hebben het wel, maar ze doen alsof ze het niet hebben. Erg vermoeiend als je er weer eens een punt van moet maken dat je toch echt je geld terug wilt hebben en dat je het er niet bij laat zitten. Want dat is waar ze op hopen, dat je dan die RM 1/2/5/10/20/50 (E 0.20/0.40/1/2/4/10) wel cadeau geeft.
-    Jasper zijn wafeltjes het liefst ‘bloot’ eet? Zonder beleg…