Thaise tempels, massages, slangen en schildpadden

De vlucht naar Chiang Mai is niet bijzonder. Net als het vliegveld van Danang, waarvandaan we vertrekken. Dit keer geen verrassingen met Visa. Tijd genoeg om te winkelen, ook nog genoeg Dongs over, maar we kunnen niet echt iets vinden, of het is heel erg duur. We gaan er Jaspers schoolvriendje met familie in Vietnam er blij mee maken. 1.5 Uur vliegen later komen we stuiterend Thailand binnen, op het vliegveld van Chiang Mai (noordelijk van Bangkok). Na het stuiteren gelijk vol in de remmen, zodat degenen die nog niet met hun knieen klem zaten tegen de voorgaande stoel, dat nu wel zitten. (later zien we dat het een relatief korte landingsbaan is, dus dat de piloot wel vol in de ankers moest) Het is hier zo goed georganiseerd, dat we binnen 15minuten een stempel in ons paspoort hebben, onze bagage al hebben gevonden en onze taxichauffeur.
Nu nog geld, en dat is een grotere uitdaging. Genoeg pinautomaten, maar geen enkele wil geld geven. Later komen we erachter dat we net iets meer gevraagd hadden, dan onze passen toestaan. Gelukkig moeten we de taxi aan het hotel betalen, dus we mogen gewoon mee.
Het hotel is prima, we hebben 2 kamers aan het einde van een gang, op de begane grond, en we kunnen zo vanaf het tuintje het zwembad inspringen.
We gaan eerst lunch regelen, we hebben wel trek gekregen. We worden door de mensen van de receptie naar de straat achter het hotel gestuurd, want daar is de markt en zijn ook genoeg eettentjes. We vinden een klein restaurantje waar ze broodjes met tonijn, kaas en avocado hebben (los van elkaar maar ook op 1 broodje te krijgen) en na weken lang rijst, klinkt dat als muziek in de oren en loopt het water ons al in de mond.
Met de plattegrond in ons hand gaan we daarna de stad verkennen. We willen naar het beeld van de 3 koningen en op weg daar naar toe komen we al langs de nodige tempels. We stappen ook nog een klein museum met beelden over het buddhisme binnen, waar een monnik achter een computer zit en als we de museum verlaten zit zijn collega achter een hele grote televisie tekenfilms te kijken. We moeten ons beeld van wat monniken mogen wat bijstellen…
Peter heeft bij het inlezen over Thailand gelezen dat muay Thai (kickboksen/thaiboksen) hier vandaan komt en stelt voor een les mee te doen. Dat ziet Jasper wel zitten, Mila en Sandra zijn wat terughoudender. Mila weet niet of ze het wel volhoudt en Sandra ziet de 2 dagen spierpijn daarna niet zo zitten. We gaan in ieder geval kijken bij de school die door verschillende mensen wordt aangeraden. Op weg daar naar toe komen we langs een tempel waar hard gewerkt wordt. Jonge mannen en een paar monniken zijn druk bezig met het splijten van bamboe. Met grote messen, veel kracht en een soort splijtpijl halveren ze bamboe. Mila en Jasper willen wel helpen, maar dat vinden we te gevaarlijk. De begeleider van de jongens komt bij ons staan, en vertelt wat ze aan het doen zijn: ze zijn een nieuw tijdelijk onderkomen voor een buddha-beeld aan het maken. Het oude verblijf heeft na een flinke regenbui 2 maanden geleden veel waterschade opgelopen, en ze hebben nu een jaar om dat te restaureren. Tot die tijd moeten de mensen wel hun offers kunnen blijven brengen, en dus krijgt buddha een tijdelijk huis, versierd met bamboe. De begeleider vraagt ons wat onze plannen zijn, en Mila en Jasper vertellen enthousiast over de olifanten. Hij vraagt of we al geboekt hebben, en Peter trekt een dikke stapel folders met olifantentours uit zijn broekzak. Hij bekijkt ze allemaal om vervolgens aan te geven, dat dit niet de juiste zijn. Hij wijst ons de weg naar een klein kantoortje een straat verder en geeft aan dat we daar naar Kerchor of Mae-nogwat moeten vragen. Daar gaat het om de olifant en niet om het geld. Het geld wat verdiend wordt, wordt gebruikt voor de olifanten en niet om zelf rijker te worden. Dat klinkt goed, al is het altijd maar de vraag of het echt klopt. Toch maar bij het kantoortje navragen. We worden daar net voor sluitingstijd vriendelijk ontvangen. De dame heeft ook helemaal geen haast. Ze laat ons eerst 1 tour zien, waar ze 1 baby-olifantje van 3 maanden hebben. Mila en Jasper zijn gelijk verkocht, daar moeten we naar toe. We vragen toch ook nog naar de andere, en ook die ziet er goed uit. Met 2 baby-olifantjes, maar wel wat ouder, bijna 1,5jaar. Mila en Jasper komen er niet uit, zegt de 1 A, dan zegt de ander B, en andersom. Gelukkig helpt Freek Vonk ons bij het nemen van een beslissing: een hele jonge olifant wordt zo goed door mama, tantes en oma’s beschermd, dat je daar waarschijnlijk niet bij kunt komen. We kiezen voor de andere. Dat is alvast 1 uitje. Sandra wil ook graag naar Doi Inthanon een natuurpark. Ook daar heeft de dame wel tours voor. In dit geval is de keuze niet zo uitgebreid, en aangezien 1 wandeling gezien de hoeveelheid regen al afvalt, blijft er 1 over. We betalen met ons net gepinde geld om 3% creditcardcommissie te ontlopen en met 2 bonnetjes in onze zak lopen we ver na sluitingstijd het kantoor uit.
Volgende stop is muay thai. Het is mogelijk om een proefles te volgen, en het duurt 1.5uur. We kijken nog even bij de les die net begonnen is en Jasper wil gelijk al meedoen.
Op de terugweg nog even wat eten en drinken inslaan bij de 7-11 en bij het hotel nog kort zwemmen. Daarna wordt het tijd om te gaan eten. Mila heeft voor een klein restaurant vlakbij gekozen. Voor de deur twijfelen we, maar Jasper heeft al gezien dat ze Italiaans eten hebben, en dat ziet hij wel zitten. Het eten is op dat van Sandra na, erg lekker.
Terug bij het hotel is het tijd om te gaan slapen, morgen worden we op tijd opgehaald om naar de olifanten te gaan.
 

Mila heeft de wekker gezet, en keurig op tijd staan ze aangekleed bij ons voor de deur. We zouden om 8u30 opgehaald worden, maar om 8u10 staat de dame al bij ons hotel. Sorry, we zijn nog aan het ontbijten. We kunnen gewoon rustig eten, en net voor half 9 zijn we klaar om te vertrekken.
We zijn als eerste opgehaald dus er volgt nog een rondje door Chiang Mai om nog wat andere mensen op te halen. Met 5 andere mensen rijden we, na een tussenstop bij een tankstation, in een uur naar Kerchor. Daar aangekomen stappen we in een kleine pickup met overkapping om in 10min naar de olifanten te stuiteren.
We worden vriendelijk ontvangen door onze gastheer. We krijgen kleren van zijn volk, de Karen. We mogen eerst wat drinken en eten, maar Mila en Jasper hebben daar geen tijd voor.
We beginnen met het maken van het eten voor de olifanten. Met een mes gaan we suikerriet splijten en in tassen stoppen. Vervolgens een les olifantentaal/Karen. We leren dat ‘bon’ mond open is, ‘dee dee’ goed zo, ‘how’ stop, en ‘luylee’ klaar/op is. Daarna krijgen we een mand met kleine bananen in onze hand en mogen we naar de olifanten toe. Of beter, de olifanten komen al onze kant op. Mila en Jasper zoeken de kleine olifantjes op om hen te voeren. Ze hebben door waar de bananen zijn, en komen zelf al met hun slurf in de mand bananen pakken. 1 olifantje Fufu pelt de bananen zelfs. En als ze te groen zijn, laat hij ze vallen. De grote olifanten zijn goed gewend aan de commando’s, de kleintjes trekken zich nergens wat van aan. Net als mensenkinderen ;-).
Als de bananen op zijn, gaan we wandelen met olifanten. Andere mensen laten hun hond uit, wij een olifant. We moeten er best tempo inhouden, want de olifanten gaan best hard met die grote benen. Een paar honderd meter verder krijgen ze de suikerriet die we voor ze in stukken hebben gesneden. Dat zit in een tas om onze schouder, en ook deze weten de olifanten prima te vinden. Mila en Jasper hebben al snel genoeg olifanten om hen heen die eten van hen willen. Rustig blijven ze staan om ze te voeren, Sandra en Peter zijn er wat minder rustig onder. Die zijn die grote poten en de kleine voeten..
Na het suikerriet moeten de olifanten op zoek naar gras om te eten. Voor ons staat een lunch klaar. Voor elk gezin een is een tafel gedekt, maar we nodigen 2 Engelsen uit om bij ons aan te schuiven. We hebben een gezellige en heerlijke lunch, terwijl de regen met bakken uit de lucht komt. Daar zijn ze vast heel blij mee, want ze vertelden dat ze op dit moment al het eten voor de olifanten moeten kopen door de droogte. Het zou al enige tijd regenseizoen zijn, maar er is nog maar weinig gevallen.
Als het weer droog is, gaan we vitaminensnacks maken voor de olifanten. We stampen rijst in een grote vijzel uit het velletje, voegen daar tamarinde, zout en bananen aan toe en als het een brei is, mogen we daar balletjes van maken. Voor Fufu (een weesje) worden er nog de nodige vitaminetabletten aan toegevoegd.
Mila en Jasper mogen nog een kruidenstempel maken voor het masseren van de olifanten. Voordat ze de vitaminen krijgen, gaan we eerst de olifanten badderen. Ze lopen zelf al een watertje in, en wij krijgen emmertjes en borstel om ze te borstelen. Ze hebben er alleen niet zoveel zin in, en zijn onrustig, dus houden we het badderen kort. Het heeft ook niet veel zin, want eenmaal uit het water pakken de meeste olifanten hun slurf vol modder om dat over zich heen te gooien. Fufu zoekt het modderige slootje op om daar lekker in te gaan spelen en liggen.
Na het badderen mogen we nog een massage geven met kruidenstempels, zakken met heerlijk ruikende kruiden die warm zijn gemaakt. Dat vinden de meeste nog wel lekker en blijven er rustig voor staan. Na het masseren worden er foto’s gemaakt terwijl de olifanten een regendouche over ons uitspuiten. Dat zou geluk brengen. Het is in ieder geval grappig! En erg nat… En dan is het alweer tijd om de vitaminen te voeren en afscheid te nemen van de olifanten (Ta blu).
We nemen een koude douche om weer schoon te worden, drinken nog wat water en gaan dan de auto in voor de terugtocht.
In het hotel aangekomen besluiten we om ons uitje naar Chiang Rai te annuleren. We zouden over 1.5dag 3uur in een bus zitten om naar Chiang Rai te rijden en 2 dagen later weer terug. Voor een witte tempel die wel mooi zou zijn, maar ook nog in aanbouw (a la Sagrada Familia). Het hotel had een mail gestuurd dat er werkzaamheden zijn en dat we kosteloos konden cancelen en Sandra had gezien dat het eventueel ook met een dagtour kon. Mochten we willen, dan doen we het wel in 1 lange dag.
Mila en Jasper duiken nog even het zwembad in. Daarna gaan we heerlijk eten bij een klein restaurantje in de straat achter ons hotel. Een van de dames van het restaurant wil van de kinderen weten wat we allemaal gaan doen. Jasper zegt gelijk Muay Thai, springt van zijn stoel en geeft de mevrouw een demonstratie van stoten en trappen. Terug bij ons hotel regelt Sandra voor zichzelf nog een 2-daagse Thaise massagetraining. Het is wat lastig, omdat ze zaterdag en maandag wil, maar het kan uiteindelijk wel.
 

De wekker staat vandaag nog vroeger, om 7u30 worden we opgehaald. We gaan naar Doi Inthanon, de hoogste berg van Thailand. Het busje zit vandaag helemaal vol, wat betekent dat we met 13mensen op stap zijn. We stoppen weer bij hetzelfde tankstation als gisteren. Waarom? Geen idee. Het is stoppen om het stoppen lijkt het.
De eerste stop is een waterval. Uit de bus, 40minuten om rond te kijken en dan weer het busje in. De waterval is niet groot, maar wel mooi. Je kunt naar beneden lopen om bij de voet ervan te kijken, en nog een stukje naar boven om halverwege te kijken. Of je neemt een drone mee, zoals een van de andere mensen heeft gedaan…
Een klein stukje rijden en dan zijn we bij de start van de trekking. Een dame van het Karen-volk is onze gids. De trekking is 2uur, met meer dan genoeg stops. Het is een makkelijke wandeling voor Mila en Jasper, ervaren wandelaars als ze zijn. We komen wat andere kinderen tegen, die het zwaarder hebben. En ook de volwassenen in onze groep hebben het niet allemaal even makkelijk. Ok, wij hebben dan voor de zekerheid ook onze bergschoenen aan gedaan en lopen niet op modieuze sandaaltjes die niet vies mogen worden.
Een van de stops is bij een waterval waar ook gezwommen kan worden. Daar waren we op voorbereid, en hebben zwemspullen meegenomen. Het water is ijskoud, dus niet te lang erin.
De Karen-dame vindt Mila en Jasper erg leuk, en geniet ervan dat ze aan het zwemmen en rondkijken zijn.
De wandeling gaat langs kassen met aardbeien plantjes, bloemenvelden, watertjes en ook langs een plekje waar een gezin aarde in plastic stopt om daar weer nieuwe aardbeienstekjes in te laten groeien. Mila en Jasper willen helpen, maar er is niet genoeg tijd volgens de gids.
De wandeling eindigt bij een klein huisje waar een Karen-man verse koffie voor de liefhebbers maakt. Jasper en Mila spelen nog een tijdje met een klein katje en dan gaan we naar onze lunchplek. Die is 5 minuten verder. Mila is teleurgesteld dat we aan een tafel gaan zitten om te eten en niet op de grond, zoals we in Vietnam en Maleisië hebben gedaan.
De lunch is weer eenvoudig maar heerlijk. Na de lunch rijden we in 40min naar de hoogste berg van Thailand. We verwachten daar een mooi uitzicht, maar er is alleen een plakette waarop staat dat daar het hoogste punt is. Het is hier 2565m. De gids vertelt dat een vroegere koning hier graag kwam, en dat hij had aangegeven dat na zijn dood een stukje van zijn lichaam op deze berg begraven moest worden. Daarom is er ook een altaartje met olifanten.
De voorlaatste stop zijn een konings- en koninginnepagoden. 2 Pagodes elk aan het einde van een lange trap. Er zou een mooie bloementuin met uitzichtspunt omheen zijn, maar het regent en de wolken hangen erg laag. Oftewel, we zien er niets van. In de koninginnepagode is een vrouwelijk beeld, in een mooi versierde ruimte. Op het plafond zijn tekeningen gemaakt en het dak bestaat uit een grote bloem. De koningspagode is een daarentegen heel eenvoudig: een eenvoudig beeld en op het plafond wat blaadjes. De laatste stop is een marktje waar een 20-tal stalletjes zijn, die allemaal hetzelfde verkopen: gedroogde vruchten. We twijfelen, en besluiten het uiteindelijk niet te doen.
Terug naar Chiang Mai de omgekeerde route om alle andere mensen af te zetten bij hun hotels.
Het avondeten is vanavond bij de falafelist, waar je inderdaad falafel kunt eten. Ons eten is gelukkig op tijd klaar, want bij het bereiden van de maaltijd van andere gasten gaat het mis. Vlam in de pan, water bij olie, te weinig vet, geen idee, maar de keuken staat zwart en het trekt al snel het restaurant in. We zien de eigenaar weglopen en niet veel later van achter het restaurant een brandblusser meenemen. Niet nodig gelukkig, er is al een deksel op de pan gedaan. Mila en Jasper zijn al buiten gaan staan, die hebben te veel last van de rookontwikkeling. Niet veel later is alle rook alweer weg, voordeel als het eetgedeelte heel erg open is. Na het eten lekker naar bed, morgen weer een nieuwe dag.
 

Vandaag is de eerste dag van Sandra’s cursus. Voor de verandering brengen we vandaag dus met ons allen mama weg naar school. Van tevoren hebben we afgesproken wat we zeggen bij het afscheid: goed je best doen en goed luisteren…..Mila en Jasper hebben grote lol dat zij dat nu een keer kunnen zeggen.
We beginnen terug in het hotel met schoolwerk, daar wordt de ontbijtruimte van het hotel niet vaak voor gebruikt, maar op de kamer is het bureau niet groot genoeg voor 2 harde werkers.
We hebben afgesproken om te gaan lunchen met mama, en we eindigen na wat zoeken bij een tentje waar je zelf je yoghurt of ijs mag samenstellen. Met enorme bakken ijs met vers fruit voor de kinderen als resultaat. En ze gaan nog op ook.
Sandra is heel enthousiast. Ze vindt de cursus zo leuk en interessant dat ze er nog een dag bijboekt.
Terug in het hotel gaan we zwemmen, en ons klaarmaken voor Muay Thai. Ruim op tijd voor de les staan we in de kleine gymzaal boven een sportschool. We voelen een beetje teleurstelling als we nog anderen naar boven zien komen, stiekem hoopten we op een privé-lesje. Uiteindelijk zijn we met zes mensen en twee instructeurs. Net voor het begin van de training komt Sandra ook boven. De instructeur begint wat nors aan de training, maar krijgt er gaandeweg steeds meer lol in. We beginnen met touwtje springen en rekken. Voor de volgende oefening worden onze handen ingetapet. Maar dan… gaan we figuurtjes lopen, opdrukken en buikspier oefeningen doen om daarna te gaan trappen tegen de zware bokszakken die klaarhangen. Vooraf heeft Peter het een keer geprobeerd en had gelijk pijn in zijn voet. De trainer doet voor hoe het wel moet en dan is het een stuk beter te doen. Figuurtje 1, 10x opdrukken, 10x buikspieren, op de autoband springend voeten wisselen, elk van de zakken 3x trappen en weer terug naar het begin. En zo doen we verschillende figuren, allemaal 3 keer. Loodzwaar… Mila wilde al na 10 minuten stoppen, maar houdt het uiteindelijk toch de hele les vol.
Voor de volgende oefening moeten we nu ook de handschoenen aan. Handschoenen in Jaspers maat zijn er niet, dus hij loopt met enorme handschoenen. We leren rechtdoor slaan, een hoek, een uppercut, en de elleboogstoot (dat mag alleen bij Muay Thai), daarna naar de bokszakken. We beginnen met 10 slagen met de sterke arm, dan 20 met beide en dan iedere keer 10 meer, tot we eindigen bij 50 slagen. De instructeurs houden de zakken tegen en moedigen aan. Bij Mila werkt het goed om huiswerk of rekenen te noemen, bij Jasper is het genoeg om de naam van een vervelend jongetje te noemen. Mila en Jasper zijn razend fanatiek en de instructeurs helpen ze met een grijns. Waarschijnlijk dachten ze: “vandaag weer alleen toeristen, en nog kinderen ook, dat wordt niets”, maar de les lijkt voor het grootste deel op de les die we eerder hebben bekeken.
Na het stoten op de zakken, mogen we onze traptechniek oefenen op een instructeur die twee kussens vasthoudt. De instructeur doet het even voor en dat maakt indruk, met hem wil je geen ruzie. Mila en Jasper trappen er op los.
Tot slot moeten we nog opdrukken en buikspier oefeningen doen, maar niemand lukt het om die zonder problemen af te maken. De instructeur loopt met een soort knuppel van zachtschuim rond en deelt wat motivatie tikken uit.
Dan zit het inspannende deel er op, we gaan rekken. Trots dat we het allemaal vol hebben gehouden, en helemaal als de instructeur langskomt en zegt dat het een goede training is geweest. Nog wel even aan Jasper duidelijk maken dat je dit alleen mag in de sportzaal en niet op school of thuis…
Na een beetje ronddwalen op zoek naar een restaurant besluiten we te eten bij klein tentje niet ver van het hotel. We zijn de enigen en de eigenaar heeft zijn familie in het restaurant, Jasper wil spelen met zijn zoontje, maar die is te lui en kijkt liever TV… Jasper krijgt wel zijn speelgoed om mee te spelen, en wil daardoor eigenlijk niet aan tafel.
Na het eten terug naar het hotel en gelijk naar bed, en nu maar hopen dat de spierpijn morgen meevalt…..

De massagecursus begint met omkleden in een overhemd en Thaise broek. Zo’n broek die veel te groot is, met twee bandjes om het te laten passen. Daarna een gebed. Gelukkig staan de woorden opgeschreven en wordt het door mr. Dom, mijn leraar, eerst voorgezegd. De training is 1 op 1 en in totaal zijn we met z’n 3-en. Ik begrijp dat ik geluk heb, want het kan ook wel eens met een grotere groep zijn. Mr. Dom doet de grepen voor zodat ik het zelf ook kan ervaren, en daarna mag ik op hem oefenen. Op deze manier kan hij gelijk feedback geven.
Na 2 uur is het pauze. Gezellig samen lunchen met Peter, Mila en Jasper. En na de pauze nog een 3de dag regelen, want Chiang Rai gaan we helemaal skippen.
Aan het einde van de dag hebben we de benen en deels de rug behandeld. Een behandeling geven is flink zweten en intensiever dan vorige massagetrainingen die ik heb gedaan. Inclusief de sportmassage, wat toch ook hard werken is. Morgen weer nieuwe grepen en technieken leren.

Vandaag zijn de kinderen te moe en hebben teveel spierpijn om mama weg te brengen, en de Incredibles zijn op TV. Ze blijven dus samen thuis om filmpje te kijken, Peter brengt Sandra naar school en na terugkomst gaan we aan schoolwerk. Grote frustratie als de Surface die we mee hebben na een update ineens geen wifi verbinding meer kan maken. De oplossingen die Peter online kan vinden zijn nogal drastisch, en na veel proberen zonder resultaat is zijn humeur niet zo geweldig meer. De online lessen vallen dus af vandaag en we gaan terug naar papier. Door het gedoe met de computer is wel aardig wat tijd verloren gegaan en is het alweer tijd om te gaan lunchen met mama bij het bakkertje waar we de eerste dag ook geweest zijn. Weer lekkere broodjes en fruit.
Na terugkomst in het hotel onder hevig protest nog meer schoolwerk, en dan als beloning zwemmen.
Om de hoek van Sandra’s school is op zondag altijd avondmarkt. Een markt vol met allerlei souvenirtjes, maar we houden ons in, alleen als het nuttig, of heel leuk maar niet te veel plek inneemt in de bagage dan kan het. Onderhandelen is er niet of nauwelijks bij op de markt, dat is even wennen na Vietnam.
Het wordt steeds drukker, en rond zeven uur besluiten we dat we het voor gezien houden. Gelukje voor Jasper, de markt begint bij een poort en aan de andere kant daarvan zit de Mac, vandaag eten we dus Amerikaans. We lopen vlot naar huis, de laatste straatverkopers ontwijken we geoefend, en eenmaal in bed is iedereen snel in slaap.

De 2de dag begint weer hetzelfde als de eerste dag: omkleden, gebed en dan aan de slag. We gaan nu alle technieken van de been op het linkerbeen oefenen. Gisteren hebben we alles op het rechterbeen geoefend en nu is het linkerbeen aan de beurt. Klinkt simpeler dan het is. Ik heb toch wel wat ruimtelijk inzicht, maar bij sommige posities zitten links en rechts toch echt in de knoop. Een goede oefening dus. Ik ben 2 uur bezig met alleen de benen en deels de rug, het zijn dan ook 67 grepen. Tijd voor pauze.
Na de lunch gaan we het hoofd doen. Ik heb al vaker hoofdmassages gegeven en veel grepen komen me bekend voor. We vliegen door dit materiaal heen en extra oefening vindt mr. Dom niet nodig. We maken nog een begin met de armen en dan is het alweer tijd om af te ronden voor vandaag.

De laatste dag van de cursus van Sandra, brengen we haar natuurlijk met ons allen (goed je best doen en goed luisteren). We lopen daarna verder naar het postkantoor, we hebben postzegels nodig voor de kaartjes. Postzegels in Thailand zijn er maar in een soort, met de koning erop. Na de mooie plaatjes die het in andere landen waren, valt dat een beetje tegen. We posten de kaartjes en lopen door naar de Chedi Luang tempel. Deze werd ons aangeraden en zou echt anders zijn dan de meeste tempels (Chiang Mai heeft er 48). Het blijkt vlakbij de Muay Thai school, die met groot enthousiasme wordt herkend.
De tempel is inderdaad heel anders. Naast de huidige, staat er nog een oude die niet meer in gebruik is, indrukwekkend versierd met draken en olifanten. Mila en Jasper nemen alle tijd om alles goed te bekijken, er zijn veel aparte gebouwen, en dus is het vaak schoenen uit, en weer aan om naar het volgende te lopen. Hoe verder we het terrein oplopen hoe rustiger het wordt, en dan zien we in een verlaten hoekje een bordje “monkchat”. We hadden hierover gehoord en het leek ons heel leuk: je praat Engels met een monnik, waardoor hij beter Engels leert en jij iets over zijn leven. Er zit 1 monnik en die nodigt ons uit om te gaan zitten. Na de eerste eenvoudigere vragen (hoe heet je, waar kom je vandaan en hoe oud ben je), wil Mila een paar dingen weten die haar al langer bezig houden: waarom mag een monnik geen vrouwen aanraken? Kan een monnik ook kinderen hebben? Mag een monnik sporten? Bij sommige vragen grijpt de meneer die begeleidt in, hij wil dat we begrijpen dat de antwoorden van de monnik niet perse overeenkomen met de leer van buddha, maar ook de eigen invulling van de monnik kunnen zijn. Voor ons maakt het geen verschil, we zijn gewoon leergierig. De monnik schrijft Mila en Jasper in het Thai, en ze proberen het na te schrijven, wat nog niet makkelijk is. Oeps het is alweer tijd om naar Sandra te gaan voor de lunch. We bedanken de monnik, maar die wil eerst nog op de foto, en dat we iets in zijn leerboek schrijven, dus uiteindelijk iets te laat komen we aan bij Sandra’s school. Bij het afscheid zegt de begeleider: “kom morgen weer en neem dan je moeder mee”.
De lunch met mama is dit keer bij een restaurant met panini en wafels, die er goed ingaan. Enthousiast vertellen Mila en Jasper over hun gesprek met de monnik, en dat werkt zo goed dat we inderdaad besluiten om morgen met ons allen nog een keer te gaan.
Na de lunch brengen we Sandra terug naar school en gaan dan in het hotel weer aan schoolwerk en daarna zwemmen.
We eten nog een keer bij het restaurantje van de 2e dag, en opnieuw is het allemaal lekker. De dames hebben onthouden wat onze plannen waren en vragen hoe het is geweest. Trots laten de kinderen de foto’s zien van Muay Thai en het olifanten verzorgen.

De laatste dag van de training. Met intussen redelijk wat spierpijn in mijn hele lijf gaan we weer beginnen. In 2uur behandelen we de laatste handelingen en vooral intensieve strekkingen. Die waar de Thaise massage bekend om is (althans bij mij). Dubbelgevouwen worden, uitgerekt worden, en hier en daar een krakje, ze passeren allemaal. Is het lekker? Ja, achteraf wel. Op dat moment zelf is het alleen maar ‘ik kan niet verder dan dit’. Het voelt aan alsof ik 3cm langer wordt… In de middag herhalen we nog eens een groot deel van alle grepen, inclusief het rekken en strekken. Het is duidelijk dat mr. Dom dit zelf vaker doet, want wat is hij soepel! Hard werken voor mij om er nog iets van een strekking uit te krijgen. Rond half 4 zijn we klaar, krijg ik mijn diploma, worden de foto’s gemaakt en ben ik klaar. Mijn gereedschapskist voor mijn praktijk is weer verder gevuld. Nu nog goed nadenken hoe ik hier een mooie behandeling van maak, want ik heb materiaal voor zeker 6 tot 8 uur.

Onze laatste dag in Chiang Mai, vanavond gaan we met de avondtrein naar Bangkok. Mila en Jasper hadden dat op een filmpje gezien en dat wilden ze ook wel. Maar eerst hebben we nog ¾ dag om ons te vermaken. We besluiten een uitstapje naar Doi Suthep te maken, een tempel op een berg. We zijn al aardig tempelmoe, maar deze zou de moeite waard moeten zijn. Als we met openbaar vervoer zouden gaan, zou het maar 50 Baht per persoon zijn, ca E1.70. De busjes zouden in overvloed bij de markt bij ons om de hoek moeten staan. Dat klopt ook, maar de prijs klopt niet. Na wat onderhandelen besluiten we een prive-busje te nemen, niet veel duurder dan een gedeeld busje, en dan zijn we zeker weten op tijd terug in Chiang Mai voor de trein.
Doi Suthep ligt een half uur buiten Chiang Mai op een heuvel. Onderweg stoppen we nog voor een uitkijkpunt over de stad heen. Je ziet duidelijk de grenzen van het oude centrum en de enorme wijken die daar tegenaan gebouwd zijn. We krijgen 1.5uur van de chauffeur om de tempel te bezoeken. Meer dan genoeg tijd. Het is mooi, maar ook heel erg druk en toeristisch. We lopen rond, kijken naar de stad, alle bouwwerken die bij het tempelcomplex horen en uiteindelijk ook de tempel zelf. Vroeger mochten vrouwen niet naar binnen, nu wel. We laten onze toekomst voorspellen aan de hand van stokjes die je uit een bus moet rammelen (we krijgen allemaal voorspoed), branden een kaars en dan zijn we wel weer klaar. Via de markt terug, want Mila heeft een mooie broek gezien. Uiteindelijk blijkt het om een riem te gaan en zo bijzonder was hij van dichtbij niet.
De chauffeur brengt ons terug naar Chiang Mai en we laten ons afzetten bij Wat Chedi Luang, de tempel waar Peter, Mila en Jasper gisteren ook geweest zijn en waar ze heel enthousiast over waren. Deze tempel is heel erg mooi, vooral het oude deel, waar na een aardbeving een paar honderd jaar geleden niet meer zoveel van over is. Het is nu al indrukwekkend, laat staan hoe het toen geweest is. Maar eigenlijk kwamen we voor een gesprek met een monnik. Het idee is, dat Sandra met Mila en Jasper naar de begeleider toeloopt, om te kijken of hij ze nog herkent. Geen probleem, al van verre begint hij te zwaaien. Vandaag mag Chai zijn Engels oefenen. Hij is 18, al 10 jaar monnik en komt uit Birma. Veel vragen zijn hetzelfde als gisteren (hoe heet je (wordt vervolgens in het Thais opgeschreven), welke sporten doe je). We durven vandaag wat meer te vragen, zoals hoe hij denkt dat zijn toekomst eruit ziet, of hij zijn moeder mag omhelzen (een monnik mag een vrouw niet aanraken), hoe hij aan eten komt, en of hij iets van ons wil leren (ja, Engelse grammatica).
De begeleider laat Mila en Jasper de school voor monniken van binnen zien, wat heel bijzonder is, want dat is in principe niet bedoeld voor buitenstaanders en zeker niet voor vrouwen. Als er andere mensen aan tafel komen zitten, wordt het voor ons tijd om afscheid te nemen en naar ons hotel terug te gaan.
Het hotel regelt een taxi naar het station voor ons en ruim op tijd zijn we op het station voor de nachttrein. De trein is ok, oud, niet echt schoon, maar dat zijn we intussen gewend. We hebben 2 1ste klas coupés, met elkaar verbonden door een tussendeur. Een rare vrouw valt ons om de haverklap lastig. Willen we wat drinken, wat eten, geeft ons sinaasappelsap en als Jasper hem opendraait vertelt ze pas dat we moeten betalen. Ppffff. En ze blijft maar op haar omvangrijke kont slaan, en dat moeten we dan grappig vinden. Ze wil ook dat Jasper dat komt doen, maar die zit intussen weggedoken in een hoekje. Ze luistert ook niet als we zeggen dat ze moet stoppen en dat ze Jasper met rust moet laten. We bestellen maar wat te eten, en dan zijn we van haar verlost. Even. Want ze komt elke keer vertellen hoe lang het eten nog duurt. Dat zien we vanzelf wel hoor.
Het eten is niet te eten, en we gooien veel weg. Kort na het eten worden de banken omgebouwd naar bedden, tot groot plezier van Mila en Jasper. Ze willen allebei bovenin slapen en aangezien er een hekje voor het bed staat, kan dat wel. Nog tandenpoetsen, verhaaltje en ogen dicht. Jasper slaapt binnen een paar tellen, voor Mila duurt het iets langer, maar uiteindelijk slaapt ook zij.

De wekker staat om 5u50, maar ruim voor de wekker zijn Peter en Sandra al wakker. Mila en Jasper hebben prima geslapen, Peter en Sandra hebben elk tussenstation en elke hobbel meegekregen. Om 5u55 klopt de conducteur aan onze deur en om 6uur worden de bedden weer opgeklapt. Niet veel later zijn we in Bangkok en we worden de trein uitgekeken.
We worden aan alle kanten weer benaderd voor een taxi, maar we willen een gemeterde taxi. Buiten staat een bordje waar je in de rij kunt gaan staan voor een dergelijke taxi. We hebben geluk: er is geen rij en er komt net een taxi aanrijden. Die heeft alleen geen idee waar het hotel is. Er wordt nog een mannetje in uniform bijgehaald maar ook hij weet het niet. Gelukkig hebben wij navigatie op onze telefoon en Peter navigeert de chauffeur naar ons hotel.
In het hotel kan de receptioniste onze reservering niet vinden. Ohoh… Na een tijd zoeken, paspoorten erbij en ook de reservering via booking.com, kunnen ze dan toch wel iets vinden. Alleen zijn onze kamers nog niet beschikbaar. Prima, snappen we, het is ook pas 7uur in de ochtend. We laten de bagage achter om ergens wat te gaan eten. We vinden een leuk ontbijttentje waar je pannenkoeken kunt bestellen. We doen erg lang over het ontbijt, ook om de regenbui uit te zitten.
Als het droger is, gaan we weer op pad, een stukje wandelen, VVV’s zoeken. De eerste is nog dicht, en gaat pas over een uur open. We lopen door en komen langs een fort met kanonnen, wat tot de verbeelding van Jasper spreekt. Iets met ridders, vechten, stokken… Richting een 2de VVV, en deze is voor langere tijd dicht. Er staan nog delen van een metaalskelet en de rest is moet nog een keer weer opgebouwd worden.
De 3de staat in de buurt van het Koninklijk Paleis. Ook deze is dicht, ondanks dat deze open zou moeten zijn. We geven het voor nu op, we moeten naar het ziekenhuis.
De eerste taxi die we aanhouden wil ons niet brengen, de 2de wil ons alleen tegen vaste prijs daar naar toe brengen en de 3de zegt hetzelfde. Ondanks dat er op het raam ‘metered taxi’ staat. We gaan eerst een stukje wandelen, zodat we wat verder van de toeristische zone zijn. Tevergeefs, want de volgende taxi vraagt zelfs nog meer dan de vorigen. Het is maar 6km, prima te wandelen normaal gesproken, maar we komen wat in tijdsnood en de Mila en Jasper zijn ook best moe van de al gewandelde kilometers die ochtend. Uiteindelijk houden we alsnog een taxi aan, en accepteren we dat we de hoofdprijs moeten betalen. Als hij ons daar maar wel naar toe brengt. Maar dat blijkt nog lastig. Hij weet de weg naar het ziekenhuis niet. Niet dat er trouwens 1 ziekenhuis staat, het is een hele wijk met ziekenhuizen. Hij kijkt ook niet naar de navigatie die Peter intussen heeft aangezet. Hij doet maar wat. Als hij doorheeft, dat hij toch echt de navigatie moet volgen, doet hij dat onder protest en neemt waar kan toch een net iets andere weg. Op tijd zet hij ons bij het ziekenhuis af, Peter zegt dat hij een waardeloze chauffeur is (in het Nederlands) en maakt nog een foto van zijn rijbewijs. Daarop wordt de chauffeur boos en begint Peter de auto uit te duwen. Mmhhh, hij weet dus zelf ook wel dat hij dingen doet die niet mogen…
In het ziekenhuis is Jasper zo ingeschreven, waarna we een vragenlijst in onze handen gedrukt krijgen. Daar zijn we wat langer mee bezig, al is het maar omdat we alle landen van de afgelopen 6 maanden moeten invullen. Die passen niet in de regeltjes die er voor staan..
Precies op tijd worden we binnengeroepen door een arts van Tropische Ziektes. We leggen uit dat we een tekort aan Malaria-pillen voor Jasper hebben en dat we graag een recept willen hebben. Hij begint een onsamenhangend lispelend verhaal over malaria in Thailand. Dat komt niet voor, is hier niet nodig, doen wij nooit, is te genezen, etc. Als wij aangeven dat we van diverse landen de malariakaart hebben bekeken, en dat daar toch echt opstaat dat hier malaria voorkomt en dat wij ook niet weten wat nu waar is of niet, wuift hij dat weg. Maar Japanse encefalitis, dat is wel ernstig. Dat we daar geen prikken voor hebben gekregen… Hartstikke gevaarlijk, dodelijk, komt veel voor.. Alle Thaise mensen worden daartegen ingeënt. Als we vragen of we dan nu niet alsnog een prik moeten hebben, geeft hij aan dat dat geen zin heeft. Hij werkt pas over een paar weken. We krijgen het benodigde recept, voor 7 dagen. Als Sandra daarna toch nog even vraagt hoeveel Malaria-patiënten hij per jaar ziet, blijken er toch nog 2000 kinderen jaarlijks te worden binnen gebracht. We betalen voor het consult en de pillen en lopen vervolgens langs een stemmig koor richting de apotheek. Daar krijgen we de pillen en deels opgelucht staan we buiten. We hadden er rekening mee gehouden de pillen niet te krijgen, dus dat valt weer mee, maar ja, die encefalitis maakt dan toch weer bezorgd.
We lopen via een fruitstalletje naar Victory Monument en nemen daar een taxi. Vanaf hier heb je wel taxi die met de meter willen werken. Ook hij weet de weg niet, en we moeten het hotel bellen voor aanwijzingen. Dat doen we dus niet, en we zetten de navigatie wel weer aan. Dit keer hoeven we ook maar 70 Baht te betalen ipv 200 van de vorige keer.
Het is intussen halverwege de middag, en nog steeds kunnen we onze hotelkamer niet in. Er is er 1 vrij, maar de andere nog niet. Dan blijkt dat de kamers op 2 verdiepingen liggen. Dat willen we niet, we hebben naast elkaar liggende kamers gevraagd. Mila en Jasper hebben dan een eigen kamer naast de onze. Dan worden het kamers op dezelfde verdieping maar wel in verschillende gangen, maar ook dat willen we niet (we zijn lastig, ik weet het), dan aan weerszijden van een gang en als we ook dat weigeren en we vertellen waarom, krijgen we de familiekamer aangeboden. 1 Ruimte met 2 slaapkamers. Perfect!
De rest van de middag doen we niet zoveel, wat lezen, filmpje kijken, spelen, en aan het einde nog een uurtje zwemmen. Douchen en dan opgefrist op zoek naar een restaurant. Een erg goed aangeschreven restaurant op tripadvisor valt tegen, maar de buiken zijn vol genoeg voor de nacht.
Terug bij het hotel vragen we of ze een tour naar Ayutthaya hebben. Dat hebben ze wel. We geven aan er morgenochtend na het onbijt op terug te komen.
 

Na het ontbijt willen we de tour naar Ayutthaya regelen. Ayutthaya was de 2de plaats waar het koninklijk paleis stond, na Sukhothai en voor Bangkok. Er is niet veel meer van het koninkrijk over, na de veel ruzies met onder andere Laos en het huidige Myanmar. Met het Birmeese deel van Myanmar zelfs 23x. Jammergenoeg weet niemand iets van een tour af. We wijzen de map aan waarin de tours staan, vertellen dat we gisteravond met een collega eea hebben gesproken, maar niets. Op een gegeven moment staan er 4 mensen bij ons, belt 1 met iemand die ons verder zou kunnen helpen, en dan -als bij toverslag- zijn ze allemaal verdwenen of druk met andere dingen. We blijven nog even vertwijfeld staan, en besluiten dan al snel de tour wel ergens anders te gaan regelen. Desnoods via internet.
We lopen weer richting het fort, waarvandaan de boottaxi’s richting andere delen van de stad vertrekken. Op weg daarnaartoe komen we nog een hostel met reisbureau tegen, dat vandaag wel open is, en die ook nog eens de gewenste reis heeft. En nog beter, tegen een veel beter tarief. We boeken voor morgen, inclusief het huidige zomerpaleis van de koning. Morgen om 7 uur moeten we weer hier zijn, dan worden we opgehaald. Dat wordt de wekker zetten…
We kopen kaartjes voor de oranje boot, die ons naar Chinatown moet brengen, waar onze fietstour door Bangkok start. Het bedrijf is opgezet door natuurlijk een Nederlander. We zijn zo vroeg, en de rest van onze groep ook, dat we een half uur voor de afgesproken tijd al kunnen vertrekken. Nou ja, eerst nog een welkomstpraatje, daarna fietsen uitzoeken, stellen, foto’s en dan kunnen we eindelijk. Of toch niet, want de remmen van Peters fiets stellen niet veel voor. En zeker met Jasper achterop wil hij goede remmen hebben. De rest van de groep is al vertrokken, Sandra wacht nog even op hem.
De fietsroute brengt ons door Chinatown, over een hele drukke markt van Chinatown (eigenlijk bestaat heel Chinatown uit markt), door andere krappe straatjes met teveel verkeer gezien de breedte van de weg en langs Tempels. Bij 1 tempel maken we een stop om binnen te kijken. Mila en Jasper hebben allebei nog een vraag aan de monnik die in dezelfde ruimte zit. Mila loopt op hem af en stelt haar vraag (of hij een auto heeft, of dat het klooster anders een auto heeft, voor als ze naar huis willen reizen). Daarna gaat Jasper (hoelang deze meneer al monnik is en hoe oud hij nu is). De monnik vindt Jasper zo schattig, dat we allemaal naar voren mogen komen om een zegen te ontvangen. Zelfs de gidsen zijn verbaasd dat dit gebeurt. Daarna mag Jasper nog alleen een stapje naar voren komen, en wordt hij nog extra gezegend.
Na de tempel fietsen we richting een pontje. Het inladen van de fietsen duurt veel langer dan de feitelijke overtocht. Aan de overkant fietsen we weer verder tot we bij de opstapplek voor de longtailboot zijn. Die brengt ons naar een buitenwijk van Bangkok over wat ze het Venetië van het Oosten noemen. Onderweg grote varanen, kleine hagedissen en vooral heel veel dode vissen en afval. En daar staan dan mensen in te vissen. Een gesprek op de boot is trouwens onmogelijk, gezien de herrie die de motor van de boot maakt. Dat is dan ook gewoon een vrachtwagenmotor, waarop een lange stang van zeker 2 meter met radartjes gemonteerd is.
Bij een tempelcomplex worden we afgezet, krijgen we mangosteenvruchten te eten, smeren we ons in met deet, waarna we verder fietsen langs de akkers en plantages van Bangkok. De wegen zijn niet erg breed, soms minder dan een meter, en vol kuilen. Voor een Belgisch meisje van ca. 8 jaar wordt dat te lastig, en ze valt. Na wat troostende woorden gaat ze weer verder. Niet voor lang. Nog geen 200meter verder schat ze een bocht verkeerd in, en belandt ze in het vieze water. Haar vader heeft haar er zo uitgetild en Peter en een andere man tillen samen de fiets eruit. De moeder staat wat bij het meisje, en probeert haar met een doekje schoon te maken. Het meisje is doorweekt, heeft het koud en heeft lelijke schrammen. Ouders hebben helemaal niets bij zich. Sandra heeft gelukkig wel een ehbo-tasje bij zich, en zo kunnen we in ieder geval de wonden verzorgen. Maar ze moet absoluut naar het ziekenhuis voor een Tetanusinjectie, vinden wij. De gids knuffelt het meisje, Sandra zorgt ervoor dat ze weer rustig wordt, ze klimt achterop bij haar vader op de fiets, en dan kunnen we verder.
De gids die net achteraan fietste moet ons nu leiden, want de eerste gids zorgt ervoor dat de fiets wordt opgehaald. Ze heeft dit alleen nog niet zo vaak gedaan, en ze weet de weg niet. We rijden een paar keer verkeerd. Dan probeert een oud Thais dametje op een driewieler ons duidelijk te maken dat de fietstour normaal die kant op gaat (ze wijst met haar vingers en heeft een heel verhaal waar we niets van snappen). Als we eerst alle andere kanten hebben geprobeerd, gaan we toch maar de aangewezen kant op. Gelukkig nu de juiste.
Het is maar een klein stukje naar een restaurantje, waar op de tafel heerlijke gerechten voor ons klaar staan. We vragen of de Belgen niet even over de markt willen lopen om nieuwe kleding voor hun dochter te kopen, maar dat zou niet nodig zijn. De gids komt met wat sarongs aangelopen, zodat het klappertandende meisje toch wat droogs aan krijgt. De eigenaresse van het restaurant rent door de stromende regen naar familie om kleding voor het meisje te halen. Namens de familie bedanken wij de eigenaresse. Met de jurk, de sarongs om haar schouders en het warme eten knapt ze eindelijk weer wat op. Peter en Sandra zijn verbaasd over de aanpak van de ouders, of meer het gebrek er aan. Zelfs geen knuffel of troostende woorden, die moesten allemaal van de gids of ons af komen. We kunnen alleen maar hopen dat ze niets heeft opgelopen, want zeker weten dat ze niet naar het ziekenhuis zijn geweest.
In de stromende regen, gelukkig wel met poncho’s aan, fietsen we nog een paar minuten richting het laatste bootje, dat ons terug naar Chinatown moet brengen. We moeten voor 6uur bij de sluizen zijn, want die gaan dan dicht. Dan kun je niet meer vanuit de buitenwijken naar het centrum komen. We leveren de fietsen weer in, bedanken de eerste gids en dan even boodschappen doen bij het naastgelegen supermarktje. Alleen geen geld, en Peter en Jasper zijn verdwijnen. Peter zou geld pinnen buiten en daarna komen, maar waar is hij nu? Mila gaat zoeken en komt andere mensen uit de fietstour tegen die aangeven dat Jasper naar de wc moest. Gelukkig, gevonden. Met versgetapt geld uit de automaat rekenen we wat brood en nutella af, voor ons vroege ontbijt morgenochtend.
Met de boot gaan we terug naar ons hotel. Eten hoeft niet meer, onze buiken zitten nog vol van de maaltijd bij de fietstour. We genieten nog even van het acrobatenoptreden voor onze deur, ze maken een menselijke toren, van uiteindelijk 6 mensen, en dan is het tijd om te douchen en te gaan slapen.
 

De wekker gaat gemeen vroeg. Wie wilde er ook alweer zo graag naar Ayutthaya? Om 6u45 lopen we al op straat. Ondanks het vroege tijdstip is het zeker niet stil. Om 7uur zijn we weer bij het hostel, waar we opgehaald gaan worden. Alleen moeten we toch zeker nog een half uur wachten op het busje. We vullen de tijd met ontbijten, brood met heerlijke nutella.
Het busje brengt ons in circa 2uur naar Ayutthaya. Onderweg regent het heel hard, maar als we aankomen is er geen wolkje meer aan de lucht.
De eerste stop is bij een groot tempelcomplex, met een grote liggende buddha, een kleine tempel en een oud tempeltje aan het einde van een lange trap. We krijgen tijd om alles te bekijken en dan volgen we ons eigen pad. We gaan tegendraads van iedereen, waardoor het wat rustiger is. De buddha is minder groot dan gedacht, de tempel is mooi en het oude tempeltje is vooral heel veel treden. Boven heb je mooi uitzicht over de omgeving. Het valt op dat heel veel gebouwen ingezakt zijn en we vragen ons af waardoor het komt. Natuurlijk zijn de gebouwen al 600 jaar oud, maar daarbij zijn er ook regelmatig overstromingen in dit gebied. Dat verklaart veel.
Daarna naar de 2de stop: weer een oud complex met ruines, waar in een boom ook nog een buddha hoofd zit. Het verhaal is, dat een vrouw dat hoofd wilde meenemen/redden, en toen gearresteerd werd. Ze heeft het hoofd toen neergelegd en door de eeuwen heen heeft de boom het hoofd opgenomen.
Deze stop duurt wat langer dan gepland, want een van de gasten is de weg kwijt en kan het busje niet meer vinden. Als hij er eindelijk weer is, en zijn vrienden die hem zijn gaan zoeken ook, gaan we naar de 3de stop, een grote liggende buddha. Op 3 na de grootste van Thailand. Een rondje erom heen en weer verder.
De laatste stop voor de lunch is een tempel aan het einde van een hele lange trap. Met een heel mooi uitzicht over de omgeving. We zien tempels en stuppa’s waar we net geweest zijn. Het oude rijk is echt heel erg groot geweest.
Na alle ruïnes is het tijd voor een snelle lunch en daarna door voor de laatste Ayutthaya-stop. Deze is veel toeristischer, je moet via een markt voordat je bij een redelijk nieuwe tempel uitkomt.
We raken de groep kwijt, als Mila en Jasper eerst een kaars gaan maken. Daarvoor mogen ze een wax-beeldje uit de Chinese dierenriem pakken, in een lepel doen, en deze lepel in hete olie doen. Als de wax gesmolten is, mogen ze het in een grote buis gieten. Zo moet er uiteindelijk een kaars van ruim een meter groot ontstaan.
We gaan eerst naar de nieuwe tempel. Het gaat ook niet om de tempel, maar wel om de buddha die erin staat. Die zou al heel oud zijn. Daarna door naar het oude deel. Jasper is intussen wel klaar met de reststukken en ziet eekhoorntjes en vogels en stokken. Terug naar de bus, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We lopen naar de markt, over de markt (Sandra koopt nog een souvenirtje), maar aan het einde van markt staat geen busje. Verkeerde afslag op de markt genomen… In flink tempo terug en dan wel de juiste afslag.
Bij het busje wordt er nog wat gewisseld, want niet iedereen heeft het zomerpaleis opgenomen in het programma. Het zomerpaleis is eigenlijk een groot park, met wat gebouwen uit verschillende delen van de wereld. De gids wijst aan welke gebouwen de moeite waard zijn, maar zonder moeite te doen, kun je ze makkelijk allemaal zien. Aangezien de huidige koning hier ook nog regelmatig vertoeft, is hier ook 24-uur per dag bewaking. Met grote machinegeweren en een bajonet. Jasper staat vol bewondering er naar te kijken, en dan biedt een soldaat aan dat Jasper het wel mag vasthouden. Wow… gelukkig is het niet geladen. Voorzichtig houdt hij het geweer vast, en geeft het snel weer terug, want het is toch wel zwaar. We bedanken de man en lopen dan terug naar de uitgang. We zien nog de wisseling van de wacht en moeten dan toch echt weer het busje in.
We zijn op tijd terug in Bangkok, en we kunnen eerst nog even naar ons hotel. Wederom is onze kamer niet schoongemaakt. Gisteren zou het excuus geweest zijn, dat we het kaartje van ‘niet storen’ aan de deur hadden opgehangen (we hadden ‘clean room’ opgehangen), nu is er geen excuus. Thuis maken we ook niet elke dag het huis schoon, maar aangezien toiletpapier hier in een prullenbak gaat, willen we die toch wel op z’n minst geleegd hebben. We wachten beneden terwijl ze kamer nu wel schoonmaken om daarna te gaan eten. Er zou een goed restaurant in de buurt zitten. In de buurt is hier een rekbaar begrip, aangezien we toch wel een half uur aan het lopen zijn. Nu zijn de kleine beentjes ook wel moe, dat helpt ook niet. Helaas hebben we de wandeling voor niets gemaakt, want het restaurant is vol en het zou zeker een uur duren voordat we eten krijgen. Dat is te lang, we gaan wel ergens anders eten. We vinden een leuk restaurantje op de terugweg, waar we heerlijk en voor weinig geld kunnen eten.
 

Na het ontbijt moeten we uitchecken. De receptioniste vraagt hoe we ons verblijf vonden. Wil je dat echt weten? Ja, graag, want we zijn pas net open, en hier kunnen we van leren. Peter en Sandra vertellen in nette taal wat er gebeurd is, en krijgen verontschuldigingen. Het gehoord worden en excuses krijgen zorgt ervoor dat we ons beter voelen.
We laten de bagage achter en gaan weer richting de boot. Dit keer gaan we naar het Grand Palace, waar we 2 dagen geleden ook al langsgelopen zijn. We kopen kaartjes en gaan naar binnen. Net op dat moment begint het heel hard te regenen. We vermaken ons met muurschilderingen over het verhaal dat de vrouw van de koning werd geroofd. We halen het einde van het verhaal niet, 174panelen hierover is toch echt wel lang. Het buitje is gelukkig snel over, waarna we onze weg kunnen vervolgen. Genoeg mooie gebouwen, versierselen, maar het mooiste is toch wel het gesprek met een luitenant. We blijven een tijdje met hem praten, hij vertelt waarvoor de bewaking is (de koning is hier ook nog regelmatig met gasten) en Jasper mag even naar de wachter lopen en zwaaien. Er wordt kort gelachen, want eigenlijk is dat verboden. Hij is in functie en mag zich niet laten afleiden, maar als je meerdere dat zegt, mag het wel. Ook bij een andere wacht krijgt Jasper het voor elkaar dat hij even glimlacht.
We lunchen bij de Subways, een heerlijk broodje tonijn of kaas gaat er wel in.
Daarna terug naar de boot, waar we erachter komen dat we voor de boot naar Wat Arun – het 3de koninkrijk- een kilometer verderop moeten zijn. Terug door de mensenmassa en een kilometer een nieuwe poging. Wat Arun bekijken we alleen vanaf de buitenkant, we hoeven niet meer zo nodig het complex in. Genoeg budddha’s, demonen en trappen gezien deze dagen.
We pakken de boot weer terug naar ons hotel. Daar laten we een taxi regelen die ons naar het treinstation moet brengen. Ruim op tijd zijn we weer op het treinstation.
Volgende uitdaging: eten regelen voor vanavond. We hebben geen zin in weer zo’n vieze treinmaaltijd. Het wordt een ratjetoe: patatjes voor Jasper en Mila, springrolls voor Peter en Mila, nog wat knakworstbroodjes, en een vanillechocolade broodje voor Jasper. Daarop moeten we het wel redden tot morgenochtend.
Dit keer zitten we 2de klas. We hebben geen eigen coupe, maar delen de ruimte met veel andere mensen. Er komt een mannetje van de grote banken een bed maken en het bovenste bed omlaag halen. Helaas heeft dit keer het bovenste bed geen hekje, dus Jasper moet ook beneden slapen. Onder protest gaat hij na een verhaal over de piratenfamilie Donderbus slapen en Mila niet veel later ook.

We hebben allemaal redelijk geslapen in de trein. Beter dan de vorige keer, ondanks dat we nu in een grote coupe moesten slapen. Het was stil genoeg, en doordat we nu in de rijrichting lagen, wiebelden en schommelden we ook veel minder.
Uit de trein moeten we het bedrijf zoeken dat ons naar Khao Sok gaat brengen. Op straat komen ze al naar ons toe: Khao Sok, Khao Sok, tickets please. Uhhh, wie ben jij, en wat moet je?
Aangekomen bij het bedrijfje moeten we onze tickets laten zien, krijgen we een grote sticker op ons shirt geplakt met Khao Sok en dan moeten we wachten. Prima. Een paar minuten later staat er weer iemand bij ons, en wil weer de tickets zien. Onder protest laten we nog maar een keer de tickets zien. Oke, oke, blijf hier zitten. Ja hoor, we waren niet van plan weg te gaan. Niet veel later staat er weer iemand bij ons: tickets please. Dat wordt Sandra te veel, en ze vertelt boos dat ze de tickets net al meerdere keren heeft laten zien aan en dat dit nergens op slaat. Oke, oke, tickets please. Aarrrgggghhhh, we halen ze nog maar een keer uit de tas en wijzen tegelijkertijd op de stickers op onze shirts dat we echt naar Khao Sok willen. De 4de persoon die langs komt en naar de tickets vraagt, krijgt het nog wat zwaarder. Wat een stelletje pannenkoeken bij elkaar zijn het. Maar goed, we laten maar weer de tickets zien, en moeten dan achter hem aanlopen naar het busje. Daar stappen we met onze Belgische buren uit de trein in. Jasper en Mila gaan filmpje kijken en ze nodigen het 8-jarige jongetje uit om mee te kijken. Gezellig, al is het een iets bijzonder jongetje. Als Jasper iets zegt, heeft hij dat ook, maar dan veel meer/groter/erger/… Gelukkig trekt Jasper zich daar niets van aan en kletst over iets anders verder.
In 1.5uur brengt het busje ons naar het begin van de hoofdstraat. Vanaf daar is het nog een paar honderd meter lopen. Normaal niet vervelend, maar met volle bepakking in de hitte is het best zwaar. Langzaam lopen we de meters, totdat we bij ons hotel zijn. De Belgische mama en zoon moeten nog een stuk verder en we spreken af elkaar straks weer te zien. Misschien kunnen we morgen een tour samen doen. We moeten wachten tot we in onze bungalows kunnen en die tijd gebruiken we om alvast naar de beschikbare tours te kijken.
Het duurt erg lang voordat we wat horen van de Belgen, en als Peter probeert te appen, komen we erachter dat het nummer niet klopt. Jasper is verdrietig, en Peter besluit dat ze wel naar hun verblijf kunnen lopen. Pas een uur later komen ze terug, samen. Zij komen later, er moest eerst gezwommen worden.
Als ze er eenmaal zijn, gaan we eerst lunchen. Gerechten die pittig zouden moeten zijn, zijn niet pittig, en andersom. Blijft altijd gokken in Thailand… Daarna duiken de kinderen het zwembad in, en gaan wij met de manager voor de tours informeren. We willen een tour naar het meer, en evt. een jungle-trekking en nachtsafari. Al vermoeden we dat we niet zoveel meer bij de nachtsafari gaan zien, als dat we al in Taman Negara hebben gezien. Het wordt uiteindelijk de boottour morgen.
Daarna laat de manager weten dat hij handen kan lezen. Kijk, dat is leuk. Hij murmelt erg veel, verhaalt er nog meer om heen, maar de conclusie is dat Peter en Sandra erg goed bij elkaar passen (dat vinden wij ook), Sandra tot haar 42ste wat spijsverteringsproblemen heeft (klopt ook, maar gelukkig ben ik al bijna 43, dan is het blijkbaar over), heel veel denkt (geen idee, ik weet niet beter) en het nog een paar jaar duurt voordat ze tijd heeft voor wat ze wil (vast iets dat de kinderen nog wat groter moeten zijn). Verder lijkt Mila heel veel op Peter en Jasper op Sandra (dat is helemaal waar). Mila heeft veel rust nodig, omdat ze veel te verwerken heeft, en Jasper kan maar doorgaan (dat is niet alleen in de handen te lezen, dat is hun hele uitstraling).
Hoe dan ook, de tour is geregeld, de kinderen zijn klaar met zwemmen en gaan douchen.
Daarna insmeren tegen de vervelende bijtertjes en een restaurant zoeken. Het restaurant heeft spelletjes, en we spelen met z’n 4-en een spelletje scrabble totdat het eten er is. Daarna met volle buiken lekker slapen, Jasper en Mila in een aparte bungalow van die van ons. Best spannend (voor Sandra in ieder geval) als je weet wat voor fijne vriendjes hier rond kunnen kruipen.
 

Op tijd zitten we aan het ontbijt. Onze Belgische vrienden zouden ook bij ons ontbijten, maar die zijn er nog niet. En we kunnen ze ook niet bereiken.
Net als we naar onze bungalow willen gaan om onze spullen te pakken voor de tour van vandaag komen ze aanlopen. Verslapen… Kan gebeuren.
Een minivan komt ons ophalen en na nog wat tussenstops om mensen op te halen, rijden we richting de wateringang van het Khao Sok park. Het park heeft 2 ingangen: 1 via de jungle/weg en 1 via het water. Onderweg wordt het Belgische jongetje helaas ziek en gooit zijn ontbijt er weer uit. De chauffeur rijdt stug door terwijl hij een raampje open doet. Niet veel later stoppen we bij een markt, waar we 15min krijgen om rond te kijken. Intussen wordt het busje schoongemaakt. We kopen waterschoenen voor Jasper en Mila, want die gaan ze nodig hebben voor de grotwandeling straks.
Na de stop rijden we nog een half uur en dan zijn we bij het water. Voor ons ligt een enorm kunstmatig meer. Op de bodem van het meer ligt nog een compleet dorp, waarvan de bewoners van de overheid geld hebben gekregen om ergens anders opnieuw te starten. Daarna hebben ze de vallei laten vollopen. Het zou lijken op Halong Bay in Vietnam, al vinden wij het meer weghebben van Ba Be Lake.
We stappen weer in zo’n herrie-longtailboot, die ons over het meer vaart. Het is mooi, maar op een gegeven moment meer van hetzelfde. We maken een stop bij wat rotsen in het water, iedereen maakt foto’s en dan gaan we weer in de herrie verder naar onze lunch- en startplek voor de jungletrekking voor vanmiddag. Na de lunch proberen we nog waterschoenen voor Peter en Sandra te regelen. Voor Sandra is dat geen probleem, maar voor Peter met zijn maat 45 wel. Hij moet het maar met maat 42 doen. Ze snappen niet dat dat niet gaat werken. We zijn toch niet de eerste toeristen hier? Hoe hebben die anderen dat gedaan? Peter besluit om op zijn gewone wandelschoenen de wandeling te gaan maken. Blote voeten is niet verantwoord.
In zwemkleding onder onze gewone kleding, een flesje water en op waterschoenen wandelen we in een uur naar de watergrot. De wandeling is makkelijk, zeker voor die ervaren wandelaars van ons. Ze vermaken zich ook prima met de watertjes en riviertjes die we moeten doorkruizen en de lianen waar ze aan kunnen hangen.
Bij de grot aangekomen, gaan de kleren uit en de hoofdlampjes op. De ingang van de grot is nauw en ook binnen is het niet veel breder. Als je claustrofobisch bent, heb je hier niets te zoeken. De grot ligt in het water. Soms komt het water enkelhoog, soms tot je middel, en op een enkel stuk moeten we zwemmen. Jasper doet wat hij kan, en als het niet meer lukt, klimt hij bij Peter op de rug.
We stoppen bij een pad, die van de grot zijn huis heeft gemaakt, en de begeleider weet ook nog een grote spin met nog langere tentakels te vinden. Althans, hij zegt dat het een spin is, wij vinden het meer op een weka uit Nieuw-Zeeland lijken. De begeleider is sowieso geen gids, want hij weet alleen het pad, maar niets over de natuur waar we in lopen. Tegenvaller.
Na enige tijd komen we bij een watervalletje van iets meer dan een meter hoog, waar te tegenop moeten klimmen. Je moet niet te brede schouders of heupen hebben, want dan zit je vast tussen de rotswanden. Daarna is het nog een paar meter en dan staan we voor nu bij het einde van de grot. Later horen we dat in het hoogseizoen het een rondwandeling is. Nu is het een heen-en-weer-wandeling. Dat betekent dat we nu in een stroomversnelling van 1.5m hoogte moeten afdalen. Goed vasthouden en zorgen dat je niet uitglijdt.
Een uur nadat we de grot zijn ingegaan, staan we weer buiten. Snel opwarmen in de zon, we zijn flink afgekoeld in het koude water. We doen naar de begeleiders zin iets te lang over het aankleden, want hij staat ongeduldig op ons te wachten. We wachten nog even op onze Belgische vrienden, maar dat duurt de gids te lang. Hij is geïrriteerd en zet vervolgens een hoog tempo in. Te hoog voor Jasper, hij kan het niet bijhouden. We doen ons best, maar we zijn de groep al snel kwijt. Een stuk verder staan de Belgische moeder en Mila op ons te wachten, zodat we weten dat we in ieder geval nog goed gaan. We zetten nog een tandje bij, en we zien even de laatste mensen van onze groep. Dat is vast voor de gids het signaal om het tempo weer wat omhoog te gooien, want al snel zijn we ze weer kwijt. En op onze hielen loopt al een hele tijd een andere groep. Die begeleider wijst ons af en toe de weg, en uiteindelijk laten we de bomen weer achter ons. Jasper wil door het water terug naar de boot lopen. Hij raakt alleen een waterschoen kwijt, wat ons weer wat minuten kost. Als laatste komen we bij de boot aan. Daar werpen we een paar zeer boze blikken op de begeleider. Andere mensen uit onze groep vertelden, dat ze aan de begeleider hadden gevraagd wat zachter te lopen, maar dat hij had gezegd dat we wel bij de groep achter ons konden aansluiten. Zij zijn toen zelf langzamer gaan lopen, zodat we iets op ze konden inlopen. Wat een ‘minder-prettig’-persoon van een begeleider. Ik weet wel wat zijn fooi vandaag gaat zijn…
Terug bij de boot varen we 2 minuten en dan zijn we bij het drijvende restaurant. Daar zijn overigens ook wat hutjes waar je kunt slapen. We hebben er over nagedacht, maar zijn nu blij dat we vannacht weer in onze bungalow kunnen slapen. We eten nog wat verse ananas en gaan dan weer op de boot richting het busje. De terugtocht op de boot duurt iets langer, doordat een andere boot met een zwarte, rokende motor vaart. Met de haven al in zicht. Er wordt wat gereedschap heen en weer geschoven, wat boutjes aangedraaid en dan lijkt de motor het weer te doen. Waarop onze kapitein er gelijk de volle vaart weer in zet. De andere boot doet de dappere poging, maar er zit niet veel vermogen meer in. Ze redden het gelukkig wel tot het ponton.
In het busje is het op de terugweg stil. Iedereen is moe.
Eenmaal terug eerst snel douchen, daarna lekker eten, en nog lekkerder slapen. In een echte bungalow, in een echt bed, met echte dierengeluiden om ons heen. (al maken de brulkikkers het soms wel lastig om in slaap te vallen)
 

Om 9uur staat onze gids van vandaag op ons te wachten. We gaan in 3uur een jungle-trekking met z’n 4-en doen. Arm, de gids, spreekt goed Engels, en dat maakt het communiceren een stuk makkelijker. We vertellen dat we graag dieren willen zien, maar op gepaste afstand. We snappen heel goed dat hij niets kan beloven, maar als het lukt, dan zou dat heel gaaf zijn.
Eenmaal in het park worden we niet teleurgesteld: er wandelen wat apen door de bomen. Ze zijn gewend aan mensen, ze gaan niet op de vlucht, maar ze hebben mensen nog niet met eten geassocieerd.
We wandelen een stuk over het pad, om daarna het pad te verlaten en af te dalen richting de rivier en waterval. Bij de rivier rusten we even uit en genieten we van de mooie omgeving. Daarna weer verder richting het pad. Arm vertelt ons over de bomen, giftig bamboe, planten, het park, en Jasper en Mila stellen de nodige vragen. We zien paddenstoelen (Jasper heeft op school een project over paddenstoelen gedaan en is sindsdien erg geïnteresseerd in paddenstoelen), hagedissen, hele grote spinnen (vergelijkbaar met die in Maleisië), eekhoorntjes, kikkers, mooie bloemen, etc.
Vlak voor het rangerstation is de rivier wat rustiger en kun je zwemmen. Dat hoef je maar 1x te zeggen tegen Mila en Jasper. Binnen een paar minuten zijn ze omgekleed en ligt Jasper al in het water. Mila heeft er wat meer moeite mee, het water is koud en er zwemmen grote vissen. Eenmaal in het water vermaken zij zich prima. Arm is intussen doorgelopen naar het rangerstation om daar wat fruit voor ons klaar te maken. Een andere gids maakt van bamboe een mooi zwaard voor Jasper, die daar heel erg blij mee is.
Na het fruit lopen we terug naar de ingang van het park. We lopen gezellig te kletsen als voor ons een grote kings cobra oversteekt. Arm is gelijk alert, net als wij. De cobra duikt de berm in, wachtend totdat wij weer verder gaan, zodat hij weer kan oversteken. We zien hem in de berm bewegen, we zien hem zelfs dansen met zijn lichaam, waarna we nog maar een paar stapjes achteruit doen. Na 15min zijn we er wel klaar mee, en keren we de slang langzaam onze rug toe. Dat was spannend en gaaf te gelijk. Gezien zijn dodelijke gif hoeven we hem niet van dichtbij te zien.
Op de terugweg komen we nog een vrouw tegen, die slechts gekleed in een bikini wil gaan wandelen. We weten dat wij overdressed zijn, met onze lange broeken en onze bergschoenen, maar dit is het andere uiterste. Misschien vinden de muggen haar niet lekker, is ze niet bang voor teken of langharige rupsen die uit de bomen vallen, we weten het niet. Apart is het wel.
Tegen 14uur zijn we weer terug bij onze bungalow. De korte jungle-trekking is stiekem toch een langere geworden, en we hebben genoten. Onze Belgische vrienden komen nog even gedag zeggen, want zij vertrekken vanmiddag al naar Surat Thani. Samen spelen en zwemmen zit er helaas voor de jongens niet meer in. De rest van de middag doen we schoolwerk en luieren we, genieten van alle kleuren, geuren en geluiden van de jungle.
 

De wekker gaat heel erg vroeg, want we worden om 6uur opgehaald met een minivan. Dit busje brengt ons naar de ferry en de ferry brengt ons in 5 uur naar Koh Tao. Om 6uur geen busje. Om 6u15 geen busje. En om 6u30 nog steeds geen busje. Peter besluit te bellen, want de hebben een strakke planning vandaag. Busje missen, is boot missen en er is nog wel een volgende boot, maar die gaat laat in de middag met aankomst in de avond. Hij belt een dame uit bed en legt de situatie uit. Ze gaat bellen. 10min hebben we nog niets gehoord en bellen we nog maar een keer. Ze zou de chauffeur gebeld hebben, maar hij heeft nog niet teruggebeld. Dan bel je nog maar een keer, want wij willen de boot van 9 uur hebben. Ze geeft aan nog een keer te gaan bellen en belooft met een paar minuten terug te bellen. Intussen is ook de manager van het hotel gearriveerd en hij gaat ook bellen. Niet dat je daar veel aan hebt, hij komt niet verder dan wij, geeft aan dat we het via hem hadden moeten regelen (daar hebben we ook naar gevraagd, maar daar kregen we geen antwoord op), en dat het vaker gebeurt. De laatste keer dat Peter belt, geeft de dame aan dat de chauffeur is omgedraaid en er zo aankomt. Peter laat haar beloven, dat als er zo geen busje is, we ons geld terug krijgen. Gelukkig voor haar, en voor ons, stopt er binnen een paar minuten een busje voor ons. Leeg. Niets omgekeerd, gewoon een nieuwe taxi voor ons geregeld. Niet dat ons dat wat uitmaakt. We hebben nog 2 uur voordat de boot vertrekt voor een reis van 1u50min, waarbij ook nog door de stad moeten en een flink deel enkelbaans. Deze meneer heeft de boodschap begrepen, rijdt 140km/u waar je 80 km/u of zachter mag, haalt in waar het verantwoord en ook onverantwoord is, is tijdens het rijden ook nog aan het bellen en zet ons om 8u30 bij de haven af. Hij heeft een half uur van de tijd afgereden, iets wat in Nederland onmogelijk is.
We halen onze tickets en stickers voor onze bagage, en kunnen nu bijkomen van het begin van onze dag. De boot vertrekt net iets over 9uur en brengt ons eerst naar Koh Samui en dan naar Koh Panang. Daar moeten we een uur wachten op onze laatste boot naar Koh Tao. Netjes op tijd zijn we bij de pier, waar een taxi op ons wacht. We zitten 10min rijden buiten het centrum, in Sairee Beach. Het hotel ligt niet aan het strand maar 1 straat er vandaan, in de rust. De middag doen we niet veel meer. Wat schoolwerk, zwemmen, uitzoeken welke snorkeltour we willen en dan gaan we op zoek naar een restaurant. Om de hoek zit nog een touroperator en daar vragen we ook welke tour we zouden moeten hebben. Hij raadt Oxygen aan, die we ook steeds op internet tegenkomen. Begeleider mee het water in, goed geregeld etc. We kunnen morgen terugkomen om te boeken.
Dat klinkt goed. We eten op het strand, bij een mooie zonsondergang.
 

We zijn vastbesloten om bij Oxygen de snorkeltour te doen. We bestellen ons ontbijt en daarna lopen Sandra en Peter naar het kantoortje om de tour te regelen. De man van gisteravond is er helaas niet, maar een dame stond bij het gesprek. We moeten haar overtuigen om Oxygen te bellen over de groepsgrootte. We hebben voor onszelf maximaal 20 mensen gezegd. Het zijn er ook 20. Mmhhh, de twijfel slaat weer toe. Ze geeft aan, dat als we met een kleine groep willen snorkelen, we beter met nog een andere tour mee kunnen gaan. Maar die zou echt onderaan de lijst staan van haar collega. Eerst maar ontbijten, maar terug naar ons hotel besluiten we al om met de hoteltour mee te gaan. Inclusief onszelf zijn we dan met 11 personen. De eigenaar komt nog even langs, en hij vertelt dat hij op een nog andere plek aan het rondje begint, namelijk Mango Bay, zodat je de groepen alsnog voor bent. Klinkt goed! En Mila en Jasper mogen allebei voor half geld. Ontbijten, snel spullen pakken en vooral goed insmeren. We worden in een pickup geladen, halen nog wat eten, ijsklontjes, water en nog 2 gasten op, en dan gaan we op pad. Best spannend om in een open pickup heuvel op te gaan…
In een klein bootje worden we naar een grote boot gevaren, moeten wat halsbrekende toeren uithalen om op de grote boot te komen, want onze boot ligt een flink stuk lager en dan vertrekken we. De boot is erg groot, met een groot zonnedek met zitkussens, waar Mila en Jasper gelijk induiken.
De eerste stop is al na 15min: Mango Bay. Snorkelspullen aan en het water in. Links vissen, rechts koraal wordt gezegd. Mila en Peter moeten na een paar minuten terug naar de boot om een nieuw masker te regelen. Het masker wat Mila had gekozen, zat niet fijn, en ze wilde haar eigen masker hebben, waar Peter mee snorkelde. Het masker past bij Peter ook niet, dus er moet een nieuw masker geregeld worden. Jasper en Sandra zien intussen mooie vissen, als is het soms wel zoeken. We zijn verwend op Bali en Pulau Tioman, hier is het wat minder. Maar nog steeds erg mooi. Na een half uur zijn we terug op de boot, alleen Peter en Mila nog niet. Die liggen nog lekker in het water en horen helemaal niets. Na veel gefluit en geschreeuw begrijpen ze dat ze terug moeten komen. Maar je doet nog best lang over een klein stukje zwemmen.
De volgende stop is Nang yuan, wat ontzettend mooi zou zijn, heel idyllisch, strand, uitzichtpunt etc. Het begint al goed, dat Mila haar waterschoenen niet aan mag houden. Ze moet maar op haar blote voeten over de snikhete houten planten en het strand lopen, want de aangeboden slippers zijn te klein. Ze mogen ook niet mee, als je ze alleen gebruikt op het strand en niet in het water. Vindingrijk als Peter is, loopt hij 20meter terug, stopt de waterschoenen in de rugzak, Mila springt op zijn rug en we doen een nieuwe poging. Nu vinden ze bij de tassencontrole, die ze overigens net ook gedaan hebben, een waterfles. Die is verboden, want die gaan we achterlaten op het strand. Kunnen we die dan niet achterlaten en straks ophalen? Nee, dat mag niet, dat zijn de regels. Ze gaan hem leeg gooien. Totdat Sandra ziet dat de dame zelf ook een plastic flesje heeft. Aiiii… Ze wordt aangesproken op inconsequent gedrag en dat escaleert helaas al snel. Het strand hoeft al niet meer voor ons. Alleen is de boot al weg, en die komt ons pas over ruim een uur ophalen. We drinken met z’n 4-en in 2 minuten de fles water leeg, Mila’s schoenen gaan in de rugzak, doen een slipperwissel zodat Peter nu zijn voeten gaat verbranden, Sandra stapt over haar trots heen en Peter doet het woord. Weer bij de controle duwt Mila de lege fles in de handen van de controleur, die haar verbaasd aankijkt. Bij het betalen van de toegang wil de vrouw weer opnieuw beginnen, maar Peter smoort dat al snel in de kiem. Iets laten escaleren betekent gezichtsverlies, en dat is gebeurd. Ze heeft verloren en dat is voor haar heel erg. Wij balen er ook flink van.
Het strand en het water waren uiteindelijk de hele discussie niet waard. Het water zit vol zee-egels, waardoor je voorzichtig moet snorkelen en Mila en Jasper stoppen er al snel mee. Dan maar schelpjes verzamelen en bij het strand snorkelen. Nog wat foto’s maken van de buit en dan weer terug het water in gooien. Sandra doet een voorzichtige poging nog wat te snorkelen, maar het lage water maakt het lastig en gevaarlijk.
Terug op de boot hebben we lunch. Helaas te pittig voor Mila en Jasper, en in Sandra’s vegetarische nasi zit kip. We wisselen wat om, blussen onze mond met water en ananas, zodat we toch wat in onze maag hebben. In tussentijd vaart de boot van het noorden naar het zuiden van het eiland.
Volgende stop is dan ook Shark Bay, waar geen haaien wonen, maar wel zeeschildpadden. Duimen dat we er 1 zien. We blijven bij elkaar en kijken goed om ons heen. Na een paar minuten begint Peter te roepen, voor zover mogelijk met een snorkel in je mond. Er zwemt er 1 vlak voor ons. We laten de rest van de groep weten dat we er 1 hebben gezien (met 11 mede-snorkelaars is dat nog te doen) doen snel onze snorkels weer in, en proberen in de buurt te blijven. Een flinke uitdaging want met een slag van zijn vinnen is hij gelijk al een stuk verder. Na een paar minuutjes laten we de schildpad met rust en gaan opzoek naar visjes en vissen. Veel te laat komen we weer bij de boot. We moesten tegen de stroming inzwemmen en dat kost veel kracht en tijd. Vermoeid maar voldaan rusten we uit tot de 4de stop.
Net voor de 4de stop gaat Mila hard onderuit op het natte houten dek. En niet veel later Jasper ook. 2 Huilende kinderen met zere billen, en een kapotte duikbril. En toch gaan ze allebei heel stoer weer het water in. Al snel zijn de zere billen vergeten en gaan ze op zoek naar vissen.
De laatste stop is in de baai waar we ook gestart zijn. Daar mogen we nog ruime tijd snorkelen, zien we een enorme school vissen van wel 1000-en vissen en dan zit het erop. De durfals mogen nog van 9 meter hoog in het water springen, maar wij laten die maar zitten. Jasper heeft deze keer elke keer meegesnorkeld en het tot het einde volgehouden. Die zal straks lekker slapen.
Terug in het hotel eerst douchen, al het zout van ons afwassen en dan op zoek naar een restaurant, met een tussenstop bij een duikschool. Mila wil nog wel een keer duiken en we zijn doorverwezen naar deze duikschool. Een Nederlander staat ons te woord, legt eea uit, en we overleggen de opties. Ze gaat dan een hele dag op pad, doet 2 duiken, en we vinden haar te jong om in haar eentje met een groep mee te gaan. Sandra geeft aan dan wel mee te willen, maar wel epilepsie te hebben. Dan wordt het lastig, maar ze kunnen morgen wel met een arts contact opnemen. Mee om te snorkelen mag niet. We hebben nog een avond om een plan te bedenken, rekening houdend dat Sandra niet mag. Peter heeft niet zoveel zin, hij sport liever op het water.
Het eten bestaat vandaag uit Amerikaans, hamburgers, en Italiaans voor Jasper. Overigens zijn we Oxygen tours tegengekomen en we waren blij dat we een andere tour hebben geboekt. Overvolle boot en met z’n allen achter de begeleider aan…
 

We worden wakker van een Jasper die bovenop ons bed, of eigenlijk ons springt. Hij is wakker en wil spelen. Sandra wil nog slapen, want ze heeft vannacht lang wakker gelegen. Ze is wakker geworden op het moment dat het ging regenen, en het duurde een paar uur voordat ze weer kon slapen.
Het ontbijt is chaotisch. Mila en Jasper zijn alvast naar het restaurant en bestellen voor ons alle 4 te eten en drinken. Er wordt nog nagevraagd of het ook voor hun ouders is. Ja… En toch worden er maar 2 bestellingen geleverd. Dat gaat sowieso hier nogal anders: de maaltijden worden 1 voor 1 gemaakt en gebracht, waardoor er 1 al klaar kan zijn met eten en de ander nog moet beginnen. Het went, het gaat vrijwel altijd zo.
Na ontbijt spullen pakken voor het duiken. Ook maar zwemspullen voor Peter en Sandra, aangezien we straks horen of Sandra wel of niet mag. Bij de duikschool wordt Mila door een vriendelijke Belg ontvangen. Hij is haar instructeur voor vandaag. Hij weet alleen niets van een arts bellen voor Sandra. Met epilepsie is het niet vanzelfsprekend dat je mag duiken. Hij geeft aan dat we dat al in Nederland hadden moeten regelen. We zien ook nog de instructeur van gisteravond en hij geeft aan dat contact heeft gehad met een arts en te horen gekregen dat het niet mag. Jammer, maar daar hadden we al rekening mee gehouden. Dan moeten we nog gaan beslissen wie mee gaat. Mee om te snorkelen mag niet, dan moet er ook 1 instructeur bij de snorkelaar blijven. Uiteindelijk besluit Peter om ook te gaan duiken. Het nodige papierwerk volgt, allerlei verklaringen dat zij niet verantwoordelijk zijn, dat het een risicovolle sport is, etc. Daarna de spullen regelen en dan begint het theoriedeel. Sandra en Jasper blijven in de buurt, Jasper wil straks de boot uitzwaaien.
Rond 12 uur gaan Peter en Mila naar een kleiner bootje, waarmee ze naar een grotere boot worden gevaren. We blijven zwaaien totdat we ze niet meer zien. Jasper speelt daarna nog een tijd met een ander jongetje op het strand, regelt voor zichzelf patat en een shake en daarna gaan we terug naar de hotelkamer. Sandra verder met blog typen (net als de rest van de ochtend) en Jasper kijkt een filmpje.
Rond 16 uur zwemspullen aan en weer terug naar het strand, lekker zwemmen en wachten op Peter en Mila. Een uur later komt de boot aan, met een blije Mila en een ‘eens maar nooit meer’-Peter. Ze hebben debriefing, invullen van hun duiklogboek, nog opzoeken welke vissen ze hebben gezien, en dan kunnen we terug naar het hotel. Douchen, om al het zoute zeewater af te spoelen, en daarna eten. Vandaag Italiaans, op verzoek van Mila en Jasper (Jasper wil elke dag wel Italiaans).

De grote boot vaart een klein stukje, en we komen aan in een baai die we al kennen: Mango Bay. We doen onze uitrusting aan en maken ons klaar om het water in te gaan. Dat gaat gelijk voor het echt: een hand om je bril en automaat vast te houden en de andere op je gordel, naar de rand van de boot lopen en van anderhalve meter hoogte het water in springen. We zwemmen naar het strand en gaan daar oefeningen doen. Hoe vind je jouw ademautomaat als die uit je mond valt onder water, hoe geef je tekens, hoe deel je jouw reserve ademautomaat met iemand die zonder lucht zit, en… de meest vervelende van allemaal… je bril laten vollopen met water en weer legen. Het lukt Peter na tig keer pas om dit goed te doen, na veel zout water binnen gekregen te hebben. Met ogen dicht -lenzen- handelingen onderwater doen is niet heel eenvoudig, blijkt. Mila heeft er ook wat moeite mee maar ook haar lukt het. Dan mogen we op pad, we zwemmen los van de instructeur, die had gezegd ons vast te houden als hij dat nodig vond. We zien veel dezelfde vissen als bij het snorkelen, maar nu zwemmen we er als het ware tussen. Mooi om te zien. Mila geeft al snel aan dat haar lucht bijna op is. De instructeur heeft haar een kinderfles gegeven.. terug op de boot geeft Peter zijn fles aan Mila en gaat zij samen met de instructeur nog verder. Als laatsten komen ze weer terug, Mila heeft weer allerlei moois gezien. De tweede duik wordt serieus…. We gaan langs een ankerlijn vlot naar een diepte van 12m, dan kun je niet even snel meer naar boven als je je niet zo lekker voelt. Peter heeft er moeite mee, zijn oren ploppen steeds, dus veel klaren, ondertussen gewoon blijven ademen en opletten wat je doet. Het dieper gaan wil niet zo, Peter gaat steeds omhoog, en krijgt wat extra gewicht van de instructeur in zijn vest. Tot het moment dat er lichte paniek ontstaat, nu daalt hij alleen maar, krijgt zijn lichaam niet onder controle en ondertussen doen zijn oren niet meer mee. Op de bodem krijgt de instructeur hem weer rustig, de rest van de tocht neemt de instructeur hem mee. Mila en de instructeur zien nog een murene, een pijlstaartrog en een puffervis. Die laatste heeft Peter ook gezien, bij de rest heeft hij braaf geknikt zonder te zien of te snappen wat het was. We houden het ruim een half uur vol en gaan dan in twee etappes naar de oppervlakte. Mila vond het jammer dat ook zij werd vastgehouden terwijl we boven het koraal hingen, maar heeft ook weer genoten. Dan terug naar de boot en naar de haven, waar Sandra en Jasper al op de uitkijk staan.
 

Rustig opstaan, Mila geeft aan dat ze wel moe is van een dag snorkelen en een dag duiken. Na het ontbijt komt een pickup ons ophalen om ons naar Aow Leuk, een mooi strand, te brengen. Nu zijn er meerdere stranden heel mooi, maar hier waren een paar weken geleden nog baby-haaien te zien, en dat wil onze bioloog in wording ook wel zien. Veel te hard rijdt de auto richting het strand. We zitten op bankjes in de open pickup, en we voelen ons niet echt veilig. Goed vasthouden en regelmatig bukken voor overhangende takken. De chauffeur brengt ons naar een prive-strand, waar je toegang voor moet betalen. Na enige twijfel toch maar betaald, anders moeten we een flink stuk omhoog en dan daar naar het gratis strand. Terwijl de zee lonkt… We krijgen er dan wel weer een drankje bij, een ligstoel met parasol en wifi. Nog een paar snorkelsets en een zwemvest en dan zijn we er klaar voor. We snorkelen een uur aan de rechterzijde van de baai. Je kunt hier zo dicht bij de rotsen en dus vissen komen, dat je ze aan kunt raken. Doen we niet, maar omgekeerd wel. Het zijn bijna de zelfde vissen als op de snorkeltour, maar in grotere aantallen. Maanvissen, papegaaivissen, roze nemo’s en zelfs een murene die gelukkig weer snel zijn holletje in duikt. Tijd om uit te rusten, te spelen op het strand en een boekje te lezen voordat we nog een keer aan de andere kant van de baai gaan snorkelen. Eerst even wachten totdat de meeste boten weg zijn. De linkerzijde is bijna net zo mooi als de andere zijde. De vissen zijn vergelijkbaar, maar je kunt er hier niet zo dichtbij komen. De bodem is wat verder weg, het zicht is wat slechter. Maar goed genoeg om een grote zwartpuntrifhaai te zien! Peter en Jasper komen er snel aangezwommen, maar het beest is al weg. We zijn ook een flink stuk van het strand vandaan, tijd om terug te keren. Aan het einde van de middag laten we de pickup weer komen om ons terug te brengen. Peter en Sandra nemen alvast een douche en gaan inpakken, terwijl Mila en Jasper het zwembad weer induiken. Alsof ze nog niet genoeg water hebben gezien, de afgelopen dagen… Deze laatste avond op Koh Tao eten we weer op het strand. Mila heeft zin in Mexicaans en Jasper in garnalen, en dat hebben ze allebei bij dit restaurant. Nog een laatste mooie zonsondergang, en dan naar onze kamer en lekker slapen.
 

Kort na de wekker is iedereen al aangekleed. Mila en Jasper gaan vast ontbijt regelen, want dat heeft hier nogal wat tijd nodig, Sandra en Peter pakken de laatste spullen in. Na het ontbijt tandenpoetsen en wachten op het busje dat ons naar de haven brengt. Daar moeten we ons kaartje omwisselen voor echte boot- en buskaarten. Net als de rest van heel veel mensen… Peter gaat in de rij staan, Sandra doet nog wat boodschappen voor onderweg. De boot naar Chumphon is vol, heel erg vol. En veel passagiers vinden dat ook hun tas een eigen stoel verdiend heeft. We mogen uiteindelijk op de 1ste rij zitten, waar bordjes ‘gereserveerd’ op liggen. 3 Stoelen, Jasper bij Sandra op schoot. Hij vermaakt zich de 1.5uur met tekenen, piratenboten, met kanonnen, slaapkamers, en natuurlijk en piratenvlag. Aan fantasie geen gebrek. Mila oefent haar Engels door songteksten te vertalen.
De boot is op tijd in Chumphon en dan moeten we overstappen op een bus. Ook hier weer eerst inchecken en onze echte buskaartjes regelen. We zijn snel van de boot af, met als resultaat dat we ook gelijk aan de beurt zijn met inchecken en vooraan kunnen zitten. Altijd leuk, vooral voor Mila en Jasper. Nog een broodje kopen en dan wachten tot de bus wordt omgeroepen. De bus moet ons in dik 6 uur naar Bangkok brengen, waar we halverwege de avond zullen aankomen. En dan moeten we nog een stuk naar ons hotel, dat aan de andere kant van Bangkok ligt, vlakbij het vliegveld. Dat scheelt over 2 dagen weer de nodige reistijd.
De bustijd vullen we in met spelletjes, filmpje en blog typen. Na 2.5uur rijden hebben we in het niets een pauze. In het niets is wel een grote hal, met vooral eten. Voor ons hoeft het niet, rijdt maar gewoon door naar Bangkok. Nog een korte stop in Hua Hin, een strandplaats waar we nog nooit van gehoord hebben, maar gezien de grote hotelnamen die hier zitten, moet het beroemd zijn. Tegen 21uur zijn we eindelijk in Bangkok, vlakbij Khao San Road. Vandaar moeten we nog een taxi zien te vinden naar ons hotel, 25km verderop/40min, richting het vliegveld. Genoeg taxi’s, maar de eerste 3 weigeren ons mee te nemen. We willen geen vaste prijs, maar met de meter, en dat willen de meeste chauffeurs niet. Ze lachen ons in ons gezicht uit en lopen weg. Uiteindelijk is een man zo vriendelijk om ons wel te brengen. Met de meter… Hij stopt alleen onderweg 2x om de weg te zoeken. Eerst op de navigatie, die we voor de zekerheid hebben aangezet, maar daarna wil hij bellen. Prima, maar wel graag met je eigen telefoon. Daarvoor stopt hij aan de zijkant van de snelweg. Daar zijn vast betere plekken voor te verzinnen, maar dit is Thailand, en daar kan (bijna) alles. In 25min brengt hij ons naar ons hotel. We zitten soms met samengeknepen billen om de toeren die hij uithaalt, maar helemaal heel komen we bij ons hotel aan. Het is intussen 22uur, dus snel rondkijken in ons appartement op de 11de verdieping en dan bed in.
 

Ondanks dat we allemaal erg laat gingen slapen, zijn we vroeg wakker. Rustig opstaan en ontbijten, nog wat dingen regelen en dan winkelen. We willen nog wat souvenirtjes inslaan. Tegenover ons hotel is een enorme shoppingmall, maar het is heel erg Westers georiënteerd. We komen H&M, Esprit en Mango tegen, naast natuurlijk de KFC, Burger King en Mc Donalds. Dat hadden we niet in onze gedachten. Dan maar terug naar het hotel, alvast uitzoeken wat weer mee gaat en wat achterblijft, zwemmen, en dan aan het einde van de middag richting MBK, een heel groot winkelcentrum een half uur rijden vanaf hier. Aangekomen gaan we gelijk naar de 5de verdieping, waar je de toeristenstalletjes kunt vinden. In korte tijd slagen we daar wel voor nog wat aandenkens (Jasper wilde nog een Ganesha, maar toen hij een drakenkop zag, had dat toch zijn voorkeur), tegen goede prijzen. We kunnen intussen aardig goed onderhandelen, al zeggen we het zelf.
Nog snel wat eten, en dan op zoek naar een taxi. Daarvoor moet je een nummertje trekken en dan maar wachten. Net zoals je bij de slager in de rij staat, alleen dan nu voor een auto. Het duurt een tijdje voordat we aan de beurt zijn, en ook deze taxi wil eigenlijk niet met de meter, maar ja, we zitten er al in. In een half uur brengt hij ons weer terug naar ons hotel. Het is al laat, dus gelijk naar bed toe voor Mila en Jasper. Sandra heeft al voorgelezen terwijl we op de taxi zaten te wachten en ook in de taxi. Peter en Sandra zoeken nog een veilig plekje voor de laatste spulletjes, nog een kopje thee, en dan is het tijd voor de laatste nacht op reis. Wat een raar idee…

Wist je dat:
- bij Jasper de Sint niet door de schoorsteen komt, maar door de gootsteen?
- Jasper alle meiden in zijn klas uit zijn geheugen gewist heeft? Volgens hem zit hij in een klas met alleen jongens.
- een vissenbeet nog best pijn kan doen? We worden soms voor eten aangezien en nemen dan een hapje van je been of arm.
- we al een lijst met ‘gewenste maaltijden’ hebben voor als we straks weer thuis zijn? Daarop staan o.a. mama’s curry (want die is niet zo pittig als hier), tomatensoep, ciabatta met pesto en mozzarella, biefstuk, citroentaart, speculaas, en nog een heleboel meer.
- we ook al een lange ‘to do’-lijst hebben? Van internetabonnement, tot auto naar de garage, van kleding kopen tot aanmelden sporten, alles staat erop.
- Bangkok ‘olijf’ betekent? Geen olijf meer te bekennen hier, maar vroeger zouden er olijfplantages geweest zijn. De vragen die Mila en Jasper stellen zijn vaak zo leuk en voor ons allemaal erg leerzaam.
- Jasper en Mila allebei het Engels goed vaardig zijn geworden? We willen straks thuis ook regelmatig Engels gaan praten, zodat ze het niet vergeten.
- We allerlei uitvluchten bedacht hebben om niet terug te hoeven? Acute aanval van waterpokken bij Jasper leek nog de meeste kans van slagen te hebben, maar ook dat is niet gelukt. Net als tickets kwijtraken. Die zijn digitaal… en niet eens meer echt nodig, een paspoort is genoeg.