Laatste blog, we zijn weer thuis (wanneer kunnen we weer weg?)

Nog een laatste blog om de reis helemaal af te sluiten. We zijn nu een maand thuis, en oh, wat willen we weer graag weg. Het gevoel ebt (nog) niet weg. Peter is intussen weer aan het werk, Mila, Jasper en Sandra pendelen tussen Voorthuizen (vakantiehuisje) en Den Haag op en neer. Totdat over ruim 2 weken de scholen weer beginnen, en dan moeten we allemaal weer in een ritme zien te komen…

De terugvlucht ging voorspoedig, zonder verrassingen met visa, vertragingen en ander ongein. Op het vliegveld was wel gelijk duidelijk dat we weer tussen de Nederlanders zaten: heel veel geklaag om ons heen. Over het weer (duhhh, je bent hier in het regenseizoen, en voor ons viel de hoeveelheid regen nog best mee), het eten (dit land is nummer 1 rijst-exportland, wat verwacht je dan te eten?), hotels, bedden en nog een heleboel meer.
In het vliegtuig regelmatig wat tranen bij Sandra, omdat de reis er nu echt opzit. Op het vliegveld nog meer tranen, want daar stonden oma Laloli, opa en oma Goudswaard en de families Rook en Wessels op ons te wachten. Wat een welkom! Na wat gedronken te hebben met onze eigen auto naar ons eigen huis en ons eigen bed. Post doorkijken, de tassen een beetje uitpakken (niet teveel, want anders is het reisgevoel gelijk voorbij) en dan lekker ons eigen bed in.
Jasper was om 4u30 de volgende ochtend al wakker en om 5 uur echt niet meer te houden. En om 5u05 had hij alweer gezorgd voor een ‘ontplofte’ huiskamer. Al zijn speelgoed was weer ‘nieuw’, en daar moest mee gespeeld worden, liefst tegelijkertijd, want kiezen tussen de auto’s, dino’s, spelletjes en lego kon hij niet.
Wat heel fijn was, was dat de families ook voor een gevulde koelkast en broodla hadden gezorgd. Als we hadden moeten wachten tot 8uur, waren we vast chagrijnig geworden van de trek. Om 5u30 hadden wij heerlijk warme broodjes. En wat smaakt de Nederlandse kaas dan lekker!
Om 6uur stond Peter de eerste reparaties alweer te doen (raampjes die niet meer open gingen) en niet veel later draaide onze eigen wasmachine ook alweer de eerste wasjes.
Om 10uur richting school, want Mila had afscheid van haar klas en school. Ze werd verwelkomd met een lied en dans uit de musical van de vorige avond en knuffels van vrienden. Jasper werd ook welkom geheten door zijn vriendjes en kon gelijk buiten gaan spelen. We zijn weer terug…

De vraag die we het meeste krijgen is ‘welk land vonden jullie het mooist’? En dan zeggen we heerlijk dat we het niet weten. In alle landen hebben we mooie dingen gezien, ervaren en herinneringen gemaakt. Het land waar we de minste ‘klik’ mee hadden, is Peru. Het is een fantastisch land, lieve mensen, mooie cultuur, lekker eten, maar het is niet ‘ons’ land.
Het land wat ons het meest verrast heeft, is Vietnam. We gingen er zonder verwachtingen naar toe, en dat helpt natuurlijk ook. Maar wat is dat land (nog) mooi en deels nog onontdekt. Het Noordoosten is voor ons een hoogtepunt, met de bergpassen van Ha Ziang, Ban Gioc-waterval op de grens met China en het Ba Be-meer. Ondanks de flapdrol van een gids 😊.
En in plaats van dat onze reislust nu even tot bedaren is gekomen, is de bucketlist alleen maar langer geworden. Borneo, Sumatra, Filipijnen, Cambodja en Laos zouden we ook graag nog een keer willen ontdekken.
Hebben we ons ‘doel’ bereikt? Voor zover je al over een doel kunt spreken, ja, dat hebben we zeker. Mila is dit reisjaar zo enorm ‘gegroeid’. Letterlijk ruim 10cm, maar we bedoelen hier figuurlijk. Ze is nu echt klaar voor de middelbare school, en gaat er zelfverzekerder naar toe. En bij aardrijkskunde gaat ze een makkelijk jaar krijgen, want zeker 75% van de lesstof van het eerste jaar, heeft ze onderweg al gezien en ervaren (de lesboeken zijn al binnen en gekaft).
En ook Jasper is flink gegroeid. Ook ruim 10cm, maar ook hij is letterlijk wereldwijzer. Hij gooit de landen nog wel eens door elkaar, maar veel ervaringen heeft hij wel onthouden of kunnen makkelijk opgefrist worden.
Zouden we dit nog een keer doen? Zeker! We kunnen dit alleen maar aanraden. Helaas is het uitzonderlijk om te doen, want je zit met de leerplicht (dankjewel leerplichtambtenaar, school en manager voor het mogelijk maken van deze reis!) en laten we ook de financiën niet vergeten.
Als gezin, zijn we nog beter op elkaar ingespeeld, en Mila en Jasper hebben gezien dat vrijwel alles op te lossen is. Je krijgt ons niet zo snel meer gek. En dat willen ze zo lang mogelijk blijven vasthouden.
 

We willen jullie bedanken voor het lezen van onze blog, het volgen van onze avonturen en het reageren erop. Word vervolgd!