Op bezoek bij de minorities in Vietnam

Vandaag vliegen we naar Hanoi, Vietnam. We hebben een vroege ochtendvlucht, het hotel ligt op een uur van het vliegveld, dus 1 en 1 betekent een hele vroege wekker. We zijn intussen zo geoefend, dat we ruim voor de met ons zelf afgesproken tijd klaar zijn en een taxi kunnen bestellen. En ook deze keer blijken we de tijd nodig te hebben, want er zit een fout in Sandra’s visum. En dat betekent dat ze het land niet in mag. Nu hebben we al eerder op het vliegveld visa staan aanvragen, maar deze duurt gemiddeld 3 dagen en onze vlucht gaat over een kleine 2 uur… Stress!!!! Als we vragen wat nu te doen, weet de baliemedewerker het eigenlijk ook niet. Als je voor zaken naar Vietnam gaat, kun je hem in Vietnam aanvragen, maar als toerist niet. Nog meer stress! Hij gaat informeren bij zijn leidinggevende en komt terug dat we een noodprocedure kunnen starten. Dat zou je met een uur het visum moeten kunnen hebben. Staan alleen wel hele hoge kosten tegenover. Tja, een nieuwe vlucht boeken is ook duur, dus we gaan aan de slag. Oh ja, we hebben nog iets meer dan een uur, uiterlijk 8u40 moeten we het nieuwe visum laten zien. Printen? Ja, daar ergens bij een boekwinkel. We zoeken de boekwinkel op, gaan daar met onze spullen zitten en zoeken sites waarop je een noodvisum kunt aanvragen. De eerste site vraagt gelijk al $ 200. Het moet maar. Sandra vult alles in, krijgt een bevestiging en dan blijft het stil. Peter besluit na 15min het nummer maar eens te bellen, maar als hij geen gehoor krijgt geeft hij aan dat we ook een ander bureau inschakelen om het te regelen. Eerst bellen en gelukkig nemen zij wel de telefoon op. Je kunt merken dat hij een ervaren projectmanager is, hij houdt het hoofd koel en zoekt oplossingen. Sandra is een zenuwinzinking nabij en Mila en Jasper blijven op gepaste afstand omdat ze merken dat het nu spannend is. Sandra vult nogmaals alle gegevens in, we betalen voor de procedure, er gaan heel veel mails heen en weer waarin we moeten bevestigen dat we de procedure snappen, nogmaals de vlucht bevestigen, en dan om 8u30 komt er een mail met een noodvisum. Hiermee kan Sandra in ieder geval het vliegtuig in. In Vietnam staat dan bij aankomst nog een mannetje (of vrouwtje) te wachten, die met nog wat contant geld en pasfoto’s een echt visum gaat regelen. Snel printen en rennen naar de incheckbalie. Dit deel is in ieder geval gelukt.
Rennen door de hal naar de douane. Als we de hele lange rij zien, spreekt Peter een beambte aan en legt uit dat we erg krap in de tijd zitten. Hij is eerst niet gewillig om te helpen, want we hadden maar eerder moeten komen, maar als we uitleggen dat we een probleem hadden met het visum en dat we dat moesten oplossen, is hij wel genegen om ons te helpen. We mogen naar de diplomatenbalie waar we binnen 5 minuten de benodigde stempels hebben.
Doorrennen naar de juiste gate, waar ook de security is. Hier ga je door de security als je naar de wachtruimte bij je gate gaat. Dat betekent heel veel securitypoorten. Er staat al een lange rij, maar die is voor de vlucht naar Mumbai. Eindelijk tijd om rustig adem te halen. De tranen zitten hoog bij Sandra.
De vlucht is prima, met maaltijd en scherm, maar Sandra is er nog niet helemaal gerust op. Eerst dat visum in handen en dan kan de stress het lichaam uit. 
In Hanoi staat een mannetje te wachten met een bordje en hij regelt binnen 5 minuten een sticker in het paspoort. Ppffff, wat een opluchting.
Ook Peter, Mila en Jasper mogen het land in. Nu nog geld zien te regelen. We hebben al wat voorwerk gedaan, en we zoeken 1 specifieke bank waar je 10miljoen kunt pinnen met lage commissie. Niet in deze hal, maar wel in de andere hal op 5 minuten rijden met de bus. We vragen wel aan onze klaarstaande taxi of hij daar langs wil rijden. Voor $5 wil hij dat wel. Mmhhh, laat maar zitten, als we voor 45min rijden naar ons hotel $22 betalen, gaan we niet voor $5 voor 5 minuten betalen.
Bij het hotel worden we hartelijk ontvangen. Peter rent intussen naar de dichtstbijzijnde pinautomaat, maar kan daar maar 2.000.000Dong (E80) pinnen. Daar gaan we niet ver mee komen. We hebben 2 kamers, waar ook nu Mila en Jasper de grootste nemen. Toevallig staan daar ook de 2 losse bedden, dus het is prima. Eerst bijkomen en dan de stad in, op zoek naar geld. We komen heel veel pinautomaten tegen, maar bij de meesten kunnen we maar 2miljoen pinnen en we hebben veel meer contant geld nodig om de tour te betalen. Op zoek naar geld lopen we al een groot deel van de wandelroute door het oude stadskwartier. De temperatuur is aangenaam, tegen de 30C.
Op advies van de dame in de receptie eten we bij een lokaal restaurant, waar we op tijd zijn, want achter ons ontstaat een rij. Peter begint zijn 1ste dag in Vietnam met een typisch Vietnamees gerecht. Een groot bord met sla, kruiden, groenten en kip en rijstpapier wordt voor hem neergezet. De serveerder trekt handschoenen aan en haalt een grote schaar uit zijn zak, waarmee hij het vlees gaat knippen. Daarna een andere schaar voor de sla. Wil je dan misschien ook uitleggen hoe je dit moet eten? Je mag zelf je eten in rijstpapier wikkelen, en hoe je dat moet doen, ligt al in volgorde klaar op het bord, te beginnen met de sla. Dat vinden Mila en Jasper wel wat, en ze helpen Peter met het maken van de rolletjes.
Na het eten nog langs de laatste pinautomaten terug en met voldoende geld voor vandaag en het maximale voor vandaag gepind te hebben komen we terug in het hotel.

Na het uitgebreide ontbijt gaan we weer de stad in. We moeten nog een paar keer pinnen om de tour morgen te kunnen betalen en verder willen we nog een klamboe omdat we naar malaria gebied gaan. We zouden daar klamboes krijgen, maar om zeker te zijn nemen we ook graag zelf mee. Het is weekend en dus is het gebied rondom het meer afgezet. Er mogen geen auto’s rijden, waardoor de scooters helemaal vrij spel krijgen. Je kunt basketballen, wat Jasper en Mila ook gaan proberen, er zijn kraampjes over milieu, kledingkramen en de rest bekijken we niet. Er wordt ook een podium voor een grote modeshow vanavond opgebouwd. Daar zijn ook de kledingkramen van. We kopen kaartjes voor de waterpuppetshow, wat volgens de mensen en de Lonely Planet een aanrader is. Daarna richting de markt voor de locals, waar we een klamboe zouden kunnen vinden. En Mila heeft intussen een t-shirttekort, als we die kunnen aanvullen, zou dat ook fijn zijn. 
Op de markt, waar inderdaad alleen maar Vietnamezen zijn, is ook een heel groot deel met alleen maar kleding. Maar Mila wil geen plaatjes op het shirt, de kleur moet juist zijn, en zo nog een paar eisen, waardoor we uiteindelijk na een half uur met lege handen en chagrijnig de markt uitlopen. Dan maar de klamboe zien te regelen. Na wat vragen (de receptioniste van het hotel was zo slim om het Vietnamese woord voor klamboe op een papiertje te zetten) komen we bij een mannetje uit die diverse soorten klamboes verkoopt. Hij moet naast groot genoeg (2 kinderen) ook wel handzaam zijn, want we moeten hem nog vervoeren en als het kan ook in Thailand (en thuis) gebruiken. We vinden er 1 die aan onze eisen voldoet en als de man na enig nadenken de prijs noemt, zegt Peter gelijk akkoord. Toegegeven, omgerekend E6 is geen geld voor een 2-persoonsklamboe, maar Peter is te snel akkoord gegaan. Daar heeft Sandra hem de eerste uren daarna mee geplaagd. 
Op de terugweg ziet Mila nog een mooi shirt en nu wordt Sandra weer naar voren geschoven om te onderhandelen. We krijgen het shirt uiteindelijk mee voor 150.000 Dong, 100.000 Dong van de oorspronkelijke vraagprijs af. En dan verdienen ze er nog op… Mila blij, Sandra blij en Peter houdt wijs zijn mond ;-). 
We zoeken ook nog een luchtig shirt of blouse met lange mouwen voor Jasper. Na een heleboel outdoor-winkels met nepspullen of in het beste geval outlet te hebben gezien, zonder succes, worden we doorverwezen naar de ‘kinderstraat’. Hier komen ook de Vietnamezen om te kopen. Ook hier slagen we niet, maar Jasper ziet wel de nodige winkels met (nep-)lego. Hij wil liefst vandaag nog zijn souvenir uit Vietnam kopen. Het ziet eruit als troep en dat wij verschrikkelijk opgelicht gaan worden, dus dat doen we maar niet. Na de tour kijken we nog maar een keer.
Terug in het hotel, met klamboe en shirt, gaan we filmpje kijken, de tour en nog andere delen van de reis voorbereiden en gewoon relaxen.
Aan het einde van de middag weer naar buiten. Intussen is het heel erg hard gaan regenen, dus regenjassen aan. De waterafvoer is hier niet zo geweldig, en Jasper vindt spelen in de plassen veel te leuk, dus die is in een mum van tijd doorweekt. Bij het theater moeten we nog een tijdje wachten tot we naar binnen mogen. Geen probleem, Jasper en Mila gaan in de stromende regen wel basketballen. Als ze toch wel erg doorweekt dreigen te raken, gaan we schuilen in de hal van het theater. 
De waterpuppetshow is vergelijkbaar met een poppenkastvoorstelling, alleen dan in het water. De mensen staan achter een scherm in het water en ze bewegen de poppen aan de voorzijde van het scherm. Ook al begrijpen we het gesproken verhaal niet, het is wel erg leuk om te zien. En Jasper gaat helemaal op in de voorstelling. Als er 2 draken een balgevecht houden, staat hij bij de stoelen de draken aan te moedigen.
Na de voorstelling op zoek naar eten. Dat is vanavond lastiger dan gedacht. 1 Restaurant stinkt zo erg dat we er bijna kokhalsend weer uit lopen. Het 2de restaurant heeft geen Engelse kaart en ook het personeel spreekt geen Engels. Om te voorkomen dat we met een ingewandengerecht eindigen, is de beslissing snel genomen om hier maar niet te gaan eten. Het 3de restaurant lijkt nog ok, maar als na een toiletgang Jasper en Peter een grote kakkerlak in de fontein tegen komen en 90% van de vegetarische gerechten niet beschikbaar is, stappen we toch maar op. Het hotel heeft gelukkig ook een restaurant en daar kunnen we onze buiken wel vullen met heerlijk eten. Daarna naar bed voor Mila en Jasper, tassen klaar zetten voor morgenochtend vroeg en ook naar bed

7 uur zitten we aan het ontbijt. De wekker stond om 7 uur, maar Mila en Jasper vinden wat we gaan doen zo spannend, dat ze (zeer) ruim voor de wekker wakker zijn. Dat geeft ons de tijd om rustig te ontbijten en nogmaals met ze door te nemen wat we de komende 8 dagen gaan doen. We hebben een (prive-)tour geboekt door het noorden en noordoosten van Vietnam. We hebben lang zitten puzzelen hoe we dit deel van Vietnam zelf zouden kunnen bereizen, maar uiteindelijk de organisatie uit handen gegeven. Op deze manier was het ook mogelijk om het noorden en noordoosten in 1x te bereizen, ipv heen en weer naar Hanoi te gaan en daarmee reisdagen te verliezen. Waarom het zo lastig is om hier te reizen? De toeristen hebben dit deel nog niet ontdekt, alleen de avonturiers. Dat betekent lokaal busvervoer wat alleen tot de provinciegrenzen gaat en dus heel veel overstappen (en dan hebben we het nog niet eens over de bussen zelf gehad).Waarom willen we hier naar toe? Omdat het een van de mooiste stukken, zo niet het mooiste deel van Vietnam is en anders dan anders. En eerlijk is eerlijk, omdat toeristen het nog niet ontdekt hebben, klinkt erg goed.
Om 8 uur staat het busje voor, laden we onze spullen in en gaan we op pad. Onze gids heet Huy (oui) en onze chauffeur Tsjung en zij zijn de komende 8 dagen onze medereizigers. We verlaten al snel de grote stad en rijden richting de bergen. Na 2 uur een tussenstop bij een soort wachtruimte gevuld met een winkeltje en daarnaast een wc, of iets wat daarvoor door moet gaan. We rennen en stoeien met Jasper, zodat er wat energie uitgaat en hij het autorijden wat beter kan hebben. Vergeefs, want hij stuitert alleen maar meer de auto in. 
Na nog eens 2 uur, als Mila en Jasper hebben aangegeven trek te hebben, stoppen we in een dorpje om te gaan lunchen. Daar krijgen we te maken met de Aziatische eetgewoonten: luid smakkend waar zelfs geen familievergadering tegenop kan (zeker niet omdat het onze gids en chauffeur zijn die bij ons aan tafel hun eten zitten te malen) en als je klaar bent loop je gewoon weg. Zij zijn zo snel klaar, dat wij daarna rustig en smakelijk kunnen eten.
Na de lunch weer het busje in voor het laatste stuk. Tegen 4uur worden we aan het begin van een Tai-dorpje afgezet, zodat we de laatste meters zelf kunnen wandelen. Het is weer eens bloedje heet, en na een paar aangename dagen in Hanoi is dat even wennen. Het is de bedoeling dat we ongeveer een uurtje gaan wandelen, maar de gids houdt het na een half uurtje al voor gezien. De kinderen… jaja, je hebt er gewoon zelf geen zin in.
Kenmerkend aan de Tai-mensen (een minority-volk in Vietnam) zouden het type huizen zijn. Huizen staan op palen, het vee stond er vroeger onder, en zij leven in 1 grote ruimte op de 1ste verdieping. Ze leven van de rijstbouw, en wat het land verder levert en hebben allemaal een vijver bij hun huis voor de vissen. Die vijver zou volgens de gids bij een feng-shui-inrichting horen, maar dat nemen we maar met een korreltje zout, aangezien hij een tomatenplant met rijpe tomaten voor een aubergineplant aanziet. Ze houden ganzen, hebben buffels die op het land kunnen werken, maar ook televisies en internet.
Terug bij de homestay halen we de tassen uit de auto en gaan we kijken waar we slapen. We zijn op het ergste voorbereid, want in de mail stond alleen ‘gescheiden door een gordijn’. Het valt reuze mee: het is 1 heel grote ruimte van zeker 10 bij 20 meter, en aan de randen liggen op een kleine verhoging matrassen. De matrassen zijn van elkaar gescheiden door een gordijn. Aan 1 van de kopse kanten is een keuken, de slaapkamer van oma en een badkamer met wc. Ze hebben ons met 4 matrassen in 1 hoek gelegd, de gids en chauffeur redelijk dichtbij in een andere hoek en nog 1 mannenstel in een verre hoek. De houten wanden zijn overdag opengeschoven, maar ’s nachts zijn ze dicht. Niet dat het enig ongedierte tegenhoudt, want het dak zit er ‘los’ op en is bovendien van palmbladeren wat een heerlijk huis is voor spinnen, hagedissen en andere beesten. Tegen de muggen krijgen we klamboes.
Mila gaat lezen en Jasper gaat spelen met een jonge hond en een vogel. Die vogel reageert alleen op Jasper. Zodra Jasper in de buurt komt, maakt de vogel zich breed en roept al headbangend ‘gekko, gekko, gekko’. Jasper doet dat geluid na, waarna de vogel opnieuw begint. Wij hebben het ook geprobeerd, maar dan kijkt de vogel ons alleen raar aan.
Sandra stelt de gids wat vragen over een ander deel van de reis, maar doordat de gids niet luistert krijgt ze advies waar ze niet echt wat mee kan. Dan gaan we zelf maar verder zoeken, tot zover zijn we er ook steeds zelf uitgekomen.
De gids geeft aan zich zorgen te maken over een aantal delen van de reis, maar ondanks dat we aangeven dat we kunnen overleggen blijft hij zeggen dat hij een aantal opties overweegt. Dan horen we het vanzelf wel een keer, of niet. We weten al wel dat we geen echte vrienden gaan worden. 
Om 19uur is het diner met de hele familie. De kok heeft zich enorm uitgesloofd en de hele tafel staat vol met schalen. Er moet ook met rijstwijn geproost worden. 1 glaasje omdat het anders een belediging is en de tweede laten we gewoon staan.
Ouwe oma en oma en opa genieten van jonge kinderen over de vloer en hoe Jasper zijn best doet met de stokjes. Mila eet als een ervaren Aziaat met stokjes, dat heeft ze heel snel door! Jasper krijgt een vork en een lepel, maar blijft stug volhouden met zijn stokjes. 
Halverwege het eten stort Jasper in van vermoeidheid, excuseren wij ons (dat is al meer dan dat zij zelf doen), laten we ze 2 rondjes onder de douche draaien en bed induiken. Nog even voorlezen en dan lekker slapen. Niet veel later kruipen wij er ook zelf in, net als de rest van de mensen.

De hanen zijn hier van slag, om 2u30 begon de eerste al te kraaien en de tweede een uur later. De dag begint hier voor de bewoners met zonsopgang. Mila en Jasper slapen overal doorheen en worden net na 7uur wakker. Aankleden, inpakken en naar beneden voor het ontbijt. Daar staat een stapel pannenkoeken en verse (mini-)bananen voor ons klaar. Dat is nog eens een lekkere verrassing! Maar waar is onze gids eigenlijk? Die lag toen wij gingen ontbijten om 8uur nog in bed en om 9uur zouden we gaan vertrekken… Dan doen wij ook maar wat rustiger aan. Totdat hij net voor 9uur naast ons staat, klaar om te vertrekken. Tja, dan moet je maar even wachten.
In de ochtend gaan we wandelen met de ‘opa’ van dit huis. Opa heeft in 1 van de vele oorlogen van Vietnam gevochten en daarbij een onderarm en een duim verloren. Maar jee, wat is hij handig met zijn andere arm en zijn bovenarm! En waarschijnlijk heeft hij dat allemaal zelf geleerd, want we vermoeden dat er weinig revalidatie in Vietnam is. We durven het niet zo goed te vragen, we weten niet of het gevoelig ligt. Hij is in ieder geval trots dat hij soldaat geweest is, want er hangen genoeg oorkondes door het huis. Opa heeft er zin in, en gaat met een hoog tempo van start. Te hoog, want Mila twijfelt of ze het wel gaat halen en ook Jasper blijft hangen. De gids overigens ook, maar dan onder het mom dat hij de hekkensluiter is en de kinderen niet harder gaan. We vertellen dat hij ons uittest en dat het tempo zo wel lager wordt. En inderdaad, niet veel later gaat het tempo omlaag en wacht hij netjes op ons. Het is nog geen 10uur maar al wel drukkend warm.
Na ruim een uurtje zijn we bij een rivier die we moeten oversteken. Schoenen uit, broeken afritsen danwel oprollen en een voorzichtige stap het koude water in. Jasper bij Peter op de buik, want het water komt minimaal kniehoog. Opa leidt er ons er doorheen, of hij hier dagelijks doorheen loopt. Aan de overkant krijgen we te horen dat we hier wel even kunnen uitrusten en zwemmen. Pannenkoek, had dat eerder gezegd, dan waren we niet zo voorzichtig naar de overkant gelopen. Jasper heeft in een paar tellen zijn zwembroek aan en maakt vervolgens grote stampei omdat hij zijn stokken aan de andere kant heeft laten liggen. Uiteindelijk besluit Peter terug te lopen, want hij is nogal hardnekkig. Mila blijft in haar gewone kleding en gaat tot kniehoogte het water in. Opa geniet van de kinderen in het water, zo vaak heeft hij geen kinderen mee op de wandeling. Hij gaat rustig op een steen liggen en toekijken. 
Na een half uurtje spelen kleden we Jasper weer om, schoenen weer aan en gaan we weer op pad. Het pad gaat weer verder omhoog, omlaag, over rijstvelden, glijpaden naar een mooi uitzichtpunt over een ander Tai-dorp. Daarna een lange weg afdalen naar het dorpje. De gids put Jasper uit door steeds spelletjes met hem te spelen. We geven aan dat hij straks ook Jasper mag gaan dragen als Jasper moe is, en hij zegt dat hij het snapt, maar helaas laat hij daar in zijn gedrag niets van merken. 
Jasper vindt het echter geweldig, en maakt het spelletje nog wat groter en wilder en blijft heen en weer rennen. 
De lunch hebben we bij een vriend van opa, ook een Vietnamveteraan. Die beste man duikt gelijk boven op Jasper, waardoor Jasper achter Peter duikt. We hebben een picknick-lunch (rijst in banaanbladeren, varkensvlees, eieren en bittere groenten) op de grond op een groot kleed met de nodige hoeveelheid rijstwijn. De vriend van opa blijft Peter bijschenken totdat Mila en Jasper in protest gaan dat Peter teveel drinkt. Sandra heeft er 1x van genipt en vervolgens een halfvol glas laten staan. Wat een leuke ervaring was dat!
Na de lunch lopen we in een half uur terug naar onze homestay. In een half uur douchen we allemaal het ergste zweet van ons af, maakt Jasper de vogel nog even gek (gekko, gekko, gekko) en dan is het tijd om afscheid te nemen. Tsjung brengt ons in ruim 2 uur naar onze volgende homestay. De route leidt over een bergpas, smalle weggetjes, hobbelweggetjes, en mooie vergezichten. We stoppen nog even bij een feeenboezemberg (2 heuvels, even groot) en dan rijden we een Dao-dorp in. Komende nacht slapen we hier bij een grote homestay.
We vullen de tijd tot het diner met schoolwerk, spelletjes en bloggen. Om 19uur gaan we met de vrouw des huizes aan tafel. Peter heeft geleerd van de rijstwijn vanmiddag en laat nu een half glas staan. Het diner is dit keer Vietnamees met speciaal voor de kinderen frietjes. Ze moeten wel snel zijn, want de gids lust ze ook graag.

We hebben een klamboe tegen de muggen, maar kakkerlak-achtigen komen gewoon erdoor heen. En dat merkt Sandra midden in de nacht. Het duurt even voordat ze weer kan slapen, en dan klinkt de haan alweer. De gasten bij de buren hebben een erg vroeg en luidruchtig ontbijt, waardoor er weinig meer geslapen wordt. Mila en Jasper slapen ook hier lekker doorheen en worden na 7uur wakker. Aankleden en naar beneden, wachten op het ontbijt. Ook vandaag weer een stapel pannenkoeken, met bananen en ananas. Ook nu weer smullen.
Naast de deur ligt een stapel maiskolven en een grote mand met een paar maiskorrels. Mila en Jasper vragen of ze mogen helpen met het pellen van de maiskolven. Natuurlijk mag dat, geen probleem. De gids vindt het maar raar, dat doe je toch niet? Mila, Jasper en ook de gastvrouw en -heer vinden het heel erg leuk en komen er om de beurt bij zitten om te pellen. Voor vertrek nog snel op de foto, waarvoor de gastvrouw nog een mooie ketting omdoet en de heer een petje op zet. Daarna de auto in en richting Dong Vanh. Een route van een paar uur over bergweggetjes, iets wat op een weg moet lijken, kuilen, weggetjes van 2 auto’s breed maar ook van krap 1. We stoppen onderweg een paar keer om naar mooie uitzichtpunten te kijken. Op 1 van de punten staan kleine meisjes met bloemen die ze in je haar doen, en zodra je je portemonnee pakt, staan ze allemaal om je heen en trekken bijna je geld uit je vingers.
De laatste stop is bij het paleis van een koning, Vuong Castle gebouwd in 1898. Als we lachend opmerken dat ons huis ouder is, weet de gids niet meer wat hij moet zeggen en vraagt dan waarom we in zo’n oud huis willen wonen en dat het toch veel te duur is om daar in te wonen. Peter is heel tactisch in antwoorden omzeilen en vertelt iets over de grondprijs en de locatie, en is hij nog niet wijzer, precies wat we wilden. Het paleis is verder niet echt bijzonder, en na even in de vertrekken te hebben gekeken staan we weer buiten.
Eenmaal aangekomen in Dong Vanh gaan we lunchen en direct daarna wandelen. We lopen het dorp uit, richting de bergen. Jasper is niet vooruit te branden en ook Mila heeft het even zwaar. Maar eenmaal op weg gaat het prima. Op een splitsing twijfelt hij lange tijd, links of rechts. Normaal gaat hij rechts, maar dat is de lange route. En tja, vanwege de kinderen… jajajaja, het is al goed. We lopen nu een schitterende route, langs rijstvelden en maisvelden waarop mensen aan het werk zijn, een minority-dorp, hoge bergen en uitgestrekte vergezichten naar het einde van een pad waar Tsjung op ons staat te wachten. 
In een paar minuten zijn we weer terug bij ons hotel. Lekker luieren en douchen tot aan het avondeten. Het avondeten bestaat uit hotpot, Vietnamese fondue. In een grote pan staat versgetrokken bouillon te pruttelen, waar nog wat stukken net gehakte kip in worden gegooid en daar mag je je champignons, aardappelen en vlees in koken. Leuk voor de ervaring, maar niet voor herhaling vatbaar.

Met dank aan een erg luidruchtige mede-hotelbewoner zijn we allemaal erg vroeg wakker. Het lijkt wel of hij net voor onze deur staat te schreeuwen, en dat rond 6uur in de ochtend. Net als Sandra het zat is, en zich snel heeft aangekleed, is hij weg. Even kijken bij Mila en Jasper, want die hebben een eigen kamer. Mila is al klaarwakker, Jasper is half wakker. Nog voor de afgesproken tijd zijn ze met al hun spullen op onze kamer. Goed gedaan!
Het ontbijt staat met stip op 1 als het meest smerige. Een in vet druipend ei met hele, zachte dooier en een broodje wat nergens naar smaakt. We werden al blij toen we het broodje zagen, maar dat was dus een dode mus.
Het busje brengt ons in 20minuten naar het beginpunt van de wandeling van vandaag. Het beginpunt is een groot monument wat de samenwerking tussen de minderheden en de Vietming na de Franse onafhankelijkheidsoorlog symboliseert. Samen hebben ze deze weg aangelegd, die dan ook heel mooi ‘happiness-path’ wordt genoemd, of ook wel skypath. 2 tot 3 uur en 500 hoogtemeters overbruggen. We moeten eerst een stuk stijgen, over een pad dat ook door volgeladen brommertjes wordt gebruikt. We lopen langs wat een paar kinderen die wat terughoudend gaan zwaaien. We zijn en blijven toch een attractie. Het pad vervolgt over een bergkam, waarna we aan de andere kant maisvelden zien. Als we verder lopen zien we ook nog een veld cannabis staan, dus ze verbouwen hier wel meer. We raken in een discussie met onze gids verwikkeld, want cannabis zou verboden zijn, dus dat zou het nooit kunnen zijn. Dat kan hij wel zeggen,  maar als hier de minderheden wonen, die minder worden gecontroleerd door de overheid, waarom zouden ze dan niet wat verbouwen? Bovendien weet elke Nederlander hoe en wietplant eruit ziet…. We krijgen zijn levensverhaal over zijn verhuizing naar de stad omdat plattelandsjongens allemaal aan de drugs gaan. Nogmaals prima, maar dit plantje ziet er toch echt uit als cannabis, er hangt een zware zoete lucht, en dat jij het niet herkent als zodanig, wil niet zeggen dat het dat niet is… We geven het maar op, en lopen verder. Korte tijd later komt hij erop terug, hij heeft het gevraagd aan de mensen die op het land werken, en het zou een plantje zijn waarvan ze touw maken. Ik zou ook alleen dat deel noemen en niet zeggen dat we het ook gebruiken om in hogere sferen te komen. De toon is weer gezet voor vandaag…
Een stuk verder lopen we langs het maisveld waar 2 moeders met hun kinderen zitten. 1 Jongetje is net zo oud als Jasper en heeft dezelfde reactie: wegduiken achter mama/papa. De moeder probeert het jongetje richting Jasper te duwen, maar hij raakt overstuur en ook Jasper kruipt steeds verder weg. We lopen verder en komen bij een oude oma die gedroogde maistakken van een stapel afhaalt, een vader die het vervolgens netjes op een nieuwe stapel legt en een jongen die daarbij helpt. Jasper rent intussen terug naar de 2 andere kindjes om ze allebei een snoepje te geven. We vonden het zo sneu dat het jongetje zo overstuur raakte. Verlegen pakken ze het snoepje aan en staan daarna te zwaaien. 
Mila en Jasper willen helpen bij het verplaatsen van de gedroogde maistakken en na vragen wordt er vriendelijk gelachen en geven ze aan dat dat mag. De gids steekt ook nog een helpend handje toe en in 10minuten maken ze met z’n allen een stapel die straks op de brommer vervoerd kan worden. Ook deze jongen geven ze een snoepje en dan vervolgen we ons pad weer. Het uitzicht is echt waanzinnig mooi, en maakt voor ons allemaal de moeite die we moeten doen om hier te komen echt waard. We pauzeren even bij een uitzichtpunt en beginnen dan aan een afdaling over iets wat op een trap moet lijken. Jasper op Peters nek, want een klein stukje verder zijn de mensen die net op het land aan het werk waren nu aan het pauzeren. We hebben geen zin in grijpgrage handjes in Jaspers wangen, armen, billen (ja echt!) of benen, dus we houden hem letterlijk zo ver mogelijk bij ze vandaan. Het lukt ze nog net om Jaspers schoen vast te pakken, waar Jasper de eerste 10minuten daarna over loopt te klagen. 
De route loopt nog langs een steile bergwand, door een dorpje (we worden weer vriendelijk toegelachen en uitgezwaaid) en dan zijn we na 3 uur aan het einde van de wandeling. 
Tsjung heeft al die tijd bij een restaurant op ons gewacht en staat nu in 10min bij ons. We rijden naar een volgend dorpje om daar te lunchen. Dat gaat er goed in.
Na de lunch rijden we nog eens 2.5uur naar Bao Lac. Daar willen we graag 2 kamers naast elkaar, om vervolgens met sleutels 501 en 504 weg te lopen. 2 Kamers allebei aan verschillende uiteindes van de gang. 504 wordt vervolgens omgewisseld voor 503, nog steeds niet naast elkaar. Dan maar heel gericht naar 501 en 502 vragen. Als we daarna toch een kijkje nemen in 504, zien we daar 2 2-persoonsbedden staan. Dat had ook prima gepast voor ons. Nu hebben Mila en Jasper weer hun eigen kamer, wat ze stiekem wel heel stoer vinden. Jasper en Peter gaan op de markt lychees kopen,  dat wilde Jasper al een tijdje. Jasper krijgt er al gelijk een paar om te proeven…. En met een kilo lopen we verder, in de hotel kamer is er al snel weinig meer over.
We hebben om 18u45 met de gids afgesproken om het eten te bespreken. Hij weet vandaag niet waar hij ons naar toe moet brengen. Mila heeft er moeite mee, als ze het hele dier in vitrines vooraan restaurants ziet liggen, Sandra eigenlijk ook, maar eet vegetarisch, en dan is er ook nog iets met hygiëne. We besluiten om dan vanavond rijstsoep/-pap te eten. Nog nooit geprobeerd, dus laten we het in ieder geval proberen. Een supergrote pan met hete rijstepap en daar kun je dan zelf nog ingrediënten aan toe voegen. Voor Sandra worden er rauwe eieren in de pan gegooid. Die zouden door de hitte gekookt worden. Voor de zekerheid eten we er toch maar om heen… Voor Mila hetzelfde en voor Jasper en Peter wordt er nog varkensgehakt aan toegevoegd. Hart was ook nog een optie, maar die laten we aan ons voorbij gaan. Het smaakt eigenlijk nergens naar en Sandra, Mila en Jasper laten dan ook volle kommen staan. We hebben nog wel koekjes en fruit op de kamer. Mila hoefde sowieso haar eten al niet meer, nadat ze had gehoord wat de gids en de chauffeur als voorafje namen (gekookt eende-ei met kuiken erin). We hadden onszelf en dus ook haar er niet op voorbereid dat in dit land ongeveer alles wordt gegeten (of zoals de gids zegt: ‘als het benen heeft, eten wij het’).
Vanavond liggen ze op tijd op bed en slapen redelijk snel, moe van de wandelingen en alle indrukken. Morgen wordt het een dagje rijden, met als eindbestemming een waterval en grotten op de grens van Vietnam en China.

We vertrekken vroeger, omdat het een lange rijdag is. Tsjung rijdt flink door, en dat over bochtige bergweggetjes. Eerst begint Mila over misselijkheid, maar als ook Jasper over buikpijn begint (vaak aankondiging dat hij zo zijn maag gaat legen), geven we aan dat we dringend moeten stoppen. We stoppen in een klein dorpje, waar wij weer de bezienswaardigheid zijn. Ze komen al met camera’s naar buiten, dus schermen we Mila en vooral Jasper goed af. Normaal gesproken knappen we allemaal op van frisse lucht, maar de lucht is hier niet fris te noemen. Na 20min is het misselijke gevoel wat gezakt en kunnen we weer verder.
Rond 12uur stoppen we voor de lunch. Niet dat we veel trek hebben… Mila eet vanaf nu ook vegetarisch, ze heeft er (terecht) veel moeite mee dat er complete dieren in de vitrine liggen. En aangezien de vitrine vaak vooraan het ‘restaurant’ is, moeten we haar ook vaak blind naar een tafel toe leiden.
Na de lunch is het nog ruim 2 uur rijden naar de Ban Gioc-watervallen. Deze watervallen liggen op de grens van Vietnam en China en zijn de 4de grootste waterval ter wereld. We lopen er eerst naar toe, kijken rond, maken heel veel foto’s, worden al nat van de mist van de waterval, en gooien natuurlijk weer takjes en steentjes. Daarna gaan we op een bootje dat je op een stukje land tussen de Vietnamese en Vietnamese/Chinese zijde brengt. Daar herhaalt het zich. Als laatste gaan we weer op het bootje en varen we richting de grote waterval. Zo zijn we ook nog even in China, toch wel 2 hele minuten.
Na de watervallen rijden we door naar de Tigercave (tijgergrot). De grot heet zo, omdat de mensen zich er vroeger in verstopten voor de tijgers en vanuit de grot de tijgers doodden. Er is tegenwoordig geen tijger meer te bekennen in deze regio. We zijn de enige mensen in de grot, er komen sowieso weinig mensen hier. Mila en Jasper hebben al heel veel gezien en gedaan, maar dit is de eerste keer in een grot met stalagtieten en stalagmieten. Ze kijken hun ogen uit. Huy heeft haast, wil snel door de grot heen, maar als we aangeven dat wij er rustig naar willen kijken en dan maar later bij de homestay zijn, kan hij niet anders dan zich daar bij neerleggen.
Als we bij de homestay aankomen is het slikken. Moeten we hier vannacht slapen? Het is een grote schuur met boven een grote vloer met matrassen, doorzichtige gordijnen en klamboes, dat dan weer wel. We schuiven de matrassen 2 aan 2, past net onder de klamboes, halen diep adem en besluiten er maar het beste van te maken.
Het eten is prima, met patatjes tot groot geluk van Mila en Jasper. Er is nog een Noorse gast die ook gezellig aanschuift. We komen er ook achter dat we Jaspers malariatabletten kwijt zijn. Sjips, sjips, sjips. We hebben nog voldoende voor de komende dagen, maar we gaan het niet redden tot een week na thuiskomst. Het zorgt in ieder geval voor een slechte nacht voor Peter.

Weer een ontbijt met pannenkoeken, tot groot geluk van Mila en Jasper. Peter krijgt een dubbelontbijt, pannenkoeken en noodle-soep, en we kunnen hem daarna naar het busje rollen. Die heeft tot en met vanavond genoeg gegeten. 
Na 20 minuten rijden stoppen we om een dorpje gespecialiseerd in metaalbewerken te gaan kijken. In dit dorpje verdienen alle mensen hun geld door messen te maken. De een maakt de handvaten, de ander smelt het metaal en nog een ander slijpt het mes. 1 mes per uur gemiddeld en daar krijgen ze dan $4-5 voor. De messen worden verkocht op markten, en we hebben al heel veel mensen, ook kinderen, met deze messen gezien.
Verder is het een lange dag rijden. De afstand valt nog wel mee, maar door het type wegen schiet het niet echt op.
Aan het einde van de dag bezoeken we nog de Hua Ma Cave. De verwachtingen zijn hoog na de Tigercave gisteren. Te hoog blijkt al snel, het is een mooie grot, maar ook niet meer dan dat. Ja hij is veel hoger en wijder, maar minder stalagtieten en -mieten wat de andere grot juist zo bijzonder maakte. Wel heel veel hele grote rotsblokken en stalagtieten die in de loop van de jaren naar beneden zijn komen zetten. Hopelijk blijven ze vandaag hangen..
Na de grot gaan we naar de homestay. Hier zullen we de komende 2nachten blijven. We hebben hier een kamer waar een 2-persoonsbed en een twijfelaar in staan, met eigen badkamertje. Mila en Jasper confisqueren het 2-persoonsbed. Tot het eten gebruiken we om nog wat schoolwerk te doen. Het diner is weer met het gastgezin en voorzien van de nodige rijstwijn. Dit keer houden Mila en Jasper goed in de gaten dat ze Peter niet te veel geven. 

Na het ontbijt gaan we wandelen met de gids, een extra gids en de chauffeur. Een stuk langs het water, een brug over en dan begint een klim de heuvel op. Het eerste stuk is nog niet zo bijzonder. We worden regelmatig ingehaald door volgeladen scooters, met mensen of met spullen, die raar opkijken van een stel blanke wandelende mensen.
Na lange tijd wandelen zien we eindelijk een spin van enig formaat. Als we daar met z’n 4-en naar staan te kijken en we kijken daarna kort naar rechts, zien we daar een veel grotere spin. Zo groot als een flinke mannenhand. De spin heeft een langgerekt lijf met een bolletje aan het einde. Aangezien niemand van de begeleiders weet hoe de spin heet, noemen wij hem de feesthoedjespin. En nu we er eenmaal 1 hebben gezien, zien we er veel en veel meer. De enige overeenkomst is dat ze allemaal erg groot zijn, Sandra ze liever niet in huis tegenkomt, en dat ze erg kleurrijk zijn. Zo hebben we de ‘schuimspin’, omdat zijn achterlijf op een dot schuim lijkt, een ‘mummiespin’, omdat zijn kont op het hoofd van een mummie lijkt, en een ‘tuinspin’ omdat hij lijkt op een uit de kluiten gegroeide kruisspin. Als we net bij 1 van de spinnen staan te kijken, op gepaste afstand, want ze zijn toch wel erg groot en we weten ook niet of ze gevaarlijk zijn, zien Jasper en Sandra uit hun ooghoeken iets bewegen. Een groene slang! Peter en Mila komen snel aangerend, en ook de gidsen komen kijken. Als we vragen wat voor slang het is, is het enige antwoord ‘een groene’. Ja, dat hadden wij ook wel gezien. Ze kunnen ons niet het antwoord geven op het type en of deze giftig is. Op gepaste afstand blijven we kijken en zien we de slang zich steeds meer opkrullen. Klaar voor de aanval? We wachten het niet af, en lopen door.
Het eerste deel van de route loopt over een pad, langs het bos, het tweede deel leidt ons door het bos. Hier heeft al lang niemand meer gelopen, want er is niet echt meer iets van een pad te zien en we moeten regelmatig bukken of juist klimmen. Nog een paar grote kleurrijke insecten, paddenstoelen, slakken en een net gelegde hertendrol later zijn we bij het meer. Daar ligt al lange tijd een boot op ons te wachten. De boot brengt ons naar 1 van de uiteinden van 1 van de meren (Ba Be betekent 3 meren), waar we gaan lunchen. Het ziet er zo smerig uit, dat de trek ons spontaan vergaat. Het lijkt wel een varkensstal, met zo ontzettend veel eten op de grond, dat je daar een nieuwe maaltijd van zou kunnen koken. Als we ons hierover verbazen en vragen stellen, horen we dat dat heel gebruikelijk is. Toeristen uit Vietnam en China doen dit gewoon. Met een blik gericht op alleen de tafel en een oplettend oog op de nieuwsgierige Aziatische toeristen met fotocamera’s die ‘toevallig’ net bij onze tafel een foto willen maken, eten we de lunch. We worden de rijst een beetje moe, en we moeten nog zeker 5 weken… 
We besluiten de watervallen op een half uur lopen van dit punt te skippen. Mila en Jasper zijn wel moe en zo bijzonder zou de waterval niet zijn. 
Na de lunch gaan we weer op de boot voor een tocht naar een grot. Eerst weer het hele stuk terug en dan nog verder, zeker 1.5uur varen. De grot is uitgesleten door het water en stinkt enorm naar vleermuizenpies. Niet groot, maar wel bijzonder, omdat je er met je boot doorheen kunt. De boot legt even aan, zodat we er doorheen kunnen lopen. De enorme bende in deze grot verbaast ons meer dan de schoonheid van de grot. En dan willen ze meer toeristen naar dit gebied halen.. wat betekent dat dan niet voor het afval?
Met de boot varen we daarna in een uur terug richting de homestay. Het laatste half uur lopen we naar onze homestay.
Vandaag zijn er ook andere gasten. We vragen of wij het avondeten met z’n 4-en kunnen eten, in de hoop Mila en Jasper eindelijk weer een tijd op bed te krijgen en een maaltijd zonder rijstwijn. Dat eerste lukt redelijk, dat tweede niet, want hij komt toch ook even bij onze tafel proosten. 
De laatste dag van de tour. Jasper slaapt uit en dus vertrekken we pas om 9u30 ipv 9uur. We zijn er nu allemaal wel klaar mee, we hebben geen zin om nog eens 4 tot 5 uur te rijden. Het eerste stuk is bochtig en Tsjung rijdt net te hard om het aangenaam te houden. We snappen dat hij graag naar zijn kinderen wil, maar als we gaan spugen duurt het nog langer. Huy wil de trip evalueren, wat ging goed en wat niet zo. We hebben niet het lef om te vertellen dat zijn op sommige momenten arrogante en betweterige houding niet goed gevallen is. We kletsen er wat omheen, prijzen de chauffeur op zo’n manier dat de gids er ook iets van opsteekt.
De rit is lang… We willen er gewoon zijn. Nog een korte tankstop en plaspauze en weer op weg. De wegen worden steeds breder en ruimer en vooral minder bochtig. Dat vinden de magen fijn. Tsjung weet nog 2x het leven van een passerende scooter te redden (1tje vond het wel leuk om te gaan spookrijden, om na het passeren nog even gemoedelijk zijn spiegeltje recht te zetten, de ander reed opeens voor de auto), en dan zijn we eindelijk halverwege de middag in Hanoi. Tassen uit de auto, Jasper deelt de fooien uit (tegen de regels in hebben we de gids en de chauffeur evenveel gegeven, voor de 1 een fijne verrassing, voor de ander een minder fijne). We worden hartelijk ontvangen in het hotel waar we vorige week 2 nachtjes zijn gebleven. De spinnen en de slang en ook de wandelingen worden verteld en dan naar onze kamer. Even bijkomen en dan door naar het ziekenhuis. We hebben malariatabletten voor Jasper te kort (hij moet van de arts preventief slikken) en Mila’s bloedzuigerwond ziet er raar uit, en we willen zeker weten dat er geen beestjes in zitten.
Een taxi brengt ons met hoge snelheid naar het ziekenhuis, zo snel dat hij zelfs een ambulance wil inhalen. Soms vrezen we helemaal niet in het ziekenhuis aan te komen, of met de ambulance. Precies op tijd (de receptionist heeft voor ons gebeld, of ze wel tijd hadden, en we konden om 15uur terecht) zijn we in het ziekenhuis. Formuliertjes invullen en wachten. Daarna worden ze allebei meegenomen en gewogen en gemeten. En weer verder wachten totdat de arts tijd heeft. Voor een pinksterzondag is het erg druk in het dure privé-ziekenhuis. 
Eindelijk mogen we naar binnen en leggen we ons probleem met de malariatabletten uit. Ze snapt het, en gaat op internet op zoek naar informatie. We weten intussen dat er verschillende malariasoorten zijn, maar gelukkig voor ons is de meest voorkomende in Vietnam en Thailand hetzelfde. Ze zoekt nog wat verder, vergelijkt diverse kaarten waarop malaria-gebieden staan aangegeven (eerlijk waar, ze zijn echt allemaal verschillend, hoe weet je dan welke kaart je moet geloven?), kijkt naar de doses, bespreken de alternatieve plannen die wij hebben bedacht (1.5 pilletje slikken omdat Jasper net 400g over de gewichtsgrens heen zit of in niet-gevaarlijke gebieden niet slikken) en met al deze informatie gaat ze naar de apotheek. De apotheek heeft helaas slecht nieuws, ze hebben dit type malariatabletten in dit ziekenhuis niet. Er is wel een alternatief, geschikt voor kinderen vanaf 8 jaar, dat kan hij slikken. Ja maar, hij is nog maar 4. Nee, dan kan dat ook niet. Ppffff, we zoeken zelf wel verder, we kijken dan wel in Bangkok.
Dan Mila. Ze onderzoekt de wond en geeft aan dat ze een biopsie wil doen. Mila schrikt, maar uiteindelijk valt het hele schrapen van de huid wel mee. Sterker nog, ze vindt het fijn, want het helpt tegen de jeuk. Wat niet fijn is, is dat we vervolgens 2 uur moeten wachten op de uitslag. Die bevestigt wat de arts al dacht een schimmelinfectie, ontstaan door de klamme hitte. Domme pech. Is alsnog niet fijn, maar het klinkt al lang beter dan een parasiet of een worm, bbrrrr…. 
Met een tube zalf, in Nederland vrij verkrijgbaar bij een willekeurige drogist lopen we weer naar buiten. Helemaal gaar na zo’n lange dag.
De taxichauffeur moet zijn bril op doen, zijn arm uitstrekken en het kaartje met de hotelnaam tegen het licht houden om te kijken waar we naar toe moeten. Ohoh, als dat maar goed gaat. Hij ziet inderdaad wel wat dingen over het hoofd, maar wonder boven wonder komen we heelhuids in het hotel aan. Daar bestellen we eten en gaan Mila en Jasper eindelijk in het bad waar ze al een hele week naar uitgekeken hebben. Te laat en vervelend van vermoeidheid liggen ze tegen 21u30 eindelijk op bed.

Voor een rustig dagje hebben we het vandaag nog best druk. Na het ontbijt eerst kaartjes schrijven, zodat we die straks gelijk op de bus kunnen doen (die van Maleisie stoppen we er gelijk maar bij, want door het visumgedoe is het toen niet meer gelukt). Na eerst gezellig met de dames en heren bij de receptie gekletst te hebben en de foto’s van de slang en spin te hebben laten zien, gaan we naar buiten. De warmte slaat je tegemoet. Het zou 35C zijn, maar aanvoelen als 45C. Het is een droge hitte, ala Death Valley. 
Postkantoor is snel gevonden en de kaartjes ook zo voorzien van postzegels. Daarna door naar de ‘kidsstreet’. In elk land mogen Mila en Jasper een cadeautje kopen, en waar we ooit begonnen met een hotwheels autootje is Jasper nu overgestapt op Lego. Zijn rugzak zit intussen letterlijk vol met Lego. De vorige keer dat we in Hanoi waren, had hij al Lego en nep-Lego-dozen gezien. Hij wil daar weer een kijkje nemen. We besluiten voor de echte Lego te gaan, vanwege lage verwachtingen van de nep. Er is 1 winkel met echte Lego, de andere zijn straatkraampjes. Binnen weet Jasper niet wat te kiezen: Ninjago, City, Creator of toch een auto. Na een half uur loopt hij de winkel uit met een onderwaterrobot. Afgeprijsd van ruim E30 naar nog geen E20. In het hotel opzoeken leert dat hij in Nederland net ietsje goedkoper is, dus we zijn tevreden.
Mila heeft het slimmer bekeken, die neemt uit elk land oorbellen mee. Dat is makkelijker in de tassen in te pakken. Helaas kan ze in de juwelierenstraat niets vinden. Het is of geen echt zilver of ontzettend duur of zo nep dat ze er niet meer wil lopen.
Via een omweggetje via het hotel naar de supermarkt om nog wat boodschappen in te slaan voor als we morgen naar Halong Bay gaan. Een nachtje cruisen, waarschijnlijk met nog 1000-en anderen.
De middag brengen we door in het hotel. Mila is aan het knutselen en tekenen, Jasper en Peter de Lego aan het bouwen en Sandra achter de laptop.
We krijgen nog even visite van de receptioniste van vorige week. Ze heeft onthouden wanneer we terug zouden zijn, en wilde graag weten hoe het is geweest in Ha Ziang en Ba Be en Mila en Jasper nog zien. De foto’s met spinnen moesten ook aan haar geshowd worden. Gelukkig is ze niet bang aangelegd. Ze weet ook te vertellen dat het maar goed is, dat we naar de Lego-winkel zijn gegaan, want op straat hadden we zeker weten te veel betaald.
Daarna is het tijd om naar het Opera House te gaan. We hebben kaartjes voor ‘My Village’, een show met veel muziek en acrobatiek en bamboe. Het werd door meerdere mensen aangeraden. We zitten op de 1ste rij, het podium nog geen 3 meter bij ons vandaan en een nog geen halfvolle zaal. De show is mooi, bijzonder, op sommige momenten ook grappig en op 1 moment niet om aan te horen (volgens Mila en Jasper (er wordt een traditioneel lied gezongen)).
Op de terugweg via een pinautomaat om de miljoenen weer aan te vullen en de McDonalds om de buiken te vullen. Veel te laat liggen Mila en Jasper weer in bed.

Wist je dat:
-    We ook hier miljonair zijn als we gaan pinnen? E1 is 26000 Dong, en we pinnen ongeveer E 310, oftewel 8.000.000 Dong.
-    Mila al heel snel handig werd met stokjes eten, en Jasper zich ook wel redelijk kan redden met stokjes. Hij bedient desnoods met 2 handen de stokjes: eerst met rechts de stokjes om het eten heen vouwen, en dan met links erbij dichtknijpen.
-    Jasper enorm bijdehand is? Bij het wandelen is er een lekker briesje, waarop Sandra zegt ‘heerlijk dat windje’ en Jasper antwoord ‘zal ik er nog 1 laten’?
-    Jasper al vanaf eind mei een ‘ik ben bijna jarig’ aftelkalender bijhoudt? Elke avond een streepje zetten…
-    Milieu in het noorden van Vietnam nog helemaal niet belangrijk gevonden wordt? Afval (vooral plastic) wordt zo op straat of zelfs rond hun eigen huis gegooid. Zo zonde en ook zo niet nodig.
-    Vietnamees ontzettend lastig is om te leren? Hetzelfde woord heeft afhankelijk van de toonhoogte een compleet andere betekenis. Een vriendelijk bedoeld hallo kan dan zomaar zorgen dat je een bord soep voor je neus krijgt.
-    Je op een scooter makkelijk 5 mensen kunt vervoeren?
-    Of varkens?
-    Ze in Vietnam ook scootertaxi’s hebben? Je krijgt een helm op, je stapt achterop en daar ga je.
-    Je bij de minorities in Vietnam gewoon internet en tv hebt? Verstrekt door de overheid. Verder zouden ze in armoede leven. Het is zeker anders dan in de stad, maar wij vragen ons af wie het beter voor elkaar heeft.
-    De minority-kinderen gratis naar school mogen, waar de andere kinderen moeten betalen? Helaas worden de kinderen toch thuisgehouden om te helpen bij het werken. Dat de school vaak kilometers verderop is, helpt ook niet.
-    We bij de homestays in Noord- en Noordoost Vietnam hele grote collecties tandenborstels hebben gezien? Mogelijk verstrekt door de overheid. We krijgen alleen het idee dat ze ze niet gebruiken.
-    We het geld van het niet presterende bureau dat moest helpen om een noodvisum ter regelen terug hebben gekregen? Scheelt toch weer $ 200.