The Grand Circle, met hier en daar een extra lusje

Wat was Las Vegas overweldigend! Maar gelukkig hebben we ook weer ervaren dat de natuur zo overweldigend kan zijn. Wow!

Na Las Vegas lag de ‘Grand Circle’ in de planning. Een rondje langs de parken: Zion, Bryce, Arches, Monument Valley en Grand Canyon. Wij hebben daar zelf nog Mesa Verde aan toegevoegd en hier en daar wat lusjes (bijvoorbeeld om dinovoetstappen en dino-eieren te zien). Vanuit Nederland kwamen er al verzoeken om weer een blog. Dus bij deze . Heel erg bedankt trouwens voor alle reacties! Wat fijn dat de verhalen gewaardeerd worden en dank jullie wel voor alle reistips. 
En hoi klas van Mila, leuk dat jullie ons volgen via de blog! Leuk dat jullie om de beurt reageren en vertellen wat jullie meemaken.

Na Las Vegas waren we weer toe aan wat natuur. In Las Vegas hadden Peter en ik de ‘Grand Circle’ voorbereid, en ook vooral naar campings gekeken. Helaas, heel veel waren al vol, of ontzetten duur voor vrijwel geen faciliteiten. Mmhhh, dat was een teleurstelling. We hebben onszelf moed ingepraat (‘het komt wel goed, schatje’), en op weg! Richting Zion vandaag. Een redelijk lange niet bijzondere rit. Aan het einde van de middag gaan we op zoek naar een camping. De eerste ziet er redelijk uit, totdat we op het toilethuis een papier zien hangen waarop staat, dat wegens vandalisme, diefstal en niet toegestane activiteiten (??) het toilethuis gesloten is. We zoeken wel verder. De tweede camping ziet er niet uit, daar gaan we niet eens kijken. De derde ziet er erg mooi uit, maar vraagt een klein kapitaal voor alleen maar een staplekje. Dan toch maar de KOA. Peter en ik hebben intussen een aversie tegen deze keten, maar soms moet het maar. En dan, op weg naar deze camping komen een kleine staatscamping tegen. Met schitterend uitzicht op bergen en een (reservoir-)meer. En het heeft meer dan genoeg plek (slechts 5 van de 22 plekken bezet)! En we mogen eindelijk een kampvuur maken, eindelijk smores maken! Maar eerst krijgen we nog wat regen, onweer (na Canada hebben wij wel respect voor onweer in de bergen) met als toetje 3 regenbogen. En in de avond nog wat vallende sterren. Zie je wel, het komt wel goed schatje!

De volgende dag gaan we naar Zion. Bij Zion schrikken we van de drukte. We hadden er al van gehoord, maar hadden gehoopt, dat nu de meeste vakanties voorbij waren, het wat rustiger zou worden. 
Peter had gehoord over een wandeltocht door een canyon in het water,The Narrows. Dat is gaaf! Maar is het ook geschikt voor 2 jonge kinderen? De man achter de balie vertelt dat dat wel moet kunnen, met hier en daar wat hulp. Mooi! Gaan we dat morgen doen! Leuk en ook wel spannend… 
Dan het park in, eigenwijs als we zijn. Je moet dat eigenlijk met de shuttlebus doen, omdat er geen parkeerplaatsen zouden zijn. En parkeren kost minimaal $20. Lijkt Amsterdam wel, met zulke prijzen. Na wat zoeken, vinden we een mooi plaatsje op het terrein naast de camping, met picknicktafel. Dat komt goed uit, vanaf de achterbank komen geluiden om wat te eten. Daarna lopen we alsnog naar de shuttlebus, om met de bus de rest van het park in te gaan. Eerst naar Emerald Pool, een wandeling naar een waterval. Van de waterval die normaal meters breed moet zijn, is ook hier maar een smal stroompje over. En ook van de wandeling is niet veel over, omdat er 2 weken geleden grote rotsen omlaag zijn gekomen en een deel van het pad blokkeren. Een ander deel van het park is door dezelfde rotsval ook niet toegankelijk.
Na de Emerald Pool nog de Archeology trail, waarvan wij het archeologische niet inzien. Het stapeltje stenen, wat het fundament van een voorraadkamer zou moeten zijn, zou door iedereen daar neergelegd kunnen zijn en het kan van alles voorstellen. De camping van gisteren is zo goed bevallen, dat we na Zion daar weer naar toe terug gaan. Geen protest van de achterbank, want dat betekent weer een kampvuurtje maken.

Deze dag moeten we vroeg op. We gaan ‘The Narrows’ wandelen. Een wandeltocht door het water. Omdat we niet weten wat we kunnen verwachten en omdat we op tijd weer verder willen reizen, staan we al in het donker op. Schitterend om de zon in de bergen op te zien komen. Eerst een half uurtje rijden naar de winkel om waterschoenen, -sokken en een wandelstok te huren. Daarrna, wederom eigenwijs, met onze eigen auto het park in, om vanaf een parkeerplek verder te gaan met de shuttlebus. En we zijn vandaag zo vroeg, dat er volop keuze is in parkeerplekken! De shuttlebus brengt ons in 40min naar het einde van het park, waar de wandeling begint. Eerst nog 30min over een wandelpad en dan de eerste onzekere onwennige voorzichtige stappen het water in. Het is slechts enkelhoogte, nog wel… Al snel worden we zekerder in het lopen, en gaat het tempo ook weer wat omhoog. Net als het waterpeil. En de stroomsnelheid. Soms staan we er tot onze knieën of liezen in (dat zijn de stukken dat Jasper even getild wordt), of moeten we onze balans zoeken, omdat er een kleine versnelling in het water zit. Maar wat is dit gaaf! Jasper en Mila zijn vandaag zeker de jongsten die dit pad lopen en dat vinden ze stiekem best stoer. We lopen op de bodem van een canyon, metershoge muren om ons heen, en soms grote rotsen die de weg versperren en waar je om heen moet. Helaas kan Peter niet voorkomen dat Jasper een nat pak haalt, als hij zijn stok laat vallen en daarna uitglijdt. Maar na even huilen, de zon zijn t-shirt laten drogen en weer wat onzekere eerste stapjes lopen we weer verder. Na Wallstreet en The Floating Rock keren we om, volgen nog even het pad richting een waterval, wat begint met een meterhoge waterval waar je doorheen moet stappen, beginnen dan aan de wandeling terug. Het is jammer dat we de spullen weer terug moeten geven, dit willen we nog wel een keer! Uiteindelijk hebben we vandaag zo’n 13km gewandeld, waarvan een zeer groot deel door het water.
Via de ‘scenic route’ gaan we Zion uit, richting Bryce. Moe maar voldaan gaan we op zoek naar een camping voor de komende nacht. De eerste camping wil ons graag huisvesten, maar geeft aan dat zijn camping nog in opbouw is, en dat het toilethuis zeker een halve mijl (800m) van de tentplekken vandaan is. Niet zo handig met 2 kinderen. Hij stuurt ons door naar andere camping in Hatch. Daar worden we vriendelijk ontvangen door Bill en hij heeft nog meer dan genoeg plekken voor ons. Vanavond gaan we uiteten, dat hebben we wel verdiend. Op verzoek van Mila en Jasper bestelt Sandra de 16” pizza (bijna 50cm), zodat zij morgen kunnen ontbijten met kaaspizza . 

Na goed te hebben geslapen (ondanks de huilende coyotes ’s nachts), een heerlijke douche, een meer dan prima pizza-ontbijt voor Mila en Jasper, gaan we verder naar Bryce. Na waterwandeltocht zit nog goed in onze benen, dus vandaag willen we het wat rustiger aan doen. Het blijft echter bij ideeën, want er is een mooie wandeling naar de voet van de berg, via allemaal hoodoos (smalle rotsformaties in allerlei vormen). En vanaf boven is het uitzicht al adembenemend, laat staan als je er doorheen loopt. Het mooie is, dat je een aantal wandelingen aan elkaar kunt knopen, zodat je eerst naar beneden gaat, en uiteindelijk ergens anders weer omhoog komt. En ook hier rijden er bussen tussen de verschillende uitzichtpunten. Verder hebben ze hier, om de jeugd aan het bewegen te krijgen, nog een ‘schattenjacht’ waar je minimaal 3 emblemen moet verzamelen, die over de wandelroutes verspreid staan. Nu bewegen Mila en Jasper al meer dan genoeg, maar dit vinden ze leuk om te doen. Als je er foto’s van maakt, kun je later een prijs ophalen bij het Visitor Center. 
We gaan omlaag richting een hoodoo met de naam Queen Victoria. Onderweg spelen we spelletjes wat we in hoodoos zien (Jasper ziet overal auto’s en de piston-cup in), dat houdt de gezelligheid er wel in. En omdat hier genoeg Nederlanders zijn, komt er genoeg commentaar van anderen. Daarna nog een kort stukje van de peek-a-boo-wandeling, om de gewenste emblemen te verzamelen. Peek-a-boo is een hele mooie wandeling, maar de zon brand er vol op, en met 35gr is dat vandaag net iets te veel. Tot slot weer omhoog, naar sunrise point. En met de bus naar de auto toe. In het Visitor Center laten Mila en Jasper trots de foto’s met de emblemen zien. Enigszins teleurgesteld nemen ze de sticker die de beloning is aan. Daarna nog de ‘scenic’ drive door de rest van het park, maar het mooiste stuk hebben we al gezien door te wandelen. 
De camping voor deze nacht is weer een staatscamping. Op Kodachrome Basin State Park, nog meer bergen en hoodoos, hebben we weer het laatste plekje. Mila maakt nog wat schoolwerk en daarna hebben we avondeten bij zonsondergang.

Een rustige ochtend, met American Pancakes, schoolwerk voor Mila en wat wassen wegwerken. Tijdens het wassen spelen we spelletjes om de tijd te verdrijven. Daarna nog de Panorama Trail, omdat deze ‘geweldig’ zou zijn. Wij zien het niet. Of we zijn al te veel verwend in de afgelopen dagen. Na de wandeling rijden we door naar Grand Staircase-Escalante. We willen de tocht naar Arches in kleinere stukken doen, en dan is dit een mooie tussenstop. Er zijn nog precies 2 plekjes op de staatscamping (we hebben heel die nationale parken-campings niet nodig!) Petrified Forest State Park. Nog even langs het Visitor Center om te horen waar we de dinovoetstappen kunnen vinden, en dan eten en naar bed.

Na het ontbijt gaan we op pad om de dinovoetstappen te zoeken. Een klein stukje verharde weg, en daarna ca 12mijl (19km) en dus ruim een uur hobbelen en bobbelen over een gravelweg. Ze hadden al verteld dat de weg wasbordjes zou hebben, maar toen dacht ik aan een goedgetrainde buik, niet aan het wasbord waarop vroeger de was gedaan werd. Helaas was het het laatste. Een paar keer op het punt gestaan om om te keren, maar dat kunnen we onze dino-fan niet aandoen. Uiteindelijk parkeren we de auto in de buurt van waar het moet zijn. Met onze auto (weer een Dodge Grand Caravan, alleen dit keer een ouder en minder luxe model) kunnen we niet over de grote scheuren en gaten in de zandweg. Tot zover was de beschrijving. Nu wordt het klimmen en zoeken. In de witte rotslaag zouden de voetstappen moeten zijn. We klimmen en klauteren over rotsen, speuren maar zien niets. Dan nog maar een laag omhoog. Mmhhhh, misschien dit dan? Of zou dat er 1 zijn? Totdat Peter nog een laatste poging doet en nog een laag hoger klautert. Ja hoor, daar zijn de voetstappen van een planteneter. En daar nog 1, en wacht, daar, een heel spoor! En als je er eenmaal 1 hebt gezien, zie je er zoveel! Daarna op zoek naar de voetafdrukken van de Allosaurus, die zouden hier ook moeten zijn. Het herhaalt zich: zou dit dan, of dat, of nee hier.. totdat we een gids met 2 mensen tegenkomen en die ons de juiste kant opstuurt. Daar bij de boom zijn er een paar.. Een paar? Een heleboel! En ook hier weer een hele wandeling. Jasper stuitert van enthousiasme. Er komt nog een groepje mensen aan, en die wil hij graag over zijn ontdekking vertellen. Trots loopt hij met ze mee om de voetstappen te laten zien. Hij krijgt netjes een handje als dank je, en dan is het voor ons tijd om terug te gaan. De zon brandt intussen op onze hoofd en het is alweer 35gr.
Op de terugweg nog langs de Devil’s garden. Vanwege de hitte zijn hier veel verwijzingen naar de duivel. De Devil’s garden zijn hoodoos die op een klein oppervlakte bij elkaar staan. Snel erdoorheen wandelen en weer terug de koelere auto in. 
Nog even de voorraad aanvullen, een duik in het frisse meer, eten en naar bed.

Voordat we verder rijden, willen we nog een wandeling maken door het Petrified Forest (versteend bos). Een wandeling die maar een uurtje zou moeten duren, maar doordat we allemaal extra rondjes tegenkomen, zijn we uiteindelijk twee uur aan het wandelen. Dit gebeurt ons wel vaker ;-). Maar juist op deze extra rondjes zien we ontzettend veel versteend hout liggen, soms brokjes, soms hele grote (delen) van boomstammen. En het heeft de mooiste kleuren, geel, rood, groen, paars, wit, .. Mila en Jasper worden er helemaal enthousiast van. Wie ziet de mooiste kleurtjes, of de grootste stukken? 
Via de scenic route rijden we richting Boulder. Een route tussen, langs en bovenop rotsen. We voelen ons heel klein en worden er heel stil van. Eindbestemming voor vandaag is Capitol Reef. Er zou hier een rots zijn die op het Capitool zou lijken en vroege avonturiers zouden hier bepaalde delen niet hebben kunnen overbruggen vanwege de kloof. Vandaar de naam.
De beoogde camping is helaas al vol. 2 Keuzes: een stuk terug en dan morgen weer dit stuk rijden of een stukje verder. We kiezen voor het laatste, meet een pamflet in onze handen van een camping. Op de camping staat slechts 1 RV (hele grote bus/camper). Naseizoen, slechte camping, of wat is hier aan de hand? Veel keuze hebben we niet, dus we bellen de eigenaar, checken in, en zetten in een stevige wind de tent op. En in diezelfde stevige wind (windkracht 4 minimaal), probeert Mila haar huiswerk te doen, Jasper met zijn auto’s te spelen en wij wat orde in de chaos te scheppen, terwijl bakjes met wat snoepgoed omwaaien, volle bekers omwaaien etc. Hopelijk gaat de wind straks liggen, als het minder warm wordt.
Onze enige buren komen nog ‘even’ langs, met hun hond en hun papegaai, wat resulteert dat Mila en Jasper eindelijk in een RV mogen kijken. (bijna) Zelf geregeld. Is haar nieuwsgierigheid hoe een RV er van binnen uitziet ook bevredigd. 
Tijdens het avondeten (wederom in het donker) begint Jasper spontaan te vertellen, dat als hij later groot is, ook een RV heeft en dan met zijn kinderen Frans, Frots, Freek, Fred en Dirk uit Italië ons komt ophalen in zijn RV en met ons op reis gaat. Papa mag dan voorin, en de kinderen moeten dan achterin op het bed. We hebben er nu al zin in!

Na een winderige nacht (helaas, de wind is niet gaan liggen), en net zo winderig ontbijt, rijden we terug naar Capitol Reef. Mila heeft in een boek van Utah Kids een wandeling gezien waarbij je ook door de spelonken van de canyon moet. Dat zien ze wel zitten. Bepakt met voldoende water en eten gaan we al vroeg op pad naar de Cohab Canyon Trail. In de eerste 400m stijgen we al zigzaggend circa 100m. Pittig! En dan ligt er een canyon voor ons open. We moeten klimmen en klauteren over rotsen en lavastenen, en door droge rivierbeddingen lopen. Maar geen spelonken. Enigszins teleurgesteld eten we onze boterhammen bij een watertje, gooien met steentjes, bouwen dammetjes en lopen dan dezelfde route weer terug. Ook vanaf deze kant eerst weer een flinke klim. Op de heenweg had Sandra aan het begin wat spelonken gezien, en op de terugweg gaan we hier nog even in spelen. Na eerst een grondige inspectie op grotere en kleinere beesten (spinnen, (ratel-)slangen, schorpioenen) te hebben uitgevoerd.
Als beloning hebben we wel een taartjes uit het Griffordhuis verdiend. Het Griffordhuis was een huis van een Mormonengezin, wat hier honderd jaar geleden woonde. De taart en het ijsje smaken in ieder geval heerlijk. Op weg het park uit stoppen we nog bij de Mormoonse schoolgebouw, een gebouwtje van circa 5 x 5 voor circa 36 kinderen, in 8 leergangen. En dan vinden we sommige klaslokalen op de school van Mila en Jasper al klein…
Nog een speurtocht langs petrogliefen en snel door naar Arches. 

Arches is een Nationaal Park, bekend vanwege alle rotsen (ja alweer) in boogvorm. Het zouden er meer dan 2000 zijn! De verwachtingen zijn hooggespannen. Als je mensen erover spreekt is het alleen maar ‘awesome’, ‘beautiful’, etc. Gezien de drukte besluiten we achteraan het park te beginnen en gezien de hitte er tot max. 14uur te blijven. Om het park te voet te verkennen zijn Mila en Jasper te moe en is het te heet. 
We beginnen bij de Sanddune Arch. We wachten tot een zeer zwaarlijvige dame zich door een te krappe rotsopening heeft geperst, en dan mogen wij ook naar de zandspeeltuin. Dat neemt Jasper al snel letterlijk: hij tijgert door het zand, doet alsof hij een slang is, rolt nog even heen en weer, en begint dan weer van voor af aan. Mila doet al snel mee. De hele boog missen ze, dit is veel leuker! Dat vinden ook de mensen om ons heen. Uiteindelijk moeten we Jasper op zijn kop houden en uitschudden om wat zand te lozen. Dat is zo leuk, dat hij nog maar een keer gaat tijgeren…
Na veel moeite krijgen we ze mee op een korte wandeling naar de Broken Arch (gebroken boog). Onderweg speculeren we er al op los, waarom hij de gebroken boog heet. Het meest voor de handliggende antwoord is het in ieder geval niet, hij is nog gewoon heel. Even snel een broodje in de hitte klaar maken en snel verder naar het volgende. Dat is het lower viewpoint van de Delicate Arch. Deze boog ligt vrijwel in zijn eentje op een hoger gelegen rotsvlakte. Nog even een steile klim naar de upper viewpoint van de Delicate Arch om te kijken of we dichterbij kunnen komen, maar hij blijft ver weg en voor de wandeling er naar toe is het echt te heet (en steil omhoog). Eigenlijk vinden we dat het park zijn beloftes niet echt waar maakt, zoveel bogen krijg je niet te zien. 
We rijden nog richting ‘the windows’ en dat wordt al wel mooier. Maar het mooiste was toch echt het laatste: ‘double arch’ (zie foto’s). Daar willen zelfs Jasper en Mila wel voor uit de auto komen. Na een korte wandeling staan we onder/in de bogen. Dit maakt de kleine teleurstelling die we bij dit park hadden weer helemaal goed!
Via een toeristische route langs petrogliefen (Mila en Jasper zijn zo goed in dit soort dingen vinden!) en een rotsmuseum waar je door dinovoetstappen te volgen een dinobotje zou krijgen (als dit een dinobotje is, dan liggen er wel heel veel dinobotjes in de Nederlandse tuinen), rijden we richting Mesa Verde.
Er is nog genoeg plek op de camping in het park zelf. Waarschijnlijk omdat dit hele park toch wel in een uithoek ligt. We worden welkom geheten door heel veel hertjes, tot groot plezier van Mila en Jasper. Snel eten en een kampvuur maken, want het wordt al donker en koud.

Na een frisse nacht (6gr, brrrr), is het wachten tot Mila en Jasper wakker worden. Juist vandaag komt het uitslapen niet zo goed uit, omdat we kaartjes willen regelen voor de begeleide wandelingen door de rotswoningen EN Mila heeft haar zinnen gezet op een Amerikaanse pancake-ontbijt wat maar tot 10uur geserveerd wordt. Als ze eindelijk wakker worden is het snel alles inpakken, een paar mijl naar beneden slingeren, in de rij aansluiten om kaartjes te kopen, en weer diezelfde mijlen naar boven slingeren. Maar het haasten was niet voor niets: we hebben pancakes voor ontbijt.
Met een volle buik slingeren we daarna nog eens een klein uur om de weg heen, naar de rotswoningen toe. 
We hebben eerst een rondleiding door het Cliffhouse, een stel woningen in een grote brede grotopening, waar tot circa 800 jaar geleden het Pueblo-volk heeft gewoond. En waar wij met behulp van ladders afdalen naar de grotopening, liepen deze mensen in kleine voetuitsparingen de bergen op en af. Dat zal vast niet altijd goed gegaan zijn... Inhoudelijk wordt er helaas niet zoveel verteld, maar interessant is het wel.
Na het Cliffhouse gaan we door naar het Balconyhouse. Bij de ingang staat de gids ons al op te wachten met een flinke schilderijlijst om zijn nek. Zo groot is de opening van de tunnel waar we straks doorheen moeten kruipen… (40cm bij 60 cm). Als we zo de groep rondkijken, gaan een aantal mensen het daar moeilijk mee krijgen.
Eerst lopen we een stukje via een pad omlaag, om vervolgens via een steile ladder ca 10m omhoog te moeten klimmen. Niet achterom kijken is het beste, want daar is de afgrond . En vonden we het Cliffhouse al interessant, deze is helemaal bijzonder. Er is veel meer van bewaard gebleven, zelfs van de schilderingen in de kiva (een soort ronde woonkeuken) en de andere ruimtes. Richting het einde komt dan eindelijk de tunnel, waar Mila en Jasper makkelijk doorheen komen. Zelfs Sandra kan er op haar hurken doorheen. Maar we zien toch ook wel de nodige mensen met rode hoofden en zwaar hijgend staan.
Mila en Jasper hebben tijdens deze wandeling het junior Ranger Program-boek bij zich gehad en ingevuld. Dat is een boek met opdrachten waar je, als je er minimaal 4 van maakt, de eed voor junior ranger gaat afleggen. Een jonge Ranger neemt de boeken door, ze krijgen nog wat kritische vragen en dan, na het naspreken van de eed, krijgen ze een badge en zijn ze junior ranger. Tijd om weer terug te gaan naar de camping. Peter gaat er nog op uit om hout te halen, want met deze lage temperaturen is een kampvuur wel fijn. Dat ‘even’ halen duurt uiteindelijk 1.5 uur, omdat het niet verkocht wordt, omdat er een kampvuurban van kracht is, het op is, of omdat het waaibomenhout is. Maar wat een heerlijk vuur is dat, en de marshmellows/smores zijn ook heerlijk!  

Om 6u15 worden we gewekt door Jasper: papa, ik wil een kus, die heb ik nog niet gehad. Van slapen komt het daarna niet echt meer. Vroeg ontbijten en inpakken, de campingspeurtocht inleveren (en de dames even wijzen op een aantal fouten die in de kruiswoordpuzzel staan) en richting Monument Valley. Mila wil nog graag even bij een Indianenwinkel kijken voor sieraden. Daar vindt ze uiteindelijk hele mooie oorbellen en Jasper nog een ketting die hem tegen ‘het kwaad’ zou beschermen. Vandaag is eigenlijk weer een reisdagje, waarbij we halverwege de middag bij Monument Valley aankomen. Eerst maar de camping regelen en dan Monument Valley in. 
De weg mag niet eens een weg heten: het bestaat uit rots, zand, kuilen, grind, rode aarde en ik zal vast nog wat substanties vergeten. We hobbelen en bobbelen over het pad, ingehaald door de vele 4x4 met toeristen (hadden we ook kunnen doen, a EUR 75 pp.). We komen langs de handschoenen, three sisters, totempalen (waar Mila en Sandra bij een Navajo-stalletje 2 armbandjes kopen) en weer een balanced rock. Daarna hebben we genoeg geschud en gaan we weer richting de uitgang. Het is nog even spannend of we wel boven komen, omhoog over zand zorgt ervoor dat de auto niet echt grip heeft. We zijn verbaasd dat hier ook sportauto’s ala Ford Mustangs (liefst de witte cabrioversie (zodat ze bij de uitgang van binnen en buiten echt onder het rode zand zitten)) doorheen rijden.
Nog even zwemmen voor het eten, terwijl Sandra aan het koken is, en hele betogen over Trump krijgt van een voorbijganger die de daktent zo geweldig vindt. 

Ook nu zijn we weer vroeg wakker. Zo vroeg dat we de zon in Monument Valley kunnen zien opkomen. Mooi! Vandaag gaan Mila en Peter paardrijden in Monument Valley. We hebben om 10uur afgesproken, maar de tijd staat niet vast. Dat blijkt als we weer na dezelfde hobbel-de-bobbel-weg te hebben genomen bij de stal aankomen: er staat helemaal niets vast. De reservering is niet doorgebeld. Er zijn geschikte paarden en ook geen gidsen. Maak maar rondje door het park, en kom dan rond 10u30 maar weer terug. We kijken moeilijk (nog een rondje door het park hebben we ook niet echt zin in na gisteren), en krijgen het voor elkaar dat Jasper ook mag rijden op een pony. Er staat er nog 1 klaar, die we meekrijgen. Het kost even moeite en vooral kracht om de pony in beweging te krijgen en houden, maar uiteindelijk lukt het wel. Als we netjes na 15min terugkomen, geven ze aan dat we ook nog wel de andere kant op mogen. Na 45min is Jasper wel klaar met rijden, en heeft Mila de pony netjes onder controle.
Kort daarna komen er gelukkig wat groepjes met gids terug. Ze zadelen 2 pony’s voor Peter en Mila, vragen naar het niveau, Peter moet nog een verklaring tekenen dat hij gaat ponyrijden op eigen verantwoording en daarna draven ze weg. De gids had begrepen dat Mila al een ervaren amazone is, en zag zijn kans om eens iets anders te doen dan alleen maar in stap vrijwel hetzelfde rondje te doen. Dat Peter bijna geen ervaring heeft telt niet, hij moet maar gewoon meedoen.
Na ruim een uur komen Mila en Peter weer in draf terug. Mila met een grote grijns op haar gezicht, Peter met zere billen. Rijden op Indianenterrein (waar ook nog Indianenriten worden uitgevoerd), was een groot succes. Zeker als je dan vrijwel de hele rit aan het draven en galopperen bent. Mila krijgt nog het compliment dat ze een goede cowgirl is, dat ze goed kan rijden en dan weer de auto in. We willen vandaag nog naar Page rijden, voor de Antelope Canyon (voor de Windows-gebruikers: hij komt wel eens langs als achtergrondscherm). We hebben steeds getwijfeld of we hem willen doen, maar nadat we voor de 4de keer hem geschrapt hebben en daarna een 5de persoon erover begon dat het echt de moeite waard is, toch besloten het wel te doen. De camping is 3x niets, maar wel vlakbij de tour door de canyon morgen.
Eerst even zwemmen en dan nog door naar Horseshoe Bend. Dat is waar de Colorado Rivier een bocht als een hoefijzer maakt. Enorm druk, enorm toeristisch. En wat zijn Mila en Jasper trots op zichzelf als ze de stiekem best pittige wandeling zonder enige moeite volbrengen. We zien op de wandeling regelmatig mensen met rode hoofden uitpuffen. Hier wordt vrolijk een liedje gezongen. Vandaag nog uiteten en tot laat in de avond de vuile was weer proberen schoon te krijgen.

Met dank aan het drukke verkeer op de weg naast de camping zijn we ook vandaag vroeg wakker. Geen probleem, we moeten toch op tijd bij de Canyon zijn. We zijn echter zo rustig aan aan het doen, dat het uiteindelijk toch nog haasten wordt. Antelope Canyon is sinds dat het ook op de voorkant van de National Geographic heeft gestaan en een Windows-achtergrond is, enorm uit zijn voegen gegroeid. We hebben gekozen voor de Lower Canyon (de Upper Canyon moet je ruim een maand van tevoren boeken), die iets uitdagender zou zijn. In groepjes van 45 mensen ga je per half uur naar binnen en binnen is het dringen. Dat is even aanpassen, maar gelukkig zie je al snel alleen nog maar de schoonheid van de canyon. Jasper vermaakt zich door waar het maar kan bruggetjes tussen de muren te maken en in elke inham steentjes neer te leggen. Na ruim een uur staan we weer buiten, blij dat we dit uiteindelijk toch gedaan hebben.
Nu door naar Tuba City voor dinovoetstappen (dankjewel voor de tip). We worden opgewacht door een Indianenvrouwtje met 3 tanden in haar mond. Ze loopt langs haar stalletje met sieraden en daar gaat Jasper uit zijn dak: overal waar je maar kijkt zijn er voetstappen van vleesetende dino’s. Ze worden natgespoten zodat ze duidelijker te zien zouden zijn, maar dat is voor ons echt niet nodig. Ze vraagt hoeveel tijd we hebben, en als we aangeven dat tijd geen probleem is, worden we wat verder het terrein opgenomen richting dino-eieren, het skelet van een dilophosaurus en de vleugel van een pterodactylus. Het vrouwtje probeert er tempo in te houden, maar wij zijn niet zo snel. We zien veel meer dan waarop zij ons wijst: bovenbeenbotten, schedels, schouderbladen, .. Heel gaaf dat je hier zo mag rondlopen, maar toch ook zonde dat dit niet beschermd wordt. Jasper wil nog wat foto’s van zijn speelgoeddino’s in de dinovoetstappen en als dankjewel/tip wil Jasper een ketting met een beer en Mila een dromenvanger uit haar stalletje kopen. 
Na een lunch bij de grote gele M rijden we door richting de Grand Canyon. Die staat voor morgen gepland. Maar ach, als je er toch doorheen rijdt, kun je ook wel even uitstappen. Mila en Jasper krijgen van een Ranger het junior Ranger boekje, we vergapen ons aan de canyon en dan na een uur moeten we toch echt weer in de auto, op zoek naar een camping. Die vinden we uiteindelijk net onder de Grand Canyon, met als thema The Flintstones. Vergane glorie, maar ok voor 1 nacht. Jasper vindt al snel speelvriendjes en speelt totdat het donker is, we de coyotes horen huilen en we moeten eten.

Voor vandaag staat er eerst een speelafspraak gepland. Jasper is nog nooit zo snel aangekleed en heeft ook zijn ontbijt snel op. Tijdens het opruimen van de tent horen we veel kabaal en de grootste lol, dat klinkt goed! Mila kan bij de ouders van deze kinderen nog wat dingen navragen voor haar werkstuk en veel later dan gepland rijden we dan uiteindelijk naar de Grand Canyon. We willen de Bright Angel’s Trailhead wandelen tot het resthouse. Een omgekeerde wandeling aan normaal: eerst het makkelijke stuk en terug moeten we omhoog en is dus pittiger. De wandeling is nog redelijk druk, maar goed te doen. Tegelijkertijd wordt er goed gekeken om nog opdrachten uit het junior Rangerboekje uit te kunnen voeren.
Na 1.5 uur zijn we bij het rusthuisje en eten we een broodje. Daarna moeten we toch echt weer terugwandelen. Dat gaat niet zonder protest van vooral de kleinste, maar uiteindelijk doen ze het echt meer dan prima. We spelen weer ‘dinges’, zingen liedjes, doen dierenslang of zingen liedjes. Sandra helpt onderweg nog een dame die knallende hoofdpijn heeft gekregen en dan zijn we boven en is de beloning een groot heerlijk verkoelend ijsje. 
De junior Rangerboekjes zijn ook ingevuld, dus we gaan nog op zoek naar een Ranger die ze ook voor dit park kan beëdigen. De dame maakt er erg veel werk van met stempels en een mooie eed waarin ze beloven goed te doen voor de natuur.  
Nu weer op zoek naar een camping, liever niet dezelfde vergane glorie als vannacht. We vinden na wat wegwerkzaamheden een camping met zwembad en speeltuin. Leuk voor morgenochtend voordat we richting Los Angeles gaan rijden.

Na het ontbijt wordt er eerst gespeeld in de speeltuin en als het zwembad opengaat moet er gezwommen worden. Mooi, dan is er al wat energie uit voordat we de lange weg richting Los Angeles gaan rijden. Eerst weer door een stuk woestijn, waarvan we besloten hebben daar niet nog een keer te willen slapen, omdat het daar ook ’s nachts niet afkoelt. Dat betekent nog minimaal een uur extra rijden. Uiteindelijk vinden we een camping die prima is voor 1 nacht. We staan daar met ons autootje tussen de grote RV’s. Grappig gezicht.

Het is nog maar 2 uur rijden richting Los Angeles. Een rustig dagje dus. Behalve dan dat hoe dichter je bij LA komt, hoe drukker het wordt. Eigenlijk hebben we hier niet zoveel zin in, maar Mila wil ook graag nog iets van LA zien, voordat ze met Peter een weekje terug gaat naar Nederland. Op de 1ste camping mogen we niet staan, omdat we een tent op het dak hebben. Deze camping is alleen voor RV’s. Jammer, zag er wel netjes uit. Ze wist wel een goede andere camping voor ons, met waterspeelpark. Dolenthousiast was ze. Na 20min door LA te hebben gereden komen we bij het park aan. We betalen en rijden door naar de camping. Mmhhh, we hadden hier een toch iets andere voorstelling van. We maken er maar het beste van, gaan naar het waterspeelpark en speeltuin en ruimen de auto alvast wat op. Morgen leveren we alles in, en slapen we in een hotel.

In de ochtend eerst de laatste dingen opruimen, inpakken en schoonmaken. Rond 10u30 rijden we weer richting LA om een tour door de stad te doen. Eerst naar Griffith-park vanaf waar je een goed uitzicht over de stad hebt en de Hollywoodletters goed kunt zien. Echter, doordat er die avond een concert is, zijn er parkeerterreinen afgesloten en de rest is al vol. Dan rijden we er maar doorheen, in de hoop de letters te zien. Helaas… Van de stad zie je door de smog ook niet echt veel. Dan nog maar een rondje, en dit keer kunnen we wel naar het observatorium en kunnen we dus wel de letters zien. Dan langs het hotel waar Jasper en Sandra nog een paar dagen zullen zijn, via het centrum, langs Beverly Hills (dure huizen), door Rodeo Drive (dure winkelstraat ala PC Hooftstraat) met als stop Santa Monica Beach waar we een broodje eten op het strand. 
Na het strand richting het hotel vlakbij het vliegveld want Peter en Mila vliegen morgenochtend al vroeg naar Nederland. Alle spullen uit de auto, nog 3x controleren of we echt niets vergeten zijn, en dan ook de auto inleveren. Zo slecht als het inchecken ging, zo gaat ook het uitchecken. Het hek is dicht, terwijl we toch ruim voor sluitingstijd er zijn en ook voor de afgesproken inlevertijd. Peter belt met de dame, geeft alle klachten over hun dienstverlening en de auto door, en na 20min kunnen we eindelijk de auto op het terrein parkeren en de sleutel in een brievenbus afgooien. Nog wel even een briefje achtergelaten dat de cd-speler een cd van ons heeft opgegeten en dat we die toch echt wel terug willen hebben.

De wekker staat vroeg om Peter en Mila naar LAX te brengen. Een emotioneel ‘afscheid’ al is het maar voor een weekje’. Jasper heeft nergens last van. Zodra hij ze niet meer ziet wil hij terug naar het hotel om te spelen. Rond 12uur gaan wij ook het hotel uit en op weg naar het andere hotel. We lunchen in een uberhip buurttentje, zo’n tentje waar je er niet bijhoort als je geen tattoo of rechte pony hebt. Daarna lopen we Hollywood Boulevard af, op zoek naar de als superheld verklede mensen. Die Jasper uiteindelijk eng vindt en lachwekkend. Want hoe kun je nu superheld zijn als je zo’n dikke buik hebt?

Vandaag zouden we naar Santa Monica Beach gaan, alleen heeft Jasper bedacht dat 1x strand toch wel genoeg was. Of zou het komen doordat we best wel lang in de bus moeten zitten daarvoor? Een relaxt dagje in het hotel met spelletjes, filmpjes, spelen, Squla, zwemmen en badderen. Dat hebben we na zoveel reizen en zien ook wel verdiend.
Morgen nog een dagje naar het Petersen Automuseum waar ze een echte cars hebben staan en daarna vliegen wij alvast naar Costa Rica. 

Wist je dat:
- als de zon hier ondergaat, het echt binnen een half uur donker is?
- we vaak zo vol plannen zitten, dat we regelmatig in het donker met hoofdlampjes op van ons avondeten genieten? 
- het tot zover echt meer dan goed gekomen is met de campings? Soms zelfs beter dan die we eerst op het oog hadden
- de meeste Amerikanen die we hebben gesproken hebben, niet zoveel goeds te zeggen hebben over Trump? De een verwoord het wat politiek correcter dan de ander
- je beter van Nederland naar Oostenrijk kunt rijden, dan van de Grand Canyon naar Los Angeles? Wat is dat een saaie, geestdodende weg!
- we temperaturen tussen de 5 en de 45gr in de USA hebben gehad?
- Jasper als hij is gestruikeld, zichzelf een platte pechvogel noemt?
- Mila en Jasper liedjes al na 2 tonen kunnen herkennen? Op de radio, in winkels, als ze het liedje kennen, herkennen ze het ook.
- we, eenmaal terug in de natuur, onze weg weer hebben gevonden? Amerika blijft een raar land, maar we hebben ons prima vermaakt.