Hoera, een tiener!, paardrijden en naar het land van de dino’s

25 augustus 2018 - Calgary, Canada

De laatste dagen in Canada lopen wat anders dan van te voren gedacht. Gelukkig zitten we niet heel erg vast aan onze plannen.

15 augustus wilden we eigenlijk naar de meren bij Lake Louise. Er wordt al voor gewaarschuwd, dat het enorm druk is, en dat je voor 8 uur ’s morgens of na 9 uur ’s avonds daar moet zijn, om de druktes te vermijden. Of je pakt de shuttlebus van 1 van de vele plekken van Lake Louise. Nu zijn we niet zo heel erg dol op Lake Louise (te druk, te vol, te warm), maar je bent hier maar 1x.
Terwijl wij zitten te ontbijten komt een grote pickup met een grote gewone gezinstent op het dak, vastgehouden door de inzittenden, de kampeerplek naast ons op rijden. Ze stonden op de camping naast de onze, en wilden graag naar deze camping. Tent uitruimen, inpakken en vervolgens weer neerzetten was te veel gedoe voor dit ritje van nog geen 5 minuten. Dus dan maar zo. Het zag er in ieder geval grappig uit!
Even later ontdekken we dat we geen vuur kunnen maken (onze Bear Grylls-talenten zijn nog niet zo ontwikkeld) omdat onze lucifers te koud/nat zijn en onze aansteker het heeft begeven. Dan maar even bij de buren lenen. Wat er in resulteert, dat Mila de hele dag met de buurmeiden Joy en Melody spelletjes heeft zitten spelen (en jawel, Engels heeft gesproken), we daar heel gezellig hebben geluncht, en er dus niets van onze meren-plannen is terecht gekomen.
Halverwege de middag rijden we nog even naar Lake Louise om voor onze aanstaande 10-er een paardrijdtocht te regelen. Zonder onze aanstaande 10-er, want nu ze vriendinnen heeft, is ze er niet meer weg te krijgen.
We komen eerst bij een manege, die erg veel adverteert, maar waar we (niet) worden geholpen door een uitermate chagrijnige vrouw. Van ‘alleen om 10uur in de ochtend’, naar ‘bel maar vanavond’ (wij hebben geen bereik op de camping), naar ‘ik zit vol voor morgen en de komende dagen’ in een paar seconden tijd. Dan toch niet, dan gaan we (letterlijk) naar de buren.
Daar worden we vriendelijk geholpen en kunnen we ook voor Jasper nog een pony-tocht regelen.

Er is er 1 jarig.. Hoera, hoera!
Het oorspronkelijke plan was om op 16 augustus vroeg op te staan om de tent in te pakken en te verhuizen naar een andere camping in Kootenay Park. Je moet wel vroeg zijn, want het systeem van de beoogde camping is first come, first serve. Of te wel, als je te laat bent, heb je mogelijk geen plekje. Maar Mila wil heel graag nog wel een dag met haar vriendinnen spelen, en een warme douche (of beter gezegd: een douche) na het paardrijden is ook wel fijn.
Als we de tent uitkomen, worden we door de buren uitgenodigd voor het verjaardagsontbijt van Mila. Gezellig en lekker!
Daarna wordt de spelletjestas weer gepakt en gaan de dames in het kookhuisje spelen.
Na de lunch vertrekken we naar Lake Louise voor de paardrijdtocht. Dat was Mila’s wens voor haar verjaardag. Dit keer mag Sandra mee op het paard. Een kordate dame helpt ons op ‘King’ en ‘Chester’, we krijgen kort wat uitleg en weg gaan we. Althans… Als Chester wil lopen. Sandra krijgt hem niet echt vooruit, hij heeft er geen zin in. Hij sjokt er een beetje achteraan. Na enige tijd hebben zowel Sandra als Chester door wat de bedoeling is, en komen ze toch nog vooruit.
Wat een gave tocht, langs het meer, door het water. Rotsen, takken, boomstammen, de paarden stappen er allemaal heel gemakkelijk over heen. Draven mag helaas niet, dat is verboden bij de wet in Nationale Parken. Te gevaarlijk voor de voetgangers op de kruisende paden, de ruiters en de paarden. De gids weet veel te vertellen over de natuur, en we weten eindelijk wat de plant is, die we eerst voor berenhaar aanzagen (old men’s beard).
Jasper mag intussen een paar rondjes op ‘Nugget’ en op de foto bij de tipi. Een kleine cowboy in wording. Daarna wordt het steentjes gooien in Lake Louise, totdat de dames terugkomen van hun langere tocht.
We hebben de buren uitgenodigd om met ons mee te gaan eten om Mila’s verjaardag te vieren. Na enig bezwaar willen ze gelukkig mee, en hebben we een gezellige avond met prima eten.

Na weer een koude nacht (Jasper en Mila slapen met buffen (soort sjaal))  is het wel tijd om de tent in te pakken en vroeg te vertrekken. Na een best wel emotioneel afscheid tussen de meiden, stappen we rond 9uur in de auto, om rond 10uur bij een vrijwel lege camping aan te komen. Huh? Is het dicht (dat was hij een paar dagen geleden nog wel, vanwege de wildfires), is het hier te slecht, of zijn er andere redenen? We kunnen zelf een plekje uitzoeken, leuk!
Na het opzetten van de tent en wat eten vertrekken we naar Banff. Ook hier: als je er toch bent… 1 grote winkelstraat met kleding-, outdoor- of souvenirwinkels en eettentjes. We lopen een rondje, eten een ijsje, doen wat boodschappen en vluchten weg.
Van horenzeggen is Johnston Canyon erg mooi. Dan maar daar naar toe. Het is intussen wat later in de middag, dus hopelijk zijn de bussen met toeristen alweer weg. Helaas… geen bussen, maar wat is het ook hier ontzettend druk. En mooi? Tja, het is inderdaad wel mooi, maar door de drukte kunnen we er niet echt van genieten, en om eerlijk te zijn, we hebben ook al wel mooiere canyons gezien.
In de avond komt campinggastheer Gary even kennismaken. Een aardige man, die als hij Jasper ziet, gelijk begint over een cougar (ook wel bekend als puma of bergleeuw) die in dit gebied gezien is een paar dagen geleden. We moeten vooral Jasper dicht bij ons houden, want het gebeurt wel eens dat ze kleine kinderen aanvallen. Ppffff, lekker dan! Van alle vrijheid, moet hij nu opeens heel erg kort gehouden worden. Hij mag niet verder dan 4mtr van ons vandaan, dat is de veilige aanbevolen afstand. Verstoppertje spelen, hardloopwedstrijden etc, dat kan even niet meer. Verder de gebruikelijke beren, maar daar kunnen we intussen mee leven (Gary vertelt dat je er niets van merkt als een beer rond de tent rondsnuffelt, behalve als hij niest of moet gapen). In Sandra’s dromen is Jasper ’s nachts 3x aangevallen door een cougar. Weinig geslapen dus…

Ook hier zijn de nachten heel erg koud. ’s Nachts is het hier rond het vriespunt, brrrr… Bij het opstaan zien we weer een rode zon en ruiken we de rooklucht. Onze ogen prikken en we hebben ook last van onze keel. Er zijn meer dan 600 bosbranden en door de wind wordt de lucht deze kant opgeblazen. Bah!
Het plan is om vandaag Stanley Glacier trail te doen. Maar waar we gisteren nog bergen en een gletjser zagen, zien we nu alleen maar contouren van een berg. Jammer! Dan maar nog even naar Banff voor een gasfles, want met deze temperaturen hebben we wat vaker behoefte aan een kopje thee en andere warme dingen. In Banff besluiten we naar Cave & Basin te gaan, het ontstaan van de Banff hotsprings en de Nationale Parken (er waren wat mannen die rijk wilden worden aan de door hun ontdekte warm waterbronnen, maar daar heeft de Canadese overheid dus een stokje voor gestoken).

Na Banff gaan we naar Marble Canyon, een wandeling bij onze camping. We doen een klein stukje van de canyon, en buigen dan af naar een wandeling naar paint pots (‘verfpotten’ van allerlei kleurstoffen in de grond, een indianengebied). Het gebied waar we doorheen wandelen ziet er bijzonder uit. 15 jaar geleden is hier een grote bosbrand geweest en we lopen tussen verbrande bomen en jonge planten en bomen. Het wandelen is niet ontspannen, vanwege de puma die er zou kunnen zijn. Continu voor en achter je kijken en ook maar omhoog en Jasper heel dicht bij ons houden. Zeker als we even staan te praten met 2 mannen, die weten te vertellen, dat er afgelopen weekend een jongetje van 4 in Calgary is aangevallen door een puma.
Via de snelweg lopen we terug. Mila en Sandra hebben er geen zin in, om nog eens 2 uur alert door het bos te wandelen. In 30min leggen we 3km af en zijn we weer bij de camping.

Na wederom een koude nacht en een warm ontbijt met gebakken appeltjes, gaan we op pad naar Marble Canyon. Nu gaan we echt de canyon wandelen. Het is maar een wandeling van 30min, maar zo ontzettend mooi en boeiend, dat we ruim een uur later er pas uitkomen. Daarna door naar Radium Hot Springs, ca 90km verder zuidwaarts. Heerlijk ontspannen in water dat door stenen verwarmd is tot 39gr. Die stenen zijn weer verwarmd door het magma in de aarde. Op weg naar Radium rijden we langs gebieden waar recentelijk (paar dagen geleden!) tot jaren geleden grote bosbranden hebben gewoed. De lucht is dik en het stinkt, bah! De pijnlijke ogen en zere keel worden alleen maar erger. Ze hebben in Canada een schaal om de mate van luchtverontreiniging aan te geven. De huidige situatie past niet eens meer op de schaal: 10+.
Het warme bad is weldadig voor de vermoeide spieren, en we worden allemaal heerlijk loom. En schoon! Want van lauwe douches wordt je niet echt schoon na weken in de droge, hete, lucht en rijden op gravelwegen.
Terwijl we een rondje door het dorpje Radium rijden (bestaande uit vrijwel alleen maar hotels), zegt Mila dat ze nu ook nog wel een bighorn sheep wil zien. En voila! Een paar meter verder staan er 2 zowaar te grazen aan de zijkant van de weg. Peter wil een straatje in draaien om te keren, en daar staat een hele kudde. Met z’n allen te snoepen van een appelboom op een terrasje.

In de laatste nacht in de tent gaat het flink regenen en ook wat onweren. Mmmhhh, niet handig als je morgen de tent moet inpakken om in te leveren. Met een natte tent rijden we naar Canmore om alle kampeerspullen in te leveren. Het voelde toch wel een beetje raar, om je huis van de afgelopen 30 dagen in te leveren. Met een veel legere auto rijden we naar Drumheller, dinosaurus hoofdstad van de wereld. Een klein dorpje dat draait op toeristen die naar het Royal Tyrell museum komen, waar ze een heleboel dinobotten en skeletten hebben. Ook andere fossielen, maar die vinden we minder interessant 😉.
We weten dat bij het Visitor Center een 25m hoge dinosaurus-uitkijktoren moet staan. Eerst die maar eens opzoeken, we zijn wel benieuwd wat onze dinosaurusfan daarvan vindt. Bij het zien van de dino, natuurlijk in de vorm van zijn favoriete t-rex, wordt hij even stil en begint hij daarna te roepen en te stuiteren. Verrassing geslaagd!
We slapen in een zeer eenvoudig hotel en na het inchecken gaan we eerst maar eens de was wegwerken. Met 1 grote rugzak vol was en een zak met spelletjes lopen we 1km naar de wasserette. Ook hier maken we gewoon een uitje van. Met z’n allen de was sorteren, in wasmachines stoppen (we nemen er gelijk maar 2), spelletjes spelen totdat ze klaar zijn (duurt hier maar een half uurtje), en daarna nog even in de droger. En met schonere kleren (echt schoon wassen de machines hier niet) kunnen we weer terug.

En dan is het eindelijk Jaspers dag! Dino’s! Hier hebben we het al weken, zoniet maanden met hem over. En wat heeft hij er zin in! We hebben hem al voorbereid dat er geen echte dino’s meer zijn, en ook geen opgezette, maar vooral de botten ervan. Bij de ingang staan echter al een paar beelden van dino’s, waarop we te horen krijgen: ‘zie je wel mama, er zijn ook echte neppe dino’s!’.
Zowel Jasper als Mila zijn heel erg geïnteresseerd in het werk van een paleontoloog, die daar rustig met haakjes, borsteltjes en kwastjes een dinobot aan het blootleggen is. We lopen uren rond tussen de botjes en botten en skeletten.
Aan het einde van de middag nog een korte wandeling rond de heuvels (coulees) bij het museum, en daarna eten en naar bed. Dromen over dino’s…
Drumheller heeft trouwens op veel straathoeken dinobeelden staan. We hebben er behoorlijk wat op de foto kunnen zetten.

Via de hoodoo’s (paddenstoelenrotsformaties) en een kolenmijn (nog geen 40jaar geleden gesloten) rijden we naar Calgary. Nog een paar dagen zijn we in Canada, en we zijn er allemaal wel ‘klaar’ mee. Nog een paar dagen te vullen in en om Calgary. Om de rook en de hitte te vermijden, gaan we binnenactiviteiten doen: eerst naar een politiemuseum. Het leukste van het politiemuseum was papa opsluiten als boef in de politieauto. En dan vergeten zijn hoe de auto ook alweer open moest…
Daarna nog naar een hele grote mall, waar de grootste winkel vol staat met opgezette dieren, wapens, speedboten en zelfs een watervliegtuig aan het plafond heeft hangen…
De laatste dag in Calgary regent het heel hard. We hopen op wat frissere lucht, maar helaas, de brandlucht is alleen maar erger. We rijden naar het centrum van Calgary in de hoop de Calgarytower op te kunnen. Maar het is zo bewolkt van de wildfires en de regen, dat je weinig kunt zien. Dan maar wat door het centrum lopen. Dat doe je hier wel wat anders dan bij ons: hier loop je dan een gebouw binnen, gaat naar de 1ste etage, waar je luchtbruggen vindt die veel gebouwen aan elkaar verbindt. Een hele grappige ervaring: zo loop je tussen de kantoren en zo weer tussen de winkels. Het meest bijzondere waren toch wel de tuinen op de 4de verdieping van één van de gebouwen. Compleet met speeltuintje. Calgary is blijkbaar zo volgebouwd, dat ze 'het buitenzijn' maar op deze manier hebben opgelost. Op de terugweg via Peters drive-in, voor de lekkerste milkshakes met echt vers fruit (heeft Peter ergens gelezen). En dat klopt: ze zijn heerlijk!
Bij terugkomst in het hotel tassen inpakken (enorme uitdaging, want hoe heeft het allemaal gepast?), en op naar het volgende avontuur!
 

Wist je dat:
- we in Canada ca 6000km hebben gereden?
- Mila dat eens omschreef als: ‘het enige wat we hier doen is wandelen, autorijden, slapen en eten’.? Uhhh ja! Niets tegen in te brengen. Naast natuurlijk spelen, boodschappen doen, wassen, tent opzetten en neerhalen, zwemmen en vooral genieten!
- Sinterklaas volgens Jasper het rijkste is? Na een aantal observaties had Mila de conclusie getrokken, dat de Chinezen die hier op reis zijn, wel erg rijk moeten zijn, want ze rijden in de grootste campers (en de raarste kleding 😉). Waarop Jasper zegt: ‘Sinterklaas is het allerrijkst. Die gaat in Spanje naar de winkels om cadeautjes te kopen voor ons en om de mensen in de winkels te helpen met zijn geld’.
- en dat de Chinezen bovendien ‘levensmoe’ zijn? Want ze stappen over alle relingen heen, om net bij de rand van de ravijn/waterval/.. foto’s te kunnen maken.
- Jasper weet waarom hij niet luistert? Zijn hersenen zijn stuk, ze zitten een beetje in de war, en daardoor werken zijn oren niet. AARRRGGGHHHHH (probeer hem dan maar eens terecht te wijzen)
- Mila ons al meerdere keren heeft verbaasd, door van een menu-kaart iets anders dan kip met patat te kiezen en dat vervolgens ook vol smaak zit op te eten?
- Peter ons allemaal 1x heel erg heeft laten schrikken, door zijn creditcard kwijt te zijn? Zichzelf nog het meest. Onder toenemende stress alle boodschappen omgekeerd en de volle auto doorzocht. Net voordat we naar het tankstation waar hij het laatste gebruikt is, willen rijden, vraagt Sandra nog eens goed in zijn portemonnaie te kijken. Gelukkig! Hij zat alleen maar in een ander vakje…. 1x raden wie ons die avond heeft moeten tracteren op snacktime? 😉

Foto’s

6 Reacties

  1. Sonja van Timmeren:
    26 augustus 2018
    Hallo!! Wat een belevenissen en erg leuk om te lezen! Leven in de natuur lijkt nu nog anders tov leven in de stad en zal Den Haag wel een dorp lijken in vergelijking met de steden daar?! Mooie conclusies trekt Mila 🉐 fijne reis weer verder! Waar hier morgen het schooljaar weer start.....Groetjes!
  2. Marina Zuidam:
    26 augustus 2018
    Hi Peter, Sandra, Mila en Jasper,
    Ik heb net ademloos jullie laatste verslag gelezen. Wat een indrukken en wat een belevenissen. Mila, gefeliciteerd met je 10de verjaardag. Wat heerlijk dat je je zo goed voelt en Engels spreekt en vreemde gerechten aandurft.
    Dinsdag 27 augustus starten wij weer op school en ons nieuwe mailadres is: [email protected]
    Heel veel plezier en lekker genieten van elkaar en al het nieuwe .......Hopelijk gaan we nog meer verhalen lezen van jullie. Wat wordt de volgende bestemming? Veel groeten en tot gauw, Marina
  3. Marleen:
    26 augustus 2018
    Hihi: ‘het enige wat we hier doen is wandelen, autorijden, slapen en eten." Zo'n zelfde uitspraak van Floris tijdens het fietsen van de 11-stedentocht deze vakantie; "Het enige wat we doen is fietsen!" Gelukkig maak je foto's en verhalen, zodat het nog laaaangggg nagenieten is! Heerlijk om zo mee te lezen.
  4. Mariette van loon:
    26 augustus 2018
    Leuk om de reis zo met jullie mee te beleven en wat een mooie en leuke foto's
  5. Eveline:
    26 augustus 2018
    Gefeliciteerd nog Mila!
  6. Tijn van Bommel en zijn moeder:
    29 augustus 2018
    Mila, gefeliciteerd met je verjaardag! Wat maken jullie leuke dingen mee. Veel plezier op het volgende plekje!