Vancouver Island en Osoyoos

Als ik (Sandra) dit schrijf, zijn we alweer 3 dagen op het vaste land. Gelukkig hebben we aantekeningen gemaakt wat we elke dag gedaan hebben, want we hebben al heel veel gezien en gedaan. Terwijl de rest zich met 34 gr. in het waterpark vermaakt, zal ik de high-lights van 10 dagen proberen samen te vatten. 
 
22 juli hebben we de auto weer ingepakt en zijn we naar 'rent-a-tent' gereden om ons huis voor de komende weken op te halen. Een 6-persoonstent, met matjes, kookstelletje en toebehoren, koelbox en stoeltjes. Gelukkig hebben we een grotere auto meegekregen, anders had het nooit gepast.  
Daarna door naar de Tsawwassen voor de ferry naar Swartz Bay op Vancouver Island. Een mooie boottocht van circa 1,5 uur. Helaas geen orka's en walvissen gezien.  
Daarna doorgereden richting Victoria en daar op een camping in de bossen onze tent opgezet. De 1ste keer kamperen voor Jasper, de 2de keer voor Mila. Ze vinden het geweldig en slapen prima! Zo goed van ze, dat ze zo makkelijk aanpassen! 
 
De dag erna zijn we naar Victoria gereden, de hoofdstad van British Columbia. Van een lokale dame wat tips gekregen, en daarna op pad. Eerst naar Fisherman's Wharf waar heel veel zeeleeuwen en otters zouden zitten. We hebben welgeteld 2 zeehonden (!) en 1 otter gezien en dat alleen maar omdat er nog 2 moesten plassen....en laat nu net naast de WC's een visser zijn vis gaan schoonmaken en het afval in het water gooien voor de zeehonden. 
Daarna langs het parlementsgebouw door naar het Royal British Museum, waar ze een grote mammoet hebben. Die moest de kleinste Laloli gezien hebben! Verder nog veel geleerd over de First Nation (Indianen) in Canada en de Egyptenaren. Vooral de totempalen hebben indruk gemaakt. 
Naast het museum nog dino-afdrukken (van een Carnotaurus en een Herrerasaurus) in cement gezien, die zijn gevonden in de oceaan. Vervolgens naar Fan Tan Ally gegaan, het smalste straatje ter wereld (of Canada? in ieder geval kan Mila beide kanten tegelijk aanraken), met een hele goede ijszaak. Die dicht was... 
 
Na een goede nacht slaap en een beetje 'uitslapen' (6u10), hebben we de tent weer ingepakt. We hebben poging gedaan er een systeem in aan te brengen (tja, we zijn en blijven toch 2 proces-optimalisators (is dat een Nederlands woord?)), maar uiteindelijk werd het toch een soort van proppen.  
We zijn doorgereden naar net boven Duncan, waar ze roofvogels hebben en waar je ze ook mag vasthouden (tip van de valkenier bij Capilano). Dat willen de kleine Laloli's wel. Peter wil niet, en aangezien 1 volwassene moet begeleiden, mag Sandra ook mee. Eerst een vogelshow van ruim 45 minuten, waarbij o.a. een adelaar net boven je hoofd komt langs scheren. Het was nog een jonge adelaar, en er ging wel eens wat mis bij deze stuntelaar. Zo had hij een nepstaart, want zijn echte veren was hij bij een verkeerde landing kwijtgeraakt. En ook het visje uit een zwembad vissen betekende dat hij zelf een duik nam. 
Daarna mochten Mila en Sandra 3 roofvogels op hun hand houden: een American Kestrel (een klein soort havik), een 'gewone' havik en een 'spectacled owl'. Tot slot nog een 'hawk walk', waarbij een roodstaart havik naar je toe komt vliegen en op je hand landt. Wow, wat gaaf!  
Jasper mag heel even de American Kestrel vasthouden, en is vervolgens zo teleurgesteld, dat we nog kunnen regelen dat hij Boomer de Kookaburra mag vasthouden. Zijn dag was ook weer goed. 
Na dit uitstapje nog een flinke rit naar de andere kant van het eiland, naar Tofino. Een hele mooie route door het Pacific Rim National Park, al is het aan de kleintjes niet echt besteed. Het duurt vooral lang. Helaas zijn de campings daar vol, waardoor we op een overflow camping in Ucluelet, het naastgelegen dorp, terecht komen. Lees: een grasveldje net buiten het campingterrein, zonder faciliteiten. Veel beter dan de echte camping, daar vonden wij een hoog 'Tokkie-gehalte'. 

Na wederom een goede nacht (ze slapen echt goed, ondanks alle buitengeluiden) alsnog door naar Tofino. Eerst een camping regelen, met zo'n raar inschrijfsysteem, dat we onze hele ochtend kwijt zijn. Het is first-come-first-serve, waarbij je voor 12 uur op een wachtlijst kunt zetten en om 12 uur aanwezig moet zijn om een plekje toegewezen te krijgen. De plekjes zijn net groot genoeg voor de tent, maar te doen voor 1 nacht. In tussentijd maar even naar het strand, waar je geen hand voor ogen ziet, vanwege de dichte oceaanmist. Dat maakte voor Jasper niets uit, hij was binnen 10 minuten weer doornat. 
's Middags lekker een paar km gewandeld op de Tonquin Trail. Door het bos, naar een klein strandje toe. Even heerlijk gespeeld, totdat ook hier Jasper voorover in het water valt, en zijn voet open haalt. Einde spelen, einde wandeling, lekker naar de tent. 
Na het eten nog terug naar het strand, voor het maken van een zandkasteel/vuurtoren, en genieten van de zonsondergang aan de oceaan. 
Deze kant van het eiland is bekend vanwege het strand en de walvissen. Vanwege de dichte mist maar geen walvistour gemaakt. 
 
De west-zijde van Vancouver Island vonden we achteraf gezien de lange rit niet waard. We twijfelen of we wel een dag moeten/willen/gaan reizen, richting het noorden van het eiland, Telegraph Cove. De kleine Laloli's geven aan wel daar naar toe te willen, dus we gaan op pad. Eerst nog een naar de Canadian Tyre voor een nieuw gasstelletje, want de andere heeft het begeven, en het verhuurbedrijf zit alleen op het vaste land. Nog even lunch inslaan, die we een tijdje later bij een mooie plek aan het water opeten, en gelijk even de loop van het stroompje veranderen. 
De camping heeft gelukkig nog 1 plekje vrij, tussen alle hele grote rv’s en campers. De plek heeft alleen een betonnen plaat (ideaal als je een camper hebt, want dan staat hij recht), en is wat verder weg van het grasveld, de speeltuin en de toiletten/douches. We besluiten om te vragen of we op het grasveld mogen staan (er staat hier en daar nog een verdwaalde tent). De beheerder is de moeilijkste niet, maakt ons blij en nog een ander stel met camper dat nu ons plekje toegewezen krijgt. Na het opzetten van de tent (dit keer met z’n 2-en moeten doen, Mila en Jasper hebben Nederlandstalige vriendjes gevonden in de speeltuin) gaan we naar het dorp om de orka-tour te regelen en wat te eten. Op de pier wordt vers gevangen zalm op de bbq klaar gemaakt. Zo lekker, dat Peter, die dat gerecht besteld heeft, zijn eten moet delen met Jasper.

Telegraph Cove is een stuk frisser, vooral in de ochtend. Na een warm ontbijt in de frisse buitenlucht, worden we goed wakker geschud door een omvallende boom op de camping. Gelukkig raakt er niemand gewond. De beheerder reageert laconiek met ‘dat gebeurt wel vaker’.
Eenmaal goed wakker lopen we naar het strand, waar 6 beren zouden moeten wonen: 1 mama-beer met 2 kleintjes, 1 mama-beer met 1 kleintje en nog 1 vrijgezel. Sandra weet nu niet of ze de beren wel of niet wil tegenkomen. De rest heeft er weinig aandacht voor: het tij komt op, en met zand en stenen spelen is leuker dan de eventuele beren in de gaten houden. Na een uurtje spelen op het mistige strand (zo blij dat de orka-tour van 9 uur al vol zat, je ziet niet veel met al die mist), willen we nog een wandeling naar het viewpoint maken. We verwachten een pad door het bos, maar het is een uur klimmen en klauteren over takken en poeltjes heen. Mila en Jasper vinden het geweldig! Mila loopt stoer voorop en zoekt de route, Jasper heeft af en toe wat hulp nodig van Peter, omdat de stappen naar een volgende boomwortel net te groot zijn. Maar wat een mooi uitzicht krijgen we als beloning! (zie foto’s. Nee, we zijn er niet ingeplakt, het is werkelijk zo mooi). Lekker broodje gegeten en daarna snel weer afdalen omdat we om 17uur mee mogen om orka’s te gaan zien.
Na een tijdje varen zien we in de verte een vin uit het water opduiken, en kort daarna nog 1. En nog 1, en nog 1… En ze komen ook nog eens dichterbij. Wow, wat gaaf!!! Jasper maken we wakker (die was na de intensieve wandeling al snel op de boot in slaap gevallen) om dit niet te hoeven missen. We liggen zeker een half uur stil om naar de orka’s te kijken en te luisteren (er hangt een microfoon in het water). Hoogtepunt is, dat de orka’s onze kant op zwemmen en zelfs onder de boot door zwemmen. Net onder het wateroppervlakte zie je ze langskomen. Daarna varen we nog een stukje verder, en zien we op grote afstand een Stellar zeeleeuw (de grootste zeeleeuw), wat bruinvissen spelen, zonnende zeehonden en adelaars (Jaspers reactie: ‘alweer een adelaar, die heb ik nu wel genoeg gezien’). Mila maakt er een lolletje van om de andere mensen voor de gek te houden door haar vinger in de lucht te steken en te roepen: ‘papa, kijk…. een meeuw’.

Op de wandeling terug naar de camping passeren we nog 2 herten, op zoek naar eten. Mila geeft deze dag een 9,5, of te wel zeer geslaagd!
 
Wat zijn we blij dat we naar Telegraph Cove zijn afgereisd. De intentie is om vroeg weg te gaan, zodat we vandaag weer terug naar het vaste land kunnen, maar daar steken vriendjes en vriendinnetjes een stokje voor. Uiteindelijk kunnen we rond het middaguur vertrekken. Maar eerst moeten er nog walvisbotten bekeken worden, vindt Jasper. In het kleine museum kun je ook nog een schedelspel doen (welke schedel is van welk dier). Dat zien ze wel zitten en met wat hulp van Peter, hebben ze in 2 rondes alle 15 kaartjes bij de juiste schedels liggen. Als beloning krijgen ze allebei een orka-poster. (hoe gaan we die heel mee krijgen?). 
Rond 16uur stoppen we bij een toeristische plek Miracle Beach. We hebben een late lunch, en Mila en Jasper duiken nog even het water in. In tussentijd besluiten we de plannen te wijzigen en gaat Peter vragen of we hier op de camping kunnen overnachten. We hebben wat met laatste plekjes, wat ook hier krijgen we het laatste plekje toegewezen.

De oversteek staat nu voor vandaag (29-7) gepland. Mila en Jasper zijn zo moe, dat ze lekker uitslapen. Rond 9u30 stappen we in de auto richting Nanaimo (Departure Bay) voor de boot naar Horseshoe Bay. In de ferry staat naast onze auto een sportwagen (voor de kenners: een Mustang Shelby). Jasper zoekt in zijn tas met auto’s en loopt vervolgens naar de wat oudere man toe, om te laten zien dat hij ook zo’n auto heeft. Die man vindt dat zo geweldig, dat hij uitstapt en Jasper vervolgens in zijn auto laat zitten. Dat hoef je hem geen 2x te zeggen…
In Vancouver rijden we door naar een camping, die aan de snelweg ligt. Pppffff, wennen na al die campings in de bossen. Peter wil nog even naar de Arcteryx-winkel (outdoor kledingmerk), en Mila en Jasper willen nog even zwemmen op de camping. Want dat heeft de camping dan weer wel: een speeltuin en een zwembad.

  
Slapen doen we niet al te best, met de snelweg in onze achtertuin. Geeft niet, kunnen we op tijd weg naar Osoyoos. Wederom een reisdag: 400km, met een gemiddelde snelheid van 80km/uur. De beoogde camping is vol, maar we vinden een andere camping aan het water met een eigen zwembadje met 5 glijbanen. Heerlijk, aangezien het hier 38gr is. We zetten de tent op, pakken onze zwemspullen en gaan naar Lake Osoyoos om een verfrissende duik te nemen. 
 

Waarom Osoyoos? Mila had in de 'Zo zit dat?' gelezen over het 'spotted lake', en wilde daar heel graag naar toe. Wel een flinke omweg, maar aangezien we nergens aan vast zitten, kunnen we doen waar we zin in hebben. Vanmorgen eerst even een tussenstop bij het Visitor Center, waar ze ons vertelden, dat 'spotted lake' nog onder water staat door de flinke regenval deze lente (in de woestijn nog wel). Niettemin daar toch naar toe gereden en onder de oppervlakte zag je alsnog wat van de poeltjes. 
Op de terugweg nog bij modeltreinen gaan kijken. Een flink grote zolder met 45 Marklin treinen, bergjes, dorpjes, etc. Ik weet wat de mannen gaan doen als we over (lange) tijd weer terug zijn in Nederland 😉. 
Daarna terug naar de camping, voor wat afkoeling in het zwembad. Even een dagje wat rust, na dagen van reizen en zien, en net zulke dagen voor de boeg. 
Morgen pakken we de spullen weer in, en rijden we richting Wells Grey Park, met een 2-daagse tussenstop in Kamloops.  
 
Boodschappen doen is hier trouwens bij de Safeway of Canadian Store een feestje. Deze winkels zijn  vele malen groter dan de AH XL in Nederland, met hele schappen vol van 1 product. En wat Mila en Jasper erg leuk vinden, zijn de grote bakken, met onder andere muesli, noten, croutons, kruiden etc, die je zelf mag scheppen. Alleen het betalen is minder feest. Het is hier echt duur! 
 

Wist je dat: 
- muggen Mila en Sandra heel erg lekker vinden? En dat Mila en Sandra samen ongeveer 100 muggenbeten hebben. Vooral in het gezicht en op de handen 😖. En het jeukt verschrikkelijk... 
- Mila ons wist te vertellen dat een gebied een woestijn heet als er minder dan 200 mm regen per jaar valt? Osoyoos ligt in de woestijn van Canada. Nu hadden wij 1 droge, dorre boel verwacht, maar het is hier nog best groen. En heet... 
- we intussen in 20 minuten de tent opgezet en ingericht hebben?  
- je toch minder diep slaapt, als je tent in een berengebied staat? Sandra in ieder geval wel......
- de rest hier totaal geen last van heeft, en sommigen zo hard snurken, dat beren zich niet eens in de buurt van de tent durven te wagen 😉  
- 'spotted lake' therapeutisch water zou bevatten? In ieder geval voor de Okanagan Syilx-stam. En in de 1ste wereldoorlog werden de mineralen in het meer gebruikt voor het maken van munitie?  
- ze in Canada koelboxen nog koelen met zakken ijs? Met ruim 30gr. heb je heel veel ijs nodig, om alles koel te houden. 
- Lays ketchup chips echt smaken alsof er een grote tube ketchup over uitgeknepen is? 
- Jasper de boottochten best wel spannend vond? Hij wilde absoluut niet op het dek zitten, maar binnen en daar met zijn auto's spelen. 
- Canadezen een ouderwetse plastic prullenbak met een wc-bril erop boven en gat in de grond een wc noemen? Ik zal jullie de 'geur' bij een warme dag besparen.. 
- we nu al bijna 1500 km hebben gereden?