Jasper meets Jasper, en nog wat andere Nationale en Provinciale Parken

14 dagen en ruim 2000km verder ten opzichte van ons vorige verhaal. In de parken doen ze niet aan internet. Stiekem ook wel lekker 😊.

Na wat dagen in de woestijn zijn we richting het noorden gereden, naar Kamloops. Geen bijzondere plaats, maar breekt de reis naar Wells Gray mooi op. Op weg naar Kamloops kom je door
gebied waar heel veel fruitteelt plaats vindt. En waar je, als je wat beter zoekt, ook zelf fruit mag plukken. Dat zagen de kleine en de grote Laloli’s wel zitten! Dus op zoek naar een plek waar dat kan. Via een tip van de man bij het Visitor Center, komen we uit bij een boerderij waar een vriendelijke dame ons helpt. De kleine Laloli’s pakken alvast allebei 2 emmers, maar dat vinden wij iets te veel. Het fruit is rijp, dat zou betekenen dat we fruit als ontbijt, lunch en avondeten hebben voor de komende dagen. Ieder krijgt een emmer, en we mogen eerst gele pruimen plukken. En snoepen natuurlijk. Heerlijk door de zon gewarmd. Daarna verder met kersen. Daarvan belanden er bijna evenveel van in de buik als in de emmer 😉. Met genoeg fruit voor de komende dagen door naar Kamloops.
De eerste camping ligt naast de snelweg en naast het treinspoor. Maar wel naast het BC Wildlife Center, waar we morgen naar toe willen. Toch maar op zoek naar een andere camping. Net als we de tent willen gaan opzetten, begint het keihard te regenen en onweren. Maar even wachten in de auto. Daar denken de kleine Laloli’s anders over, met dank aan een voorleesboek: in de regen kan er prima gespeeld worden. Buiten natuurlijk…

De volgende dag gaan we naar het BC Wildlife Center. Daar worden gewonde wilde dieren opgevangen, totdat zij weer terug de natuur in kunnen. Niet alle dieren kunnen terug, bijvoorbeeld omdat ze vroeg wees zijn geworden en niet hebben geleerd zelf voedsel te verzamelen. Deze dieren kun je hier zien. We zien grizzlyberen, zwarte beren, coyotes, porcupines, witte wolven, elanden, etc. Verder zien we nog Kermode, de witte zwarte beer. We zijn erbij als hij zijn voer mag gaan zoeken in zijn verblijf. Zijn verzorgster vertelt intussen hoe hij bij het BC Wildlife Center terecht gekomen is: hij zocht steeds de mensen op voor zijn eten. Geen gewenste situatie.
Aan het einde van de dag gaat het weer regenen, en zoeken we een shopping mall op. Sandra mag voor haar verjaardag een doos chocolade uitzoeken en Peter koopt nog een korte broek. Daarna op zoek naar een restaurant. Mila heeft op de heen weg ‘Peters Pasta’s’ gezien. Dat lijkt ons wel wat. Helaas een lange rij voordat je naar binnen mag. Dan maar een ander pizza-restaurant. Daar zijn we de enigen, maar aan de pizza’s ligt dat niet! Heerlijk en heel veel. Tijdens het wachten spelen we pesten, wat ook Jasper intussen goed door heeft. Met een volle pizzadoos-doggy-bag weer terug naar de tent.

Na een pizza-ontbijt door naar Wells Gray Provincial Park. Deze rit bestaat de laatste 20km uit gravel, kuilen en bulten. Ben ik even blij dat wij geen kunstgebit hebben! Onze zwarte auto is na een paar meter al stoffig en grijs. Leuk om op te tekenen, wat Jasper ook vol overgave doet. Deze camping hebben we wel gereserveerd, omdat het dit weekend een vrij weekend is voor de Canadezen. Van horen-zeggen betekent dat, dat de Canadezen met z’n allen gaan kamperen.
Wells Gray is bekend om zijn watervallen. Voordat we bij de camping zijn, wandelen we
nog naar de Helmcken Falls. Een waterval van 141m hoog en 23m breed. Wow…
Na het opzetten van de tent gaan we nog even wandelen. Jasper vindt Dragon’s Tongue wel tot de verbeelding spreken. Helaas ‘missen’ we grote delen van de wandeling, omdat we alleen maar bezig zijn met muggen van ons af te slaan. We lezen dat er hier wel 30 soorten muggen zijn! En ze trekken zich niets aan van Deet en andere anti-muggenspullen. Dragon’s Tongue heet overigens zo, omdat het pad bestaat uit lavastenen. Niets van meegekregen.

Deze dag willen we naar Ray’s Farm. Deze beste man heeft in de jaren 40 in Wells Gray een boerderij gebouwd en een gezin gesticht. De boerderij is nu vervallen. Ook hier helaas weer de nodige muggen ☹. En we missen ook nog 2x net een beer, horen we van mensen op het parkeerterrein. Ze liepen een paar minuutjes voor ons, en zij moesten omkeren omdat de beer op het pad liep. En bij de mineraalpoelen zou ook net voor ons een beer gezien zijn. Jammer (of toch niet?).
Op het parkeerterrein staat een hulpeloze Duitser met een lekke band. Waar de buren zeggen: ‘kom, we gaan lunchen’, biedt Peter hulp aan. Dat wordt met beide handen aangenomen. Ruim een uur later kunnen de Duitser weer hun weg vervolgen en kunnen wij ook een broodje gaan eten.
Na het broodje willen we nog Pyramid Mountain wandelen. Na 200m toch maar omgekeerd vanwege de vele muggen. Jammer hoor.
Dan maar door naar Dawson Falls. Een waterval van ca 120m breed en ca. 18m hoog. Mooi!
Op de terugweg zien we bij de picknicktafel en uitzichtspunt een stukje van een beer. Je zult daar maar net je broodje hebben zitten eten… Maar wat gaaf!
We rijden nog door naar Lake Gray, waar je een ‘polar dip’ (inderdaad ijskoud water) kunt nemen. Jasper trekt zich niets aan van de temperatuur en speelt heerlijk in het ijskoude en heldere water. Mila trekt uiteindelijk ook haar bikini aan, en gaat ook nog even zwemmen.

Voor deze dag staat weer een reisdag gepland. Dit keer naar Jasper National Park. Jasper vindt het wel spannend: hij gaat naar het park met dezelfde naam als hij. Eerst gaan we nog naar Moul Falls, waar je aan de voet van de waterval kunt staan. Na een pittige en lange wandeling zijn we er dan eindelijk. Het is vooral leuk dat we nu een keer aan de onderkant van de waterval staan, ipv erboven. En voor de durfals:  je kunt er zelfs achterlangs lopen. Dat willen de kleine Laloli’s ook wel. Kletsnat komen we aan de overkant van de waterval. Wel een leuke ervaring.
Later dan gewenst en gepland zijn we weer terug bij de auto. Gelukkig hebben we ook in Jasper al een kampeerplek gereserveerd, want het zit nu overal vol. Onderweg passeren we nog de tijdsgrens, netjes aangegeven door een bord. Het is hier een uurtje later tov British Columbia, en 8 uur (ipv 9 uur) vroeger tov Nederland.
Bij het inchecken is het eerste wat ze zeggen: er zijn hier zeer regelmatig beren op de camping, dus alle spullen in de auto of in de lockers. Dat wordt weer niet slapen voor Sandra. Tijdens het eten zorgt dat voor de ‘leuke’ woordgrapjes: het is hier ‘beregezellig’, het eten is ‘berenlekker’, de watervallen waren ‘berenleuk’.

6 augustus willen we naar de Skytram. Dat vond Jasper wel een avontuur. Eenmaal daar aangekomen, moeten we daar minimaal 1,5uur wachten tot er een plekje is in de gondel. Met dank aan BC-day, waarop iedereen vrij is. Laat maar zitten, we gaan wel wat anders doen.
Via het Visitor Center, waar het nu heel erg druk is, en het National Parc Center (waar we in een boekje kunnen opzoeken dat we vanmorgen een wezel op de camping hebben gezien), door naar Maligne Canyon. We wandelen een uurtje of 2 langs de canyon en over bruggen en er worden de nodige dennenappels gegooid door Jasper. We snappen waarom het na de 2de brug minder druk is: de rest is niet zo heel erg bijzonder meer. Aan het einde van de heenweg even lekker de voeten in het ijskoude water en binnen een half uur staan we weer bij de auto. Wel via een andere weg dit keer.
We gaan door naar Maligne Lake en wandelen daar een klein stukje. We schrikken ons rot van de bootprijzen (CAD 75 pp) en besluiten dat maar aan ons voorbij te laten gaan.
We eten op een picknickplek onderweg, in het goede gezelschap van chipmunks en een brutaal vogeltje dat de kruimeltjes op eet. Als we aan het opruimen zijn, ziet Sandra een rots, die beweegt. Huh? Er zit een grote marmot op een paar meter afstand van ons, en met zijn grijze kleur lijkt het precies een rots.
Op de terugweg zien wederom een beer tussen de struiken. Dit keer een grizzlybeer. Het blijft gaaf om deze dieren te zien. Maar dan wel in de veilige omgeving van een auto 😉.
Ook komen we nog een hert tegen in de struiken. We hoeven niet eens op ‘wildlife-excursie’, we zien ze zo ook wel.

Na al die wandelingen, vinden we dat we wel een rustig dagje verdiend hebben. Na een ontbijt met pancakes, en via een omweg voor het regelen van skytramtickets voor morgen, gaan we naar het dorp toe. Sandra’s bergschoenen hebben het na 14 jaar trouwe dienst en vele wandelingen begeven. Lijmen of nieuwe? Kijken of we kunnen slagen voor nieuwe en anders lijmen totdat we wel nieuwe kunnen kopen. En we kunnen Jasper toch niet verlaten zonder een Jasper-souvenir voor Jasper? Na een succesvol uurtje winkelen (zo groot is Jasper ook weer niet, het doet het meeste denken aan een wintersportdorpje), en een snelle picknick, gaan we naar Pyramid Lake om te zwemmen.
Jasper speelt lekker met steentjes en zand bij het water, Peter en Mila zitten verdiept in een Donald
Duck, en een rendier staat op 20 meter afstand van ons allemaal te grazen. Nou ja zeg, de dieren zoeken ons gewoon op! Hij staat rustig daar te eten, en trekt zich weinig aan van alle mensen die komen kijken en foto’s maken. Na het vullen van zijn buik, wil het rendier ook wel een verfrissende duik nemen. Het loopt rustig het water in, en gaat daar staan herkauwen. De laatste dame in het water komt er nu ook maar snel uit. Niet gehinderd door enige gene doet het rendier ook zijn behoefte in het water… Fijn voor de volgende zwemmers, wij hoeven het water niet meer in.
We besluiten weer Maligne Road op te rijden, omdat je daar veel kans hebt op wildlife in de avonduren en voor een avondpicknick op hetzelfde plekje als gisteren. Ook dit keer worden we weer beloond: wederom is er een beer langs de weg. Nog steeds zitten we te gillen en te stuiteren in de auto als we er 1 tegenkomen. Wel zachtjes natuurlijk, want we willen hem zien, niet wegjagen.

Dan is het eindelijk de dag dat we met de skytram gaan. Klinkt heel bijzonder, maar is gewoon een gondeltje naar boven. In 7.5min wordt je naar boven gebracht. We zijn vroeg, dus het is nog rustig (op maandag werden de gondels op Japanse wijze volgestouwd). Eenmaal boven kun je naar de top wandelen. Een wandeling van ca 45min, als je loopt. Mila en Jasper zien genoeg klein wildlife (pica’s, spinnetjes, grote mieren, marmotjes), dat de wandeling ca. 1.5uur duurt. Boven lekker een boterham eten, en Jasper maakt van stenen een complete nederzetting voor dinosaurussen. Nog een klein stukje verder over de bergkam voor nog beter zicht, en dan weer naar beneden.
Terug naar het dorp voor wat ijs, want met temperaturen boven de 30gr is het ijs in de coolbox snel warm water en ons eten al half gaar, en daarna door voor nog een kleine gletsjerwandeling. Helaas… gesloten, wegens wegwerkzaamheden. Dan rijden we maar vast een stukje van de Icefield Parkway (route 93 door de Rockies, met links en recht regelmatig mooie uitstapjes als watervallen, uitzichtpunten en wandelingen) naar de Athabasca falls. Mooi, maar we merken dat we allemaal een beetje ‘waterval-moe’ worden.
Eenmaal terug op de camping, gaan Jasper en Mila even douchen. Na het douchen komen ze heel enthousiast teruggerend: er staat een rendier op de camping bij de speeltuin. Het trekt zich van alle mensen niets aan, en staat rustig gras te grazen. Ook de mensen trekken zich weinig van het dier aan, zij gaan na wat foto’s te hebben gemaakt, rustig verder met hun spel.

Na 4 nachten Jasper is het tijd om de tent weer in te pakken en door te rijden richting Banff, over de Icefield Parkway. Dat is het plan althans. Eerst nog een korte tussenstop bij de Sunwaptha Falls en langs de Stutfeld gletsjer, door naar het Icefield Center, want daar zou je campings in Banff kunnen reserveren. Helaas, dat kunnen ze dan weer niet, maar de beste man heeft wel een goede tip: 1km verderop is een ‘camping’, en mogelijk is daar nog plek voor ons. First come, first serve. ‘Camping’ omdat het slechts 33 plekken heeft, en behalve weer de emmertoilet weinig faciliteiten. Maar prima voor 1 nacht. Dus we stappen snel in de auto, rijden een rondje over de camping en pakken snel 1 van de laatste lege plekjes. Bijkomend voordeel: we kunnen nu na de drukte naar de Columbia Gletsjer. Tot het tijd is om te gaan, speelt Jasper met 2 Taiwanese jongetjes met zijn auto’s en zijn Mila en Sandra met hun foto’s bezig.
De gletsjerwandeling is niet heel bijzonder. We duiken, net als alle andere toeristen, onder een touw door (alleen toegankelijk met een gids staat erbij op een bord…) om zo dichter bij de gletsjer te komen. Het meest indrukwekkende van de gletsjer, is misschien wel hoe hard hij zich al aan het terugtrekken is.
Na de gletsjer rijden we nog een stukje van de Icefiels Parkway, omdat er ‘weeping wall’ is. Geen huilende muur gezien, maar wel een grizzly beer met jong en een hert met jong.

Na een goede maar koude nacht, gaan we verder richting Banff. Eerst nog ‘even’ Parkers Ridge bewandelen. De eerste echte bergwandeling met flinke stijging voor Jasper en Mila. Boven kun je de Saskatchewan gletsjer bekijken. Veel te laat, maar heerlijk voldaan, komen we weer bij de auto en rijden we verder. De tussenstop ‘goats en glaciers’ slaan we maar even over, daar doen we nu even niemand meer een plezier mee. Niet nodig ook, want 200m verder ziet Jasper 3 berggeiten langs de weg.
We stoppen nog even bij Peyto Lake, waar Sandra ‘snel’ naar boven loopt, voor wat foto’s van het meer. Lang niet zo mooi als op de reclame-foto’s, met dank aan alle smog in de lucht.
Het plan was om bij Lake Louise te overnachten, maar daar is alles vol. Ook Banff is helemaal vol. Dan maar uitwijken naar Yoho National Park, maar ook daar is alles vol. We rijden nog een stuk verder naar Golden, en door het Visitor Center daar wordt geadviseerd naar Donald te rijden. Als er wordt verteld dat er een speelveld is, warme douches en een wasmachine zijn we om. En Mila was gelijk al om, want je kunt het als Donald Duck-fan niet beter hebben dan door in Donald te slapen.
De douches zijn op z’n best lauw te noemen, de wasmachine doet iets met je was, maar of dat nu schoon te noemen is, maar ach, dat mag de pret niet drukken. Zeker niet als Jasper en Mila door het jongetje op de kampeersite naast ons worden uitgenodigd om marshmellows te komen roosteren. Veel te laat, en met plakkerige handen uiteindelijk bed in.

Nu we niet in Banff slapen, hebben we de plannen maar omgegooid. We gaan naar Glacier National Park. Na een rit van ruim een uur en wat zoeken waar de wandeling nu begint, gaan we op pad. Voor korte duur. De lucht wordt donker, het begint te rommelen… We zijn niet bang voor een beetje regen en onweer, en besluiten verder te gaan. Mila geeft aan dat ze dit echt niet leuk vindt. We tellen de tijd tussen de bliksemschichten en de donder. Mooi, het onweer trekt weg. Wij gaan dan ook maar verder, ondanks dat het intussen heel erg donker is geworden. Nog even stoppen om de jassen aan te trekken… flits/boem in 1 tel, het onweer is boven ons! (we horen ook later dat daar de bliksem ingeslagen is). Mila begint van schrik te huilen en wij keren toch maar om. Helaas, want het park is wel heel erg mooi!
We rijden door naar National Parc Revelstoke. We doen daar een kleine wandeling over een boardwalk langs de skunk cabbage (stinkdierkool, het stinkt echt!). De bladeren van deze plant zouden net zo groot zijn als een kind van 10. Onze conclusie: Canadeze kinderen zijn erg klein. Beren zijn wel erg dol op deze plant, en in het voorjaar steken ze de weg over om deze planten te kunnen eten. Niet alle beren overleven dat..
Verder nog een korte boardwalk-wandeling langs red cedar trees. Bomen van 500 jaar uit, die in de tijd van Columbus als zaadje geplant zijn. Dat spreekt onze Columbus-kenner (Mila) wel aan 😊. Wel raar eigenlijk, in Jasper NP noemen ze bomen van 75 jaar al oud, hier zijn bomen van 500 jaar oud.

Die nacht begint het weer hard te regenen en onweren. Je hoort de donder over de bergen rollen, en net als je denkt dat het wegtrekt, is het weer vlakbij. We staan vroeg op, en pakken een natte tent in. Plan is om weer richting Yoho te rijden en daar een paar dagen te blijven. Als je rond 11uur op een first come, first serve camping bent, heb je nog kans op een plekje. Peter rijdt flink door, en gelukkig, er is nog een plekje voor ons! We zetten de tent weer op, en warmen ons aan een kopje thee en broodjes knakworst. Want met de regen en het onweer is ook de temperatuur zo’n 20 gr gezakt. In de middag gaan we naar Emerald Lake. Je kunt er in 2 uur omheen wandelen. Degene die die tijden heeft gelopen, heeft geen rekening gehouden met steentjes zoeken, steentjes gooien, wandelstokken zoeken, lesje lawinepaden, etc.

De nachten na Yoho zijn koud! Berekoud! Ca. 3gr is het vannacht maar geweest. Gelukkig hebben we allemaal goede slaapzakken. Na een  warm ontbijt gaan we naar de Takakkaw Falls. Een waterval van 254m hoog, gevoed door de achterliggende gletsjer, die op zijn beurt weer wordt gevoed door het ijsveld. Hier zijn we wel weer even stil van.
Mila wil graag de wandeling naar de Laughing Falls maken, een wandeling van ca. 8km. Prima! We staan altijd open voor inbreng. Het begin is moeizaam: om de paar meter moeten we stoppen voor steentjes, een broodje, drinken, wandelstokken, geen zin, etc. Totdat Peter er een spel van maakt: Jasper is Bliksem McQueen en is met een race bezig. Hij gaat er vandoor, en wij moeten er de pas in zetten om hem bij te houden… Onderweg worden Mila en Jasper regelmatig gecomplimenteerd dat ze deze wandeling doen. Er lopen hier inderdaad verder geen kinderen. Moeilijk is het niet, er zit maar 1 klimstuk in. Maar je ziet ze wel glimmen van trots (nadat we het vertaald hebben).
De waterval was mooi, maar waarom die nou Laughing heet? Is het het geluid? Nee. De vorm? Ook niet echt. Als we zien dat de waterval in het Frans ook ‘Laughing’ heet, houden we het erop, dat de ontdekker meneer (of mevrouw) Laughing heette.
Al met al hebben we vandaag 10km gewandeld. Een hele prestatie waar we ook supertrots op zijn!

En terwijl ik dit zit te typen, zitten we in de auto terug naar de camping. Op Sandra’s verzoek zijn we terug gegaan naar Glacier NP, voor de wandeling naar de Illecillewaet gletsjer. Een rit van 2 uur, enkele reis. Met een filmpje in het vooruitzicht en snacken als avondeten, vinden ze alles wel prima. En wow, de reis was de wandeling absoluut waard! Door vochtig bos, vol mos, grote boulders (stenen), leidt een pad richting een waterval. Het laatste stuk is het meest venijnig, steil omhoog over wat stenen. Jasper krijgt een lift van Peter en Mila klimt heel stoer zelf naar boven. Daar nog wat klauteren over rotsen, en genieten maar van het uitzicht. Helaas wordt de lucht alweer erg vies van de bosbranden die nog steeds woeden.
De klim omhoog duurde 2 uur, binnen een uur staan we weer beneden. Met dank aan Jasper die speelt dat hij Dusty Crophopper is (uit Planes). Sandra geeft commentaar bij de wedstrijd, aangevuld door Mila en voila, voor we het weten zijn we weer beneden.

Het is hier weken lang heel erg warm geweest (ruim 30 gr.) en er zijn veel bosbranden geweest. Je kunt je voorstellen dat de bergen in een soort ‘mist’ gehuld zijn. De 2 dagen regen hebben zijn werk gedaan, opeens zien we weer mooie scherpe bergtoppen. Helaas voor korte duur, het wordt al weer bewolkt.

Wist je dat:
- er een beer-proof-prullenbakken-testteam is, bestaande uit, jawel, beren? In het BC Wildlife Center testen ze hoe lang een beer erover doet, voordat hij een prullenbak ‘open’ maakt. Geen enkele prullenbak is echt beer-proof, maar als ze langer dan een uur meegaan, hebben ze de test doorstaan;
- Kermode, de witte zwarte beer uit dat testteam ‘ontslagen’ is? Reden? Hij is bang voor prullenbakken! De eerste keer dat ze een prullenbak in zijn verblijf zetten, verdween hij voor zeker 20min in een boom. Na weer moed gevat te hebben, voelde hij met zijn poot eraan, om vervolgens voor minimaal net zo lange tijd weer de boom in te vluchten. Nadat zijn nieuwsgierigheid het alsnog had  gewonnen van zijn angst, en hij met zijn neus eraan voelde, verdween hij voor de rest van de dag tussen de bomen van zijn verblijf;
- Jasper er een handje van heeft om na 200 meter wandelen te zeggen (met de nodige drama): ‘ik KAN niet meer’. En vervolgens met een snoepje in het vooruitzicht als een ervaren berggeit de berg opklimt. Of hij zegt na wat eten/drinken: ‘zo, mijn benen doen het weer’;
- Jasper naar beneden rent als we weer afdalen? Ondanks zijn kleine beentjes is hij niet bij te houden;
- Mila gelukkig wat beheerster de berg op en af gaat;
- we een vrachttrein met 2 locomotieven en 169  wagons (plus of min 1) hebben geteld? Treinen zijn hier makkelijk 2,5 tot 3km lang. Vrachttreinen hebben ook voorrang op passagierstreinen, dus het kan wel eens voorkomen dat je 1 tot 2 dagen ‘vast’ zit in een trein, omdat er eerst een vrachttrein gelost en geladen moet worden;
- we met dank aan Jasper een nieuwe uitdrukking hebben? Fit als een hoentje, is nu vet als een hondje;
- in Jasper NP 60% van de bomen dood is? En ze verwachten dat dat binnen een aantal jaren 90% is. Oorzaak? Het bos is al ‘oud’: ca. 75 jaar. Dat gecombineerd met de pine-beetle (een torretje dat een weg graaft naar de sappen van de boom, en daarmee de boom dood), zorgt voor heel veel rode en dode bomen. ‘Oude’ bomen kunnen het torretje er niet zo goed uitwerken en doordat het hout ‘droger’ is, branden ze ook veel beter bij bosbranden. Al die dode bomen zien er luguber uit. Het duurt zeker 75 jaar voordat er weer een bos van enige omvang staat;
- Banff daarentegen veel groener is? Grappig, want de parken staan tegen elkaar aan;
- Mila (en Jasper ook) intussen al heel veel geleerd heeft over het ontstaan van de Rocky Mountains, gletsjers, boomgrenzen, ecosystemen, etc;
- Mila ook best veel Engels verstaat? Alleen spreken durft ze nog niet zo goed;
- Jasper best wel door kan lopen als hij speelt dat hij een vliegtuig uit Planes is, of een auto uit Cars? Wij moeten dan wel meedoen, dus lopen we met z’n allen met onze armen wijd en met broembroem-geluiden over de paden;
- het voor Jasper pas een goede wandeling geweest is, als zijn zakken vol gevonden steentjes zitten? En die moeten ook allemaal mee de auto in, naar de camping en de volgende en de volgende…