paleontoloog voor 1 dag en slapen in een ridderkasteel

Vanuit Puerto Natales nemen we de 7u30-bus naar El Calafate. We zijn de standaardontbijtjes zo zat, dat we die maar laten staan. Gek toch, dat je thuis nog dagelijks geniet van je boterham chocoladepasta, maar dat hier de geroosterde boterham met boter verveelt.  
Na een busrit van 4,5 uur zijn we in El Calafate. Het hostel is vlakbij het busstation, dus dit keer geen taxi nodig. Inchecken, relaxen en rond 15uur lopen we naar het centrum toe. Peter heeft nog een nieuwe zonnebril nodig, een ander geniet van zijn bril. 
Voordat we aan de zonnebril-exercitie beginnen, eerst nog een groot heerlijk ijsje. Dan lopen we verder de hoofdstraat af, richting een zonnebrillenwinkel. Tot nu toe alleen veel te dure, slechte kwaliteit brillen in toeristenwinkels. We worden doorverwezen naar een opticien, maar die is dicht en op de deur een briefje ‘zo terug, of wat later’. Huh? 
Google-maps laat ons naar een 2de opticien doorlopen. Daar vindt Peter een mooie en fijne bril, maar de dame daar is niet erg gemotiveerd, en als ze niet aardig is voor Jasper die alleen maar naar een bril wil wijzen, staan wij met lege handen weer buiten. Nog eenmaal langs de andere opticien, en gelukkig, die is nu wel open! Een hele leuke dame (die eerst de sleutels van de brillenkasten kwijt was, waardoor we bijna nog geen bril konden passen en kopen) helpt Peter, laat Jasper ook rondkijken, laat Peter ook zijn bril buiten uitproberen. Als ze aangeeft, dat bij contant betalen er nog een deel van de prijs af gaat, is de bril verkocht. Mooi, morgen bij de gletsjer wil je graag een bril hebben.  
Nog even boodschappen doen, want in dit hostel kunnen we zelf koken. Sandra loopt terug naar het hostel om te gaan koken, terwijl Peter met Mila en Jasper naar een speeltuin gaat. De speeltuin is niet zo interessant, maar de heuvel daarnaast wel. Naar boven klauteren en dan gaan liggen en naar beneden rollen… Zo eenvoudig kan het zijn . 

Vandaag gaan we naar Perito Moreno, een hele grote gletsjer 80km verder. Deze gletsjer zou nog 2 meter per dag aangroeien, en er breken dus ook regelmatig kleinere of grotere stukken af.  
Netjes op tijd zitten we in de bus, totdat Peter bedenkt dat hij geen geld bij zich heeft. SJIPS!!! Gelukkig is het hostel nog geen minuut rennen en is de buschauffeur later, zodat we alsnog met contant geld op pad kunnen. Jasper heeft er vandaag geen zin in, en wil na een half uur rijden alweer terug. Hij heeft al een gletsjer gezien en ook al op een boot gezeten, en vandaag wil hij gewoon spelen. Mmhhh, we moeten inderdaad meer ruimte inbouwen voor hem, om lekker rond te rennen en te spelen.  
Eenmaal in het park aangekomen, zijn we nog op tijd voor de boot die over een paar minuten vertrekt. Onder protest gaat Jasper mee en gaat hij uiteindelijk ook buiten kijken. De gletsjer is indrukwekkend groot en mooi! De door Peter gekochte bril is vandaag niet nodig, het is bewolkt en erg winderig, waardoor de boottocht langs de gletsjer soms best onstuimig is. 
Na de boottocht nemen we de bus naar een ander deel van het park om daar een stukje langs de gletsjer te wandelen. Jasper heeft intussen een spel bedacht waarbij hij vuurballen naar de gletsjer gooit om hem te laten smelten. En het leuke is, dat er regelmatig ook wat stukjes afbrokkelen, waardoor hij helemaal in het spel op gaat. En aan het einde wil hij natuurlijk niet meer naar huis .  
Terug in het hostel is het weer schoolwerk- en speeltijd, koken en moeten we gaan inpakken. Morgenmiddag vliegen we naar San Carlos de Bariloche. 

Vandaag een reisdagje met het vliegtuig. We vliegen van El Calafate naar San Carlos de Bariloche. In de winter is dat een wintersportoord, in de zomer kun je daar in het meer vissen. Een norse dame brengt ons naar het vliegveld, dat bestaat uit 2 gates en 1 baan. In de rij raakt Peter aan de praat met 3 Australische mensen, die ons nog wat tips geven voor als we daar zijn. En wij kunnen op onze beurt hen weer tips geven voor Peru. Mila geeft ze uitleg over de Machu Picchu, want daar heeft ze een werkstuk over geschreven. Zeker weten dat deze mensen de Machu Picchu anders gaan beleven, met deze voorkennis! Ze waren onder de indruk van het werkstuk (waren 3 onderwijzers), vonden dat dit een geweldige kans is en een ervaring waar Mila (en Jasper natuurlijk ook) nog lang plezier van gaat (gaan) hebben.   
Voor de komende week hebben we een auto geregeld, die we op het vliegveld gelijk kunnen ophalen. Mila en Jasper mogen oefenen op het gidsen, en dat gaat ze heel goed af.  
In het hotel is een klein zwembad, waar natuurlijk gebruik van moet worden gemaakt. Na een uurtje zwemmen gaan we boodschappen doen en op zoek naar een restaurant.  
Morgen rijden we naar Neuquen toe, waar we een dag later dinobotten gaan opgraven. Net voordat we vertrekken horen we, dat het zondag (de dag dat we gaan graven), een feestdag is voor het dino-project. Ze bestaan dan 18 jaar. Er zijn nog een paar andere mensen, maar we mogen ook een andere dag komen. Niet nodig, we zijn er graag bij op zo’n bijzondere dag! 

Een lange dag in de auto, via park Nahuel Huapi. Een mooie, bochtige, eenbaansweg langs meren, rotsen en winderige hoogvlaktes. We smeren broodjes bij een dorpje dat ‘Adelaarsrots’ heet, bij een camping aan een meer. De campinggastheer is helemaal enthousiast als hij voor het eerst in zijn leven Nederlanders ziet. En dat je auto’s ook kunt huren, ook als toerist, is helemaal nieuw voor hem.. 
Neuquen is een universiteitsstad, en verder niet erg bijzonder. Aan de huizen en tuinen te zien, zijn veel van de bewoners welgesteld. Logisch, een stukje naar het noorden wordt genoeg olie gevonden. 
We hebben een leuke slaapplek bij een Bed and Breakfast, vlakbij de rivier. Er is een stapelbed, met hekje, dus Jasper heeft al besloten dat hij nu boven mag. Voor de zekerheid barricaderen we de hele uitgang van het bed als hij gaat slapen. 
Snel de was uitzoeken, zodat die nog voor sluitingstijd naar de wasserette kan en daarna nog door naar een taartenwinkel. We willen morgen op het feestje niet met lege handen aankomen. En dan moeten onze magen ook nog gevuld worden. Gelukkig is dit plaatsje groot genoeg voor een Mac (of 2, in een straal van 200meter). 

De wekker staat voor Sandra en Peter al vroeg. Om 7u15 willen we in de auto zitten. We hebben besloten dat Mila en Jasper wel in de auto kunnen ontbijten, daar zitten we toch 1.5 uur in. Als we tegen Jasper zeggen dat we vandaag EINDELIJK gaan graven is hij redelijk snel bed uit. Maar daar blijft het dan ook bij. Aankleden vindt hij minder interessant. Het is nog ruim 1.5uur rijden naar Proyecto Dino, en we hebben om 9uur afgesproken. Hoe dichterbij we komen, hoe meer oliewininstallaties we tegen komen, en gas wat afgefakkeld wordt. Tegen 9 uur rijden we een gravelweg op, het laatste stukje… Dachten we… Na een paar honderd meter staan we voor een slagboom en we mogen er niet door. De beste man wil nog wel zijn leidinggevende voor ons bellen, maar die zegt onverbiddelijk ‘nee’. Het terrein is van een petrochemisch bedrijf en we mogen er niet doorheen. We moeten een stuk terug, daar is de weg. SJIPS, SJIPS, SJIPS! 
We keren om en rijden terug naar de aangegeven weg. Ook daar staat een mannetje, met hond dit keer. Ook hier krijgen we te horen dat we er niet door mogen. Ook als Peter aangeeft dat we vlakbij zijn (deze meneer kent het project), mogen we er niet door. Hij kan zijn baan er door verliezen. Ok, dat hebben we er niet voor over, maar nogmaals, SJIPS, SJIPS, SJIPS!!! We zouden 22km terug moeten rijden en daar zou de goede weg moeten zijn.  
We rijden 22km terug, maar geen weg… Volgens de google-maps zou de eerstvolgende weg nog wel eens 22km op zich kunnen laten wachten. En het loopt intussen al tegen 10uur. Opeens zien we nog een zijweg, en ook hier een mannetje. We gaan het nog 1x proberen. En jawel hoor, we mogen er gewoon doorheen! De man is zelfs nog zo vriendelijk om de weg uit te leggen. Jajaja, dankjewel, we moeten weer verder. Iets te hard rijdt Sandra het laatste stuk naar het dinobottengraven. En eindelijk, na ook nog een lange tijd over gravel te hebben gereden, parkeren we tegen 10u30 onze auto. We worden enthousiast ontvangen door 2 jonge studentes geologie, die hier stage lopen. Het terrein bestaat uit een aantal gebouwen en gebouwtjes, waar de professor, zijn medewerkers en de studentes wonen. Na even kort met de professor paleontologie te hebben gesproken, krijgen we van de 2 dames een rondleiding over het terrein startend met een les geologie. We kunnen kijken bij de huidige projecten, zien een ruim 2 meter lange bijna complete dinostaart liggen, horen dat er ook wel eens fouten worden gemaakt wanneer ze moeten ‘bedenken’ hoe de dino eruit heeft gezien (de megaraptor had geen klauw aan zijn achterpoten maar aan zijn voorpoten, en daar kwamen ze achter toen ze een complete voorpoot vonden), leren over kristalliseren van stenen, en lopen door een klein museum waar we les krijgen van de professor zelf. Ze zijn verbaasd over de kennis van onze kleine paleontoloog. Tja, 2 jaar lang dinoboeken voorlezen voor het slapen gaan, werpt wel zijn vruchten af. We mogen alles aanraken, en dus zitten Jasper en Mila met een onderkaak van een megaraptor van 100miljoen jaar oud in hun handen, en even later met een dino-ei dat even oud is. Hier hoef je niet te kijken met je handen op de rug, alles mag aangeraakt worden. 
Daarna volgt een gezellige lunch met alle genodigden, afgesloten met een stuk taart. En dan mogen we eindelijk zelf gaan graven. Jorge (de professor) gaat gezellig mee, samen met de studentes en medewerkers. In een klein tentje krijgen we een hamer, een beitel en een kwast en aan de slag. 3 weken geleden hebben 2 Brazilianen op deze plek 3 tanden gevonden, dus er ligt hier zeker wel wat. Dat geeft hoop, al geeft 1 van de studentes aan, dat zij op haar eerste dag helemaal niets heeft gevonden. De eerste paar minuten lijkt alles wel bot, of hoop je dat althans. Totdat 1 van de medewerkers een stuk heupbot blootlegt. Een paar centimeter naast waar Sandra zit te hakken. Dan wordt duidelijk waar je precies naar moet kijken, dat helpt! Voor Jasper en Mila is het hakken al snel te zwaar, zij nemen de taak op zich om in de losgekomen grond te kijken of er iets van waarde in zit. In 3 uur graven vinden we diverse kleine botstukjes, botsplinters, ribbetjes en 3 tanden. Het leuke is, dat iedereen enthousiast is, als er iets gevonden wordt. Helaas mogen we niets meenemen, alles wordt bewaard en gecategoriseerd.  
Na het hakken en opgraven neemt Jorge ons mee naar de bottenopslag. Een eenvoudige schuur met honderden kleine en grote botten. Geen bewaking, geen camera’s, geen beveiligingssysteem, gewoon een sleutel. We krijgen van alles in onze handen gedrukt, van kleine schedels, tot wervels tot klauwen. Als hij een Iphonedoosje opent, grappen we dat dit de oudste Iphone is. Hij lacht mee, en vertelt dat wat er in het doosje ligt, 1000 Iphones waard is (schrik!). Een kleine vrijwel complete schedel van een vleesetende dino.  
Daarna mogen we ook nog prepareren. Stukken bot van de laatste rest steen ontdoen. Dat is zwaar werk! Mila houdt zich bezig met het ontdoen van steen van een schildpad met een boortje dat het meest doet denken aan een tandartsboor. Peter, Jasper en Sandra krijgen het handwerk te doen, door met een klein hamertje en een beiteltje het zelfde te doen. Heel voorzichtig, want als je te hard of verkeerd slaat, breekt het bot. Jasper vraagt of een van de medewerkers dat samen met hem wil doen. Dat wordt als snel geinen, als deze man in Jaspers ribbetjes wil hakken. Na een uurtje houden we het voor gezien. Het is ook al tegen 19u30, een lange dag en we moeten nog een stuk terug rijden.  
Er staat nog een drankje en wat lekkers voor ons klaar en daarna is het tijd om afscheid te nemen. We komen maar met moeite weg, wat een gave plek is dit en wat een leuke mensen! 
De terugweg is helaas niet minder lang, we komen in een lange file terecht.  
Eenmaal in onze kamer ziet Peter dat we een mail hebben van Jorge. Ze hebben de schatten van die middag bekeken, en ze hebben in de stenen een kaak ontdekt van een in die regio nog onbekende dinosaurus. De kaak meet slechts 1cm, dus groot was de dino niet. Een geweldige afsluiting van een mooie dag! 
Overigens worden op deze plek nog zeer regelmatig nieuwe skeletten gevonden. Het meer legt dan weer een stuk bot droog of bij een wandeling ontdekken ze botten of 2 dagen eerder nog, dinovoetstappen. 

Deze dag is een rommelige dag. Peter vertrekt vanmiddag naar Buenos Aires om vanaf daar naar Nederland te vliegen voor een week. Eerst maar uitslapen en nog nagenieten van gisteren bij het ontbijt. Daarna moeten we echt beginnen aan het leeghalen van alle tassen, sorteren wat Peter alvast mee kan nemen (thermokleding en dikke pyjama’s mogen weer naar Nederland, net als kleding die intussen te klein geworden is). Daarna nog de was ophalen en wat boodschappen doen. Intussen werkt Mila aan haar werkstuk en doet Jasper Squla. Het lukt uiteindelijk om alles in Peters tassen te stoppen en alle overgebleven spullen in de tassen van Sandra te proppen.  
Aan het einde van de middag brengen we Peter naar het vliegveld, eten nog wat met z’n allen en dan moet Peter toch echt door de douane. We zien Peter nog over het vliegveld naar zijn vliegtuig lopen en dan gaan ook wij terug. Als troost eten we nog een ijsje bij de Mac en dan lekker slapen. 

Sandra is al vroeg wakker. Rond 6u15 kwam er wat geknetter uit de airco (die uitstond) en gekraak uit het stopcontact… Mmhhhh, wat is hier aan de hand? Standby-lampjes gaan uit en weer aan, koelkast gaat uit en wat later weer aan… Stroomstoring…  Maar met al dat geknetter uit de airco is slapen niet echt meer mogelijk. Mila en Jasper slapen gelukkig door alles heen. Ruim 2 uur later is de stroomstoring (bijna helemaal) opgelost.  
Mila kletst nog even met haar klas en we kletsen nog met papa in Buenos Aires.  
Daarna gaan we in de auto, voor een lange rit richting Junin de los Andes. Dit plaatsje is verder niet heel bijzonder, maar vlakbij ligt de Lanin-vulkaan die we wel willen zien. In Argentinië heb je niet zo heel veel grote wegen, wat betekent dat om daar te komen, we dezelfde weg terug moeten nemen als die we 3 dagen geleden hebben gereden. Gelukkig is het een mooie route. We stoppen weer even in Villa el Chocon, nu om met een Giganotosaurus op de foto te gaan. De 2de stop is bij een tankstation, weer bij de Adelaarsrots. Er zijn niet zo heel veel dorpjes langs deze weg. Het was de bedoeling om even snel te tanken, maar ondanks dat er maar 1 auto voor ons in de rij staan, duurt het een half uur voordat we aan de beurt zijn. Dan maar een ijsje tegen onze eigen oververhitting, want het is hier weer ruim 35gr. 
Het laatste stuk bestaat uit 1-auto-bruggetjes, en leuke bergweggetjes en een stop bij de condorrots. Geen condor te zien, maar van een paar honderd meter afstand kun je duidelijk zien, waar ze normaal gesproken zitten: de rotsen zijn wit van de poep. 
De hosteria waar we slapen is verouderd, maar voldoet verder prima. De grote tuin maakt veel goed, Jasper en Mila gaan gelijk spelen. Het eten regelen is hier een grote uitdaging, restaurants gaan pas om 20uur of nog later open. Dan maar weer een pizza, want dat serveren ze wel de hele dag door. 

Papa is veilig geland in Nederland en zit bij oma een echte Nederlandse boterham te eten. Wat klinkt dat heerlijk! Mila en Jasper rekken het spelen totdat we echt weg moeten, willen we nog naar de vulkaan kunnen gaan en redelijk op tijd in San Martin de los Andes aankomen. Het park waarin de vulkaan ligt is klein, maar niet minder mooi. En juist doordat het zo klein is, is het leuk. Er is een visitor centre, en zij geven aan dat er 2 wandelingen zijn: naar de voet van de vulkaan of naar een uitzichtpunt op een heuvel er tegenover. Jasper wil naar de voet, Mila naar het uitzichtpunt. Uiteindelijk weet Mila Jasper over te halen en gaan we naar de heuvel. Na eerst een keer verkeerd te zijn gelopen (hier hangen de bordjes in de boom, op circa 2 meter hoogte, ipv dat ze op de grond staan) en op een camping uit te komen, vinden we de juiste weg. Het pad is steil omhoog, zo steil dat Mila en Jasper blij zijn met de takken die ze als wandelstokken gebruiken. Ook voor Sandra regelen ze er nog 1. Voor de wandelling naar boven staat 1 uur, maar de kleine klimgeiten weten de top in 45min te bereiken. Stelletje bikkels! En wat is het boven mooi! Uitzicht over de vulkaan links, Lago Tromen voor ons en een steppe-achtige omgeving rechts. We kunnen er maar kort van genieten, want we worden bijna van de rots afgeblazen. 
Na 30 minuten lopen, glijden en op de billen landen, staan we weer beneden bij het beekje. Daar moet natuurlijk gespeeld worden! Stenen ingooien, dammetjes maken, bruggetjes maken, terwijl Sandra de lunch maakt… 
Na de lunch rijden we naar San Martin, een dorp verder aan deze route. Maar eerst nog even een ijsje eten in Junin. En net als we rustig in een prieeltje in het park van het ijsje zitten te genieten, ziet Sandra politie bij de auto staan. Oeps…. Snel er naar toe. Ze willen de autopapieren. Natuurlijk, hier heb je ze. Ze willen mijn rijbewijs. Ook dat kan. Nadat ze mijn rijbewijs van alle kanten hebben bekeken en weer opnieuw hebben bekeken, willen ze dan ook nog mijn paspoort. Ook die heb ik bij me. Maar wat is er aan de hand? Je staat aan de verkeerde kant geparkeerd, je mag hier niet staan. (de weg is 2-richtingen, en je mag alleen aan de rijkant ook parkeren (die regel had ik op internet niet gevonden)). Na de nodige hartkloppingen en adrenalineshotjes bij Sandra, die intussen ook nog de nodige vragen krijgt van Mila en Jasper over wat er aan de hand is, besluit de politie dat het te lastig is, en mogen we weg. Als we de auto maar goed weg zetten. Weg zetten? Ik wil hier gewoon weg! Na 3x gecontroleerd te hebben of ik nu moest betalen, of dat ik een boete kreeg, zijn we maar in de auto gestapt en weggereden. Dat was bijna een heel duur ijsje geworden. 
San Martin is iets groter dan Junin, en is een echt wintersportdorp. Je ziet ook de nodige winkels met skimateriaalverhuur. Ook hier hetzelfde probleem met restaurants. We eten iets kleins tot het 20uur is, en bestellen dan alsnog iets te eten. Mila is snotterig en geeft aan dat ze zich niet lekker voelt. Morgen eerst maar wat vitamines regelen, want in dat plakje tomaat op de pizza en een verdwaalde appel bij het ontbijt zit niet veel. 

Mila heeft een slechte nacht gehad (en Sandra dus ook), en voelt zich nog minder lekker. Een ontbijtje, met dit keer veel vers fruit!, kletsen met papa, boodschappen doen en de auto in. Vandaag gaan we via de 7-merenroute naar Villa la Angostura. Daar zou de koninklijke familie een ‘buitenhuisje’ hebben. De route is voert je over een bochtige bergweg langs meerdere diepblauwe meren. Schitterend! Maar omdat Mila zich steeds minder lekker gaat voelen, rijden we zo snel mogelijk door naar het volgende hotel. Een modern ridderkasteel! Inclusief ophaalbrug en een ridderharnas in de entree. Voor Jasper het mooiste hotel ooit. De kamer is alleen klein en erg donker, door de smalle raampjes. En erg veel licht geven de 3 lampjes ook niet. Voor 2 nachten is het prima. 
Tegen etenstijd rijden we terug naar het centrum. We lopen een rondje door de winkelstraat en gaan nog een bij het bezoekerscentrum binnen. Maar geven dat na 10min wachten maar op. We zien wel wat we gaan doen morgen. Ook hier weer het probleem met restaurants die pas laat opengaan, maar we zien een leuk tentje waar ze ook crêpes en wafels hebben. Morgen maar een extra vitaminetablet… 

Mila is vanmorgen echt ziek wakker geworden. Gisteravond bij het slapen was ze al erg warm, en nu heeft ze 39.5gr. Een pijnstiller tegen de hoofdpijn en wat later knapt ze een beetje op. Rustig ontbijten, een beetje spelen bij de biljarttafel, en 2 uur later voelt ze zich goed genoeg om even naar het dorp te gaan. Vandaag draaien we het om: we gaan warm lunchen en ’s avonds eten we een broodje bij het hotel. Dan kunnen we weer redelijk op tijd op bed liggen. 
Eerst nog op souvenirjacht. Jasper heeft gisteren Lego gezien en een klein doosje kunnen we wel kwijt (Peter heeft straks genoeg ruimte in zijn rugzak ;-)). Maar wat een prijzen! Het kleinste doosje (waar je in Nederland E 10 voor betaalt) ligt hier voor minimaal E 30 in de winkel. We hebben bedacht dat we hier een Lego-winkel gaan beginnen, daar kun je goud geld mee verdienen! Na diverse winkeltjes komen we nav een flyer uit bij een dino-winkeltje. En daar heeft Jasper zijn zinnen gezet op een Argentinosaurus-knuffel. Na heel veel blablabla van de eigenaar (paleontoloog, maker van grote dinoreplica’s, ‘vriend’ van Jorge Calvo, schrijver), die vooral zijn posters en boeken aan Jasper wil slijten (beste man, zijn kamer hangt vol met dinoposters en we hebben een boekenkast vol met dinoboeken!) loopt hij met zijn begeerde knuffel de deur uit. 
We kiezen een restaurant uit met Wifi, want in het kasteel is dat bagger. Of zoals Mila op een gegeven moment heel scherp opmerkte: het is zeker een Middeleeuws kasteel, want er is geen water, geen licht, geen Wifi, krakende deuren en ook niet alle stopcontacten werken. Papa moet gebeld worden om te vertellen dat er weer een dinoknuffel aan de voorraad is toegevoegd. 
Na de lunch terug naar het hotel, waar Mila even gaat slapen en Jasper het lezen oefent. Daarna even zwemmen, filmpje kijken tijdens het broodje eten en dan op tijd slapen. Morgen voelt Mila zich hopelijk weer een stukje beter. 

Sandra is blij dat ze dit hotel kan verlaten! Het zag er leuk uit, maar het is enorm gehorig, en als er dan tot in de nacht gebiljart en gefeest wordt, betekent dat weinig slapen.  
Mila voelt zich gelukkig weer wat beter. Nog een pijnstiller voor de laatste hoofdpijn en ze kan er weer tegenaan. Vandaag rijden we weer terug naar San Carlos de Bariloche, waar we morgen de auto weer inleveren en naar Buenos Aires vliegen. De route is weer door de heuvels en bergen en langs het Nahuel Huapi-meer. Geen straf om hier te rijden, als zou ik er liever naast zitten om ervan te kunnen genieten.  
We rijden Bariloche een stukje voorbij, op weg naar een stoeltjeslift. Eenmaal boven zou je een fantastisch uitzicht over bergen en meren hebben. De stoeltjeslift op zich is al een feestje, zeker voor Jasper die tot zover op wintersport te klein was voor een stoeltjeslift. En eenmaal boven is het uitzicht adembenemend! Bergen en meren, overal waar je kijkt. Een woord: wow!! 
Na een half uurtje heeft Jasper wel weer genoeg bergen en water gezien en wil vooral een broodje eten. Weer terug met de stoeltjeslift en in de schaduw even lunchen. Daarna naar Bariloche, richting het hotel. Alvast eea inpakken, en daarna op zoek naar een restaurant dat niet pas om 20uur of later opengaat. Na het eten horen we muziek in 1 van de lager gelegen straten. We dalen af en zien een optocht met vaak iets te zwaarlijvige dames in te kleine pakjes en drummers. Zelfs Jasper vraagt waarom deze vrouwen zo dik zijn en waarom ze dan zulke kleine kleren aanhebben. Uuhhh, tja…. 
ik heb niet op alle vragen een antwoord (waarop hij dan weer zegt: ‘mama, jij bent niet zo slim he, jij weet niet alles’). Daarna is het tijd om te gaan slapen, deze nacht hopelijk meer bedrust. 

Jasper vond het vannacht nodig om iets te vertellen over dino’s, dus de nachtrust was helaas niet echt beter. Mila en Jasper slapen heerlijk uit tot bijna 9uur, wat mij de kans geeft alvast spullen in te pakken. Douchen, ontbijten, laatste spullen in de tas, nog even met papa en oma kletsen en naar het vliegveld. Precies op deze laatste rit gaat het motorlampje branden. Ohoh, als we het maar halen tot het vliegveld, dan zoeken zij het maar verder uit. 
Auto inleveren was zo gebeurd, bij het inchecken kwamen we erachter dat de bagage nog betaald moest worden (huh?). Niet veel keus, dus betalen dan maar. Door de douane en daarna lang wachten tot we mogen boarden. Het stijgen gaat met nogal wat achtbaaneffecten, inclusief het nodige gerammel van de kasten boven ons en uit de keuken, vlak achter ons. Gelukkig neemt het na circa 15min af. De vlucht verloopt verder voorspoedig, alleen de landing is weer pittig: de piloot gaat zo vol in de remmen, dat je strak komt te zitten in je gordel. Het levert hem in ieder geval een applaus op. 
Na 3 ubers (een veel goedkopere (en eigenlijk verboden) taxi) te hebben besteld, is er eindelijk 1 die ook komt opdagen. In het hotel worden we in het Nederlands ontvangen. Dat is leuk! Mila vraagt de beste man het hemd van het lijf. Wat is leuk, wat niet, is het veilig, hoe lang duurt het, etc. Geduldig beantwoordt hij alle vragen, waardoor we bijna vergeten in te checken. Het hotel is verder ok, niet heel bijzonder, maar de tips van deze man in onze eigen taal (ipv het Spengels (Engels op zijn Spaans)) maken veel goed. 

De dierentuin die we eigenlijk van plan waren te gaan bezoeken, bestaat niet meer. Er is er nu 1 60km buiten de stad. Er is ook een natuurhistorisch museum, met dinoskeletten. Dat ziet Jasper wel zitten. 
Tegen de middag pakken we de bus naar het Stadspark waar het museum gelegen is. De busrit op zich is al een avontuur, zoals hij zich door het drukke verkeer begeeft. We stappen uit bij een groot park, met de nodige speeltuinen. Aangezien het museum toch nog dicht is, gaan we eerst daar naar toe. Als er wat energie uit de lijfjes is, gaan we richting museum. Toegangsprijs is echt een lachertje: ARS 200 voor Mila en mij samen, Jasper is gratis. Omgerekend is dat circa E 5. Waren de musea in Nederland maar zo goedkoop! Er zijn verschillende zalen waarvan de hoogtepunten toch wel de dinobottenzaal, de bek van een grote haai, waar je met z’n 2-en makkelijk in past, en skeletten en opgezette gevaarlijke dieren zijn. Leuk om te zien, dat ze in de 4 maanden al heel veel dieren hebben leren kennen, en dat ze ook vaak nog precies kunnen vertellen waar dat dan was. En dat de tarantula die wij hebben gezien, toch echt wel een maatje groter was dan deze. En tja, de dinobotten, als je een dag paleontoloog bent geweest, dan is dit een aardigheidje. Na ruim 2 uur nemen we de bus weer terug naar het hotel. Sandra heeft geprobeerd nog een dierentuintoer waarbij je ook dieren mag vasthouden voor morgen te regelen, en er zou nog plaats zijn. Het staat Sandra tegen, dat je zo dicht bij die dieren kunt komen, maar Mila en Jasper lijkt het wel wat. En aangezien de andere dierentuin en een dagtripje Uruguay niet doorgaan (boottickets waren ruim E150!), mogen ze dit gaan doen. Er moet nog wel betaald worden.. En dan blijkt de gemailde betaallink niet te werken, en is het bedrijf verder niet meer bereikbaar… We wachten totdat het echt tijd wordt om te gaan eten, en dan geven we het maar op. 2 Teleurgestelde kinderen. We verzinnen wel wat anders leuks voor morgen! 

We maken er een rustige ochtend op de kamer van. Jasper werkt een hele tijd aan Squla (verbazingwekkend wat hij allemaal doet op groep 3 niveau!), en Mila legt een laatste hand aan haar werkstuk over Argentinië. Dan kan Peter die in het vliegtuig doornemen.  
Met de bus gaan we naar een groot winkelcentrum waar ze op de 2de verdieping een kindermuseum hebben. De bus is hier een ideaal vervoersmiddel: het kost bijna helemaal niets (alhoewel Jasper vandaag opeens niet meer gratis was, maar dan nog kost het p.p. 40cent), je gebruikt google/maps als navigatie voor wanneer je uit moet stappen en verder wacht je tot je je halte bent (en daar heb google/maps voor nodig, want die staan nergens aangegeven). De bus heeft hier overigens geen dienstregeling, je gaat bij de halte staan en binnen een paar minuten komt er wel een bus.. 
Maar goed, het museum: het is niet een echt museum, maar een soort grote kinderspeeltuin waar ze dingen uit het dagelijks leven hebben nagebootst. Zo is er een supermarkt, waar je boodschappen kunt doen en deze kunt laten scannen, er is een Mac Donalds, waar ze de keuken van hebben nagebouwd, zodat je zelf nephamburgers kunt samenstellen (ik kreeg van Jasper een hamburger met 4 lappen vlees, en dat voor een vegetariër (het was wel nepvlees, zei hij)), een boot inclusief havenkraan zodat je de boot kunt laden en lossen, etc. Als iemand weet, waar zoiets in Nederland is, hoor ik het graag, want ze hebben zich 3 uur lang prima vermaakt, en toen waren ze nog niet klaar maar wel moe. We eten wat in het winkelcentrum en lopen daarna nog een rondje langs de winkels. We komen nog een kinderkapper tegen en na wat overredingskracht wil Jasper wel geknipt worden. Met een fris geknipt koppie nog een ijsje halen en dan met de bus naar het hotel toe. 

De laatste dag in Buenos Aires, de laatste dag in Argentinie en de laatste dag in Zuid-Amerika. Na het ontbijt tassen verder inpakken en wachten totdat Peter er weer is. Die komt rond 11uur het hotel binnen lopen. Moe na een lange en pittige reis (stinkvoeten van zijn voorbuurvrouw in het vliegtuig en een klein kind achter hem), eerst maar even bijkomen. 
We lopen daarna met zijn allen nog een rondje door de winkelstraat, om rond 14uur door een busje te worden opgehaald. Sandra heeft voor op de laatste dag nog een rondrit door de stad geregeld. Niet de hele stad, want die is te groot, maar langs een paar bezienswaardigheden. Het busje neemt ons eerst mee naar het werkpaleis van de president, dan door de wijk San Telmo, waar de Tango is ontstaan, de wijk La Boca van voetbalclub Boca Jr. (van Maradonna), Puerto Madero (de haven), en een niet-betaalbare nieuwe wijk (zo duur, dat er geen scholen gebouwd zijn, omdat gezinnen deze wijk niet kunnen betalen) en via het San Martin Park (die heeft gevochten voor een onafhankelijk Argentinië) naar La Recoletta, waar Evita Peron begraven ligt.  
We eten nogmaals bij het restaurant waar we 2 dagen geleden met z’n 3-en hebben gegeten. We zijn er over eens dat Peter de dure eter is, want nu is de rekening 2x zo hoog als met z’n 3-en ;-). 
Spullen ophalen in het hotel en met een uber naar het vliegveld. De 2de, want zoals gebruikelijk hier komt de 1ste niet opdagen. Er is een ongeluk gebeurd op de snelweg, dus we nemen een ruime omweg door de stad. Gelukkig zijn we ruim op tijd. 
En op het vliegveld blijkt maar weer dat het goed is, dat we de tijd hebben genomen. De dame bij de incheckbalie vertelt dat we een visum nodig hebben omdat onze volgende vlucht naar Australië gaat, en dat is een visumland. En die hebben we nog niet geregeld. Zonder deze visa mag je het vliegtuig niet in. Peter en Sandra zien al een paar extra dagen Buenos Aires voor zich… De grondstewardessen kunnen die visa voor ons regelen, a $50 per persoon, en in de hoop dat ze op tijd binnen zijn, of we proberen het zelf. Op de eerste site die ze aanreiken kunnen we niet aangeven dat we uit Nederland komen. Wat nu? Dit hebben ze ook nog nooit eerder meegemaakt, maar na wat zoeken komen ze met een 2de site. Die had Peter ook zelf al gevonden. Met de nodige stress in ons lichaam en 2 klierende kinderen achter ons lukt het uiteindelijk om 4 visa te regelen. Er staat geen (lange) rij achter ons gelukkig, waardoor we dit konden doen. Dit levert weer wat extra rimpels en grijze haren op. Maar we kunnen gaan vliegen, als we op tijd door de security en emigratie zijn. Daar staan dit keer geen lange rijen (Peter heeft hier de vorige keer een uur gestaan), waardoor dit snel gedaan is, en we bij de gate onze stress kunnen loslaten. De stewardess komt ons nog even nieuwe tickets geven, want we zaten niet bij elkaar. 
Adios Argentinië, Kia Ora New-Zealand! 

Wist je dat: 
- De snelheidsborden in Argentinië slechts een suggestie zijn? Als er 80 staat, mag je 50, maar ook 100, of 130…; 
- Dat zelfde geldt voor stoplichten: rood is slechts een suggestie dat het misschien beter zou zijn dat je zou stoppen…; 
- Mila en Jasper het supergoed hebben gedaan, toen Peter in Nederland was? Mila heeft samen met Peter Spaans geleerd, en ze vertaalde steeds de rekening, vroeg de sleutel in het hotel, en deed de bestellingen bij het eten. Jasper ging dan op zijn beurt aan het einde om de rekening vragen en het geld geven. Ik ben supertrots op allebei!; 
- Jasper sinds de aankomst in Argentinië heeft afgeteld totdat we dino-botten zouden gaan opgraven? En hoe dichter bij 1, hoe enthousiaster hij werd; 
- Jasper gitaar wil leren spelen als hij groter is?; 
- En zijn wens om paleontoloog te worden sterker is geworden? Maar ook coureur.. 
- Mila na 5 minuten les/rondleiding door de 2 dames bij Proyecto Dino riep ‘ ik wil geoloog worden’?  
- We in de auto steeds met muziek aan het dj-en zijn? Mila wil wat meer de prettig-in-het-gehoor-liggende muziek, Jasper geeft de voorkeur aan gitaren en dan graag zo hard en veel mogelijk; 
- Mila en Jasper heel goed de route kunnen uitleggen? Mila kan goed vertellen waar we links of rechts moeten in een dorp, en Jasper roept hoe hard we mogen en bij bochtige bergweggetjes welke kant op de volgende bocht is; 
- Dat we na bijna 2 maanden de restaurants wel zat zijn? Al die pizza’s, pasta’s, rijst met groenten en kipkipkip, bleh! De eerste bestellingen voor als we in Nieuw-Zeeland zelf weer kunnen koken liggen al klaar: hamburger met boontjes en aardappelen ; 
- Jasper al dagen roept, dat het een heel leuk feestje was? En dan bedoelt hij het opgraven van de dinobotten; 
- Peter en Sandra 14 jaar geleden ook al in El Calafate zijn geweest, maar dat het kleine dorpje van toen nu een groot toeristendorp is geworden? Sommige cafe’s en winkeltjes herkenden we nog wel.