Watervallen, gletsjers en weggeblazen worden in Argentinie

De taxichauffeur die ons 2 dagen eerder van het vliegveld naar ons hotel in Lima heeft gebracht, houdt zich aan zijn woord en staat keurig voor tijd op ons te wachten. Via de nodige omwegen komen we op tijd aan op het vliegveld. We zijn intussen geoefend in het inchecken en door de security gaan, dus dat gaat redelijk snel. We hebben nog wat soles over, zodat we nog een souvenirtje kunnen kopen. We hebben alleen geen rekening gehouden met de hoge prijzen voor het eten op het vliegveld. Dom van ons… Er blijft nog wat over, en Jasper en Mila kopen nog een luiaardknuffel en wat chocolade. Dan rennen naar het vliegtuig, want het winkelen heeft toch iets te veel tijd in beslag genomen. We boarden als laatste, maar gelukkig nog op tijd. 
In nog geen 4 uur vliegen we naar Buenos Aires, waar we 28 dagen zullen blijven. Peter iets korter, die gaat eind januari een weekje terug naar Nederland. 
Door de douane (joepie, weer een stempel!), en op zoek naar een taxi. Volgens de stewards die we om informatie hebben gevraagd, kost een taxi omgerekend circa E 50. Dat is schrikken, wat duur! In de hal worden we belaagd door diverse mensen die een taxi voor ons kunnen regelen. Sandra heeft intussen op Uber opgezocht dat die ARS 530 gaat kosten (circa E 14). Peter loopt naar een balie, Sandra naar de andere, maar de taxirit is minimaal ARS 1200, met een verschil van slechts ARS 50. Dan een Uber, ook al zou die illegaal zijn. 
Een vriendelijke dame die dringend deo moet gebruiken staat ons met haar auto op te wachten. Ze vertelt veel over Buenos Aires, het land, de crisis en Maxima. Allemaal bruikbare informatie voor Mila’s werkstuk .  
Na 40 minuten zet ze ons af bij ons hotel. Mila en Jasper zijn dolenthousiast over het hotel en dat dit hotel 4 sterren heeft.  En een zwembad, waar ze helaas geen gebruik van kunnen maken, omdat we er maar 1 nachtje zijn. 
We gooien onze spullen op de kamer, en gaan naar buiten. Vlakbij is een park met speeltuin, daar kunnen ze even hun energie kwijt. Daarna eten en slapen. 

Uitslapen (nou ja, het is 2 uur tijdverschil met Peru en we hebben de wekker gezet om het ontbijt niet te missen), rustig opstaan en lekker ontbijten. Mila en Jasper vinden de grote keuze geweldig! Na weken broodje, boter, jam en vaak een nattig roerei is het inderdaad een verademing. Na het ontbijt inpakken en sleutel inleveren. We hebben nog een uur of 3 voordat we naar de bus moeten. We wandelen eerst naar een barbier. Peter wil heel graag een keer geschoren worden door een echte barbier. Zijn zaak past helemaal: hele oude stoelen die een klein stukje achterover kunnen, kwasten en een mes. Knippen en scheren kan hij wat minder, die beste man heeft echt een bril nodig. Peter moet nog de nodige stukken bijwerken. 
Na deze ervaring lopen we naar de Obelisk en via de theaterwijk weer terug naar ons hotel waar de spullen staan te wachten. En dan is het opeens toch haasten om bij de bus te komen. We moeten door een minder fijn stuk van Buenos Aires, en met onze bagage zijn we makkelijke prooi. Mila en Jasper werken goed mee, lopen dapper door met hun tassen (oke, Jasper geeft aan dat zijn batterijen op zijn, maar als Sandra ook zijn tas neemt, gaat het weer stukken beter), en uiteindelijk zijn we toch op tijd op het busstation. De bus moet ons in circa 18 uur naar Iguazu brengen, waar we 2 dagen bij de watervallen kunnen kijken. 1 dag de Argentijnse kant, en 1 dag de Braziliaanse kant. 

Deze busrit beviel een stuk beter! De weg minder bochtig, een chauffeur die tijdig remt voor bochten en drempels en van de stoelen kunnen prima bedden gemaakt worden. De bus doet er helaas wel bijna 2 uur langer over, waardoor we pas tegen 10u30 in Puerto Iguazu uitstappen. We lopen naar het hotel, een paar blokken verderop. We kunnen nog niet inchecken, maar wel onze spullen achterlaten. Eerst even opfrissen en dunnere kleren aan, het is hier ruim 35 gr. We vragen een taxi om ons naar de watervallen van Iguazu te brengen. Vandaag willen we de Argentijnse kant van de watervallen bekijken, morgen de Braziliaanse kant (stempels scoren!), Foz do Iguazu. In totaal heeft Iguazu circa 280 watervallen, van heel erg groot tot klein. In een half uur staan we bij de entree, en een treintje brengt ons naar de wandeling die naar het ‘duivelskeelgat’ gaat. Peter is hier al een keer geweest, en heeft al verteld dat het immens is. In een half uurtje lopen we in de drukkende warmte naar het spektakel. Onderweg zien we hele grote vissen (net zo groot als Jasper), heel veel vlinders (die gezellig meeliften op petten, schouders en shirts) en vogels. Bijna bij het einde doen Jasper en Mila hun ogen dicht, ze willen verrast worden. En dat worden ze! Het enige wat ze kunnen uitbrengen is ‘wow!’. En dat is ook het enige passende. Wat groot, wat mooi, wat een herrie ;-). Jasper vindt het stiekem ook wel een beetje spannend en wil na een tijdje weer weg. 
Het treintje brengt ons van het laatste station naar het middelste station. Daar kunnen we de bovenlangs- en onderlangs route doen. Eerst wil Jasper de neusbeertjes eens goed bekijken. Gelukkig wel van een afstandje, want ze hebben scherpe tanden en nagels en als je eten hebt, kunnen ze agressief worden. Vooral de kleintjes vindt hij ‘schattig’. Een stukje verder komen we ook nog aapjes tegen. Ook hier is de mama-aap met het kleintje op de rug ‘schattig’ en ‘cute’. 
We gaan eerst bovenlangs lopen. Jasper kan zijn geluk niet op als we een krokodil (yuacutate) in het water zien liggen en ook nog eens flink grote spinnen zien hangen in hun webben. De wandeling brengt ons naar andere watervallen met ook hier weer een spectaculair zicht erop.  
Als laatste de onderlangs route, met ook hier weer hele mooie watervallen. Er staat een lange rij voor de trein terug naar het beginstation, dus die paar honderd meter lopen we ook nog wel even. Nog even wat te snacken regelen (eten is er weer eens bij ingeschoten ) terwijl we wachten op de taxi terug.  
Onze tassen naar de kamer brengen, weer opfrissen en naar een restaurant. De taxichauffeuse had ons haar favoriete restaurant doorgegeven. Blijkt het een chique restaurant te zijn, waar we ons enigszins misplaatst voelen. Mila en Jasper delen een grote biefstuk met wederom patatas. Bijzonder dat ook hier nergens groenten bij worden geserveerd. 

Mila en Jasper slapen heerlijk uit. Het ontbijtbuffet is daardoor al zo goed als leeg, als wij komen. Ontbijt bestaat uit wat toast, taart en cake.  
Met de taxi naar de Argentijnse grens. Stempel in ons paspoort! Daarna een stukje niemandsland met een brug over de rivier. Het eerste stuk van de brug heeft een wit/blauwe afscheiding, en halverwege wordt de afscheiding geel/groen. Daar loopt de grens tussen de 2 landen. Door naar de Braziliaanse paspoortcontrole. Hier moeten we even uit de auto om een stempel te halen.  
De taxichauffeur vertelt dat we aan de Braziliaanse zijde een boottocht naar de watervallen kunnen maken. Aan de Argentijnse kant kon dat niet, daarvoor zijn Mila en Jasper nog te jong. Heel mooi, heel bijzonder, heel gaaf. Bij het boeken blijkt dat hij commissie krijgt. Dat verklaart waarschijnlijk ook wel zijn enthousiasme. 
De Braziliaanse kant moet je met de bus doen. Eerst een half uur in de rij om in de bus te komen om ons 10min verder af te gooien bij het Manoco Safari Centrum. Daar bellen we eerst even met oma Laloli om haar te feliciteren. Nu mogen we in een karretje stappen, dat ons na wat korte stops voor uitleg een stukje verderop af zou moeten zetten. Maar er zijn jaguars met baby jaguars gezien op het pad, dus lopen is niet verantwoord. We moeten blijven zitten. Vervolgens nog een jeep voor de laatste paar honderd meter, en dan staan we bij de lift die ons naar het bootplatform moet brengen. Spullen in de kluis, want Mila en Jasper willen in de natte boot. Zwemvesten aan, en aan boord. Alleen de speedboot is al een heel spektakel, we stuiteren op de golven. Nog 10 min liggen bij de watervallen en dan gaat de boot weer verder. Richting de waterval waar we doorheen gaan. Mila en Jasper gillen van plezier, Sandra schrikt zich rot omdat ze geen lucht krijgt van de hoeveelheid water die ze over haar heen krijgt. De kapitein geeft aan haar wel naar de droge boot te willen brengen. Dan blijf je op afstand van de watervallen. Doe maar! Kan ik daar bijkomen. 
Na de overstap scheurt de boot met Peter, Mila en Jasper nog aan boord, naar de volgende waterval om nog natter te worden. Voorzover mogelijk, want van de eerste watervaldouche waren we al doorweekt. 
Na de boottocht gaan we met de jeep en karretje weer terug naar de bus. En met de bus naar HET uitzichtpunt aan de Braziliaanse kant, die op het duivelskeelgat. Eerst een kokosnoot kopen (bah, wat vies!), en dan een mooie wandeling langs watervallen. Jasper is al waterval-moe, die vindt de reptielen die we in diverse formaten tegenkomen veel interessanter. Mila en Sandra lopen aan het einde van de wandeling snel naar het duivelskeelgat, Jasper durft niet en Peter blijft bij hem, en dan weer terug naar de bus. Net voor de bushalte staat nog een capibara met kleintje te eten. 
Bij de uitgang staat onze taxi al op ons te wachten. De grenscontroles duren nu wat langer, het is erg druk. 
Eenmaal terug duiken Mila en Jasper het zwembad in, gaat Sandra alvast inpakken en hangt Peter alle natte spullen te drogen. Morgen vliegen we van het uiterste noorden naar het meest zuidelijke puntje van Argentinie. Van ruim 35 gr. naar circa 5 gr.  

De wekker staat al voor 6uur. Om 6u30 staat de taxi voor, die ons naar het vliegveld van Puerto Iguazu brengt. Het vliegveld stelt (nog) niet veel voor: 1 halletje met een paar balies, 1 voor elke vliegmaatschappij die op Iguazu vliegt, 2 gates en 1 vertrek- annex landingsbaan. En een restaurant waar wij na een half uur wachten op ons ontbijt ons geld terug eisen omdat dit te lang duurt en omdat we nu naar de gate moeten. Een snelle controle (niets hoeft uit te tas!) en we staan in de ‘vertrekhal’. 
Het eerste vliegtuig brengt ons in een kleine 2 uur naar Cordoba. Daar moeten we ruim een uur wachten in een overvolle vertrekhal op ons vliegtuig naar Ushuaia, het ‘einde van de wereld’.  
Het tweede vliegtuig vliegt in een kleine 4 uur naar Ushuaia. Na de landing beginnen mensen te klappen. Wat een onzin, denken wij. Totdat wij naar buiten stappen en bijna weggeblazen worden door de harde wind. Jasper ligt op een gegeven moment zelfs op de grond, omvergeblazen… 
Een chagrijnige taxichauffeuse brengt ons naar ons hostel voor de komende 4 nachten. Bij het inchecken krijgen we te horen dat betalen met creditkaart 10% extra kost! Sjips, zoveel contant geld hebben we niet op zak, en zeker geen dollars. Peter wordt boos en geeft aan dat het belachelijk is, maar de dame blijft bij haar standpunt. Maar, we mogen ook met debitkaart betalen. Dan tovert ze opeens een heel ander bedrag te voorschijn, in Argentijnse pesos. Peter pakt nog snel zijn omrekenapp erbij, en geeft aan dat dat ook veel te veel is en hij laat zijn bedrag zien. Uiteindelijk gaat de dame akkoord. Mila genereert zich een beetje, maar als we uitleggen waarom we boos zijn geworden, snapt ze het wel.  
We gooien onze tassen op de kamer, verdelen de bedden en gaan naar buiten, het dorp verkennen, boodschappen doen en een wandelkaart van Vuurland regelen. 

Redelijk geslapen in een veel te warme kamer. Iets met dunne wandjes en vloeren en een dove benedenbuurman die zijn televisie heel hard had staan. 
Na het ontbijt naar de busticketverkoop, waar net de bus van 10uur weg rijdt. Dat betekent een uur wachten op de volgende bus. De tijd besteden we nuttig door alvast bootkaartjes voor de volgende dag te regelen. 
Het minibusje brengt ons in een klein half uurtje naar het natuurpark Tierro del Fuego. De rijstijl van de chauffeur lijkt een beetje op zijn Peruaanse collega’s, tot het schampen en doorrijden van een andere auto aan toe. Kaartje kopen en naar de 2de halte, waar het meest zuidelijke postkantoor staat. Hier wilde Mila heel graag naar toe, want deze postbode zet ook stempels in je paspoort. En een stempel dat je aan het einde van de wereld bent, stond hoog op haar verlanglijstje. En omdat we uit Nederland komen, krijgen ze ook nog een stempel met ‘we love Maxima”. 
In een kleine 5 uur wandelen we vervolgens naar het volgende punt waar de bus komt. Een mooie wandeling met uitzicht op bergtoppen, langs baaien en door het bos. Je zou hier ook wilde dieren kunnen zien, maar daarvoor maken we teveel herrie . De lunch (zelfgemaakte, verse stokbroodjes met tonijn en mayonaise) wordt bestempeld als de lekkerste sinds tijden. Wat heerlijk om weer in de natuur te zijn. 
De bus brengt ons terug naar het busstation. Via het hotel en wasserette gaan we op zoek naar een restaurant. Dat wordt steeds lastiger, we zijn klaar met elke dag verplicht uiteten. En de meeste restaurants gaan pas om 20uur open en dat is veel te laat voor de kleine Laloli’s. En een keer verse groenten, meer dan een plakje tomaat op je pizza, zou ook wel fijn zijn.   

Op tijd op en snel ontbijten. Om 8u30 moeten we in de haven zijn, voor een boottocht over het Beaglekanaal. We gaan aalscholvers, zeeleeuwen, een hele oude vuurtoren en pinguïns zien! En we hopen op walvissen, met heel veel geluk moet je die ook kunnen zien. In een half uur varen we naar een eiland vol met aalscholvers. Volgens Jasper lijkt dit net op het poepeiland in Paracas, en binnen 2 minuten zit hij weer binnen. Door naar het zeeleeuweiland. Hier blijft Jasper al wat langer buiten staan, maar bijzonder vindt hij het nog steeds niet. In San Francisco waren ze groter. We zien een paar kleine zeeleeuwen en een paar zeer grote papa’s. 
Dan op weg naar de vuurtoren. Net voordat we daar zijn, houdt de kapitein in, en horen we dat er walvissen zijn. Snel jassen aan en naar buiten om te speuren. Verder geen informatie waar ze zijn, hoe lastig wil je het hebben. En dan zien we achter de boot wat water omhoog geblazen worden. Zou dat??? JAAAA!!! Daar zien we een walvisstaart van een babywalvis! Nog wat gespuit van water en dan is hij weer de diepte in. Wat gaaf! Deze excursie is nu helemaal geslaagd! 
De vuurtoren is niet zo interessant en de aalscholvers en verdwaalde zeeleeuw die erop dat eiland zit, eigenlijk ook niet. Door naar de pinguïns. Bij de pinguïns kunnen we Jasper wel verleiden om naar buiten te komen en te blijven. De pinguïns waggelen op het eiland rond, wandelen het water in, duiken in, onder en door het water en springen weer het land op. Er zijn ook heel veel jonge pinguins, met een donsvacht. Ze zijn zo komisch, zo leuk! 
De boot vaart nog door naar Haberton Ranch waar de helft van de mensen uitstapt en wij varen in ruim 2 uur terug naar Ushuaia. 
Vandaag doen we verder niet veel meer. We zijn moe en verzadigd van al het reizen, ervaren en zien. Morgen ook maar een rustig dagje. 

We wilden uitslapen, maar we worden wakker van de wekker van de buurman. Rustig opstaan, heel lang ontbijten (Mila blijft maar eten halen), videobellen met vriendinnetje, en dan naar een museum over de ontstaansgeschiedenis van Vuurland. Aan de buitenzijde van het pand zie je boeven ontsnappen en politieagenten staan, en dat leek Jasper wel wat. We leren over de allereerste volken die in Vuurland woonden en waarvan ze leefden, Magelhaen die voorbij Kaap Hoorn voer, Darwin die mee was op een boot en pinguïns bestudeerde en de basis voor zijn ‘survival of the fittest’-theorie legde, dat ze hier een gevangenis hadden, want je kunt hier toch niet ontsnappen en die kou brengt je wel discipline bij, dat de gevangenen een spoorlijn hebben aangelegd (tren el fin del mondo) en over de bemanning van een boot die een kleine 2 jaar op het ijs hebben gewoond, omdat hun boot was gezonken.  
Daarna brood halen (4 voor omgerekend E16!) en een taartje eten bij Tante Sara. Door naar de supermarkt waar we alvast boodschappen willen doen voor als we gaan kamperen in Torres del paine. Het is nu even flink sjouwen, maar het geeft hopelijk wat rust op de ochtend dat we naar Torres gaan. Die ochtend is namelijk erg kort en te goed gevuld. 
Op de hotelkamer tassen omkeren, uitzoeken wat we mee gaan nemen bij het kamperen, weer inpakken en bedenken hoe we de rest veilig gaan achterlaten in het hotel. 
Voor het eten komen we in een Ierse pub terecht, waar we ze de beste nuggets ooit serveren. Daarna lekker slapen, wat voor de kleintjes geen probleem is. Peter en Sandra liggen tot laat wakker, met gedachten als ‘waar gaan we aan beginnen’ :s. 

Wekker, snel opstaan, laatste dingen inpakken terwijl Mila en Jasper rustig aan de ontbijttafel nog wat eten. Snel de taxi in, en naar het busstation 1.5 km verderop. Net teveel met de goed gevulde tassen en de kleine beentjes. De bus brengt ons eerst in een kleine 12 uur naar Punto Arenas in Chili en dan in 4 uur naar Puerto Natales, waar we vroeg in de nacht zullen aankomen.  
Bij de Argentijnse grens moet iedereen de bus uit, stempel halen en weer de bus in. 15 minuten later zijn we bij de Chileense grens. Dat kost wat meer tijd. We moeten wachten tot we aan de beurt zijn. In tussentijd sleurt de buschauffeur wat tassen uit het bagageruim, en springt een hond het bagageruim in. Controle op vlees, zuivel, groenten en fruit, dat mag je niet zomaar de grens overnemen. Hopelijk mag het blok kaas dat we in onze tas hebben zitten voor tijdens onze wandeltocht wel gewoon mee. De salami wordt nog even snel soldaat gemaakt door Peter, Mila en Jasper. We horen later dat er complete kaaspizza’s in tassen zitten… Of het is toch gewoon toegestaan, of de hond is toe aan pensioen. 
Na nog een stuk rijden gaat de bus de boot op. Wij moeten zelf lopend de boot op en af. Machtig interessant vindt Jasper dat! 
Ruim voor tijd komen in Punta Arenas aan. We proberen nog een plekje te krijgen in een bus eerder, maar die zit helaas al vol. Dan maar lekker eten en bij de supermarkt onze voorraad salami aanvullen ;-). 
Om 21 uur weer de bus in en nog geen 3 uur later zijn we in Puerto Natales. Mila en Jasper hebben heerlijk geslapen onderweg. Peter snelt de bus uit, om 1 van de 2 taxi-chauffeurs die er staan te regelen voor onze bagage en 10 minuten later checken we in bij ons hostal. Als we boven komen, herkennen Peter en Sandra de ruimte en blijkt dit het hostal te zijn, waar we 14jaar geleden ook in hebben geslapen. 

Peter en Sandra zijn al op tijd op, Mila en Jasper slapen uit. We gaan vandaag naar Torres del Paine en Peter moet nog de tentspullen ophalen. Een snel ontbijt, een lege tas mee, en weg is hij. Gefrustreerd komt Peter terug. Het hele proces van spullen lenen was al erg moeizaam en ook het ophalen ging niet vanzelf (wij hebben zijn complete nieuwe website getest, bij het trachten te maken van een reservering, dat heeft ons 2 maanden gekost). We moeten een dag extra betalen omdat we voor 14u30 spullen komen ophalen, we hebben voor 3 personen eetkommen en bestek meegekregen (voor de 4de persoon moesten we een extra kookset huren (we eten wel uit de pan of we delen een kom)) en lucifers, die moet je zelf maar aanschaffen (pannenkoek, dat ding heeft een ontsteker, ken je eigen materiaal!)). Sandra rent nog even naar de supermarkt (want van die ontsteker ontdekken we pas in het park), laatste spullen in de tassen, nog een laatste controle en met de taxi naar het busstation. 
Waarom we dan toch bij dit bedrijf hebben geleend? Hij is de enige die al zo vroeg open is, de rest gaat pas open op het moment dat onze bus naar Torres gaat. En onze planning in Argentinië is zo strak, dat we niet een dag eerder kunnen komen om spullen op te halen. 
De bus brengt ons in 2 uur naar de entree van het park. De entree bestond 14jaar geleden uit een klein houten gebouwtje met een slagboompje, nu is het een groot gebouw met dan toch weer 2 kleine bureautjes. We kunnen nu zelfs met de bus naar de camping, maar besluiten de 7km te voet af te leggen. Onder protest van de kleine Laloli’s. 
Na een kleine 2 uur komen we bij een groot welkomstcentrum en worden we doorgestuurd naar de camping 5 min verder. Wat een drukte! En wat een wind (de Austral of zuidelijke wind)! We zoeken een plekje voor onze 2 tentjes (‘zet maar ergens neer’), als intussen geoefend kampeerders zetten we die in korte tijd op, en gaan dan naar een iets grotere tent om te koken. De pasta smaakt helaas nergens naar (is het de pan of de slechte kwaliteit spaghetti of de combinatie?). Om 9 uur liggen we allemaal in bed, omdat we moe zijn, maar ook omdat de harde wind en de kou het buiten zitten niet aangenaam maken.  
De eerste paar uren zijn voor Peter en Sandra een lauwe douche. Waar het 14 jaar geleden nog een onontdekt pareltje was, heeft nu het massatoerisme Torres ontdekt. Grote refugio’s (hutten waar je kunt slapen), grote campings, het hotel is minimaal in omvang verdubbeld, en bussen die af en aan rijden. Nu zijn herinneringen altijd wel mooier, maar dit is even aanpassen. Alsof je naar een kleine ouderwetse kermis gaat, en je midden in Disneyland terecht komt… 

De wind is in de nacht alleen maar sterker geworden. En ook zijn de Torres (torens) niet meer zichtbaar. Peter en Sandra hebben regelmatig wakker gelegen met de zorg of de tent wel blijft staan, Mila en Jasper hebben overal doorheen geslapen.  
Na een ontbijt, met inderdaad de salami en Cars-jam, gaan we op pad. We willen vandaag naar de basis van de Torres, een wandeling van circa 3,5 uur voor volwassenen, wij zullen er vast een uurtje langer over doen. Bij het rangerhuisje horen we dat de wandeling ondanks de wind te doen is, maar dat er wel windtunnels zullen zijn. Moedig gaan we op pad, net als tientallen anderen. We stappen moedig door de harde wind heen, houden Jasper op de been als hij bijna omvergeblazen wordt, en ook de regen deert ons niet. Maar als we na ruim een uur steeds meer volwassenen zien omdraaien, krabben wij ons ook achter de oren. Moeten we dit echt doen? Is dit het waard? De Torres zit toch al in de wolken, die ga je niet zien, het laatste stuk klauteren over rotsen (ze zullen daar vast nog geen roltrap hebben aangelegd) is met die wind en regen glad en gevaarlijk geworden. 
Jasper en Mila geven aan zelfs liever schoolwerk te doen, dan nog verder te lopen. 
Een stuk lager is de wind beter te doen, en ook de regen neemt wat af. We besluiten om richting het meer Njordskold te lopen. Prima te doen, op wat stevige windvlagen na. We lunchen met uitzicht op het meer en keren dan weer om, richting de tent. 
De tenten zijn veel te klein om in te zitten, zijn echt bedoeld om alleen in te slapen, dus dan maar naar de refugio. Bij de tent zitten is geen optie, op de camping is de wind nog steeds erg sterk. Een grote fles Sprite en voor Jasper een groot stuk taart, schoolwerk voor beide, en we zijn 2 uur verder. Koken (de pasta smaakt vandaag iets beter), plan maken voor morgen (de vroege bus richting de boot) en slapen. 

Vroeg wakker om de tent in te pakken. Mila en Jasper mogen zolang mogelijk blijven slapen, maar uiteindelijk moeten ook zij uit de tent. Net voor het echt gaat regenen zijn we klaar en lopen we terug naar het bezoekerscentrum. Dat nog dicht is… 5 minuten later komt een slaperige dame het gebouw openen. We mogen binnen wel wachten en schuilen totdat de bus komt. Een warme thee en chocomelk brengt ons weer een beetje op temperatuur. 
15 minuten later staan we weer bij Laguna Amarga, de entree, waar we de bus naar Pudeto pakken. Daar zijn we ruim voordat de boot komt. Helaas komen we er wel achter, dat we Jaspers haaienpet vanmorgen ergens hebben laten liggen. Wij zitten er meer mee, dan Jasper zelf. Hij kon hem toch niet op vanwege de wind . Peter vraagt aan de buschauffeur of hij wil rondvragen en we besluiten dat ook bij de volgende camping te doen. 
Als we de boot zien komen, gaan we snel naar de pier. Daar staat al een lange rij en de boot is niet zo groot… Net voor ons gaat het hekje dicht. We moeten toch niet 1.5 uur gaan staan wachten? Gelukkig, we mogen toch nog mee! Afgeladen vertrekt de boot richting Paine Grande, een half uur varen. Ook hier inchecken (‘zoek maar een plekje’) en tent opzetten. Mooi, kan hij drogen. Hier een grote hut waar de kampeerders in kunnen koken en zitten. Veel beter dan bij de 1ste camping. Tijdens het tentopzetten wandelt een nieuwsgierige vos over de camping heen. Bij een openstaande tent gaat hij naar binnen, op zoek naar eten, wat daar ook gewoon staat! Wat een gekken! 
Na de lunch willen Jasper en Mila weer buitenspelen, het is intussen heerlijk weer. En waar we eigenlijk weer een stuk wilden gaan wandelen, gaat de middag voorbij met vooral buitenspelen, naar spelende babyvosjes kijken, nog meer spelen en wat schoolwerk. 
Om 19uur mogen we naar het restaurant toe. We hebben voor de laatste 2 dagen ontbijt en diner erbij geregeld (tegen veel te hoge prijs), scheelt veel ruimte in de tassen. Daar staat al een lange rij te wachten op plekken aan de grote eettafels. Het eten is niet bijzonder en wordt op je bord ‘gekwakt’. Doet ons denken aan Amerikaanse schoolkantines, je snapt het idee. 

Helaas is de vannacht de wind weer heel erg toegenomen. De wind blaast ons richting ons ontbijt, wat bestaat uit net niet aangebrande toast en smurrie-ei. De bekers met toetjes zijn weer wel lekker, dus nemen we die maar. 
Daarna zijn we nog een uur aan het zoeken naar Peters zonnebril. Niet te vinden. Als we horen dat van iemand anders zijn powerbank gestolen is, geven we het zoeken op. Iemand anders zal een bril nodig hebben gehad.. 
Vandaag willen we naar de gletsjer wandelen. Eerst door de vallei, dan wat klimmen, langs het eendenmeer (geen eend te zien) en dan kun je de gletsjer zien. En als je dan nog een uur verder loopt, kun je er echt naast staan.  
Maar het weer is ons niet gunstig gezind. De wind is zo sterk dat de hoger gelegen stukken zwaar zijn. Mila en Jasper stappen dapper door, ze willen heel graag de gletsjer zien. Eindelijk, na ruim 3 uur wandelen en worstelen met de wind, staan we bij het uitzichtpunt. Daar zijn ze wel even stil van… En dat gebeurt niet snel. Door de laaghangende wolken kunnen we niet eens de hele gletsjer zien, alleen het eerste stukje. We lopen nog een klein stukje door, op zoek naar een plekje waar we kunnen lunchen. Na de lunch willen we eigenlijk nog dichter naar de gletsjer toe, maar zodra we weer uit de beschutting zijn, merken we dat de wind nog meer is toegenomen. En het pad is hier erg smal. Sjips, dit moeten we maar niet doen. Niet zo veel zin, om Jasper ergens beneden vandaan te moeten halen, omdat de wind hem omver heeft geblazen.  
In de hut komen we weer op temperatuur met thee, maken wat huiswerk en kijken een filmpje tot het tijd wordt voor het eten. Helaas nog geen berichten over Jaspers pet. Hij vindt het wel grappig dat een guanaco (een soort lama) of een puma met een haaienpet oploopt… 

Net als je denkt dat het nu niet meer harder kan waaien, gaat het toch nog wat harder waaien… Alles klappert en rammelt aan de tent en aan de tenten om ons heen. Sandra moet halverwege de nacht nog half haar slaapzak uit, om de voortent weer om de haring te doen. 
De tenten zijn om 7u30 alweer ingepakt, net voordat het harder gaat regenen. Spullen mee naar de eetzaal, daar staan ze droog, en rustig ontbijten. Om 9uur gaan we richting de boot, zodat we daar in ieder geval op tijd zijn en een plekje hebben.  
Om 10u15 zijn we weer in Pudeto, waar een bus naar Puerto Natales staat. Niet onze bus, want die gaat pas om 12u30. Gelukkig zijn er (meer dan) voldoende plekken, zodat we niet 2 uur hoeven te wachten. Een wandeling naar Salto Grande (watervallen, waarvan Mila al zegt dat ze niet zo Grande zijn, want die zijn in Iguazu ;-)) is met deze wind niet leuk. 
Bij de entree vragen we nog even op Jaspers pet gevonden is, maar helaas. Er loopt nu een stoere guanaco rond. 
In Puerto Natales gooien we in het hostal een tas leeg en gaan we naar onze grote vriend van de tentverhuur. Zodra hij ons aan ziet komen, slaakt hij al een zucht. Dat belooft niet veel goeds. We zijn niet op oorlogspad, maar we hebben wel een aantal dingen die we willen rechtzetten. We leveren de spullen in en geven aan dat er gaten in de tent zitten (weet ik, dat doen de muizen (huh?)). Vragen dan waar op de site staat, dat je pas om 14u30 de spullen kunt ophalen, en na veel klikken kan hij het eindelijk zelf vinden bij de Veelgestelde Vragen (ja, daar kun je alles wel bij kwijt, wij hebben bij het verhuurbeleid opgezocht). Dan begint hij dat er van alles op camera staat en dat hij het ons zo kan laten zien (achteraf gezien, hadden we moeten zeggen ‘doe maar’). We zullen jullie de rest van de grimmige gesprek besparen, maar uiteindelijk hebben we geen cent meer betaald (we moesten eerst E 30 extra betalen en toen E 8, en toen zei Sandra dat hij er in kon stikken, we ook een factuur voor het testen van zijn website zouden sturen, en zijn we weggegaan). 
Spullen ophalen in het eerste hostal (waar helaas geen plek meer was voor deze nacht), lekkere chocomelk drinken, op zoek naar een pet (uiteindelijk gevonden), en een bril (nog niet gevonden), heerlijk eten en deze dag is ook weer om. Vannacht hoeven we niet wakker te liggen van de wind die met onze tent speelt.   

Wist je dat: 
- We hier vrijwel dagelijks moeten pinnen? Er komt niet meer dan ca E100 uit de pinautomaat en veel hotels en restaurant willen contant betaald worden. Betalen met creditcard kost vaak 5 tot 10% extra 
- Pinnen eigenlijk niet goedkoper is, want op die E 100 moet je $ 11 (circa E 10) commissie betalen. We hebben het gevoel dat we hier vooral betalen om te kunnen betalen 
- Argentinië in de eerste dagen al beter aanvoelt dan Peru 
- Ze in Chili en Argentinië op de rekening al een suggestie voor de tip opnemen, en dan het eindbedrag voor je op de rekening zetten? Als je niet oplet, betaal je dus altijd een (flinke) tip. Wij bepalen liever zelf of we een tip willen geven, en zo ja, hoeveel. 
- Je gaat beseffen hoe ingewikkeld een wc is…. Hij moet op slot kunnen, een bril hebben, verlichting, wc papier, water om door te spoelen, water om je handen te wassen, zeep en iets om je handen weer te drogen. Onderweg is er geen wc te vinden die al deze dingen heeft…. 
- We heel veel stempels verzameld hebben in Argentinië? Argentinië in, Argentinië uit, Brazilië in, Brazilië uit, Argentinië in, ‘einde van de wereld’-stempel, Argentinië uit, Chili in, Chili uit, Argentinië in…