Snorkelen, boomkangoeroes, knuffelen met een python en cassowaries

Een nieuwe dag in Canberra. We gaan naar Questacon, een wetenschapsmuseum, a la Nemo, en dan uitgebreider en beter (volgens de ervaringsdeskundigen onder ons). Spelletjes over en met robots, prikkelende stellingen over DNA (zou jij je DNA laten aanpassen, als dat betekent dat je niet meer ziek kunt worden?), leren over onweer, tornado’s en aardbevingen, torens bouwen en een stop-motion-film maken, Jasper en Mila vermaken zich prima! Even snel naar de auto voor een broodje en dan weer terug om weer nieuwe dingen te ontdekken. Alleen de vrije val van 6meter hoogte op een glijbaan laten ze voorbij gaan: Mila omdat ze het niet durft, Jasper omdat hij te jong is (maar wel groot genoeg). Met veel moeite krijgen we ze eindelijk rond 16uur mee (‘nog even een spelletje airhockey tegen de computer’, nog ‘even’…).
Boodschappen doen en dan naar de MacDonalds voor een snelle maaltijd. Vanavond zijn er paardenrennen op het evenemententerrein waar ook de camping is, en daar wil Mila heel graag naar toe. Bij aankomst zijn ze net aan het warmlopen en even later mogen ze de baan op waar ze ook nog even mogen warmlopen en dan is de echte race. Stilstaan, achter een auto aanrennen en dan spurt de auto er vandoor en mogen de paarden hun race lopen. Een paar rondjes en dan is het alweer afgelopen. Tussen de races door raken we in gesprek met een Nederlands gezin, wat al 12jaar in Perth woont. Jasper stoeit al snel mee met de 2 10-jarige broers (of beter, hij duikt er bovenop, als hij ziet dat ze aan het stoeien zijn). Mila krijgt na elke race bezoek van een dame op haar paard, die daar aanwezig is om het paard te vangen in het geval een jockey van het karretje afvalt, zodat Mila met het paard kan knuffelen. Na de 3de race wordt het Mila te veel dat de paarden in de laatste ronde van de race geslagen worden (het zou volgens de regels maar 3x mogen, in dat geval kunnen de meeste jockeys niet tellen en het zou aanvoelen als een klap met een houten lepel (AU!!!)), teken dat het genoeg geweest is. Nog 1 echt laatste race en dan lekker naar bed.  

In Canberra is ook een dinomuseum, en met onze paleontoloog kunnen we dat natuurlijk niet missen. Buiten staan al een paar zeer grote dino’s, waar ze enthousiast op af duiken. Jasper weet precies welke dino’s het zijn. Betalen en naar binnen. Eerst naar de ice age-tentoonstelling, ergens achter in de winkel. Het stelt niet zo heel veel voor: een grote mammoet, wat tanden, een skelet, en dat is het alweer. Dan naar boven toe, voor de dino-tentoonstelling. Om eerlijk te zijn, stelt ook dit niet zo heel veel voor. Het merendeel gaat over dino’s die niet eens in Australië voor kwamen. Wat wel leuk is, dat we er ook nog fouten uithaalden. Er is nog een soort speurtocht, die Jasper en Mila maken, en daarmee rekken we de tijd een beetje, maar na een uurtje zijn we toch echt klaar. Mila’s speurtocht is nog niet helemaal klaar, ze kan het antwoord op 1 vraag niet vinden (en na flink zoeken wij ook nog steeds niet). Met wat hulp van de kassière kan Peter het antwoord uiteindelijk wel vinden en kan ook haar speurtocht ingeleverd worden. Als beloning krijgen ze een zoveel miljoen jaar oude haaientand en wat edelstenen. 
Naast de kassa is nog een speelruimte, waar je een groot dinoskelet kunt opbouwen, dino-films kunt kijken, en dino-grond-puzzels kunt maken. De puzzels zijn een bende, dus we zijn wel even bezig. Een gezellige familiebezigheid.
Een lunch bij de auto en in op weg naar Katoomba, in de Blue Mountains. Een hele mooie route door de heuvels en bergen. De auto heeft het er soms zwaar mee: een bord met “steep incline" betekent dat we heuveltje op soms maar 20km/u gaan, heuveltje af en wind mee, halen we de 100km/u wel.

De camping ligt naast Scenic World, waar we vandaag naar toe willen. Scenic World heeft 1 horizontale kabelbaan, 1 diagonale kabelbaan en 1 railbaan, waarmee je naar diverse delen van dit stuk van de Blue Mountains kan. Het is bewolkt, maar hopelijk trekt het straks nog open, anders zit je alleen maar in de wolken.
Via een klein omweggetje, via allemaal uitzichtpunten (Phantom Falls, waarbij het soms lijkt alsof de wolken vanaf de bergen vallen en zo watervallen vormen; Eagle Hawk lookout en nog wat andere), komen we dan eindelijk bij Scenic World. Als eerste nemen we de horizontale kabelbaan, waarbij je over de vallei heen gaat. Met glazenbodem, zodat je goed kunt zien hoe hoog je bent en hoe klein de bomen onder je zijn. Mila vindt de bomen net op broccoli-roosjes lijken. Nog een mooie hoge waterval, en dan zijn we al aan de overkant. We besluiten vanaf hier naar Echo Point te lopen, waar een informatiecentrum is. Eigenlijk is het veel meer dan dat, komen we achter als we daar zijn. Het is een compleet dorp, waar net een buslading of 2 Chinezen afgegooid is. Een vriendelijke dame helpt ons aan wat wandeltips, en na nog wat rondgelopen te hebben in de winkel, gaan we dan op pad.
Als eerste gaan we naar de 3 zusters, rotsformaties bovenop de rotsen. Jasper ziet dat het er eigenlijk 4 zijn, het 4de zusje is alleen veel kleiner. Via een steile trap kom je bij de honeymoonbridge (geen idee waarom die zo heet, maar je zult er vast mooie bruiloftsfoto’s op kunnen maken) en dan sta je bij een andere rots. Daar zit een vrouw strak voor zich uit te kijken, ze heeft een slang gezien. Oke, willen we dit zien of niet? Geen keuze, Jasper hoort snake en wil hem zien. We zien een slang langzaam van een boom afglijden en het lukt nog net om een foto te maken. We weten dat hier slangen voorkomen, maar nu is het opeens wel heel erg echt… We zien aan de ‘overkant’ ook zware regenbuien overtrekken. Als wij het maar droog houden.. 
We wandelen verder naar beneden, via steile trappen en langs hoge rotswanden, richting de vallei en door de vallei. In een kleine 2 uur, inclusief lunch, wandelen we naar de kant van de vallei, waar Scenic World is. Hier pakken we de ‘rode’ railbaan weer omhoog. De voorloper van de ‘rode’ railbaan, is een metalen onderstel met wat houten bankjes en die werd een jaar of 60 geleden gebruikt om toeristen omhoog en omlaag te brengen. Het grappige aan deze baan is, dat je de hellingshoek van je bankje kunt
instellen: ik zit rustig achterover, ik zit op het puntje van mijn bankje, of ik val er (bijna) vanaf. De baan gaat flink steil omhoog, tussen 2 hoge rotswanden door en dan ben je alweer boven. Mila wil nog een keer, maar voor Jasper was het toch iets te spannend. Een beetje overredingskracht, en we gaan ook met de rode omlaag, maar dan wel op de ‘rustig’ stand. Sandra kan bijna niet mee, omdat ze aan een medewerkster vraagt wat voor slang we nu hebben gezien. De slangenexpert wordt er bijgehaald en het blijkt om een diamantpython te gaan. Niet gevaarlijk, wel groot. Eenmaal beneden gelijk weer met de rode baan terug omhoog, en dan gaan we eindelijk met de blauwe, waar Jasper zo graag mee wil. De blauwe is een kabelbaan waarbij je ook omlaag (of omhoog) gaat. Eenmaal beneden zijn er 3 wandelingen, waarvan we diegene die langs de mijn gaat nemen. Er is weinig van de mijn te zien, maar er staat nog wel een mijnwerkershutje waar je in kunt. De wandeling eindigt bij de rode baan, waar we onder protest van Jasper, nog een keer mee naar boven gaan. Eenmaal boven gaan we voor Jasper nog een keer omlaag en omhoog met de blauwe en om het af te sluiten nog 1x met de kabelbaan over de vallei heen. Eenmaal weer terug bij het beginstation is er enige paniek onder de aanwezige vrouwelijke medewerksters: er is een magpie (een grote ekster) naar binnen gevlogen. De wilde dierenexpert wordt erbij gehaald, en ook Peter besluit om te helpen. Het dier is de mannen lange tijd te slim af, totdat het de keuken invliegt. Daar horen we veel kabaal, en even later zien we de wilde dierenexpert weer terug komen: de magpie zit weer buiten. 
Terug op de camping is het douchen, eten en lekker slapen.

In de nacht is het gaan regenen, en bij het wakker worden regent het nog steeds. We twijfelen wat we gaan doen, het plan was om naar Blackheath te gaan om daar de Grand Canyon-hike te doen, maar in de regen is dat niet leuk. We hebben gisteren gezien dat het slechte weer 1km verderop aan je voorbij kan trekken, dus we besluiten die kant op te rijden om te kijken wat voor weer het is. Nog wat regen onderweg, maar eenmaal daar wordt het al snel droog. Wandelschoenen aan en op pad. Eerst naar een uitzichtpunt, waar we het weer zien dichttrekken. En weer open, en weer dicht. Het begint ook nog zachtjes te regenen. Mila geeft aan geen zin in wandelen te hebben, dat de wandeling van 3 tot 4 uur ons vast minimaal 5 uur kost, etc etc. Uiteindelijk gaat ze wel mee. 
Eerst via een flink steile trap omlaag, richting de vallei. En als je denkt, nu ben ik er wel, dan is er om de hoek nog een trap, die je nog verder omlaag brengt. Het is wel ontzettend mooi! We lopen onder een mooi bladerdak van hoge bomen, langs kale en groene rotswanden, overhangende rotsen (bukken!), wandelen door beekjes (dit keer liggen er mooie stenen en hoeven we er niet door heen te waden) en horen en zien genoeg watervallen en weeping walls (huilende muren) van al het vocht wat er langs en vooral door sijpelt. Weer op weg naar boven doen we een snelle lunch, om de energie weer aan te vullen en dan door voor het laatste stuk omhoog. De dame van het informatiecentrum had al aangegeven dat je deze wandeling op 3 punten kon beginnen, en dat deze het fijnste is, omdat je het heel steil omlaag gaat, en zigzaggend omhoog. Wat zijn we blij met het advies! Het laatste stuk loopt Sandra vooruit, om alvast de auto op te halen. Dat scheelt een kilometer langs de weg lopen. Peter, Mila en Jasper zijn alleen een stuk sneller klaar met wandelen dan dat Sandra de auto heeft gehaald, dus even wachten maar. Vieze en natte schoenen uit, Jasper schone en droge kleren (die is 2x ‘uitgegleden’ of ‘gevallen’ of iets dergelijks, hij is in ieder geval nat en vies) en dan door naar Sydney. We nemen de toeristische route. A omdat dat leuker rijden is, en B dat scheelt best wel veel tolgeld. Net voor Sydney eten we nog een heerlijke pizza/lasagna/pasta bolognese, en dan rijden we door naar de broer van een vriend van Peter. Hij woont in Hornsby, net voor Sydney, en we mogen daar slapen, wassen, etc. Heerlijk, weer een echt huis, een echt bed en een luchtbed, genoeg speelgoed en vooral een speelvriendje en vriendinnetje. Wat kan geluk toch eenvoudig zijn. 

We zijn vroeg wakker. In pyjama naar boven en lekker met de Lego spelen. Daarna nog chocoladecupcakes bakken en versieren en dan kunnen we onder luid protest richting de stad. In iets meer dan een uur staan we in de stad. Eerst de Tower Eye, een hoge uitkijktoren in het midden van de stad. Het duurt even voordat we de ingang hebben gevonden, die zit goed verstopt op de 5de verdieping van een winkelcentrum. Via een groots aangekondigde Disney- en Marvelhelden-kinderafdeling, met een hele grote Mickey Mouse, Jeti en Stormtrooper van Lego, en een groot Winnie de Pooh-huis, komen we er dan toch eindelijk. Eerst een hele korte 4D-film over wat je allemaal in Sydney kunt doen. Vast leuk bedoeld, maar doordat de special effects niet werken is het niet echt bijzonder. Daarna met de lift naar 250meter hoogte om over de stad heen te kijken. Wat is de stad groot! We zien Harbour Bridge (onze brug, die we in Kspace in Canberra hebben moeten maken), het Opera House, heel veel hoogbouw en ook heel veel water. 
Na een uurtje hebben we genoeg gezien en dalen we weer af. Eerst wat te eten regelen voordat we naar het Opera House lopen. 3 heerlijke en betaalbare broodjes en 1 pannenkoek met aardbeien en aardbeienijs .
Daarna een stukje wandelen naar het Opera House. Nooit geweten dat het dak uit heel veel kleine tegeltjes bestaat. We lopen er een stuk omheen, om te kijken of het inderdaad op de zeilen van een schip lijkt. De een ziet het er makkelijk in, de ander zegt dat je er wel heel veel fantasie voor nodig hebt.
Daarna met de ferry naar Pyrmont Bay waar een leuke speeltuin is. Het is heel erg druk in de speeltuin, en niet alle kinderen spelen even eerlijk waardoor Mila het al snel opgeeft en Jasper een rustig plekje in de waterspeeltuin opzoekt. Op weg naar de trein nog even wat eten en eenmaal ‘thuis’ gelijk lekker slapen.

Een dagje niets, in een echt huis. Met genoeg ruimte om ons heen. Dat is waar we vandaag behoefte aan hebben. Dat betekent Duplo, Lego, dino’s, lezen, spelen, spelletjes, werkstuk en ander schoolwerk en heel veel wassen…

Maandag, wat betekent dat in huize Bolluijt/Taylor iedereen op tijd op is om naar werk/school/opvang te gaan (al zit uitslapen met (jonge) kinderen er vaak toch niet in) . Wij staan ook op tijd op, en gaan tegelijkertijd met ze weg, zodat we een lange reisdag kunnen maken. We willen in 3 dagen in Brisbane zijn, ruim 900km ten noorden van Sydney. In Nederland met onze eigen auto, is dat een dagje flink doorrijden, hier is dat met onze Jukkie en de wegwerkzaamheden iets waar je meerdere dagen voor uit trekt. In de ochtendspits naar de supermarkt, waar we gezien de hoogte van onze Jukkie niet kunnen parkeren. Dan door naar een volgende, 10km, 30min verderop. Koelkast vullen en klaar om op pad te gaan. Na 2 uur rijden een snelle lunch, en weer verder. Om 3 uur hebben we er genoeg van, vinden we een betaalbare camping met speeltuin en zwembad waar Mila en Jasper zich de rest van de middag vermaken. En de kleine vliegjes en grotere muggen vermaken zich met onze benen en armen.

Rijden, rijden, rijden in ons wagentje. Niet voordat er eerst om 8u30 al gezwommen wordt (ze stonden al om 8uur bij het hek van het zwembad, maar het werd nog schoongemaakt). Om 10uur zijn ze (onder dwang) uitgezwommen en gedoucht. We willen nog kijken bij de ruines van een oude gevangenis, maar daar moet je voor betalen, en daar hebben we vandaag geen zin in. Dan maar rijden richting Brisbane. We hopen bij de Gold Coast uit te komen vanavond. We rijden door een mooie omgeving, maar na een uurtje of 2, 3 heb je het wel gezien. En dan moet je nog een heel stuk. 
We lunchen in een klein plaatsje bij een speeltuin. De boom die bij de speeltuin staat is veel interessanter, want die hangt vol met hele grote vleermuizen. Wat maken ze een herrie en nog erger, wat stinken die beesten!
Bij de campingzoektocht hebben we prioriteit gegeven aan een zwembad. Maar de lucht is nu aan het betrekken en het wordt al later op de middag, waardoor een speeltuin belangrijker wordt. Toch maar even bij de eerste camping kijken, die ligt toch op de route. Zodra we voor het hek staan, weten we het al. Dit wordt hem niet. We staan naast de snelweg en het voelt niet geweldig. Dan maar het roer helemaal om: de camping in de bossen wordt het ook niet, maar wel die camping met zwembad en speeltuin. Van een hele dure keten. En ook naast de snelweg. Mila en Jasper hebben het de afgelopen dagen zo goed gedaan bij het rijden, dat ze dit wel verdiend hebben. Gelukkig is er nog plaats. Alleen bij het afrekenen is het toch weer even schrikken, we willen een stukje gras met stroom, niet de hele camping kopen. De vakantie is hier al begonnen, en dan gooien ze de prijzen flink omhoog.
We zijn nog niet geparkeerd, of Mila en Jasper willen de auto al uit, plattegrond in de hand op zoek naar de speeltuin, het springkussen, de kinderboerderij en het zwembad. Nog geen 10min later staan ze alweer bij de auto: mogen we zwemmen?
Om 18u30 worden er op de camping voor de liefhebbers worstjes gebraden. En om 19uur is er filmavond, waar ze ook naar toe willen. Ze halen er in ieder geval alles uit wat er in zit .

3x raden waarmee de dag begonnen wordt? Inderdaad, zwemmen! Nadat ze eerst even een paar minuutjes bij de kinderboerderij zijn geweest. Al is boerderij een groot woord voor een ezel, shetlandpony, lama en wat grote eenden. Na het zwemmen nog een half uurtje meeknutselen bij de knutselclub (tasje inkleuren) en dan moeten we toch echt gaan.
In 2 uur rijden we naar Mooloolaba aan de Sunshine Coast (zonneschijnkust), waar Sealife is. Daar mogen we met de pas die we in Legoland hebben gekocht, ook naar toe. 10minuten voor aankomst horen we opeens wat gesnurk achter uit de auto komen. Jasper is in slaap gevallen. 
Broodje en dan naar binnen. Er staat een grote Peppa Pig voor de deur, waar Jasper niets van moet hebben. Het liefste was hij gelijk doorgerend naar de haaien, maar de zeeleeuwen worden nu gevoerd en dat lijkt ons wel leuk. Al blijft deze dieren in het wild bekijken toch het mooiste wat er is.
Terug naar de ingang, en langs alle aquaria om de bontgekleurde vissen, zeesterren, een verstoppertje spelende octopus rustig te bekijken. En daarna eindelijk door naar de haaien en de mantaroggen. Door Jaspers fascinatie voor haaien, kunnen we ze ook aardig herkennen (en door de bordjes die erbij hangen). Na de haaien door naar nog wat andere bijzondere vissen en kwallen en dan zijn we er wel klaar mee.
We rijden naar een camping 45minuten naar boven, in Tewantin. Noosa Heads, het nationale park hier, zou de moeite waard zijn. De camping is ok, heeft een zwembadje en een speeltuintje, en vanavond een film. Mits het weer goed is, want er is op dit moment weinig zonneschijn aan de Sunshine Coast.
Nog snel langs het information center voor informatie over het park zelf, waar door een allervriendelijkste dame (NOT!) met haar tas en sleutels in haar handen, een foldertje over het park in onze hand wordt gedrukt. En nee, we waren niet op of na sluitingstijd, maar nog ruim daarvoor.
Terug naar de camping, waar Mila en Jasper de gameroom in plaats van het zwembad induiken, bij gebrek aan zonnetje.

De hele nacht heeft het geregend en bij het ontbijt regent het nog. Twijfel, gaan we nu wel of niet naar Noosa Head. Weersverwachting zijn buien, maar ook zeker opklaringen. We gokken het erop, en nemen voor de zekerheid jassen mee. We hebben gelezen dat parkeren bij Noosa een groot probleem is, dus gaan we met de gratis bus. Een busrit van een klein uurtje, waarmee we door heel Tewantin en Noosa gaan. De buschauffeur zou het prima doen in Peru, met zijn rijstijl: net voor een rotonde vol in de remmen, hangend de rotonde over en weer door. En er zijn hier heel veel rotondes, elke 500 meter wel minimaal 1.
Het eerste stuk van de wandeling gaat over en langs het strand, waar veel gesurfd wordt. Dan door het bos en langs de isite richting boiling pot. De zee botst daar ruw tegen de rotswanden op. Aan de overkant ligt Cooloola, een groot zandeiland. Volgende is dolphin bay, waar je dolfijnen kunt zien. Geen dolfijn te zien, maar wel een schildpad! Net voorbij dit punt begint het hard te regenen en te waaien. Gelukkig waren wij voorbereid door jassen mee te nemen, een heleboel anderen waren dat niet. Toevallig zijn we dan bij Hell’s gates, een hoger gelegen punt waar je de oceaan tegen de rotsen in een baai ziet ‘beuken’. De naam is toepasselijk voor de weeromstandigheden – we hebben moeite te blijven staan- en wat de oceaan doet. De wandeling gaat een stuk omlaag, het strand op. Jasper vindt daar plastic en al snel zijn we het strand aan het schoonmaken. De kwallen met de blauwe staart laten we maar liggen. Mila en Jasper hebben er nog lol in ook. Dan nog een stuk omhoog en een hele lange trap omlaag en dan is de wandeling al weer afgelopen. Je moet of omkeren (‘dat ga ik echt niet doen, hoor’) of nog ruim een kilometer over het strand en dan een bus nemen. Met de mensen die aan dit strand wonen, hoef je geen medelijden te hebben: grote huizen, met even zo grote zwembaden tegen de heuvels aan.
De bus staat al te wachten en brengt ons in ruim een half uur weer terug naar de camping. 
Was het een mooie wandeling? Zeker wel, al hebben we al vaker dit soort wandelingen gedaan. Het was een combinatie van Abel Tasman in Nieuw-Zeeland (van baai naar baai lopen) en Vuurland (langs baaien en door bos). 
Mila en Jasper gaan weer gamen in de gameroom, terwijl Peter en Sandra de plannen voor de overige weken bedenken. Wel of niet Fraserisland, wel of niet Whitsundays, wel of niet Daintree… Daar hebben we gisteravond al flink wat tijd aan besteed, en we zijn er nog niet helemaal uit. Eerst maar eens meer informatie over Fraserisland opzoeken. Als we lezen dat je ruim $600 voor heel veel in de bus zitten moet betalen, besluiten we Fraser er maar uit te gooien. Dat geeft ruimte in de planning en in onze portemonnaie .

Reizen maakt hongerig blijkt wel aan het feit dat we weer boodschappen moeten doen. Nu kunnen we niet al te veel meenemen, maar zeker weten dat ze op sommige dagen ook flink kunnen eten. Vandaag mogen we zelf de tientallen rotondes door Tewantin en Noosa nemen, op weg naar het winkelcentrum. Eerst op zoek naar snorkelsets, zodat ze kunnen oefenen, maar met lege handen gaan we verder. Te duur, te groot (we moeten het ook nog meeslepen in onze rugzakken), slechte kwaliteit, of geen idee of het wel gaat passen. Na de boodschappen rijden we verder noordwaarts. 
Aan het einde van de middag willen we nog naar een isite, maar veel daarvan spelen verstoppertje: we zetten 1x een bord dat het nog 3km is, en daarna zoek je het zelf maar uit. Erg leuk als er ook splitsingen zijn.. Na sluitingstijd van de isite hebben we hem dan eindelijk gevonden, en nemen we wat foldertjes mee, die buiten hangen. Daarna weer een heel stuk terug, veel meer dan die 3km. 
We vinden een leuke camping aan de oceaan. In het donker eten klaar maken en in de auto opeten, omdat wij intussen muggenvoer zijn geworden. Bij het tandenpoetsen is het nog oppassen voor de padden (cane toads, waarvan het velletje giftig is), die hier in grote aantallen rondspringen.

We hebben gisteren zoveel gereden, dat we vandaag met 1.5 uur (of 2 uur met onze Jukkie) op bestemming moeten zijn. Klinkt heel mooi, maar eenmaal bij de isite in Agnes Water, een dorpje voor 1770 vanaf waar je naar het eiland Lady Musgrave kunt gaan, horen we dat alle tours naar Lady Musgrave gecanceld zijn. Het waait veel te hard, en de voorspelling voor morgen is hetzelfde, oftewel, morgen ook geen tours. Sjips.. Maandag dan? Nee, die zit al vol, omdat alle mensen van de tours van dit weekend naar de maandag en dinsdag verplaatst zijn. Nog meer sjips…
De dame bij de isite heeft wel een alternatief: Great Keppel Islands. Ook het Southern Great Barrier Reef, ook snorkelen en ook mooi, maar veel minder druk dan Lady Musgrave. Dat klinkt goed! 
Ze mailt voor ons naar de touroperator of er voor morgen nog plek beschikbaar is. Intussen helpt ze ons ook nog aan een camping bij Yeppoon, een dorpje op het vaste land, vanaf waar de boot naar Great Keppel gaat. Met in ieder geval een camping voor de komende 2 nachten gaan we maar weer de auto in. Dat valt even tegen, als je verwacht de hele middag vrij te hebben.
We zetten er flink de vaart in (voor zover mogelijk), en Sandra controleert regelmatig haar mail. Geen antwoord van de touroperator over de tour van morgen. Nog maar wat gas erbij dan, en oranje is vanaf nu door ipv remmen.
5 minuten voor sluitingstijd rennen we binnen bij de touroperator. Iets met mail en tour voor morgen? Ohhh, ik heb vandaag de mail niet gecheckt… Oenemeloen! Gelukkig is er nog meer dan voldoende plek op de tour voor morgen, sterker nog we zullen maar met z’n 10-en zijn.
De camping is nog 5 minuten verder rijden. Omdat het vakantieseizoen is, draaien ze elke avond (bij goed weer) een film en vanavond is het Cars 3. Jasper heeft hem al 2x in de bios gezien, en heel vaak thuis (cadeautje van de Sint), maar nog nooit buiten, dus hij moet er naar toe. Luid protest als hij even moet eten en daarna snel weer terug…

We hebben de wekker gezet, maar die is niet nodig. Om 6uur zijn ze allebei al klaar wakker van de spanningen, en wij dus verplicht ook. De boot gaat pas om 9u15, dus een hele rustige start van de dag.
Om 9uur zijn we bij de boot, waar het erg druk is. Dagjesmensen die de ferry pakken naar het eiland. Een half uur varen we over een onrustige oceaan. Peter en Mila zitten buiten op het dek, Jasper zit liever binnen, of buiten, of nee, toch maar binnen.
Als de grote groep van de boot af is, varen wij nog een stuk verder naar Big Peninsula. Onderweg krijgen we nog uitleg over het programma van vandaag en mogen we de snorkelspullen uitzoeken. Nog korte uitleg hoe de spullen te gebruiken en dan hup het water in. Mila ligt er al heel snel in en op wat gedoe met haar bril na, weet ze al snel wat te doen. Peter gaat er snel achteraan. 
Sandra blijft bij Jasper om hem te helpen. Zwemvestje aan, flippers aan, duikbril op en snorkel in de mond en ook hij ligt in het water. Oeps, dat is wat veel voor hem: ademen door zo’n raar ding, bril op je neus en ook van die rare dingen aan je voeten. Hij probeert het een stukje en wil weer terug naar de boot. Nog een keer proberen en weer terug. De 3de keer doet hij even zijn hoofd in het water, ziet het koraal, meldt dat ook (‘ik heb het gezien hoor mam’) en weer terug naar de boot. Hij is er klaar mee. Geen probleem, hij mag met 1 van de begeleiders mee op het reddingsbootje. Die vaart rondjes om iedereen in de gaten te houden. Dat bevalt hem stukken beter. Hij mag zelfs een stukje sturen. En elke keer als hij 1 van ons passeert zwaaien we even.
Wat is de onderwaterwereld mooi! Koraal, heel veel mooi gekleurde vissen, schelpen, zand…
Op weg naar de lunchlocatie mogen we nog ‘boomnetten’: er wordt een net achter de boot gespannen, waar je aan kunt hangen. Mila vindt het even leuk, Jasper nog wat korter, maar ze zitten liever op het dek.
De bbq-lunch is een mooie rustige baai. Ze hebben allebei flinke eetlust, het vlees is al snel op.
Daarna vaart de boot naar een strandje waar we mogen overstappen op een glasbodemboot. Dan kan Jasper toch nog iets meer zien dan vanmorgen. We zien doopvontschelpen, loodsmannetjes (vissen die zich aan een haai vastkleven, en hier aan de boot,) dory’s (uit de Nemo-film), en nog heel veel andere mooie dingen.
Daarna is het tijd om op het strand te spelen. 
Moe en voldaan gaan we weer terug naar de camping. Daar moet nog toch ook nog een keer gezwommen worden, want dit zwembad met lange glijbaan is nog niet uitgeprobeerd. Na 10 minuten vinden ze het te koud. Lekker warm douchen, snel wat eten, want er is weer een avondfilm. En na de film, lekker slapen!

Mila en Jasper zijn op tijd wakker zodat ze pancakes kunnen gaan halen/kopen op de camping. Daarna spelen in de speeltuin, nog een spelletje in de spelletjeskamer en in de auto. Volgende bestemming is Airlie Beach, waar we willen gaan snorkelen bij Whitsunday Island. Dat is 500km rijden, net te veel voor onze jukkie (en ons) voor 1 dag. Er staat veel wind dus dat betekent met onze windvanger continue corrigeren en het zijn lange saaie stukken weg. We plannen een overnachting in Mackay.
Jasper mag voorin, Mila en Peter achterin, zodat zij nog wat schoolwerk kunnen doen. Dat is met 10minuten klaar. Navigeren door Jasper ook, want nu we eenmaal op de ‘snelweg’ zitten, is het 298km rechtdoor. Dan maar ‘wie het eerst een (kleur) auto ziet’. Wit, zwart, rood en blauw hebben we zo ingevuld. Dan roept Jasper ‘groen’. Aiiii, daar zijn er hier niet zoveel van…. Na bijna een uur roept Jasper ‘oenemeloen, we rijden zelf in een groene auto’. Ik reken hem goed!
Na de lunch kijken Mila en Jasper filmpje op de achterbank. Ze kijken Freek Vonk die ook op het Great Barrier Reef geweest is, en we krijgen vanaf de achterbank commentaar over wat we gisteren onder water gezien hebben. De vis die onder de boot bleef hangen, heet een loodsmannetje en ze eten de parasieten van de haai af, etc.
De camping die we op het oog hadden, keuren ze af. Of het is omdat de film interessant is, want ze keuren het amper een blik waardig? Rijd maar door papa… Dat betekent nog 2 uur verder, naar Airlie Beach. Het fijne is, dat we dan morgen niet hoeven te rijden. Helemaal klaar met rijden, zijn we eindelijk bij de camping. Er is gelukkig nog plek! De dame van de receptie kan ons ook helpen met een snorkeltour voor overmorgen, waar ook kinderen mee kunnen. 
Bij het eten besluit Jasper dat hij niet meer wil snorkelen. Hij heeft gisteren genoeg gehad. Mmmhhhh, dat is jammer. Morgen, na een nachtje slapen nog maar eens over hebben.

Rustig ontbijten en dan schoolwerk. Intussen nog een was wegwerken en met Jasper praten over het snorkelen, want hij wil echt niet. Aan het begin van de dag zitten we nog vol plannen: naar het lagoon (een groot meer wat ze hebben aangelegd, omdat zwemmen in de oceaan geen optie is vanwege de ‘stingers’ (kwallen)), boodschappen, … Maar uiteindelijk doen we niet veel. De hele ochtend heeft het af en aan geregend, en is de was van bijna droog naar weer heel erg nat gegaan. In de middag komt het zonnetje en is het ook gelijk benauwend warm. Zwemmen, rainbow lorekeets voeren en dat was het wel voor vandaag.

Het is haasten deze ochtend, we worden kort na 8uur opgehaald door een touroperator, die ons naar Whitsunday Island brengt. Een korte rit naar de haven, een hele lange en inefficiënte incheckprocedure, en dan mogen we eigenlijk op de boot. Over een onrustige oceaan worden we naar Hill Inlet gevaren. Sandra verleent intussen nog wat eerste hulp aan zeezieke kinderen en dan mogen we overstappen op een klein ‘reddings-‘bootje dat ons in kleine groepjes naar het strand brengt. Daar moeten we in een lange rij naar boven lopen, om naar het uitzichtpunt te gaan. Het uitzicht is echt ontzettend mooi, als je de kans krijgt om het te zien. Het is zo ontzettend druk hier! 3 uitkijkplatforms, een standaardpraatje van de begeleider waar het enthousiasme al lang vanaf is en worden we weer terug gedirigeerd richting het strand om vanaf daar weer richting de grote boot te worden gevaren. Er is nog wat gedoe tussen Jasper en de begeleider, omdat Jasper schelpen heeft gevonden en op onvriendelijke wijze wordt medegedeeld dat dat niet mag, verboden is, blablabla. Zeg, misschien kan dat ook wat vriendelijker! Jasper vertikt het om nog op de boot te gaan, en daar heeft de begeleider dan weer geen geduld voor. Huh, wat is dit?
De boot vaart ons vervolgens naar een baai, met schitterend wit strand, een blauwe zee, en heel veel andere tourboten. Aaiiiii. Peter is er intussen al klaar mee, deze tour is het gewoon niet voor ons. Of beter, we zijn te veel verwend op onze tour naar Great Keppel Island, waar er nog echt aandacht voor de gasten was ipv een routinematige dag en waar kinderen vervelend zijn.
We mogen 2 uur op het strand blijven, en daar gaan we ook lunchen. Terwijl zij de bbq-lunch voorbereiden, nemen wij een duik in de oceaan en spelen Mila en Jasper in het water en zand. Na een uur worden we geroepen, maar dan blijkt het eten al voor een groot deel op te zijn en Sandra’s vegetarische burger is half aangebrand. Met 2 op ons eten loerende goanna’s (grote hagedissen die hun lange staarten als zweep gebruiken) om ons heen, eten we het eten snel op, want er wordt al weer opgeruimd zodat we weer terug naar de boot kunnen.
Weer 25 minuten varen naar het rif, om daar te snorkelen. Jasper wil het snorkelen toch wel proberen. We vragen stingersuits (soort duikpakken, zodat de tentakels van kwallen niet op je huid komen), maar dat is volstrekt niet nodig. Oh? We horen en lezen overal dat het kwallenseizoen is, en jij zegt dat het niet nodig is? We krijgen ze uiteindelijk wel, gelukkig. Dat zwemt toch net iets prettiger.
Voor Jasper hebben ze geen flippers, wat hij niet leuk vindt. Hij wil het ook goed doen! Wat zijn we blij dat we het snorkelen al een keer geprobeerd hebben, en dat we de begeleiding al gehad hebben. We gaan nu makkelijker het water in, en weten wat we moeten doen. Sandra neemt Jasper rustig mee het water in, laat hem eerst drijven en zijn bril en snorkel uitproberen en dat gaat zo goed, dat hij al snel vraagt, of hij alleen mag drijven. Peter en Mila zijn intussen al langs het rif aan het snorkelen. Helaas is er niet zoveel te zien, het water is erg troebel, ondanks dat het extreem laagtij is (iets met maanstand). Jasper en Sandra zwemmen nog een stuk langs het rif, en na een half uur geeft Jasper aan, dat hij terug wil. Na de vorige snorkelervaring heeft hij zich verrassend goed herpakt! Op weg naar de boot ziet Jasper zelfs nog een paar Dory’s zwemmen, en nu kan zijn dag niet meer stuk. Trots dat hij is. Aangezien de boot al bijna weer helemaal vol is, mag Sandra ook niet meer terug het water in. Peter en Mila moeten ook terug komen en dan vaart de boot terug naar de haven. We worden met het busje weer terug naar de camping gebracht en dan zit deze tour er weer op.
Mila en Jasper hebben zich vandaag prima vermaakt, maar voor Sandra en Peter had dit niet gehoeven. Het was minder bijzonder dan overal beschreven, en deze touroperator heeft er helemaal een vervelend gevoel aan gegeven.

We zijn op tijd wakker, ook dit keer door de regen. Ontbijten, de auto inpakken, naar de supermarkt, waarschijnlijk voor de laatste keer, en dan door naar Townsville. Jasper zit voorin om te navigeren, Mila zit schoolwerk te maken achterin. Zo kan ze zich beter concentreren..
Doordat we vroeg vertrokken zijn, en we goed hebben kunnen doorrijden (Jukkie kan nu makkelijker 110km/u dan 5 weken geleden). Rond 14 uur zijn we op de camping. Spulletjes weer verplaatsen en naar het knutseluurtje toe! Ze mogen gipsenbeeldjes verven. Mila kiest een bloem en Tweety en Jasper een krokodil en een legopoppetje. Met uitgestoken tong is hij heel secuur aan het verven. Leuk om te zien hoe zijn fijne motoriek in de afgelopen maanden vooruit gegaan is.
Na het knutselen het zwembad in, douchen, eten en lekker bed. De campingbuurman heeft zijn auto op ons plekje neergezet, zodat wij onder zijn luifel kunnen zitten. Wow, wat aardig!
’s Avonds, als Mila en Jasper al slapen en Peter even weg is, hoort Sandra opeens veel geritsel. Kan gebeuren, we hebben ook al een grote sprinkhaan op visite gehad, en kangoeroes en wallabies hebben we ook al eens op visite gehad. Dan zit er opeens een voskoesoe/possum op de stoel en die snuffelt aan de chocolade die op tafel ligt. Sandra schrikt zich rot, en de voskoesoe ook…

We gaan naar Magnetic Island vandaag. Thomas Cook dacht dat zijn kompas in de war raakte bij dit eiland, vandaar deze naam. Het is goede vrijdag vandaag, en dat wordt hier wat groter gevierd dan in Nederland. Dat betekent dat winkels dicht zijn, bussen niet rijden en bijna iedereen vrij is. Die ‘iedereen’ komen we tegen bij de ferry naar het eiland toe, wat is het daar druk! Het parkeren was al een uitdaging en nu weten we ook waarom.
In 20min vaart de volle boot ons naar het eiland en daar rent iedereen naar de bussen die de toeristen naar de verschillende plekken op dit eiland brengen. Je kunt op dit eiland snorkelen, wandelen, of ‘gewoon’ zwemmen en zonnen. Zo gewoon is het zwemmen overigens niet, omdat hier kwallen zijn. Er is een stukje zee afgebakend met netten en daar kun je zwemmen.
Wij gaan met de bus naar Horseshoebay, waar we gaan zwemmen en waar vlakbij de manege is, waar Mila en Peter ’s middags gaan paardrijden.
Mila en Jasper vermaken zich 2 uur lang prima in en bij het water, hebben net de tijd om een broodje te eten en gaan dan weer terug naar het water.
Daarna lopen we terug richting de manege. Net daarvoor is nog een koala sanctuary, waar Jasper en Sandra naar toe gaan. Het merendeel van de toeristen komt hier naar toe om op de foto te gaan met een koala, Jasper wil een slang vasthouden… Een enthousiaste ranger vertelt eea over de dieren die hier wonen (een paar schildpadden, een kortneus echidna, wat bearded dragons, een zwarte kaketoe, 3 koala’s, 3 grote varaanachtigen, een paar krokodillen en natuurlijk 4 koala’s, en ik moet de python niet vergeten!). Wie wil mag de zwarte kaketoe op zijn arm, en dat wil Jasper ook wel, totdat hij de scherpe nagels van de vogel voelt. Dan de bearded dragon op zijn hand. Een dame wil het beestje op zijn hand zetten, maar het kriebelt zo, dat Jasper zijn hand terugtrekt. En daar schrikt het beestje weer van. Ook via Sandra’s hand lukt het niet. De ranger zet het beestje gewoon op Jaspers hand, waar hij al snel naar Jaspers nek rent. AAAAHHHHH, dat was niet de bedoeling. Hij blijft nog even zitten en dan wordt hij weer in zijn terrarium gezet. 
Vervolgens mogen de mensen die ervoor betaald hebben met een koala op de foto: koala op je arm, foto, volgende… wat zijn wij blij dat we dit al in Gorge Wildlife hebben gedaan! Daar mocht je er ook echt mee knuffelen.
Jasper maakt intussen de kaketoe gek, door Linkin Park op te zetten. De kaketoe vindt gitaarmuziek leuk en gaat daarop dansen, zo ook op Linkin Park. Als de koalafoto’s gemaakt zijn, wordt de slang tevoorschijn gehaald. Jasper, de kleine held, wil ook wel een slang om zijn nek. Bijna aan het einde is hij aan de beurt en krijgt hij de slang om zijn nek. Heel stoer blijft hij een paar minuten zo staan, totdat de slang er vandoor wil gaan. Dan is het klaar voor de slang en mag die weer in zijn box.
Voor de liefhebbers is het daarna nog lorekeets voeren, maar ook nu schrikt Jasper weer van de nagels. Tijd om naar de manege te gaan, waar Peter en Mila elk moment terug kunnen komen. Volgens planning, want het duurt nog bijna een uur. 
Het paardrijden zou volgens de folder om 14:30 beginnen, maar het bleek een truc te zijn om te zorgen dat iedereen er op tijd is…..de tocht begint pas om 15:00. Het is na alle eerdere ervaringen even schrikken als de groep uit 12 mensen blijkt te bestaan. Mila blijkt een van de weinigen met paardrij-ervaring te zijn. De tocht gaat door de bush, smalle paadjes tussen de bomen en struiken, door moeras, en wat open stukken waar de wallaby’s voor je langs springen, om uiteindelijk op het strand uit te komen. Onderweg mogen we draven en mag Mila als enige ook galopperen. En ver voor de rest van de groep staan we ons om te kleden (kwallenpakken aan!) om te paard het water in te gaan. De paarden gaan tot hun schouders het water in (voor ons tot onze bovenbenen) en lopen zo een heel stuk door de oceaan. Op de terugweg door het water schrikt Mila’s paard van iets dat in het water ligt en wil hij niet meer verder. Terug op het strand trekken we onze gewone kleren weer aan en krijgen de paarden hun zadel weer op. Helaas zitten we op de terugweg achter wat beginners en is er geen kans meer om een lekker stukje te rijden. We leren een van de begeleiders nog even dat het harige ding in de boom een possum is en rijden terug naar de ranch waar Sandra en Jasper al staan te wachten.
Met de bus weer terug naar de ferry, waar we een uur moeten wachten totdat de ferry er is. In het donker vaart de boot over en in het donker rijden we terug naar de camping. Douchen terwijl Sandra intussen een laat diner maakt. Tijdens het eten voorlezen, want dat willen ze niet missen. En dan in de hitte naar bed. Jasper heeft nergens last van, die slaapt binnen 2 minuten.

Weer een dagje rijden, dit keer naar Millaa Millaa in de Atherton Tablelands. We vinden het leuk om naar plaatsen te gaan die op Jasper en Mila lijken en Millaa komt het dichts bij Mila in de buurt (toen wisten we nog niet, dat er ook een plaatsje Mila is). Atherton Tablelands is bekend van de vele watervallen, en omdat je wat hoger zit, is het ook wat koeler. Heerlijk na die hete dagen.
Nog souvenirshoppen bij de Kmart (Jasper wil een lego-doosje en die zijn bij deze winkel nog redelijk betaalbaar; overigens is hier pasen net zo iets als Sinterklaas of Kerst, kinderen worden in ieder geval enorm verwend) en dan op pad. De route is niet echt spannend. De navigatie zegt dan ook dat we pas over 124km iets hoeven te doen. Het enige spannende gebeurt, wanneer we Jasper in een zijweggetje laten plassen en net als we willen wegrijden, er een politieagente ook dat zijweggetje in komt rijden en gelijk keert. Als we maar niet aan de kant gezet worden… Na een paar minuten zien we haar nog steeds niet, hopelijk valt het mee. Uiteindelijk gooien we het erop, dat ook zij moest plassen en een rustig plekje uitzocht.
Op het laatste stuk heeft de auto het weer zwaar: stijgingspercentages van 10% vindt de auto lastig, en we rijden dan ook met gemiddeld 40km/uur naar boven. De camping is een leuke kleine camping met een vriendelijke gastvrouw en -heer. Als we aangeven dat we een kleine Steve Irwin (de Australische Freek Vonk) bij ons hebben, biedt hij aan straks op zoek te gaan naar boomkangoeroe die regelmatig de camping komt bezoeken. En ze hebben ook possums, maar daar heeft Sandra na die onverwachte ontmoeting wel genoeg van gezien.
Jasper gaat met zijn nieuwe lego spelen, Mila gaat nog wat toetsen maken en Peter en Sandra maken plannen voor de laatste dagen in Australië. 

De paashaas is langs geweest vannacht en heeft choco-eitjes in Jukkie verstopt. Jasper is de eerste die dat ziet, maar al snel zijn ze samen druk aan het zoeken op de 1.5m2. Een paar zijn er zo goed verstopt, dat Sandra het ook niet meer weet… Peter geeft als hint dat ze moeten helpen de auto weer rijklaar te maken en de tafel te dekken, en dan zijn de laatste eitjes ook gevonden. De klusjesman van de camping komt ook nog langsrijden op zijn golfkarretje om nog een extra zakje eitjes te brengen. Wat een leuk gebaar!
Als we willen wegrijden naar de Millaa Millaa watervallen, houdt de eigenaar van de camping ons staande. Kunnen we een geheim bewaren? Natuurlijk! Parkeer je auto daar maar, en als iemand iets vraagt, zeg je dat je vogels aan het kijken bent. Uhhh, ok, prima! Even later parkeert hij het golfkarretje naast onze auto en neemt ons mee naar een paar bomen. ‘Daarboven zit er eentje’. Zoeken, zoeken, zoeken en dan zien we een boomkangoeroe zitten. De camping wordt standaard bewoond door 2 boomkangoeroes, maar omdat hij ze niet wil storen, laat hij ze eigenlijk nooit zien. Omdat wij zo enthousiast waren, wilde hij voor ons een uitzondering maken. Hij laat ons ook de rest van de camping zien zoals een bron, waar Mila en Jasper gelijk bij bukken om te proeven en vertelt zijn plannen. Een half uur later zijn Mila en Jasper het echt wel zat en vertrekken we eindelijk richting de watervallen.
De Millaa Millaa watervallen zijn ontzettend mooi en als Mila en Jasper zien, dat ze in het water mogen zwemmen, willen zij dat ook. Zwemspullen aantrekken en het koude water in. Dappere dodo’s! Opwarmen in de auto, en onderweg naar de 2de waterval, de Zillie falls. Van bovenaf zie je er niet veel van, maar er zou een pad naar de voet van de waterval moeten zijn. We volgen iets wat lijkt op een pad. Al snel wordt het glibberen en glijden over modderige modder (van Jasper en Jip, een kinderboek van Jasper) en vasthouden aan takken (eerst kijken of er geen beesten op zitten…). We halen wat mensen op slippers in, die het kort daarna ook maar opgeven. Eenmaal beneden is er niets te zien van de waterval. Zouden we dan toch het verkeerde pad genomen hebben. We lopen een stuk terug en zien nog iets wat lijkt op een pad. Die maar proberen dan. Na 30m glijden houden we het voor gezien en gaan we terug naar boven. Net op tijd zijn we bij de auto, want het begint heel hard te regenen. Schuilend onder de autoklep eten we een broodje en maken we onze schoenen enigszins schoon.
Door naar de 3de waterval op dit watervallencircuit, de Ellinjaa Falls. Ook dit is een plaatje, een breed terras waar het water vanaf stroomt. Jasper bleef in de auto zitten, dus snel foto’s maken en weer terug naar de auto.
In deze omgeving leven ook platypussen (vogelbekdieren), en je zou ze in het wild bij een brug circa 20km verderop kunnen zien. We staan een klein half uurtje bij de brug te kijken, maar geen platypus te zien.
Dan maar de cassowary, die willen we ook nog wel (vanuit de auto) zien. Bij Mount Hypipamee, een nationaal park een stukje verder, komen er veel voor, ook op het parkeerterrein. Geen cassowary te zien, maar wel een heel mooi diep kratermeer. Een pad leidt ons naar de dinnerfalls. Ook hier een klein bassin waar je in kunt zwemmen. Gelukkig hebben we de zwemspullen weer meegenomen. Als het begint te spetteren gaan we terug naar de auto. Helaas, nog steeds geen cassowaries te zien.
Op de camping kijken Mila en Jasper een filmpje, terwijl Sandra en Peter gaan koken. Daarna is het bedtijd, in betere temperaturen dan de afgelopen dagen.

Vlakbij Millaa Millaa, op weg naar Port Douglas liggen de Tarzali meren. En in die meren leeft de platypus. Tegen een kleine bijdrage kun je naar het meer om naar de platypus te kijken.
Een jonge man brengt ons, al druk over de platypus vertellend, naar het meer toe. En daar zit er gelijk al 1. Kort daarna komt er nog 1. Hij vertelt waar we op moeten letten en gaat dan weer terug. We mogen zolang blijven als we willen. In dit meer leven 12 platypussen, en ze zijn steeds ca 2 uur wakker en eten aan het verzamelen en slapen dan 2 uur. Ze zijn een korte tijd boven en duiken dan omlaag om op de bodem eten te zoeken. Als ze op de bodem zijn, kun je ze volgen aan de hand van de luchtbelletjes. Er is er zelfs 1tje die op 2m afstand komt, zoekend tussen het kroos naar zijn eten. Na een uur zijn Mila en Jasper het zat, en gaan we weer de auto in. De bedoeling is, dat we nu doorrijden naar Port Douglas, maar onderweg zien we een bord van Lake Eacham, een kratermeer. Een meer waarin ook gezwommen kan worden. Het is al weer bloedjeheet, dus dat zien Mila en Jasper wel zitten. Als ze lezen dat er ook een zoetwaterkrokodil in het meer leeft, aarzelen ze even (en wij ook), maar er zijn zoveel mensen in het meer, dat we verwachten en hopen dat de krokodil aan de overkant zit.
Terug bij de auto raken we in gesprek met 2 Nederlandse meiden die 2 maanden door Australië hebben gereisd. Ze moeten van hun auto en wat spullen af, wat erin resulteert dat Mila en Jasper hun snorkelspullen krijgen. De eerste paar liedjes in de auto hebben ze vervolgens met hun snorkels op mee gezongen…
Nog een korte tussenstop bij de Curtain Fig tree (een boom met heel veel wortels van nieuwe bomen tussen de takken van de oorspronkelijke boom) en dan gaan we toch echt door naar Port Douglas.
Sandra heeft een camping uitgezocht voor Mila en Jasper, wat betekent dat er een speeltuin en zwembad aanwezig is. Bijna gaat dit niet door, omdat de prijs aan de receptie anders is dan op de website, maar als ze merken dat we twijfelen bij de nieuwe prijs, kunnen ze wel ‘even regelen’ dat we voor de andere prijs mogen staan. De camping is bijna leeg, het seizoen loopt ook ten einde, dus elke gast is welkom ;-).
Mila en Jasper duiken gelijk het zwembad in, met hun ‘nieuwe’ snorkels, en komen pas 2 uur later weer bovendrijven.

Het 2de wat Jasper deze ochtend zegt (het eerste is: ‘ik moet plassen’) is, mag ik televisie kijken. Het is net 7uur en het is nu al benauwend warm in Jukkie. We hebben zelf geen puf om er iets van te maken, dus hij heeft geluk. Of het is omdat het hier zo warm is, of omdat het onze laatste dagen in Australie zijn, waardoor het reistempo kan inzakken, ik weet het niet, maar de ochtend verloopt heeeeeeel erg rustig.
Rustig ontbijten, afwassen (Jasper helpt met afwassen, dus ligt het tempo sowieso al lager), klaar maken voor vertrek, nog even kletsen met de buren die al hun tassen aan het inpakken zijn en ons eraan herinneren dat wij over 2 dagen ook met lichte wanhoop in onze ogen naar onze spullen en tassen staan te kijken, nog een meer schaduwrijk plekje regelen op de camping en dan kunnen we eindelijk op pad. We gaan naar Mossman Gorge, een plaatsje in het oudste tropische regenwoud van de wereld (zeggen ze). Je kunt daar wandelen en ook zwemmen, al wordt het gezien de onderstroom afgeraden. Auto parkeren, buskaartjes kopen (de 4km wandelen naar het woud laten we vandaag maar zitten), en naar het woud. De meeste mensen haken bij de waterstroom al af, nog wat meer bij de uitkijkpunten en de hangbrug en uiteindelijk zijn wij een van de weinigen die de wandeling van 2.5km door het woud maken. Het is alleen al lekker, omdat het hier wat koeler is. En daarbij is het ook nog eens ontzettend mooi, wat wil je nog meer. De wandeling duurt circa 2 uur, daarna dringen bij de bus (wat nou, je hebt kinderen bij je, die kan ik toch ook opzij duwen?), boodschappen doen voor de laatste 2 dagen en dan snel naar de camping en het zwembad in.

Het is hier zo vochtig warm, dat alleen bij het knipperen van je ogen het zweet al op je rug staat.. Door de hitte zijn we weer vroeg wakker. Dat belooft nog wat voor de volgende landen.. 
We gaan eerst naar Port Douglas, om wat souvenirs te shoppen. Terug op de camping gaan we voor de afwisseling maar weer eens wassen. We hebben hier nog 1.5dag, dus dat betekent ook opruimen, inpakken, schoonmaken, … Grote opruiming, omdat Peter over 3 dagen naar Nederland gaat, en spullen mee gaat nemen die we niet meer nodig denken te hebben: slaapzakken, kussentjes, dikke kleding, speelgoed, souvenirtjes,.. 2 uur later lijkt er iets van orde in de chaos te komen en zijn er 2 tassen gevuld: die van Jasper en die mee terug naar Nederland gaat. Het is nu weer zo vochtig, dat de kleding niet meer droogt, dus morgen maar verder. Douchen, eten en proberen te slapen in de warmte. Jasper horen we al snel snurken, die is uitgeput van al dat zwemmen.
Als ’s avonds op de camping de stroom uitvalt (zou komen doordat grote vleermuizen (ter grootte van een flinke raaf) of vogels tegen de electriciteitsdraden aanvliegen), en het begint te regenen, houden Peter en Sandra het ook voor gezien. Overigens was het grappig om te merken, dat er een aantal kampeerders wat gestresster raakten, toen na een paar minuten de stroom niet weer aan ging. De airco deed het niet meer in hun grote campervans. Het gevolg: om de paar minuten hoorden we ergens een motor starten om weer even wat koelte de auto in te blazen. Wij hebben de keuze…. Raam open betekent frisse lucht en muggen, of raam dicht…benauwd en geen muggen, dan maar benauwd.

Laatste dag in Australië. Ontbijten met van alles wat nog op moet, wat betekent dat er toetjes op tafel staan, naast de spaghetti van gisteren en ook nog brood met chocoladepasta. De was hebben we al vroeg weer aan de lijn gehangen, in de hoop dat het nog wil drogen. Mila en Jasper hebben geluk, zij mogen televisie kijken/boekjes lezen, zodat wij ons op het inpakken kunnen concentreren. Een uurtje later zit alles in de juiste tas (hopelijk onder gewicht), is Jukkie schoon en zijn we klaar voor vertrek. Voordat we vanmiddag Jukkie weer inleveren, gaan we eerst naar de Kuranda-rivier waar krokodillen leven. Nog snel kaartjes kopen, we hebben nog 15min voor vertrek. Op tijd zitten we op het open bootje, en neemt een vriendelijke dame ons mee naar een voederplaats van vissen en zoetwaterschildpadden. Kort daarna zien we 2 zoetwaterkrokodillen op de kant liggen te zonnen en als bonus zien we tegenover de aanlegplaats ook nog 2 cassowaries (om te weten hoe die eruit zien, zie de foto’s, maar denk aan een kleine struisvogel met een grote kam op zijn kop en rode en blauwe accenten). Niet helemaal wild, want ze zijn aan de dame gewend, maar in ieder geval niet opgesloten in een hokje. Wat een indrukwekkende poten hebben deze beesten, we snappen dat je er maar beter geen ruzie mee kunt maken. Ze hebben een extra klauwklauw, waarmee ze je helemaal open kunnen halen. De link met dinosaurussen is ook duidelijk te zien.
Nog een korte wandeling naar de Barron Falls en dan moeten we toch echt richting Cairns voor Jukkie en voor ons vliegtuig.
Het inleveren is zo gedaan. De auto wordt gelijk meegenomen voor een keuring en onderhoudsbeurt. De man van het verhuurbedrijf kijkt ons met grote ogen aan als hij ziet waar de reis begonnen is. Het verhuurbedrijf brengt ons naar het verder nog lege vliegveld, waar we de tijd doden met lego-bouwen, foto’s op internet zetten, updates draaien op onze telefoon, lezen, etc.

Wist je dat:
- de patatjes van de KFC naar asbak smaken?
- we zoveel eten over hadden, dat we het met onze beste bedoelingen aan een zwerver wilde geven, maar dat we het uiteindelijk hebben weggegooid, omdat ze of te dronken waren of ze er hun neus voor optrokken?
- het reizen zonder vastomlijnd plan (we weten alleen wanneer we waar onze Jukkie moeten inleveren) goed bevalt?
- en dat we soms toch even de kriebels krijgen of we het nog wel gaan halen, omdat we zoveel kilometers moeten afleggen op slakkentempo?
- we op Mila’s onderbroeken moeten kijken, welke dag het is? Ze heeft in Warranbool 7 onderbroeken met de namen van de dagen gekocht en ze trekt netjes de juiste onderbroek op de juiste dag aan (denken we ;-))
- Mila is toegelaten op de 1ste middelbare school van haar lijstje? Hiephiephoera!!!!
- Sandra daarvoor naar Nederland heeft gebeld? Ze zouden de uitslag al op donderdag communiceren en we hadden geen mail hadden ontvangen, ook niet op vrijdag. We wilden er niet langer op wachten, en dan bel je dus maar. Hebben ze een brief gestuurd! Beste mensen, die gaan we pas over ruim 3 maanden lezen.
- Jasper jongens wegjaagt voor Mila, of eigenlijk voor Peter? Als een jongen met Mila wil spelen, wil Jasper ook graag aandacht, en als hij dat niet krijgt, wordt hij boos en jaagt hij ze weg. Peter is weer een tijdje gerustgesteld.
- ze hier allerlei soorten brievenbussen hebben? De melkbussen hebben we gezien, al dan niet verbouwd tot pop oid, maar ook magnetrons en zelfs 1x een wasmachine die dienst doet als brievenbus.
- Jasper bij paasverhaaltjes schrijft over kuikentjes en wolven? Maar met een goed einde, want mama kip komt het kuikentje redden.
- Ze in Australië veel plaatsnamen hebben, waar je vrolijk van wordt? Jubilee Pocket, Yeppoon, Hypipamee, Woonoorooran …
- Jasper bloedzuigers ‘bloedlapwormen’ noemt? Geen idee waar hij dat vandaan heeft… Later worden het ‘bloedzuigwormen’.
- Vleermuizen/flying foxes, fruit bats ontzettend stinken? 
- Het hier heel gewoon is om op blote voeten te lopen?
- Australië bij iedereen goed bevallen is?
- En dat het met de gevaarlijke dieren best meevalt? In de herfst in ieder geval. In de lente schijn je meer slangen en spinnen tegen te kunnen komen, omdat ze dan hongerig zijn na de winter.
- We in Australie 6750km hebben gereden?