De reis gaat verder.. Costa Rica en Panama

20 december 2018 - Lima, Peru

6 December hebben we de deur weer achter ons dicht gedaan om onze reis te vervolgen. Naar ons gevoel zijn we minder goed voorbereid dan de vorige keer. De aandacht is de afgelopen weken ergens anders geweest dan bij de reis. Maar we hebben paspoorten en credit cards bij ons, dus het komt wel goed.

7 December staan we op tijd op om naar Schiphol te gaan. We hebben vandaag 3 aansluitende vluchten met elke keer 2 uur overstaptijd. Eerst van Amsterdam naar Londen Heathrow, dan naar Dallas en dan naar San Jose. Bij de security wordt Jasper’s rugzak er nog uit gehaald, omdat ze metaal detecteren. Logisch, hij heeft een flinke autocollectie in zijn tas zitten… 
We zitten ruim op tijd in het vliegtuig, en moeten daar ook heel lang blijven zitten. Door het slechte weer zijn vrijwel alle vluchten vertraagd en kunnen we pas een uur later opstijgen. Peter en ik beginnen hem wel een beetje te knijpen, want een uur overstap op Heathrow is een uitdaging! Het vliegveld is zo groot, en je moet nogmaals door de security en douane heen. Daarnaast zitten de mannen achterin het vliegtuig en de vrouwen ergens voorin. Peter regelt dat hij net voor landing in ieder geval ook voorin kan zitten, zodat we sneller uit het vliegtuig zijn en kunnen gaan rennen. Zodra het vliegtuig stil staat, pakken we onze spullen, drukken ons naar voren en beginnen te rennen. Eerst naar de bus, want natuurlijk moeten we naar een andere terminal. Daarna door de douane en security en net op tijd staan we hijgend bij de gate. Nog 15 minuten tot vertrek… En dan blijkt dat we niet kunnen inchecken.. Huh? Dat was toch al in Amsterdam voor ons geregeld? Ik heb al boarding passes. Maar nee, daar is iets mee mis. Ze gaan bellen, praten met elkaar, Peter wordt intussen gefouilleerd en Sandra moet vragen beantwoorden waarom we naar Dallas gaan, wat ons beroep is en nog meer van die onzin vragen. En Mila en Jasper staan er een beetje verloren bij en snappen er niet veel meer van. Intussen wordt ook nog navraag gedaan naar onze bagage, maar dat zou al in het vliegtuig zitten. Mooi, dan moeten wij er ook in, of onze bagage moet er weer uit, en dat betekent vertraging voor het hele vliegtuig. De klok tikt intussen rustig verder richting vertrektijd.. En dan krijgen we het verlossende antwoord, dat het inchecken ook geregeld is en dat we het vliegtuig in mogen. Gelukkig! Gehaald! Nu ruim 10 uur om bij te komen, filmpjes te kijken en plannen te maken.
Helaas blijven ook in Heathrow heel lang aan de grond staan. Maar dat moet nog goed te maken zijn in die 10 uur. Niet dus. We hebben een klein uur om over te stappen. Ook hier weer eerst naar een andere terminal, dit keer met de skytram, rennen naar de security en de juiste gate. Ook hier melden we ons net voordat de gate gaat sluiten. Eenmaal in het vliegtuig stort Jasper neer op een stoel en roept: “ik ben kapot”, om vervolgens gelijk in slaap te vallen. Ook Mila slaapt de 4 uur naar Costa Rica. Niet gek, want het is voor ons intussen midden in de nacht. Deze vlucht heeft gelukkig geen vertraging en om 23u30 lokale tijd (6u30 Nederlandse tijd) zijn we na 24 uur reizen op de plek waar we verder gaan. 
En dan sta je bij de bagageband en zie je allemaal tassen en koffers voorbij komen, maar niet die van ons. En om 0.00 uur, als de band al stil staat, zijn de rugzakken er nog steeds niet. Sh*ps!!! Bagageclaim indienen (rugzakken zouden nu pas in het vliegtuig naar Dallas zitten ipv vanmorgen), hopen dat ze gevonden worden en naar ons toegebracht worden. Gelukkig pak ik altijd een klein (natuurlijk doorzichtig) tasje in met tandenborstel, -pasta en deo, en wat ondergoed. Voor 1 dag zijn we in ieder geval gered.  Nu eerst maar naar ons hotel om te gaan slapen.

Na 4 uur slaap zitten we om 7uur aan het ontbijt en zitten we om 8 uur in de speeltuin. In afwachting van het openen van de winkels, want het kopen van zomerse kleding heeft prioriteit voor vandaag. We lopen in winterkleding, het is hier ruim 30 graden, en de zomerkleding zit in onze rugzakken die ergens op de wereld op een vliegveld staan. 
Het plaatselijke warenhuis heeft meer dan voldoende pyjama’s, maar daar kunnen we niet mee over straat. Mila wordt door een enthousiaste dame geholpen en krijgt het ene na het andere t-shirt aangereikt. Ze krijgt uiteindelijk kleding voor een 16-jarige en Jasper voor een 8-jarige. 
Terug naar het hotel, omkleden en onze auto voor de komende week ophalen. 
Ruim een uur later rijden we weg in onze 4-wheel-drive, richting het cloud forest. Jasper op een groot kussen, aangeschaft bij het warenhuis om de hoek, want de gereserveerde kinderstoel hadden ze niet bij het verhuurbedrijf. 
In 3 uur rijden we de 120km naar Santa Elena. De weg bestaat in het beste geval uit gravel. Bij wegwerkzaamheden moeten we van Jasper nog even een stukje achteruit, omdat hij een grote hagedis met stekels, die lijkt op een dinosaurus heeft gezien. Sorry jongen, hadden we graag gedaan, maar er staan auto’s achter ons…
De komende 2 nachten slapen we bij Royner die een kleine Bed & Breakfast heeft in het huis waar hij is opgegroeid. 

Na een heerlijk ontbijt hobbelen en bobbelen we naar het Santa Elena National Park. Op advies van Royner. Het is vergelijkbaar met het veel bekendere Monteverde National Park, maar ook veel rustiger.
Op weg er naar toe, rijden we langs een coati, wat we het meeste op een neusbeertje vinden lijken. Net als we aankomen bij Santa Elena begint het te regenen, wat te verwachten is in een cloud forest. We besluiten de langste route te lopen, 4,5 km waar circa 3 uur voor staat. Dat zegt wat over de route zelf. We klimmen en klauteren, glibberen en glijden en genieten van het dichtbegroeide bos om ons heen. Dieren spotten in de bomen is lastig, het is zo dichtbegroeid dat we weinig zien. Gelukkig besluit een orange-kneed tarantula (oranje knieeen tarantula, ter grootte van een flinke mannenhand!!!) ons op wat fauna op de grond te tracteren. Brrrrrrr…. Op gepaste afstand passeren we de tarantula en vervolgen we onze weg.
Na 3,5 uur zijn we weer terug bij het beginpunt en gaan we terug naar onze kamer. Hopelijk zijn onze kleren er nu ook, want we willen nu toch wel eens wat anders aan…
Helaas nog niets… en volgens de site is de claim afgehandeld… We bellen nog maar eens, waarna de dame aan de andere kant een lovend verhaal begint over Santa Elena en Monteverde. Leuk, maar waar zijn onze rugzakken? Komt goed, komt echt goed. Ja ja…
Een uurtje later wordt Roy gebeld. De koerier wil weten of hij mensen in huis heeft, die op hun rugzakken wachten. JAAAA!!!! Hij is onderweg. Ruim een uur later komt er een man op een brommer met 2 grote rugzakken en een rolkoffer vastgebonden op zijn rug en brommer voor rijden. 50 kilo op je rug, op die hobbelwegen, dapper!
Aan het einde van de middag neemt Roy ons mee naar een holle boom waar je in kunt klimmen. Als je de 30meter omhoog klimt, kun je de apen zien die zich klaar maken voor de nacht. De brulapen laten goed van zich horen en we zien ook wat kapucijnersaapjes. Daarna eten we bij een restaurant met een waanzinnig mooi uitzicht maar met ronduit slecht eten. Jasper besluit om halverwege het eten maar in slaap te vallen, zo af is hij.

Na een prima nacht, een voor ons vroege skype-sessie met de klas van Mila en heerlijk ontbijt pakken we de auto in, nu met onze rugzakken, en gaan naar SelveturaPark. Een park in het cloud forest waar je onder meer over 8 hangbruggen, op verschillende hoogtes van de bomen, kunt wandelen. Je kunt er ook ziplinen (net als bijna overal in Costa Rica), maar dat doen we wel als Jasper wat groter is. Onder protest gaan Mila en Jasper mee (‘alweer wandelen, dat hebben we gisteren ook al gedaan’). De wandeling is leuk, maar we zien bijna geen dieren, horen in de verte wat vogels, maar zien er bijna geen.
Daarna rijden we naar de westkust. We verblijven 2 nachten in Playa Grande, aan de Stille Oceaan, in de hoop schildpadden te zien. De bedreigde ‘leatherbacks’, de grootste zeeschildpadden komen hier aan land om eieren te leggen. De reis duurt circa 3 uur, over redelijke goede wegen (of raken we gewend aan het slechte wegdek?), en onderweg stoppen we nog bij een wegrestaurant, waar ze ara’s in de bomen hebben wonen. Het klinkt bijzonderder dan het is…
Eenmaal aangekomen, duiken Mila en Jasper gelijk het zwembad(je) in, en probeert Peter nog te regelen dat we vanavond mee mogen voor de schildpaddentour. We hebben precies de laatste 2 plaatsen (kinderen tellen niet mee). We moeten om 18uur weer verzamelen, want dan is het net vloed geweest, en tussen vloed en eb kunnen ze aan land komen. Gisteren was er 1 om 19u30, maar door de jaren heen komen er steeds minder. Niet voor niets is deze schildpad bijna uitgestorven. Waar er 20 jaar geleden nog 10-tallen per avond kwamen, gedurende 3 maanden, waren er vorig jaar nog maar 32 in diezelfde periode.
Om 18uur melden we ons, kijken verplicht een film over de schildpadden en de stichting die de schildpadden beschermd, en dan begint het wachten. Jasper heeft het tijdens de film al opgegeven, die is in slaap gevallen. Het wordt 19u30, 20uur, 20u30 en nog steeds geen schildpad. Om 20u45 geven we het op, want ze komen maximaal 4 uur na vloed aan land. Enigszins teleurgesteld gaan we naar bed. 

Gezellig brulapen in boom tegenover je kamer, maar niet als ze om 5u30 al wakker worden en dat met het nodige kabaal doen. Gevolg is, dat Mila en Jasper om 8uur al in het zwembad liggen (eerder mocht niet van ons, om de buren niet wakker te maken) en ze om 8u30 in de oceaan zwemmen. Rond 10uur staat de zon zo hard te branden, dat we het voor gezien houden. Terug eerst nog even zwemmen in het zwembad en dan aan het schoolwerk. Vandaag een rustig dagje om bij te komen, want de eerste paar dagen in Costa Rica hebben we gelijk in een hoge versnelling gedaan. We maken plannen voor de andere dagen in Costa Rica, boeken overnachtingen, er wordt nog wat gezwommen en dan op tijd eten. We willen nog een poging wagen om schildpadden te zien, maar nu gaat Peter daar wachten tot het signaal komt dat er 1 aan land is gekomen en we met de gids het strand op gaan, en blijft Sandra intussen bij Mila en Jasper op de kamer. Zij kunnen dan gewoon naar bed. Om 20u45 komt Peter hijgend aangelopen. Er zijn hier geen schildpadden, maar op een strand 12km boven Playa Grande hebben we meer kans. Daar komen vaker Olive Ridley-schildpadden aan land om eieren te leggen. Gaan we mee of niet? We maken Mila wakker, zetten Jasper slapend in de auto en rijden achter de gids aan. Op hoge snelheid worden de kilometers afgelegd. Wonder boven wonder blijft Jasper slapen, ondanks de diepe kuilen en grote keien waar we overheen ‘vliegen’.
Bij het strand aangekomen wandelen we in het donker (licht is verboden, om de schildpadden niet af te leiden) een stuk over het strand en zien het spoor wat ze heeft gemaakt toen ze het land op kwam. We moeten nog even wachten, omdat de schildpad haar kuil nog aan het maken is en dan mogen we komen kijken. Verstopt onder de bomen heeft een Olive Ridley een diepe kuil gegraven, en in circa 20 minuten tijd legt ze daar bijna 60 eieren in. De biologen van het schildpaddenopvangteam meten nog de schildpad op, bekijken het nest en dan mogen we er weer bij om te kijken hoe ze het nest weer dichtgraaft met haar achterflippers (wat heeft een zeeschildpad eigenlijk?). Daarna moeten we weg, zodat ze rustig weer naar de oceaan kan. 
Op weg naar de auto komen we nog een spoor tegen. Er is net een zwarte schildpad aan land gekomen om ook een nest te maken. We mogen even kijken bij het maken van het nest, en dan is het tijd om weer naar huis te gaan. Wat was dat bijzonder om mee te mogen maken! 

Na een bijzondere avond slapen we uit (de brulapen hebben een andere boom opgezocht), gaan nog even naar het strand en stappen dan weer in de auto. We gaan weer terug naar het cloud forest, we vinden het hier iets te heet. 
We stoppen na 2 uur bij het Barra Honda National Park, waar ze grotten hebben. 2 zijn geopend voor toeristen. Bij 1 moet je dan verticaal van een 17meter lange ladder af. ‘Gelukkig’ is die grot niet toegankelijk voor kinderen, dus mogen we overslaan. Het is erg rustig vandaag in het park, mede door een grote processie een paar dorpen verderop. Bij de ingang wordt Jasper helemaal enthousiast van de 2 black iguana’s die er rondlopen. Gids Jo stapt bij ons in de auto en begeleidt ons naar het begin van de wandeling 2km hobbelen verderop. Onderweg laat hij ons vogels, apen, geneeskrachtige planten en de nodige reptielen zien. Jasper vindt deze wandeling zo leuk, dat hij regelmatig naar Jo toeloopt, om iets te vragen, vertellen en dingen te laten zien. Na ruim een uur wandelen zijn we bij de grot. Nou ja, een hele smalle opening (zie foto) waarvan Jo zegt dat daar de grot is. We krijgen een helm en nachtlampjes op en dan doet Jo voor hoe Peter en ik ons door het gat moeten wringen. Net op het moment dat Peter ook wil, geeft Jo aan, dat we moeten wachten. In een holte naast het gat waar we doorheen moeten, ligt een boa constrictor. Een beet is niet dodelijk, maar door de bacteriën kan het wel zorgen voor een fikse infectie. Jo zorgt dat hij zijn kop niet kan bewegen en dan wurmt Peter zich ook door het gat. Even zit hij vast, maar dan is hij toch binnen. Jasper loopt daarna soepel naar binnen, en ook voor Mila is het een koud kunstje. Sandra heeft intussen serieuze twijfels of dit echt wel zo leuk is. Vastzitten in een nauwe opening met een slang op een paar centimeter afstand klinkt niet aanlokkelijk. Gelukkig gaat ze redelijk soepel naar binnen. De grot is klein maar zeker leuk om te zien. Jasper is gefascineerd door de slang (onze kleine Freek Vonk) en ook de mannenhandgrote spin/schorpioenachtige heeft zijn volle aandacht. Soepel en snel klauteren we weer uit de grot en wandelen daarna naar het uitzichtspunt. Daar heb je een geweldig uitzicht over de vallei. Wat een beloning!
In 2 uur rijden we verder van het park naar Nuevo Arenal, waar we vannacht zullen slapen. We eten heerlijk bij een Tico, maar worden opgelicht bij het betalen. Ze verstaat alleen geen Engels en Peters Spaans is niet goed genoeg het recht te zetten. We laten het er maar bij zitten…

Na een heerlijk Costa Ricaans ontbijt (gallos pintos, rijst met bonen en eventueel eieren, ananas, papaya en meloen) gaan we verder naar de Arenal Vulkaan. We maken een korte tussenstop bij Lake Arenal (schitterend!) en komen na ruim een uur slingeren aan bij de vulkaan. Er zijn hier een paar wandelingen, maar wij willen de wandeling doen, waarbij je een mooi uitzicht hebt op de vulkaan en waar je kunt zien tot waar de lava heeft gestroomd in 1992 (deze vulkaan is pas sinds 2010 ‘slapend’). We maken de wandeling iets langer door eerst een lus naar een Ceiba-boom te nemen. Ceiba-bomen zijn typisch voor hier, en deze zou wel 400 jaar oud zijn. Op weg naar de boom zien we genoeg ‘wildlife’: eekhoorns, vogels, kalkoenachtigen, hagedissen (tot Jaspers geluk), en horen ook apen. En waar wij gefascineerd naar de kleurrijke kalkoenachtigen staan te kijken, lopen diverse mensen er straal voorbij. Ze zien ze niet eens, nog geen 20cm van het pad af…
Na de boom is het nog een klein stukje naar het uitzichtspunt. Hier moeten we een foto maken, want Jaspers juf is hier ook geweest!
Op de terugweg zien we een kleine slang met een veel te grote maag op het pad liggen. Hij heeft een kikker in zijn bek, maar die gaat nooit passen… (zie foto). 
Na de vulkaanwandeling doen we nog een klein stukje van de peninsula-wandeling, waar heel veel vogels zouden moeten zitten. We zien er in het park geen een, we horen wel cycades die het keiharde geluid van een kantenmaaier maken en als we worden opgegeten door de muggen is het wel mooi geweest voor vandaag. Het is nog een uur rijden naar de finca (boerderij) waar we de komende 2 nachten gaan slapen, en we willen nu een keer bij licht aankomen.

Op de finca zijn we de enige gasten van Jay en Norellia. 2 Jonge idealisten die 5 jaar geleden het leven in de grote stad achter zich hebben gelaten om in de natuur te gaan wonen en wat terug te gaan doen voor de natuur en de mensen.
We slapen in een ‘cabin’, in de natuur, koude douche en geen internet. Heerlijk, voor een paar dagen. 
Na het ontbijt geeft Jay ons een rondleiding over zijn boerderij. En waar wij denken met een half uurtje klaar te zijn, staan we 2,5 uur later pas weer voor onze deur. 2,5 uur lang heeft hij ons geboeid met informatie over zijn landgoed, zijn plannen (stukken bos weer aan elkaar laten groeien, zelfvoorzienend in energie te zijn, etc), hebben Mila en Jasper allebei een boompje geplant, hebben we diverse soorten vruchten, bladeren en kruiden geproefd, en natuurlijk ook dieren gezien. Een hele leuke en leerzame ochtend over biologisch boeren en in harmonie met de natuur je plannen maken. Leuker dan schoolwerk, wat eigenlijk het plan voor vanmorgen was.
Voor de middag staat Proyecto Asis gepland. Een opvangcentrum voor wilde dieren die door mensen in huis zijn genomen of bijvoorbeeld door een auto aangereden zijn. Hun streven is om de dieren tijdelijk op te vangen, en zodra het verantwoord is, weer los te laten. We krijgen eerst een rondleiding van 2 uur langs een wasbeer, verschillende soorten apen (als huisdier gehouden), macaw’s (ook als huisdier gehouden), ara’s, zwijntjes, een margay (katachtige, als kitten heel lief en aandoenlijk), een stinkdier en toekans. Maar het mooiste en leukste komt het laatste: we mogen het eten voor de dieren voorbereiden en het vervolgens ook geven! Eerst snijden we groenten en fruit voor de dieren in grotere of kleinere stukken en daarna gaan we naar de kooien. We krijgen instructies over hoe we moeten voeren (handen open voor de apen, dichtbij genoeg dat ze het er vanaf kunnen pakken maar niet zo dichtbij dat ze je bril/haar/camera/.. te pakken kunnen krijgen, bij de papegaaien oppassen voor je vingers, etc), en dan mogen we aan de slag. Wat is dat leuk om te doen! Mila mag de toekans fruit geven en Jasper de ara’s. En met z’n allen mogen we de brulapen, kapucijnerapen en spidermonkeys (ik weet de Nederlandse naam niet) voeren. Dat willen ze nog wel een keertje doen ;-).

Na al die dagen in Costa Rica hebben we nog steeds geen luiaard gezien. In La Paz opvangcentrum hebben ze er in ieder geval 2 opgevangen, dus dan gaan we ze daar maar bekijken. Jasper en Sandra vinden het niet vervelend om daar nog een keer naar toe te gaan, dus op onze laatste dag gaan we richting La Paz. Na ruim een half uur rijden moeten we echter alweer omkeren. De brug is ingestort.. Er is een te zware vrachtauto overheen gereden... Google Maps weet eigenlijk geen alternatief, en we vrezen dat we La Paz aan ons voorbij moeten laten gaan, want de terugweg gaat via Monteverde/Santa Elena. Hemelsbreed maar een paar kilometer, maar omdat er geen wegen lopen, moet je eerst weer richting de kust en om de bergen heen richting Monteverde, en daarna weer terug het land in richting San Jose en dan weer naar boven richting La Paz. 
Gelukkig ziet een postbode (oid) ons aarzelen, en geeft aan dat we hem mogen volgen. En dan sta je 20 minuten later ineens aan de andere kant van wat nog niet zo lang geleden een brug was.. Dankjewel postbode! 
Jasper is de gids in La Paz, en loodst ons langs de verschillende dieren. Een aantal hetzelfde als de dierenopvang van gisteren, maar ook een aantal nieuwe dieren. Maar de meeste aandacht krijgen toch wel de luiaards. Zeker als er 1 zowaar actief is (deze beesten slapen 20 van de 24 uur, en komen gemiddeld 1x per week uit de boom om hun behoeftes te doen) en van tak naar tak ‘loopt’. Daarna naar de katachtigen, die net op dat moment gevoederd worden. Wist je dat een jaguar makkelijk een paar meter de lucht in springt om zijn eten te bemachtigen? Als je die in het wild tegenkomt, heeft in de boom klimmen dus geen zin.
Veel te lang zijn we bij de dieren, waardoor we uiteindelijk heel snel langs de 5 watervallen moeten rennen. Wat deze keer wel fijn is, is dat het droog is. Jasper en Sandra waren de vorige keer drijfnat.
Na La Paz rijden we weer richting Alajuela, waar we morgenochtend het vliegtuig naar Panama nemen. We zijn maar kort in Panama, we zijn er alleen maar omdat er geen rechtstreekse vluchten meer van San Jose naar Lima gingen. Maar we zullen ons vast niet vervelen in die 1.5 dag.

Panama
Na een vlucht van ruim een uur landen we in Panama. Gelukkig zijn onze koffers nu wel meegekomen. Als je eenmaal voor niets bij de bagageband hebt gestaan, is het de volgende keer toch wat spannender. We bestellen een Uber om ons naar het hotel te brengen. Een spannende rit, zeker als de chauffeur een slagboom ramt bij de tolpoortjes (hij was net niet voldoende aan het bumperkleven om onder het voor zijn voorganger geopende poortje door te gaan). Met samengeknepen billen vervolgen we de weg. We krijgen nog wel de tip van hem om vanmiddag/vanavond naar Brilla la Navidad te gaan. Nadat we eerst nog even het Panamakanaal hebben gezien, Casco Viejo (de oude stad) en Panama Viejo (Ruines). Uhhh, dat is iets te veel voor een halve middag, zeker met 2 kinderen.
Rond 16u30 lopen we naar de plek waar de optocht zou zijn. Ook hier worden we gefouilleerd, de mannen apart van de dames, voordat we in het afgezette stadsgebied mogen. Eindelijk, na 2 uur wachten, en 3x gehoord te hebben dat het over 15minuten echt gaat beginnen, zien en horen we de eerste muziekkorpsen. Vergezeld van ‘dansmariekes’, reclameborden, clowns, de kerstman, elfjes, etc. En ergens in de optocht ook nog 12 ‘carnaval-‘auto’s. De optocht van ruim 2 uur wordt afgesloten met een mooie vuurwerkshow.
Vandaag willen we naar Miraflores Locks, de sluizen bij het Panamakanaal. We hebben gelezen dat we op tijd er moeten zijn om boten te zien passeren. In een tijdsbestek van 2x2 uur mogen de boten er doorheen. ’s Morgens vanaf Panama stad naar Colon (de Caraibische kant), ’s middags de andere kant op. 
We zijn op tijd op het uitzichtdek om een grote boot naar binnen getrokken te zien worden door locomotieven. Zij begeleiden de boot en zorgen dat hij niet tegen de kant aan komt. Na het sluiten van de sluisdeuren wordt de sluis in circa 5 minuten gevuld, zodat de boot 10 meter hoger komt te liggen. De andere sluisdeuren openen zich en de boot gaat naar de 2de sluis. We bekijken nog een film over het oude Panama en bezoeken het museum wat gaat over de aanleg van het Panamakanaal.  
Daarna met de Uber (bevalt goed en stukken goedkoper dan de taxi) naar Casco Viejo. Dit hebben de  Panamezen gebouwd, nadat de piraten het oude Panama stad vernield hadden. Een paar mooie gebouwen, maar ook heel veel vervallen gebouwen. In veel gevallen kun je van een gebouw niet eens spreken, het is alleen nog maar de voorgevel die er staat. Een wet verbiedt het echter, om deze gebouwen te slopen. 
We worden bij de kerk met het (nep-)gouden altaar afgezet. Daar worden we gelijk aangeklampt door een gids die ons wel even de weg wijst. Na een korte rondleiding schudden we hem van ons af. Hij is wat verbolgen over de kleine fooi die we geven, maar meer klein geld hebben we niet.
Na een lunch bij een lokaal en veel goedkoper restaurant dan alle toeristen restaurants, lopen we een rondje door de stad. We bekijken wat oude gebouwen, lopen langs het presidentiele paleis, en branden in een kerk nog een kaarsje voor opa. Daarna met openbaar vervoer terug naar ons hotel om daar nog even het zwembad in te duiken. Daar hadden Mila en Jasper al vanaf het begin hun zinnen op gezet, want het zwembad is op het dak van het hotel.
Vanavond vroeg naar bed (al is slapen wat lastig, want er is een afstudeerfeest in het hotel), want morgenochtend gaat al vroeg het vliegtuig naar Peru. 

Wist je dat:
- Je voor $60 een auto kunt huren in Costa Rica, en dan vervolgens ruim $400 extra kwijt bent aan verzekering? Nu hebben we ons wel wat beter verzekerd, gezien de rijstijl van de Tico’s en de soort wegen in dit land, maar de verhouding is wel erg scheef.
- Je makkelijk 3 tot 4 uur rijdt over 120km? En dan ben je alleen maar aan het rijden. En hobbelen. Soms kan je niet eens van een weg spreken, maar is het aarde of zand met heel veel keien en rotsen. Een 4-wheel-drive is geen overbodige luxe hier.
- Jasper dacht dat kerst iets met een kerk en de paashaas te maken had? En na de optocht in Panama-stad moest het wel vergelijkbaar zijn met carnaval. Na alle kerststalletjes in de kerken in Panama weet hij gelukkig intussen wel beter (en hij dacht dat, omdat hij met pasen met school naar de kerk is geweest voor de paasviering)
- Ze in Costa Rica op school leren hoe ze met slangen om moeten gaan? Bbrrrr
- Het nu hoogseizoen is en dat we dat hebben geweten op het vliegveld van Costa Rica? Kon Jasper de vorige keer nog 3 hotwheels-auto’s voor 2100 colones totaal kopen (circa 3 euro), nu is het per auto $4.50. 

Intussen zitten we een paar dagen voor kerst. We wensen jullie dan ook allemaal hele gezellige kerstdagen, een mooie jaarwisseling en al het goede voor het 2019!

Foto’s

9 Reacties

  1. Sharon:
    21 december 2018
    Wat een mooie verhalen weer! Wij wensen jullie ook mooie dagen. Waar zijn jullie met O&N?
    Kus van ons
  2. Eveline:
    21 december 2018
    Toevallig vroeg ik me vandaag (in de plensregen) af hoe het met jullie ging. De update komt dus precies op tijd!
  3. Rogier:
    21 december 2018
    Wow! Super veel gedaan en gezien weer. Die schildpadden die aan land komen, lijkt mij ook echt super mooi om mee te maken.
    Erg leuk weer om te lezen!
    Heel fijn feestdagen en nog heel veel reisplezier!
  4. Mariette van loon:
    21 december 2018
    Wat maken jullie toch veel mee. En zien jullie prachtige dingen. Wel spannend hoor om steeds net je vlucht te halen en dan nog je bagage kwijt te raken. Ik wens jullie ook fijne kerstdagen waar dan ook en een hele goede jaarwisseling. Alle goeds voor 2019.
  5. Peter:
    21 december 2018
    Het moet wel vreemd zijn om na de treurige periode weer "gewoon" verder te gaan met jullie wereldreis. "Never a dull moment" zeggen ze mooi in het Engels, en dat lijkt bijzonder van toepassing te zijn op jullie reis. Het verslag leest soms als een spannend boek :-). Maar hou die Boa(tjes) maar weg bij jullie en de kinderen!
    Goede reis verder en fijne Kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar!
    Groeten,
    Peter
  6. Sandra Goudswaard:
    21 december 2018
    Sharon, we zijn dan in Ollantaytambo. Op de laatste dag van dit jaar gaan we naar de Machu Picchu, en dan 's middags met de trein naar O. Kerstavond zijn we in Nazca, 1ste kerstdag vliegen we over de Nazca-lijnen😊. Kus terug van ons (en een high five van Jasper aan Noam)

    Eveline, het gaat goed! Heeft Stella zin om een keer te skypen?

    Rogier, als je de kans krijgt, zeker doen. En vooral niet te lang wachten, ze zijn met uitsterven bedreigd.

    Mariëtte, zulke vluchten moet je niet te veel hebben, dat maakt je heel snel oud😉.

    Peter, vreemd is het zeker! En had het op een ander moment gekund, dan had dat onze voorkeur gehad. Maar iets met leerplichtambtenaar, vrijstelling etc😉
  7. Tante Tiny:
    23 december 2018
    Sandra, bedankt voor je prachtige verhalen en mooie foto"s.
    Wens jullie gezellige kerstdagen en een goede voortzetting van van de
    reis in het nieuwe jaar.
    Allemaal de groeten van tante Tiny.
  8. Inge Schouten:
    26 december 2018
    Spannend San allemaal. Leuk om te lezen. Gezellige jaarwisseling alle goeds en gezondheid voor 2019! Janneke (dochter van Koos) wil in februari met man en kind een aantal maanden naar costa rica.
  9. Sandra:
    1 januari 2019
    Leuk om jullie reisblog te lezen, het leest net alsof we er zelf ook bij zijn!
    Jullie maken spannende en bijzondere dingen mee. Wij wensen jullie een heel gezond en mooi 2019, om te beginnen in Peru.