Onverwachts terug naar Nederland...

8 november 2018 - Den Haag, Nederland

Onze plannen van de afgelopen weken liepen helaas wat anders. Peter en Mila hadden een gepland retourtje Los Angeles - Amsterdam - Costa Rica. Even een weekje bij Peters ouders langs en wat dingen in Nederland regelen en Mila wilde graag mee met Peter. Echter werd Peter, terwijl hij net met Mila in het vliegtuig was gestapt, gebeld door het ziekenhuis in Amsterdam. Zijn vader was daar die ochtend opgenomen. Wat duurt een vlucht dan lang!!!
En in plaats van na een weekje Nederland ‘terug’ te vliegen naar Costa Rica, zijn Jasper en Sandra op verzoek van Peters vader uit Costa Rica naar Nederland gekomen. Peters vader is op 23 oktober rustig ingeslapen. We zijn blij dat we die laatste weken met hem hebben mogen delen.

De dagen in Los Angeles waren door deze ervaring ‘gekleurd’. Als het tijdverschil het toeliet, was er veel contact met Nederland. Jasper en ik hebben ons best gedaan er iets moois van te maken.

Na een busreis van circa 45minuten over 6mijl (bijna 10km) waren we eindelijk bij het Petersen Automotive Museum. Het museum bestaat uit 3 verdiepingen. Op de 3de verdieping liep Jasper gelijk op de eerste auto af met de woorden ‘mama, die wil ik wel!’. Een Corvette van ‘slechts’ $ 129.000. Nog even doorsparen.. Verder stonden hier wat filmauto’s, zoals ‘Herbie’, de batmobiel en de batmotor, de auto uit Back to the Future en The Great Gatsby. Na een korte lunch door na de 2de verdieping waar een echte Cars-auto stond! Jasper heeft zeker 10min om deze auto heengelopen, gevoeld en gekeken of het toch echt wel de echte Cars was. Daarna door naar de Cars-ruimte, waar je kon leren hoe een motor werkt, hoe remmen werken en hoe tandwielen werken. Maar het leukste was toch echt wel de grote bak Lego. Auto’s bouwen en dan van een schuine helling af laten rijden om te kijken of ze de botsproef wel doorstaan. We hebben ongeveer 3 uur met de Lego gespeeld 😊 en geen auto in het museum meer gezien.

Van de vlucht naar Costa Rica heeft Jasper weinig meegekregen. Die vlucht was om 1u45. Hij wilde per se wakker blijven bij het boarden, maar tegen 0uur won Klaas Vaak het. We hadden 1 rij stoelen voor ons samen, dus Jasper languit neergelegd, zodat hij lekker kon slapen. Zelf geen oog dicht gedaan.. Zeker niet, als je dan in Guatemala City (tussenlanding) je tassen het vliegtuig uit ziet komen. Neeeeeee, stop ze terug, ze moeten mee naar Costa Rica! Gelukkig vonden we ze op de bagageband in Costa Rica terug.

De eerste dag in Costa Rica niet veel gedaan. Een beetje de omgeving van het hotel verkend. Maar als je langs een 2-baansweg zonder stoep moet lopen, en moet rennen naar de overkant, vergaat die zin je al snel. Maar blijkbaar is dat heel gewoon, want de locals doen het ook zo.

De 2de dag gaan we naar het kindermuseum, 5 minuten verderop. Een soort Nemo. We komen eigenlijk niet verder dan de 1ste ruimte (van de 30), omdat Jasper helemaal opgaat in de planeten, de ruimte, de aarde en aardbevingen. In de laatste 30minuten krijgen we een privé-gids, die ons in sneltreinvaart door nog wat leuke delen van het museum neemt: de geschiedenis van Costa Rica, dieren die je hier kunt tegenkomen (houd die ook maar vooral daar 😉), en ruimtes waar je speelt met de zwaartekracht. Vooral die laatste maakt wel indruk op Jasper: trappen oplopen in een kamer die schuin is, liggen op een schuinstaand bed en dan omhoog zien te komen en ook nog eens tafelvoetbalspelen op een tafel waar de bal anders rolt dan dat je verwacht. Helaas is het dan toch echt sluitingstijd.

De volgende dag hebben we een excursie gepland. Om 6uur worden we met een busje opgehaald. 3 overstappen verder en vele hotels verder zitten we dan eindelijk in het juiste busje dat ons naar de Doka-koffieplantage gaat brengen. Op deze plantage ‘maken’ ze de koffiebonen van Arabica. Eerst krijgen we daar een typisch Costa Ricaans ontbijt ‘gallo pinto’: rijst met bonen en eventueel ei. Daarnaast ananas en papaja. Jasper heeft geen tijd om wat te eten, hij heeft 2 Amerikaanse jongens gevonden waarmee hij wil spelen.
We krijgen een rondleiding op de plantage, leren hoe koffiebonen eruit zien (rood), hoe ze geplukt worden en ook door wie (mensen uit Nicaragua, want zij willen dat werk wel doen), gewassen en gesorteerd worden, dan gedroogd en uiteindelijk gebrand. Het proeven laten we aan ons voorbij gaan, we lusten allebei (nog) geen koffie.
Daarna verder in de bus naar de Poas Vulkaan. Onderweg daar naar toe de nodige veiligheidsinstructies. Deze vulkaan is in april 2017 nog uitgebarsten en pruttelt en borrelt nog steeds. We krijgen veiligheidshelmen op, en lopen in ca 15minuten naar de krater toe. De ‘rotte eieren’-lucht komt je al tegemoet… Boven zie je een pruttelende grijze smurrie, met hier en daar wat geel (zwavel), omgeven door groen. Als je pech hebt, zie je overigens helemaal niets van de vulkaan of de omgeving, omdat er of van de Caribische zijde of de Grote Oceaan-zijde wolken komen en boven de krater blijven hangen. Na 20minuten moet je om gezondheidsredenen hier weer weg. Jasper is na 10minuten al afgehaakt en heeft zijn ‘vrienden’ opgezocht die zitten te tekenen.
Onderweg naar het laatste onderdeel van de excursie, de La Paz watervallen, stoppen we nog bij een aardbeien-kraam. De aardbeien die in de buurt van de Poas vulkaan zouden groeien, zouden de lekkerste zijn. Ik krijg geen kans om te proeven, Jasper eet ze allemaal op 😊.
Bij La Paz hebben eerst een heerlijk lunchbuffet. Daarna lopen we in de stromende regen langs het opvangcentrum van wilde dieren. Net als in Canada worden hier dieren opgevangen die om welke reden dan ook gewond zijn geraakt en niet meer terug kunnen naar het regenwoud of nevelwoud. We zien toekans met schitterend gekleurde snavels, papegaaien (die op de zwarte markt makkelijk $ 5000 opbrengen), apen, luiaards (zo bijzonder en leuk!), poema’s (gelukkig achter glas), heel veel vlinders en kolibri’s, ocelotten, slangen (brrr) en spinnen (nog meer brrrrrr).
Na de dieren gaan we langs de watervallen. De 1ste is redelijk indrukwekkend, maar waarschijnlijk mooier bij een strak blauwe hemel. Of we zijn nog steeds ‘waterval-moe’. Moedig lopen we de 500 treden op en af om alle watervallen te zien. Kletsnat komen we weer bij de bus aan en rijden we in ruim 2 uur en met de nodige stops bij hotels, terug naar ons hotel. Een geslaagde dag!

De dag na de excursie blijven we in de ochtend op onze kamer. Jasper mag Spaanse kindercartoons kijken, terwijl Sandra de tickets terug naar huis regelt. Met dank aan onze reisagente zijn die gelukkig in een paar uur geregeld en kan Jasper nogmaals naar het kindermuseum.
Eerst naar de dino-afdeling, want daar hadden we de vorige keer geen tijd meer voor. Daarna zelf boodschappen doen in de kindersupermarkt om een verantwoorde maaltijd in elkaar te zetten. Zelf politie-agent spelen, brandweerman zijn, zien hoe glas gemaakt wordt, hoe je afval moet recyclen (daar zijn ze in Costa Rica nog niet zo ver mee) en mag hij zelf in een vliegsimulator zitten. Het enthousiasme van Jasper valt op, want ook nu krijgt hij in het laatste half uur nog een privé rondleiding/les over elektriciteit.

De laatste dag in Costa Rica hebben we nog een excursie. Dit keer naar Cinco Ceibas. En waar de bus de vorige keer vol zat, zijn we vandaag maar met z’n 2-en. Ook in Cinco Ceibas. We worden ontvangen met heerlijk vers vruchtensap en dan gaan we in een oude Amerikaanse vrolijk beschilderde schoolbus naar de boardwalk. De gids waarschuwt om niet de leuningen vast te pakken, want daar zitten 2 tot 3cm grote agressieve mieren op, die kunnen steken. We zien de 5 bomen waarnaar het park vernoemd is, veel, heel veel mieren, de beroemde felgekleurde kikkertjes (die eigenlijk heel klein zijn), een basilisk hagedis (die over het water kan rennen), een gevaarlijke slang (die gelukkig rustig in de boom ligt te slapen), een enkele toekan, en nog meer mieren.
Na de lunch gaan we paardrijden. Is de bedoeling… Jasper mag bij de gids voorop, maar zijn paard schrikt eerst van een ons onbekend dier, maar waardoor paarden nog wel eens gebeten willen worden, en daarna nog eens van een slang. Beide paarden zijn onrustig en Jasper vindt paardrijden niet meer zo leuk. Ze nemen nog een ander paard, maar Jasper is al klaar met paardrijden. Na kort overleg besluiten we te gaan kajakken. Weer terug de bus in, kajakspullen pakken, en naar een vertrekpunt. Ook nu mag Jasper bij de gids in de boot en hij mag zelf roeien. Dat vindt hij wel wat😊. Nu horen en zien we de brulapen en weer zo’n dodelijke slang, dit keer in het water (brrr, je mag hier ook zwemmen). Nog een afscheidsdrankje en weer ruim 2 uur terug in de bus.

Na een beroerde nacht (er was een studentenfeest in het hotel) midden in de nacht opgestaan om onze vlucht naar Nederland via Miami en Philadelphia te halen. De eerste vlucht gaat gelukkig goed. In Miami gaat alles mis, wat maar mis kan gaan. Onze vlucht naar Philadelphia wordt eerst 1 uur, dan 3 uur en daarna 5 uur vertraagd. En dat met 3 uur overstaptijd. Bij de rebooking-balie zijn ze niet erg behulpzaam: ‘wat kan ik er aan doen’… Uiteindelijk worden we op de vlucht van 17uur via Londen naar Amsterdam gezet. Om eenmaal daar bij de balie te horen, dat het vliegtuig vol is… Jasper heeft rustig filmpjes zitten kijken, maar Sandra heeft de nodige tranen laten lopen. Uiteindelijk heeft 1 dame zich ons lot aangetrokken en ons op de avondvlucht via Londen naar Amsterdam geboekt. En mochten we naar de lounge om bij te komen. Ppfffff, zulke vluchten moet je niet te veel hebben. Jasper is halverwege een filmpje in slaap gevallen en wordt pas bij het ontbijt weer wakker. Na alle checks in Heathrow kunnen we nog een paar spelletjes spelen, en stappen daarna in ons vliegtuig naar Nederland. Daar staan Mila en Peter ons gelukkig op te wachten en zijn we weer met ons 4-en.


Hoe nu verder?
Net na Sinterklaas vertrekken we weer. We zijn nu weer bezig met de rest van de reis te regelen. We hebben eea moeten aanpassen, omdat er bijvoorbeeld geen vliegtuigstoelen meer beschikbaar waren.
7 december vliegen we weer naar Costa Rica. Jasper en ik werden zo blij van dat land, vonden het zo bijzonder, dat we dat graag ook aan Mila en Peter laten zien. Helaas hebben we maar een week, maar we hebben onszelf al beloofd, nog eens terug te gaan. Daarna 2 dagen Panama (tussenlanding) en door naar Peru. Na de Machu Picchu gaan we naar Argentinië, Nieuw-Zeeland en Australië. En dan hebben we nog 3 maanden voor Azië. Omdat de natuur onrustig is in Indonesië, weten we nog niet of we daar naar toe gaan. Singapore en Thailand staan zeker weten nog wel op ons lijstje. En dan zijn we halverwege juli weer terug in Nederland. Mila kan dan nog afscheid nemen van haar klas en nogmaals van school, en Jasper zijn schoolvriendjes een fijne vakantie wennen.

Wist je dat:
- Jasper zelf naar de ‘restrooms’ gaat, naar de ‘mens’, om vervolgens heel hard te gillen, dat hij de kraan niet open krijgt
- Jasper denkt dat mensen Nederlands spreken, maar dat hij gewoon wat Engels verstaat
- Starbucks zijn eigen koffieplantage heeft
- Jasper het – zeker gezien de omstandigheden- heel erg goed gedaan heeft
- Jasper heel goed is in dierenspeuren. Hij zag sommige dieren eerder dan de gids
- en Mila een grote steun is geweest voor Peter in de week dat zij samen in Nederland waren

Foto’s

3 Reacties

  1. Peter:
    8 november 2018
    Wat ongelooflijk verdrietig voor jullie. Mijn condoleances bij dit toch onverwachte overlijden van Peter's vader. Het was bekend dat hij ernstig ziek was, maar dat het zo snel zou gaan...
    Heel veel sterkte allemaal met het verwerken en hopelijk kunnen jullie in december de draad een beetje oppakken.

    Peter Hoefsloot
  2. Annelies:
    9 november 2018
    Tjee, wat heftig allemaal zeg. Gecondoleerd met Peter's vader. Fijn dat jullie er allemaal bij konden zijn in de laatste weken. Gelukkig hebben jij en Jasper toch nog zo'n mooie tijd in Costa Rica gehad. En fijn dat jullie er straks ook nog herinneringen met z'n viertjes kunnen gaan opbouwen!
  3. Shiba:
    15 november 2018
    Gecondoleerd met verlies van opa en (schoon)vader ! Sterkte en voor straks weer fijne en mooie avonturen...leuk om jullie zo te mogen volgen...